ՈՐՈՏՈՒՄԸ

Ամպերը առտու դպրոց չեն երթար, ես ալ արեւին հրամայեցի, որ չծագի, բայց ան ինծի չհնազանդեցաւ. որոշեցի իրմէ վրէժ լուծել, երբ ան իր (շողերը) երկնցուցած էր:

Խոժոռած նայեցայ թուաբանութեան ուսուցիչին, որ եռանկիւն դէմք ունէր. տեսաւ զիս եւ բարկացած պոռաց.

-Ոտքի ե՛լ:

Ելայ: Կեցայ: Ան շարունակեց սաստելով  եւ զզուանք արտայայտելով ըսել.

-Թեզանիքովդ քիթդ սրբելուն վերջ տո՛ւր:

Սառեցայ: Ուսուցիչը շարունակեց.

-Արագ պատասխանէ՛... տասը միլիոն անձ ունինք, անոնցմէ եօթ միլիոնը խեղդեցինք: Քանի՞ն ողջ մնաց:

Անմիջապէս պատասխանեցի.

-Չեմ գիտեր:

Ուսուցիչը ձանձրացած ըսաւ.

-Օ՜ֆ, մինչեւ ե՞րբ տգէտ աշակերտ պիտի մնաս:

Պաղարիւնութեամբ ըսի.

-Կ՚ատեմ թուաբանութիւնը:

Ուսուցիչին դէմքը կարմրեցաւ եւ սուր շեշտով ըսաւ.

-Հմմ, ուրեմն թուաբանութիւնը կ՚ատե՞ս:

Պահ մը լուռ եւ մտածկոտ մնալէ ետք շարունակեց խօսիլ հեգնական շեշտով.

-Ըսէ՛ մեզի, թէ ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Ձմեռը կ՚ատեմ:

-Ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Կ՚ատեմ ձմեռը, ամառը, աշունն ու գարունը:

-Ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Կ՚ատեմ գիշերն ու ցերեկը:

-Ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Կ՚ատեմ Շաբաթը, Կիրակին, Երկուշաբթին, Երեքշաբթին, Չորեքշաբթին, Հինգշաբթին եւ Ուրբաթը:

-Ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Կ՚ատեմ արեւը, լուսինն ու աստղերը:

-Ուրիշ ի՞նչ կ՚ատես:

-Կ՚ատեմ երգերը, կատուներն ու թռչունները:

-Ե՛ւ ի՞նչ կ՚ատես...

-Կ՚ատեմ տղամարդիկը, կ՚ատեմ կիները, կ՚ատեմ մանուկները:

Այդ պահուն ուսուցիչը բարկացաւ.

-Լռէ՛: Տգէտ աշակերտ մը պիտի շարունակես մնալ:

... Իսկոյն հիւլէական ռումբ մը ստեղծեցի եւ արձակեցի զայն ամբողջ զօրութեամբս. պայթեցաւ... եւ արեւը ծագեցաւ աւերակներուն վրայ:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան