ՇԱՐՈՒՆԱԿԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ ԲԱՆԱԼԻ

Ե­րէկ, Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ «Լա­ւա­գոյն ու­սու­ցիչ» մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թիւ­նը։ Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սի հան­դի­սա­պե­տու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած ա­րա­րո­ղու­թեան մաս­նակ­ցե­ցաւ նաեւ Հա­յաս­տա­նի Կրթու­թեան ու գի­տու­թեան նա­խա­րար Լե­ւոն Մկրտչեան։ Գէոր­գեան հո­գե­ւոր ճե­մա­րա­նի հան­դի­սու­թիւն­նե­րու սրա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ կրթա­կան մշակ­նե­րու պար­գե­ւատր­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը։ հա­յոց պատ­մու­թեան, Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ պատ­մու­թեան, հա­յոց լե­զուի եւ գրա­կա­նու­թեան, աշ­խար­հա­գի­տու­թեան, տար­րա­բա­նու­թեան, կեն­սա­բա­նու­թեան ա­ռար­կա­նե­րու ու­սու­ցիչ­նե­րուն եւ դաս­վա­րնե­րու շար­քէն ընտ­րուած էին այս տա­րուան յա­ջո­ղա­գոյն­նե­րը, ո­րոնք ստա­ցան նուէր­ներ։

Ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը սկսաւ Տէ­րու­նա­կան ա­ղօթ­քով, ա­պա բաց­ման խօս­քով հան­դէս ե­կաւ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի Քրիս­տո­նէա­կան դաս­տիա­րա­կու­թեան կեդ­րո­նի տնօ­րէն Տ. Վար­դան Եպսկ. Նա­ւա­սար­դեան։ «Ու­սու­ցի­չի եւ իր ա­ռա­քե­լու­թեան, ծա­ռա­յու­թեան գնա­հա­տու­մը մշտա­պէս ե­ղած է եւ պի­տի մնայ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ եւ ա­նոր ա­ռաջ­նոր­դի՝ Ա­մե­նայն Հա­յոց Հայ­րա­պե­տի ու­շադ­րու­թեան կեդ­րո­նին։ Այս մրցոյ­թը մէկն է այն բազ­մա­թիւ ծրագ­րե­րէն, ձեռ­նարկ­նե­րէն, ո­րոնց նպա­տակն է ազ­գի դպրո­ցին մէջ ո­գե­ւո­րել ու­սու­ցի­չը, ար­ժե­ւո­րել ա­նոր կա­տա­րած աշ­խա­տան­քը, գնա­հա­տել իբ­րեւ այդ տա­րուան մէջ լա­ւա­գոյ­նը եւ խթա­նել, որ­պէս­զի այս գնա­հա­տան­քը, հմտու­թիւ­նը ու մար­դա­կերտ­ման կա­րո­ղու­թիւ­նը տա­րա­ծուի նաեւ միւս ման­կա­վար­ժնե­րուն վրայ։ Ու­սու­ցի­չը ոչ միայն գի­տե­լիք պէտք է փո­խան­ցէ ա­շա­կերտ­նե­րուն, այ­լեւ կեան­քու­սոյց դե­րա­կա­տա­րու­թիւն պէտք է ու­նե­նայ։ Ան պէտք է ըլ­լայ այն կա­րե­ւոր օ­ղա­կը, որ պէտք է յստակ զա­տում դնէ ժա­մա­նա­կա­ւո­րի եւ յա­ւի­տե­նա­կա­նի մի­ջեւ», ը­սաւ Տ. Վար­դան Եպսկ. Նա­ւա­սար­դեան։

Իր կար­գին, Լե­ւոն Մկրտչեան չա­փա­զանց յու­զիչ նկա­տեց այն հան­գա­ման­քը, որ ձեռ­նար­կը տե­ղի կ՚ու­նե­նայ Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան 25-ա­մեա­կի յո­բե­լե­նա­կան ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նին։ Ան ը­սաւ. «Երբ մենք փոր­ձենք գնա­հա­տել ան­կա­խու­թիւ­նը եւ հասկ­նալ ար­ժէք­նե­րը, ո­րոնք բե­րաւ իր հետ մեր կեան­քի այս նոր ձե­ւա­չա­փը, թե­րեւս եր­կու կա­րե­ւոր փաստ կը շեշ­տադ­րուի։ Ա­ռա­ջի­նը՝ մեր ան­կա­խու­թեան շքեր­թի ժա­մա­նակ հո­գե­ւոր գուն­դի շա­րա­հիւ­սա­յին քայլն է, երբ ան կա­րո­ղա­ցաւ մեր գուն­դե­րուն հետ միա­սին հպար­տօ­րէն քա­լել եւ այս­պէ­սով Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցին փաս­տեց, որ ինք ամ­բող­ջա­կան ներ­կա­յու­թիւն է մեր ոչ միայն հո­գե­ւոր կեան­քէն ներս, այ­լեւ հո­գե­ւոր-ֆի­զի­քա­կան անվ­ը-տան­գու­թեան հա­մա­կար­գին մէջ։ Երկ­րոր­դը՝ որ ա­ւե­լի հզօր եւ կա­րե­ւոր փաստ մըն է, մեր կրթա­կան ծրագ­րե­րուն մէջ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ՝ ար­դէն մնա­յուն եւ լայ­նա­ծա­ւալ ներ­կա­յու­թիւնն է։ Ե­թէ մենք կը խօ­սինք ազ­գա­յին կրթա­կար­գէ, պէտք է նշենք, որ ա­ռանց Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ չկայ հայ տե­սա­կը, ան այս տե­սա­կի ան­քակ­տե­լի մանս է, ա­նոր միսն ու ա­րիւնն է եւ հո­գե­ւոր ներ­կա­յու­թիւ­նը։ Դպրոց­նե­րու մէջ հա­յա­գի­տա­կան ա­ռար­կա­նե­րու ու­սու­ցիչ­նե­րը կ՚ի­րա­կա­նաց­նեն մեծ ա­ռա­քե­լու­թիւն՝ կու տան տե­սա­կի շա­րու­նա­կու­թեան բա­նա­լին»։

Մր­ցա­նա­կա­բաշ­խու­թեան մաս­նա­կից­նե­րուն ուղ­ղեալ ող­ջոյ­նի խօս­քով մը հան­դէս ե­կաւ նաեւ Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի գի­տու­թեան, կըր-թու­թեան, մշա­կոյ­թի, ե­րի­տա­սար­դու­թեան եւ մարմ­նա­մար­զի հար­ցե­րու մշտա­կան յանձ­նա­ժո­ղո­վի ան­դամ Կա­րի­նէ Ա­ճէ­մեան։ Այս առ­թիւ ան եւս անդ­րա­դար­ձաւ կրթու­թեան ո­լոր­տէն ներս Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ ստանձ­նած վիթ­խա­րի ա­ռա­քե­լու­թեան, ինչ­պէս նաեւ ա­շա­կեր­տի վար­քագ­ծի կերտ­ման տե­սան­կիւ­նէն ու­սու­ցի­չի դե­րա­կա­տա­րու­թեան, քրիս­տո­նէա­կան դաս­տիա­րա­կու­թեան եւ կրթու­թեան ո­լոր­տէն ներս ար­ձա­նագ­րուած կա­րե­ւոր ձեռք­բե­րում­նե­րուն։

Ա­ւե­լի վերջ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը եւ նա­խա­րա­րը մըր-ցոյ­թի դափ­նե­կիր­նե­րուն յանձ­նե­ցին մաս­նակ­ցու­թեան վկա­յա­կան­ներ, հո­գե­ւոր գրա­կա­նու­թիւն եւ դրա­մա­կան պար­գեւ­ներ։

Պար­գեւ­նե­րու յանձ­նու­մէն վերջ ար­տա­յայ­տուե­ցաւ «Լա­ւա­գոյն ու­սու­ցիչ» տա­րե­կան մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թեան բա­րե­րա­րու­հի Սիլ­վա Տէր-Ստե­փա­նեան (Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ)։ «Մեր Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծի­նը ե­ղաւ եւ է Հայր Աս­տու­ծոյ մե­ծա­գոյն պար­գե­ւը ամ­բողջ հա­յու­թեան։ Ան պի­տի շա­րու­նա­կէ մնալ ոչ միայն մեր հայ հա­ւատ­քի ու­ղե­ցոյ­ցը, այլ նաեւ մեր սուրբ աղ­բիւ­րը», ը­սաւ Տէր-Ստե­փա­նեան ու մաղթեց, որ մշտա­պէս պան­ծա­ցուի հա­յե­րու յոյ­սի, լոյ­սի եւ հա­ւատ­քի սուրբ կեդ­րոն Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծի­նը։

Շնոր­հա­կա­լու­թեան խօսք մըն ալ ար­տա­սա­նեց մրցա­նա­կի ար­ժա­նա­ցած ու­սուց­չու­հի Ա­նոյշ Խա­չի­կեան։ Ա­ւե­լի վերջ գե­ղա­րուես­տա­կան կա­տա­րում­նե­րով հան­դէս ե­կաւ «Նոր ա­նուն­ներ» հա­մոյ­թը՝ ղե­կա­վա­րու­թեամբ Սիլ­վա Մե­քի­նեա­նի։

Մրցա­նա­կա­բաշխ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը եզ­րա­փա­կուե­ցաւ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տի օրհ­նու­թեան խօս­քով։ Այս առ­թիւ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը ող­ջու­նեց ներ­կա­նե­րը, փո­խան­ցեց իր գնա­հա­տան­քը լա­ւա­գոյն ու­սուց­չի պա­տուին ար­ժա­նա­ցած կրթա­կան մշակ­նե­րուն՝ շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նե­լով ա­նոնց կող­մէ մա­տու­ցուած բա­րի եւ ազ­նիւ ծա­ռա­յու­թեան հա­մար։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը ու­սու­ցիչ­նե­րը հա­մե­մա­տեց ա­ւե­տա­րա­նա­կան բա­րի սերմ­նա­ցա­նի կեր­պա­րին հետ։ Ա­նոնք հա­յոր­դի­նե­րու հո­գի­ներն ու միտ­քը կը հեր­կեն եւ կը սեր­մա­նեն բա­րի հուն­տեր, ա­պա հոգ կը տա­նին ու կը խնա­մեն, որ այդ հուն­տե­րը ծիլ տան եւ բա­րի ար­դիւնք բե­րեն հայ ժո­ղո­վուր­դին եւ հայ­րե­նի­քին։ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը շա­րու­նա­կեց. «Աս­տու­ծոյ փառք կու տանք, որ այդ աշ­խա­տան­քը կ՚ի­րա­կա­նա­ցուի սի­րով եւ նա­խան­ձախնդ­րու­թեամբ։ Վկա­յու­թիւ­նը տե­սանք նաեւ վեր­ջերս, երբ այ­ցե­լե­ցինք Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բաղ, հան­դի­պե­ցանք հա­յոց բա­նա­կի քա­ջա­րի մար­տիկ­նե­րուն։ Հպար­տու­թիւն զգա­ցինք այն ո­գիին եւ գի­տակ­ցու­թեան հա­մար, ո­րով ա­նոնք ի­րենց ծա­ռա­յու­թիւ­նը կը բե­րեն մեր հայ­րե­նի­քին եւ ժո­ղո­վուր­դին։ Մենք այս ի­մաս­տով նոյն­պէս մեր գնա­հա­տան­քը եւ օրհ­նու­թիւ­նը կը բե­րենք ձե­զի։ Ու­սու­ցի­չը մեր մշտա­կան ա­ղօթք­նե­րուն մէջ է, որ­պէս­զի ա­նոր աշ­խա­տան­քով ա­ռա­տա­նան շնորհ­նե­րը մեր զա­ւակ­նե­րու կեան­քէն ներս, այդ շնորհ­նե­րով ա­նոնք ալ ի­րենց հեր­թին զար­դա­րեն հայ կեան­քը եւ հա­յոց ան­դաս­տան­նե­րը»։­

Իր խօս­քին մէջ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը գնա­հա­տան­քով ար­տա­յայ­տուե­ցաւ Լե­ւոն Մկրտչեա­նի մա­սին՝ շնոր­հա­ւո­րե­լով ա­նոր վե­րան­շա­նա­կու­մը։ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը բարձր գնա­հա­տեց ե­կե­ղե­ցա­կան-կրթա­կան կա­ռոյց­նե­րու եւ Հա­յաս­տա­նի Կրթու­թեան ու գի­տու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան մի­ջեւ գոր­ծակ­ցու­թիւ­նը, ինչ որ կը պսա­կուի գե­ղե­ցիկ նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­նե­րով։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը միեւ­նոյն ժա­մա­նակ իր օրհ­նու­թիւ­նը բե­րաւ այս մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թեան եր­կա­րա­մեայ հո­վա­նա­ւոր­նե­րուն՝ Սիլ­վա եւ Իր­մա Տէր-Ստե­փա­նեան քոյ­րե­րուն, ինչ­պէս նաեւ Տ. Վար­դան Եպսկ. Նա­ւա­սար­դեա­նին։ Վեր­ջա­ւո­րու­թեան Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը «Պահ­պա­նիչ» ա­ղօթ­քով օրհ­նեց ներ­կա­նե­րը եւ Երկ­նա­ւոր Տի­րոջ հո­վա­նին ու զօ­րակ­ցու­թիւ­նը յայտ­նեց ազ­գան­պաստ ի­րենց ա­ռա­քե­լու­թեան ար­դիւ­նա­ւոր ի­րա­կա­նաց­ման ուղ­ղու­թեամբ։