ՍՈՒՐԻԱՀԱՅ ՎԱԶԳԷՆԻՆ ԱՐԾԱԹԵԱՅ ԳՈՐԾԵՐԸ ԻՐԵՆՑ ՏԵՂԸ ԳՐԱՒԱԾ ԵՆ ԱՇԽԱՐՀԻ ՏԱՐԲԵՐ ԱՆԿԻՒՆՆԵՐՈՒՆ ՄԷՋ

Դժուար է պատ­կե­րաց­նել, թէ Ե­րե­ւա­նի Ոս­կիի շու­կա­յի ա­մե­նա­վե­րե­ւի յար­կի փոք­րիկ խու­ցի մը մէջ, ուր եր­կու հո­գին դժուա­րու­թեամբ կրնան շար­ժիլ, սու­րիա­հայ Վազ­գէ­նը ինչ­պէս կը ստեղ­ծէ ար­ծա­թէ փոք­րիկ հրաշք­ներ, շունչ կու տայ սառն մե­տա­ղին ու կը դարձ­նէ ա­րուես­տի գոր­ծեր: Հե­տաքրք­րա­կան է, որ սու­րիա­հայ ար­ծա­թա­գոր­ծին աշ­խա­տանք­նե­րը հիմ­նա­կա­նօ­րէն կը գնա­հա­տեն զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը:

Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն Վազ­գէն Ար­ճեա­ն Հա­յաս­տա­նի մէջ զբօ­սաշր­ջու­թեան զար­գաց­ման սե­փա­կան վի­ճա­կագ­րա­կան սանդ­ղա­կը ստեղ­ծած է. ե­թէ ա­ռեւ­տու­րը ամ­րան ա­միս­նե­րուն նա­խա­տե­սուա­ծէն լաւ կ՚ըլ­լայ, կը նշա­նա­կէ զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րու հոս­քը մեծ է: «Եւ­րո­պա, Գա­նա­տա, Ռու­սաստան, Ի­րան… Հիմ­նա­կա­նօ­րէն այդ եր­կիր­նե­րէն ժա­մա­նած­նե­րը կը գնեն իմ պատ­րաս­տած զար­դերս: Ես ալ կ՚ու­րա­խա­-նամ, որ իմ զար­դերս ի­րենց ան­կիւ­նը կը գտնեն աշ­խար­հի տար­բեր եր­կիր­նե­րու մէջ», կ՚ը­սէ­ Վազ­գէ­ն ու կ՚ա­ւելց­նէ, որ իր զար­-դե­րը իւ­րա­յա­տուկ են, քա­նի որ բա­ցա­ռա­պէս ձեռ­քի աշ­խա­տանք են: Վազ­գէ­նը կը կի­րա­ռէ ար­ծա­թա­գոր­ծու­թեան հին ա­ւան­դա­կան մե­թոտ­նե­րը, ո­րոնք ի­րեն սոր­վե­ցու­ցած են իր նախ­նի­նե­րը:

Ան Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խուած է ե­րեք տա­րի ա­ռաջ: Սու­րիոյ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը ան կ՚ա­ն-ւա­նէ «ա­նի­մաստ պա­տե­րազմ»: Բազ­մա­թիւ ըն­կեր­ներ, հա­րա­զատ­ներ կորսն­ցու­ցած է ա­րիւ­նա­հե­ղու­թեան հե­տե­ւան­քով, ո­րուն նպա­տակն ու ի­մաս­տը ո՛չ ին­ք կը հասկ­նայ, ոչ ալ իր շրջա­պա­տը:

Վազ­գէ­ն կ՚ը­սէ, որ Հա­լէ­պը դըժ-ւա­րու­թեամբ ձգած է, բայց Ե­րե­ւան գա­լու հար­ցով վայր­կեան մը իսկ չէ տա­տա­նած: «Բախ­տա­ւոր մարդ եմ, քա­նի որ հայ­րե­նի­քէս ե­կած եմ հայ­րե­նիք: Սու­րիան իմ հայ­րե­նիքս է, Հա­յաս­տա­նը՝ նոյն­պէս», կ՚ը­սէ Վազ­գէ­ն:

Կեն­սա­մա­կար­դա­կի ա­ռու­մով Վազ­գէ­նը նոյ­նիսկ հա­մե­մա­տու­թեան եզ­րեր չի կրնար գտնել Ե­րե­ւա­նի եւ Հա­լէ­պի կեան­քե­րուն միջեւ: Հա­լէ­պի մէջ ան նշա­նա­ւոր ար­ծա­թա­գործ Վազ­գէնն էր եւ շատ յա­ճախ 24 ժամ ան­դա­դար աշ­խա­տան­քը չէր բա­ւա­կա­նաց­ներ պա­տուէր­նե­րը հասց­նե­լու հա­մար: Ե­րե­ւա­նի մէջ ան դժուա­րու­թեամբ կը հո­գայ ըն­տա­նի­քին ծախ­սե­րը: «Ա­րաբ­նե­րը կը սի­րէին հայ վար­պետ­նե­րուն գոր­ծե­րը ու ի­րենց տու­նը կը զար­դա­րէին ար­ծա­թեայ ի­րե­րով, սպաս­քով, սկու­տեղ­նե­րով: Հա­յաս­տա­նի մէջ, ի հար­կէ, վա­ճառ­քի ա­ռու­մով ան­հա­մե­մա­տե­լի է: Հոս ա­մէն մէ­կը չէ, որ կրնայ մեծ զար­դեր գնել, հիմ­նա­կա­նօ­րէն զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը կը գնեն իմ գոր­ծերս»,­ կ՚ը­սէ Վազ­գէ­ն:

Ան կը խոս­տո­վա­նի, որ Ե­րե­ւա­նի մէջ գտած է ա­պա­հո­վու­թիւն, սա­կայն որ­պէս ա­ռաջ­նա­կարգ մաս­նա­գէտ՝ յա­ճախ կը վի­րա­ւոր-ւի ու կը նե­ղուի: «Պատ­ճառն այն է, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ մար­դիկ կը նա­խընտ­րեն ոչ թէ ձեռ­քի, այլ մե­քե­նա­յի աշ­խա­տան­քը», կ՚ը­սէ­ Վազ­գէ­ն ու կը շեշ­տէ, որ յա­ճախ խա­նութ­նե­րը հրա­ժա­րած են ըն­դու­նե­լէ իր գոր­ծե­րը՝ պատ­ճա­ռա­բա­նու­թեամբ, որ ա­նոնք ձեռ­քի աշ­խա­տանք են: «Շատ զար­մա­նա­լի է: Ողջ աշ­խար­հը այ­սօր նա­խա­պա­տուութիւ­նը կու տայ ձեռ­քի աշ­խա­տան­քին, իսկ Հա­յաս­տա­նի մէջ հա­կա­ռակն է», կ՚ըսէ ան:

Վազ­գէ­ն կը փաս­տէ, որ մե­տա­ղի լե­զուն հաս­կնա­լը այն­քան ալ բարդ գործ չէ: Քիչ մը ե­րե­ւա­կա­յու­թիւն, քիչ մը ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան մօ­տե­ցում, շատ սէր ու նուի­րում, աշ­խա­տա­սի­րու­թիւն: Սա, ըստ Վազ­գէ­նին, իւ­րա­քան­չիւր աշ­խա­տան­քի յա­ջո­ղու­թեան բա­նա­լին է: «Պէտք է աշ­խա­տանքդ ար­ժե­ւո­րես, գնա­հա­տես, յար­գես, որ­պէս­զի ար­դիւն­քը գո­հաց­նէ», կ՚ը­սէ ան: Ե­րե­ւա­նեան կեան­քին յար­մա­րուե­լու հա­մար ալ Վազ­գէ­ն բա­ղադ­րա­տոմս ճա­րած է. քիչ մը համ­բե­րու­թիւն, լա­ւա­տե­սու­թիւն ու կամ­քի ուժ:

ՅԱՍՄԻԿ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ

«Արմէնփրէս»