ԴԱԴԱՐ

Ջուրը, մեղկ դեղինով մը վարակուած լեմոնի շերտերէն, կը թափի բաժակին մէջ ձիւնսահանքի նման։ Կը համբուրէ ապակեայ պատերը ողորկ, թացացնելով զանոնք կ՚իջնէ վար, յետոյ բարձրանալու համար վեր նորէն ուժգին, մինչեւ բերանը գաւաթին։ Մի քանի կաթիլ կը ժայթքեն այն կողմ, փայտէ սեղանին վրայ։

Սպիտակ ու սլացիկ մատներ, խնամուած եղունգներով գոհարուած, կը պարուրեն բաժակն իրենց տաքին մէջ, կը բարձրացնեն զայն վեր, ընթացքին հեղուկէն մաս մը իրենց վրայ առնելով։ Կարմիր շուրթերուն մօտեցած՝ բաժակը հմայքէն կը թեքի, գինովցած կը ծռի դէպի անոնց, ու կը յորդի արդէն։

Գլխարկը կը հանէ տիկինը, կը դնէ Ալճերիական ծովափի այս փայտէ սեղանին։ Թեթեւ քամի մը կու գայ ետեւէն, կը շոյէ ծոծրակն ու կ՚աւազահարէ զայն շուտով։ Կինը ափը կը տանի բաժակի ուղղութեամբ, կը ծածկէ հարբած բերանը անոր, կը պաշտպանէ աւազէն որ մշտական է այս կողմերը աշխարհի։ Մատները կ՚իջնեն շուրջբոլորը գաւաթին, որու խորքը երկու սառցահատ յոգնած կը մնան։

Թերթավաճառ պատանի մըն է ահա, յետմիջօրէի այս ժամուն սակառի վերջին թերթերը ծախել կը փորձէ։ Կը մօտենայ տիկնոջ, կանգ կ՚առնէ. կը հանէ երկու խոնաւ թերթ թեւին տակէն, կը պարզէ օրիորդի ուղղութեամբ։ Բաներ մը կ՚ըսէ։ Չի հասկնար Դանիացին. բայց կ՚ենթադրէ, որ զինք Ֆրանսացի կարծած է տղան։ Ձեռքը նրբութեամբ կը բարձրացնէ վեր, արեւու ակնոցները կը թեքէ վար, յօնքերով ոչ մը կ՚ընէ։ Թուխ տղեկը սառած կը մնայ։

Ամառնային արեւը զարկած այրած է ծովափն այս։ Կեանքը դադար կ՚առնէ այստեղ, կը յամենայ, կ՚երկարի։ Երբեմն, յանկարծ, աւազի տակէն խեչափառներ դուրս կու գան, կը մկրատեն օդը մի քանի անգամ, յետոյ կը վազեն դէպի ջուր այրող աւազէն խոյս տալով։

Դեղին է այստեղ ամէն ինչ. կամ կապոյտ։ Յաճախ ե՛ւ դեղին, ե՛ւ կապոյտ։

Կեանքը դադար կ՚առնէ այստեղ, կը յամենայ, կ՚երկարի...

ԵՐԱՄ

Երեւան