ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 105 տարիներ առաջ՝ 1920 թուականին, երբ Հայաստան արդէն իր առաջին Հանրապետութիւնը հիմնած էր, Եգիպտոսէն երկու մեծահարուստ եղբայրներ՝ Կարապետ եւ Գրիգոր Մելգոնեան եղբայրները նամակ կը ղրկեն եւ կը խնդրեն Հայաստանի Հանրապետութեան քաղաքացիութիւն ունենալ.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հին օրերու Կէտիկփաշան՝ շատերու հօրենական, մօրենական, պապենական սերտ կապեր ունեցած, յիշատակներով պարուրուած պատմական եւ նոյնքան պատուական թաղ մըն է եղած։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յայտնի փիլիսոփայ Պղատոն իր աշխատութիւններուն մէջ տոկոսով գումարը կը ներկայացնէ որպէս հասարակական համերաշխութիւնը քայքայող երեւոյթ, որովհետեւ այդ մէկը հասարակութիւնը երկուքի կը բաժնէ՝ հարուստի եւ աղքատի, պարտատէրի եւ պարտականի միջեւ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ծանօթներու մէջ ինքզինք օտար զգալ եւ բազմութեան մէջ առանձին ապրիլ… ցա՜ւ պատճառող այս վիճակը կը զգան մարդիկ՝ որուն վկայած ենք յաճախ, յաճախ կ՚ապրինք այս կացութիւնը, քանի որ ո՜րչափ ալ մարդոցմով, «բարեկամներ»ով շրջապատուած ըլլանք, նոյնքան ծանօթ-անծանօթ, մտերիմ կամ օտար մարդոցմով՝ մենք առանձին կը քալենք կեանքի ճամբան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր մեր շուրջ կը տեսնենք, որ գրեթէ ամէ՛ն մարդ (մանաւանդ Հայաստանի մէջ) ունի պարտքեր եւ լուրջ ձեւով անոնց տոկոսներուն տակ ճնշուած ելք մը կը փնտռէ: Սակայն Աստուածաշնչական ընթերցումներէն լաւապէս կը յիշենք, թէ քրիստոնէութիւնը (ինչպէս նաեւ այլ կրօններ) տոկոսը մեղք կը նկատէ, սակայն մեր օրերուն տարօրինակ ձեւով բնական ու «անմեղ» վիճակով մը կը շարունակէ մարդոց կեանքը դժուարացնել:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յիսուս Իր ամբողջ կեանքին ուսուցանեց, սորվեցուց եւ խօսեցաւ հաւատքի մասին եւ ցոյց տուաւ ճշմարտութեան տանող ճամբան։ Ան՝ երբ կը խօսի հաւատքի մասին, մանաւանդ կը մատնանշէ սա կէտին, թէ հաւատքը աւելցնելու ճամբան հարցուցին Յիսուսի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երբ խօսինք հայ ժողովուրդի դժուարութիւններուն ու անցեալի պատմութեան մասին, պէտք է նկատի ունենանք, որ 1915-ը պարզապէս փոքր մաս մըն էր այն մեծ տառապանքէն, որ կրեց ու գուցէ կը շարունակէ կրել եւ կամ անոնց հետեւանքներն է, որ կ՚ապրի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յիսուս ծնաւ ախոռի խոնարհութեան եւ համեստութեան մէջ, աղքատ ընտանիքի մը ծոցը. (ՂՈՒԿ. Բ 6-7)։ Պարզ հովիւներն են այն հրաշալի իրադարձութեան առաջին եւ կենդանի վկաները։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն աւելի քան 120 տարիներ առաջ՝ մօտաւորապէս 1905 թուականներուն, Եւրոպայէն յայտնի մտաւորական մը Պոլսոյ Օրմանեան Պատրիարքին կը յղէ հետեւեալ նամակը. «Աշխարհի բոլոր կրօնները սերտեցի, քրիստոնէութիւնը գտայ գերագոյնը. քրիստոնեայ բոլոր եկեղեցիները քննեցի, Հայ Եկեղեցին գտայ գերազանցը»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Առանց անձնուիրութեան, առանց զոհողութեան կարելի չէ՛ հասնիլ իսկական անկեղծ սիրոյ։ Քանի որ սէրը բառ մը, խօսք մը չէ՛ միայն, այլ՝ գո՛րծ։
