ՈՒԽՏԱՒՈՐՆԵՐՈՒ ԱՅՑ

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը ե­րէկ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ ըն­դու­նեց Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կա­յի Ա­րե­ւե­լեան Թե­մէն խումբ մը ուխ­տա­ւոր­ներ։ Նիւ Եոր­քի Սրբոց Նա­հա­տա­կաց ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ Տ. Աբ­րա­համ Քհնյ. Մա­նու­կեա­նի կող­մէ կ՚ա­ռաջ­նոր­դուէին ուխ­տա­ւոր­նե­րը։ Ներ­կա­յաց­նե­լով ուխ­տա­ւոր­նե­րը Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տին՝ տէր հայ­րը անդ­րա­դար­ձաւ հա­մայն հա­յու­թեան կեան­քէն ներս Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի ա­ռաջ­նա­յին դե­րա­կա­տա­րու­թեան։ Ան ընդգ­ծեց, թէ ուխ­տագ­նա­ցու­թիւ­նը եւ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծին տրուած այ­ցե­լու­թիւ­նը բա­ցա­ռիկ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի Սրբոց Նա­հա­տա­կաց ե­կե­ղեց­ւոյ շուրջ հա­մախմ­բուած հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն տե­սա­կէ­տէ։

Ա­ւե­լի վերջ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը ուխ­տա­ւոր­նե­րուն փո­խան­ցեց իր հայ­րա­պե­տա­կան օրհ­նու­թիւնն ու գնա­հա­տան­քը։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը նշեց, որ հա­ճե­լի է տես­նել՝ թէ ինչ­պէս Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ սպա­սա­ւոր­նե­րը ի­րենց հա­մայնք­նե­րու ան­դամ­նե­րը կ՚ա­ռաջ­նոր­դեն հայ­րե­նիք եւ դէ­պի ի­րենց հա­ւատ­քի կեդ­րո­նը՝ Սուրբ Էջ­միա­ծին։ Այդ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը կ՚ապ­րին ա­նոնց կա­րօ­տով ու տե­սիլ­քով, նաեւ ա­նոնց սի­րոյ եւ օրհ­նու­թեան ներ­քեւ։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը գո­հու­նա­կու­թեամբ անդ­րա­դար­ձաւ նաեւ հո­գե­ւոր սպա­սա­ւոր­նե­րու եւ հա­մայնք­նե­րու հա­ւա­տա­ցեալ ան­դամ­նե­րուն մի­ջեւ հաս­տա­տուած հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան։

Զրոյ­ցի տե­ւո­ղու­թեան Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը խօ­սե­ցաւ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ եւ ժո­ղո­վուր­դի առ­ջեւ ծա­ռա­ցած մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն մա­սին ու կանգ ա­ռաւ ա­նոնց միաս­նա­կան ջան­քե­րով յաղ­թա­հար­ման հրա­մա­յա­կա­նին վրայ։ Այս ամ­բող­ջին մէջ անդ­րա­դարձ կա­տա­րուե­ցաւ Ար­ցա­խի հիմ­նախնդ­րին։ Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը ա­ղօ­թեց, որ Աս­տու­ծոյ օրհ­նու­թեան ներ­քեւ հա­յոց եր­կի­րը ըլ­լայ մշտա­պէս ա­պա­հով, իսկ հայ ժո­ղո­վուրդն ալ ապ­րի խա­ղա­ղու­թեան մէջ։ Նո­րին Սրբու­թիւ­նը գնա­հա­տեց նաեւ ան­ցեալ Ապ­րի­լին տե­ղի ու­նե­ցած քա­ռօ­րեայ պա­տե­րազ­մին ժա­մա­նակ Սփիւռ­քի հայ հա­մայնք­նե­րուն կող­մէ ցու­ցա­բե­րուած զօ­րակ­ցու­թիւ­նը։

Զրոյ­ցի ըն­թաց­քին անդ­րա­դարձ կա­տա­րուե­ցաւ նաեւ հա­յա­պահ­պա­նու­թեան եւ ազ­գա­յին ինք­նու­թեան տե­ւա­կա­նաց­ման, մա­տաղ սե­րուն­դի հա­յե­ցի կրթու­թեան եւ դաս­տիա­րա­կու­թեան խնդիր­նե­րուն։ Կար­ծիք­ներ փո­խա­նա­կուե­ցան այդ հար­ցե­րուն լուծ­ման շուրջ։

Հուսկ, Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը դար­ձեալ իր սէրն ու օրհ­նու­թիւն­նե­րը փո­խան­ցեց ուխ­տա­ւոր­նե­րուն եւ երկ­նա­ւո­րէն հայ­ցեց, որ ա­մե­նա­կալ Աս­տուած զօ­րեղ պա­հէ իւ­րա­քան­չիւ­րին նուի­րումն ու հա­ւատ­քը, որ­պէս­զի Հայ Ե­կե­ղե­ցին ու հա­յոց կեան­քը մնան շէն ու պայ­ծա­ռ։