ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սփիւռքը տասնամեակներ շարունակ երգեց «Թռէ՜ք հայեր, թռէ՜ք դէպի Հայաստան»ը, սակայն հակառակ իր ունեցած կարելիութիւններուն երբեք թռելու փորձ մը չկատարեց, որովհետեւ անոր համար հայրենիքն ու հայրենասիրութիւնը շօշափելի հող ու ջուր ըլլալէ աւելի մնաց վերացական զգացողութիւն մը՝ որ անոնց տուաւ այն համոզումը, որ հայրենիքը «բան» մըն է, որ պէտք է կարօտնաս, անսահման սէր զգաս անոր հանդէպ՝ սակայն գործնական գետնի վրայ բան մը չընես...
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բերա՝ պատմութեան ընթացքին ունեցած է վեց եկեղեցի. Ս. Երրորդութիւն եկեղեցի, Ս. Յարութիւն եկեղեցի, Ս. Լուսաւորիչ եկեղեցի, Գասըմփաշայի Ս. Յակոբ եկեղեցի, Ֆէրիգիւղի Սրբոց Վարդանանց եկեղեցի եւ Ս. Աստուածածին եկեղեցի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ որպէս գրող կը հաւատաք, թէ ընթերցողն է, որ գրողը գրող կը դարձնէ, ապա պէտք է ընդունիք, որ կամաց կամաց կը կորսնցնէք ձեր գրող ըլլալու յատկանիշը, որովհետեւ արժեչափերու խեղաթիւրուած այս ժամանակին մէջ մամուլը եւ հետեւաբար գրողը ընթերցողի պակասը ունի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գիրքը եւ գիրը բաւարար չէին Հայ Թարգմանիչ վարդապետներուն համար։ Աստուածաշունչ եւ այբուբենը անհրաժեշտ էին, կենսակա՛ն, բայց ո՛չ բաւարար։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հաւատացէ՛ք, որ Հայաստանի քաղաքականութեան եւ եկեղեցի-իշխանութիւն յարաբերութեան մասին գրել չենք ուզեր, սակայն, շատ մը երեւոյթներ այնքա՛ն անհանդուրժելի կը դառնան, որ կամայ թէ ակամայ մենք մեզի դարձեալ կը գտնենք այս նիւթին մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Իւրաքանչիւր ծառ իր պտուղէն պիտի ճանչցուի». (ՂՈՒԿ. Զ 44)։ Ծառը իր տեսակին համեմատ պտուղ կ՚արտադրէ. բնական իրողութիւն մըն է ասիկա։ Ուստի, եւ ծառին տեսակը եթէ լաւ է՝ լա՛ւ պտուղ կ՚արտադրէ, եթէ գէշ է, արտադրութիւնն ալ բնականաբար անոր համեմատ կ՚ըլլայ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հակառակ հազարաւոր տարիներու գոյութեան՝ հայու ինքնութիւնը՝ մա՛նաւանդ հայուն համար կը շարունակէ մնալ անլուծելի հանելուկ։ Տարօրինակ ձեւով մենք մեզի համար կը շարունակենք անծանօթ մնալ, սակայն, օտարը որոշ համարում ու տեսակէտ կ՚ունենայ մեր ազգին մասին՝ ինչ որ կը շարունակէ մնալ անճիշդ եւ կամ ժամանակավրէպ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդիկ երբ կը խօսին իրարու հետ, պէ՛տք է որ անկեղծ ըլլան եւ մտերիմ, քանի որ մարդուս խօսքերը պէտք է համաձայն ըլլան իրենց մտածումներուն եւ արարքները՝ խօսքերուն։ Հոն՝ ուր խօսքերը անկեղծ են եւ մտերիմ, հոն ամէն ինչ կարգին կ՚ընթանայ՝ խաղաղ եւ անխռով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամէ՛ն գրողի եւ անհատի պէս հայ մամուլն ալ ունեցած է իր կողմնակիցներն ու հակառակորդները, որոնք իրենց հիմնական նպատակը ազգի խնդիրներն ու անոնց լուծումները ընելու փոխարէն աւելի շատ զբաղած են իրարու վրայ ցեխեր արձակելով ու անիմաստ վիճաբանութիւններով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Մամուլը ընկերային աշխարհին լոյսն է, եւ ուր որ լոյս կայ՝ հոն կայ նաեւ Նախախնամութեան մատը»։ ՎԻՔԹՈՐ ՀԻՒԿՕ
«Ephemeroptera»ն՝ որ ժողովրդական ասումով «Մայիսի ճանճ» կ՚անուանուի, միջատ մըն է, որ կենդանի էակներու՝ ապրողներու մէջ միակն է՝ որ կեանքը միայն մէկ օր է. ան կ՚ապրի միա՛յն մէկ օր։
