ԳԼԽԱՒՈՐ ԵՐԱԶԱՆՔԸ

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան ե­րես­փո­խա­նա­կան ցու­ցա­կին մէջ կի­նե­րուն մեծ տեղ տրուած է: Կու­սակ­ցու­թեան 197 թեկ­նա­ծու­նե­րէն 63-ը ի­գա­կան սե­ռի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ են։ Ցու­ցա­կին ա­ռա­ջին ե­ռեա­կին մէջ ընդգր­կուած է Ար­դա­րա­դա­տու­թեան նա­խա­րար Ար­փի­նէ Յով­հան­նի­սեա­ն։ Ցու­ցա­կին մէջ կան նաեւ Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ե­րես­փո­խան­ներ եւ կա­ռա­վա­րու­թեան կին պաշ­տօ­նեա­ներ։

Նկա­տի ու­նե­նա­լով, որ կու­սակ­ցու­թիւ­նը մեծ տեղ տուած է կի­նե­րուն՝ հա­յաս­տա­նեան նա­խընտ­րա­կան մթնո­լոր­տը ներ­կա­յաց­նե­լու շա­րու­նա­կա­կան շար­քի հեր­թա­կան հար­ցազ­րոյ­ցը կա­տա­րե­ցինք Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ե­րես­փո­խան, Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան (ՀՀԿ) ան­դամ՝ Մար­գա­րիտ Ե­սա­յեա­նին հետ:

*

-Նա­խընտ­րա­կան այս շրջա­նին կար­ծես այն­պի­սի տպա­ւո­րու­թիւն մը կը տի­րէ, որ դուր­սը բնա­կող հա­յե­րը, ո­րոնք ա­ւե­լի շատ են, քան Հա­յաս­տա­նի մէջ, ան­մասն են Հա­յաս­տա­նէ ներս տե­ղի ու­նե­ցող գոր­ծըն­թաց­նե­րէն եւ հա­յաս­տա­նեան կեան­քը այս փու­լին կեդ­րո­նա­ցած է միայն ներ­սի վրայ: Այդ­պէ՞ս է:

-Նախ պայ­մա­նա­ւո­րուինք, որ չկան դուրսի եւ ներ­սի հա­յեր, մենք՝ բո­լորս մէկ միաս­նու­թիւն ենք եւ բո­լո­րիս ջան­քե­րը ուղ­ղուած են դէ­պի ա­ւե­լի ու­ժեղ, ա­ւե­լի կա­յուն եւ ա­ւե­լի անվ­տանգ հայ­րե­նի­քի կա­ռու­ցում։ Կը կար­ծեմ, թէ այն տպա­ւո­րու­թիւ­նը, որ դուր­սը ապ­րող­նե­րը ու­շադ­րու­թեան տակ չեն, խա­բու­սիկ է, քան­զի բո­լո­րիս ե­րա­զան­քը մէկ է՝ ա­պա­հով եւ յա­ռա­ջըն­թաց ու­նե­ցող Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւն։ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը, որ­պէս հա­մայն հա­յու­թեան օր­րան եւ հայ­րե­նիք, կը ձգտի բո­լոր հա­յե­րուն ար­ժա­նի պե­տա­կա­նու­թեան ստեղծ­ման։ Ոչ ոք մատ­նուած է մո­ռա­ցու­թեան, պար­զա­պէս նա­խընտ­րա­կան շրջան է, բո­լոր քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը զբա­ղած են ի­րենց նա­խընտ­րա­կան քա­րոզ­չու­թեամբ։ Այս մէ­կը պա­տաս­խա­նա­տու պահ է, քան­զի ա­ռա­ջին ան­գամ մեր ան­կախ պե­տու­թիւ­նը կ՚եր­թայ դէ­պի հա­մա­կար­գա­յին փո­փո­խու­թիւն, 2 Ապ­րի­լի հա­մա­պե­տա­կան ընտ­րու­թեամբ մեր պե­տու­թիւ­նը կի­սա­նա­խա­գա­հա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գէն ան­ցում պի­տի կա­տա­րէ դէ­պի խորհըր-դա­րա­նա­կան կա­ռա­վա­րում։ Ի­րա­պէս, պա­տաս­խա­նա­տու պահ է։

-Այ­սինքն այս ընտ­րու­թիւն­նե­րը վճռո­րո՞շ կը նկա­տէք մեր երկ­րին հա­մար:

-Ո­րե­ւէ ընտ­րու­թիւն վճռո­րոշ է, քա­նի որ ընտ­րու­թիւն­նե­րուն ար­դիւն­քը երկ­րին մէջ կը փո­խէ ու­ժե­րու դա­սա­ւո­րու­մը, կը ձե­ւա­ւո­րէ նոր իշ­խա­նու­թիւն, նոր ընդ­դի­մու­թիւն, տե­ղի կ՚ու­նե­նայ ընտ­րու­թիւն, ժո­ղո­վուր­դը կ՚ընտ­րէ յա­ռա­ջի­կայ հինգ տա­րի­նե­րուն հա­մար ի­րեն հա­մար նա­խընտ­րե­լի իշ­խա­նու­թիւ­նը եւ այն ու­ժե­րը, ո­րոնք փոք­րա­մաս­նու­թիւն կը կազ­մեն, կ՚ըլ­լան ընդ­դի­մու­թիւն։ Ա­յո, ի­մաս­տով մը կա­րե­լի է ը­սել, որ վճռո­րոշ է, քան­զի նոր Սահ­մա­նադ­րու­թեամբ, «Ընտ­րա­կան օ­րէնս­գիր­քի­ն» հա­մա­հունչ կա­տա­րուե­լիք ընտ­րու­թեան ար­դիւն­քին մենք խորհր­դա­րա­նէն ներս պար­տա­ւոր ենք ա­պա­հո­վել ընդ­դի­մու­թեան ներ­կա­յու­թեան մօ­տա­ւո­րա­պէս ե­րե­սուն տո­կո­սը, զգա­լիօ­րէն նոր ձե­ւա­ւո­րուե­լիք խորհր­դա­րա­նին մէջ կի­նե­րուն թի­ւը շատ­ցած է, խորհր­դա­րա­նի ղե­կա­վար մար­մին­նե­րուն մէջ եւս զգա­լի են նո­րու­թիւն­նե­րը, խորհր­դա­րա­նա­կան կա­ռա­վա­րու­մը պի­տի ըլ­լայ ա­ւե­լի ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան եւ վստահ եմ՝ ա­ւե­լի ար­դիւ­նա­ւէտ։ Մեծ­ցած է քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րուն դե­րը, այս է պատ­ճառ­նե­րէն մին, որ ընտ­րու­թեան կը մաս­նակ­ցին մեծ թի­ւով դա­շինք­ներ, այ­սինքն, ա­մէն ինչ կը տա­նի դէ­պի քա­ղա­քա­կան միա­ւոր­նե­րու ու­ժե­ղա­ցում, միա­ւո­րում, իսկ այս­պի­սի փո­փո­խու­թիւն­նե­րը միայն ու միայն կը բե­րեն քա­ղա­քա­կան դաշ­տի ա­ռող­ջա­ցում:

-Ի՞նչ կա­րե­ւո­րու­թիւն ու­նին ընտ­րու­թիւն­նե­րու վերջ­նար­դիւնք­նե­րը ոչ միայն Հա­յաս­տա­նի մէջ ապ­րող, այ­լեւ՝ աշ­խար­հաս­փիւռ հա­յու­թեան հա­մար:

-Շատ կա­րե­ւոր հար­ցում կու տաք, քա­նի որ ես՝ ինքս, որ­պէս Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ե­րես­փո­խան եւ նաեւ՝ ե­րես­փո­խա­նու­թեան թեկ­նա­ծու, հա­մո­զուած եմ, որ ե­թէ մենք ստեղ­ծենք ու­ժեղ պե­տու­թիւն, ան­կախ եւ հզօր պե­տու­թիւն, ա­պա աշ­խար­հաս­փիւռ հա­յու­թիւ­նը, վստա­հա­բար, պի­տի հպար­տա­նայ եւ չգո­հա­նա­լով այդ հպար­տու­թեամբ, շա­տե­րը պի­տի վե­րա­դառ­նան ի­րենց եւ մեր բո­լո­րին հայ­րե­նի­քը եւ ձեռք ձեռ­քի տա­լով լծուինք միեւ­նոյն գոր­ծին, որն է՝ եր­կի­րը շէնց­նե­լու եւ հզօ­րաց­նե­լու գոր­ծը։ Հա­մա­ձայն չէ՞ք, որ հե­ռուէն խօ­սիլն ու քննա­դա­տե­լը դիւ­րին է, մինչ­դեռ, ներ­սը, բո­լո­րիս հա­մա­տեղ աշ­խա­տան­քը՝ ճիշդ եւ ար­դիւ­նա­ւէտ։

-Ար­դեօք հա­յու­թիւ­նը ա­կա­նա­տես կ՚ըլ­լա՞յ այլ Հա­յաս­տա­նի մը, որ պի­տի գո­յա­նայ ընտ­րու­թիւն­նե­րուն յաղ­թա­նակ տա­րած ու­ժե­րու ծրա­գիր­նե­րուն ի­րա­կա­նաց­ման իբ­րեւ ար­դիւնք:

-Քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը, ա­յո, գրած ու ներ­կա­յա­ցու­ցած են գե­ղե­ցիկ ծրա­գիր­ներ, ո­րոնք հա­մե­մուած են սի­րուն խոս­տում­նե­րով, հո­գե­յոյզ յօ­դուած­նե­րով, բայց, յաղ­թա­նակ կ՚ար­ձա­նագ­րեն այն ծրա­գիր­նե­րը եւ այն քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը, ո­րոնք ա­ւե­լի ի­րա­տես են, ո­րոնց ծրա­գի­րը կը բխի երկ­րի ի­րա­կան վի­ճա­կէն, ո­րոնց հա­մար տե­սա­նե­լի են հար­ցե­րը եւ ա­նոնց լուծ­ման ճա­նա­պարհ­նե­րը պարզ են ու յստակ։ Գե­ղե­ցիկ խօս­քեր գրե­լը եւ խոս­տում­ներ տա­լը եր­բեք չի նշա­նա­կեր ա­նոնց ի­րա­կա­նա­ցու­մը։ Ինչ կը վե­րա­բե­րի հար­ցու­մին այն մա­սին՝ կը տես­նէ՞ հա­յու­թիւ­նը այլ Հա­յաս­տան, ա­պա, վստա­հա­բար կ՚ը­սեմ՝ ա­յո՛, պի­տի տես­նէ եւ կը տես­նէ, բայց պի­տի ը­սեմ նաեւ հե­տե­ւեա­լը. հա­յու­թիւ­նը դի­տորդ չէ, ի­րա­ւունք չու­նի դի­տոր­դի կար­գա­վի­ճա­կին մէջ դնել ինք­զին­քը, նա­յիլ ու սպա­սել, հա­յու­թիւ­նը պի­տի գայ եւ ձեռք-ձեռ­քի տուած բո­լորս միա­սին պի­տի հզօ­րաց­նենք մեր եր­կի­րը: Ա­սի­կա ա­ռա­ջին կար­գին ա­յո՛ մե­զ՝ Հա­յաս­տա­նի մէջ ապ­րող­նե­րուս սուրբ պար­տա­կա­նու­թիւնն է ու պարտ­քը, բայց՝ ո՛չ միայն մե­րը։

-Ինչ­պէ՞ս կը վե­րա­բե­րիք վար­չա­պետ Կա­րէն Կա­րա­պե­տա­նին վեր­ջին՝ Սփիւռ­քին ուղ­ղուած կո­չին:

-Կը կար­ծեմ, թէ կո­չը ուղ­ղուած էր տե­ղին ու ժա­մա­նա­կին եւ անհ­րա­ժեշտ կը նկա­տեմ յի­շեց­նել մեր կու­սակ­ցու­թեան նա­խընտ­րա­կան ծրա­գի­րին մա­նա­ւանդ Սփիւռ­քին վե­րա­բե­րող հե­տե­ւեալ հա­տուա­ծը.

«Սփիւռ­քը մեր հպար­տու­թիւնն է, իսկ Սփիւռ­քի գո­յու­թիւ­նը՝ մեր դժուար պատ­մու­թեան ար­դիւն­քը: Սփիւռ­քի հետ մենք միաս­նա­կան ենք, եւ Հա­յաս­տա­նը մեր միաս­նա­կա­նու­թեան, ձգո­ղա­կա­նու­թեան ու հա­մախմբ­ման կեդ­րոնն է: Պէտք է հնա­րա­ւո­րէն ա­ւե­լին ը­նենք, որ­պէս­զի մեր բո­լոր հայ­րե­նա­կից­նե­րը միա­ւո­րուին Հայ­րե­նի­քի շուրջ:

«Սփիւռ­քի մեր քոյ­րերն ու եղ­բայր­նե­րը պէտք չէ զգան, որ ի­րենք միայն բա­րե­րար­ներ են եւ մենք պէտք չէ զի­րենք դի­տար­կենք այդ տե­սան­կիւ­նէն: Բազ­մա­թիւ ո­լորտ­նե­րէ ներս ա­նոնք ու­նին հա­րուստ փոր­ձա­ռու­թիւն, գի­տե­լիք եւ հմտու­թիւն­ներ, ո­րոնց ներդ­րու­մը եւ կի­րար­կու­մը մայր Հա­յաս­տա­նի մէջ կա­րող են ստեղ­ծել հա­սա­րա­կա­կան նոր ո­րակ­ներ, յա­ռաջ բե­րել նոր գա­ղա­փար­ներ, ներ­մու­ծել նոր աշ­խա­տան­քա­յին մշա­կոյթ, ստեղ­ծել մրցու­նակ ապ­րանք­ներ եւ ծա­ռա­յու­թիւն­ներ: Սփիւռ­քի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը պէտք է Հա­յաս­տա­նի մէջ կա­րո­ղա­նան ստեղ­ծել յա­ւե­լեալ ար­ժէք: Հա­յաս­տա­նը պէտք է պիզ­նըս ստեղ­ծե­լու, զար­գաց­նե­լու եւ շա­հոյթ ստա­նա­լու հա­մար գրա­ւիչ ըլ­լայ նաեւ սփիւռ­քա­հա­յոց հա­մար: Հա­մա­տեղ աշ­խա­տան­քի այս ճա­նա­պար­հով մենք կը յա­ռա­ջա­նանք: Ան­շուշտ, մեր ու­շադ­րու­թեան կեդ­րո­նին կը մնան նաեւ աշ­խար­հաս­փիւռ հա­յու­թեան ինք­նա­կազ­մա­կերպ­ման, ազ­գա­յին ինք­նու­թեան պահ­պա­նու­թեան եւ ե­րի­տա­սար­դու­թեան ներգ­րաւ­ման ուղ­ղու­թիւն­նե­րով տա­րուող աշ­խա­տանք­նե­րը: Այ­սօր չենք կրնար բա­ւա­րա­րուիլ առ­կայ ձեռք­բե­րում­նե­րով: Պէտք է սահ­մա­նենք նոր նշա­ձո­ղեր: Պատ­մա­կան ա­ռիթ մըն է, որ մե­զի ըն­ձեռ­նուած է հան­դէս գա­լու բազ­մա­պա­տիկ ու­ժով՝ գոր­ծա­ծե­լով Հա­յաս­տա­նի, Ար­ցա­խի եւ Սփիւռ­քի հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րը»։

-Ձեր կար­ծի­քով՝ նոր խորհր­դա­րա­նը վեր­ջա­պէս կ՚ըն­դու­նի՞ հայ­րե­նա­դար­ձու­թեան մա­սին օ­րէն­քը, ո­րուն մա­սին բազ­միցս խօ­սուած է եւ կազ­մուած են նա­խա­գի­ծեր:

-Ե­կէք սպա­սենք, թող ձե­ւա­ւո­րուի նոր խորհր­դա­րա­նը՝ ան­կէ ետք կը խօ­սինք, ե­թէ կ՚ըլ­լան ա­ռա­ջար­կու­թիւն­ներ, կը քննար­կենք ու կը գտնենք ճիշդ լու­ծում­նե­րը, բայց կը կար­ծեմ, ե­թէ ոե­ւէ մէ­կը կ՚ու­զէ գալ ու ապ­րիլ իր հայ­րե­նի­քին մէջ, ա­ռանց օ­րէն­քի ալ կա­րող է գալ, ո­րով­հե­տեւ իր տունն է որ կու գայ ան:

-Ինչ­պէ՞ս կը պատ­կե­րաց­նէք հայ­րե­նա­դար­ձու­թիւ­նը:

-Ե­ղեռ­նէն փրկուած գեր­դաս­տա­նի զա­ւակ մը ըլ­լա­լով, ին­ծի հա­մար այս հար­ցու­մը ցա­ւա­լի է, քա­նի որ այդ մէ­կը իմ անձ­նա­կան ե­րա­զանք­նե­րու գլխա­ւորն է եւ ես կ՚ե­րա­զեմ երբ բո­լորս միա­սին եւ միա­կամ ըլ­լանք, ինչ­պէս ի­րենք կու գան, նոյն­պէս ալ ես կա­րո­ղա­նամ Մուշ, Պա­յա­զէտ կամ Էրզ­րում եր­թալ տունս գա­ցա­ծի պէս։

-Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տա­կան կու­սակ­ցու­թիւ­նը իր ծրագ­րին մէջ, ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թեան հար­ցե­րուն ա­ռըն­չուող, ներ­կա­յա­ցու­ցած է լայ­նա­ծա­ւալ դրոյթ­ներ: Իսկ կու­սակ­ցու­թեան մօ­տե­ցում­նե­րը ինչ­պէ՞ս են հայ-թրքա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու կար­գա­ւոր­ման հար­ցին մէջ:

-Կը կար­ծեմ, որ այս հար­ցին մէջ մենք մշտա­պէս պահ­պա­նած ենք մի­ջազ­գայ­նօ­րէն ըն­դու­նուած չա­փո­րո­շիչ­նե­րը եւ ան­կախ ա­մէն ին­չէ, ձգտած ենք պահ­պա­նել զա­նոնք եւ այս­տեղ մեր դրա­ցին է, որ վե­րա­տե­սու­թեան պի­տի են­թար­կէ իր որ­դեգ­րած քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը։ Մեր կու­սակ­ցու­թեան ծրագ­րի ար­տա­քին հար­ցե­րու բաժ­նին մէջ նշուած է, որ հայ ժո­ղո­վուր­դին բնո­րոշ են հիւ­րըն­կա­լու­թիւնն ու հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թիւ­նը եւ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ մեր ա­ւան­դա­կան ար­ժէք­նե­րու պահ­պա­նու­մը, զար­գա­ցու­մը եւ խթա­նու­մը: Ար­տա­քին աշ­խար­հի եւ ար­տա­սահ­մա­նեան մեր գոր­ծըն­կեր­նե­րուն հետ մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ ազ­գա­յին այս դի­մա­գի­ծը ա­նընդ­հատ վե­րա­հաս­տա­տե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թիւն կայ: Ար­տա­քին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ յատ­կա­պէս պէտք է կա­րե­ւո­րու­թիւն տանք Հա­յաս­տա­նի դի­ւա­նա­գի­տա­կան ներ­կա­յա­ցուց­չու­թիւն­նե­րու մի­ջո­ցով տնտե­սա­կան ներդ­րում­նե­րու մուտ­քին դէ­պի մեր պե­տու­թիւն՝ նա­խա­պէս բա­րեն­պաստ տնտե­սա­կան մի­ջա­վայր ստեղ­ծե­լով թէ՛ տե­ղա­կան գոր­ծա­րա­րին, ձեռ­նե­րէ­ցին, թէ՛ օ­տա­րերկ­րեայ ներդ­նո­ղին հա­մար: Պի­տի շա­րու­նա­կուին ջան­քե­րը ցե­ղաս­պա­նու­թեան յան­ցա­գոր­ծու­թիւն­նե­րու կան­խար­գիլ­ման ու դա­տա­պարտ­ման, ինչ­պէս նաեւ ա­նոնց հե­տե­ւանք­նե­րու վե­րաց­ման ա­ռըն­չուող հար­ցե­րը մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թեան օ­րա­կար­գին վրայ պա­հե­լու հա­մար:

Հա­տուած­ներ՝ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան նա­խընտ­րա­կան ծրագ­րէն

ՀԱՅ­ՐԵ­ՆԻ­ՔԻ ՇՈՒՐՋ ՀԱ­ՄԱԽՄ­ԲՈ­ՒԱԾ ԵՒ ԿԱԶ­ՄԱ­ԿԵՐ­ՊՈ­ՒԱԾ ՍՓԻՒՌՔ

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը հա­մայն հա­յու­թեան Հայ­րե­նիքն է: Մենք այն­պի­սի մի­ջա­վայր մը պի­տի ա­պա­հո­վենք, որ Հա­յաս­տա­նը ըլ­լայ հա­յե­րու միա­ւոր­ման, հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րու եւ ողջ նե­րու­ժի ի­րաց­ման կեդ­րոն:

Պատ­մու­թեան ըն­թաց­քին ճա­կա­տագ­րա­կան պա­հե­րուն միշտ մեր ազ­գը ա­պա­ցու­ցած է իր հա­մախմ­բուա­ծու­թիւնն ու միաս­նա­կա­նու­թիւ­նը: Ան­կա­խա­ցու­մէն ի վեր մեր քոյ­րերն ու եղ­բայր­նե­րը մշտա­պէս Հայ­րե­նի­քի կող­քին են եւ ա­մէն օր պատ­րաստ՝ Ար­ցա­խը պաշտ­պա­նե­լու:

ՄՇԱ­ԿՈՅԹ

Մենք հա­րուստ ենք մեր մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րով եւ մեր պատ­մու­թեամբ, սա­կայն այդ ա­մէ­նը ոչ միայն պահ­պա­նե­լու, այ­լեւ աշ­խար­հին ներ­կա­յաց­նե­լու եւ մեր մշա­կոյ­թը հե­տաքրք­րա­կան դարձ­նե­լու հարց ու­նինք: Միեւ­նոյն ա­տեն մենք պէտք է բաց ըլ­լանք այլ եր­կիր­նե­րու մշա­կոյ­թը ու­սում­նա­սի­րե­լու եւ ճանչ­նա­լու: Այդ իսկ պատ­ճա­ռով թէ՛ մեր, թէ՛ ար­տա­սահ­մա­նեան մշա­կոյ­թը պէտք է հա­սա­նե­լի դարձ­նենք մեր բո­լոր քա­ղա­քա­ցի­նե­րուն:

Մեր ախ­տո­րո­շումն է՝

մար­զե­րու մշա­կու­թա­յին ան­հա­մա­չափ զար­գա­ցում,

աշ­խար­հաս­փիւռ հա­յու­թեան մշա­կու­թա­յին նե­րու­ժի միաս­նա­կան դրսե­ւո­րում­նե­րու ան­բա­ւա­րար մա­կար­դակ,

մշա­կու­թա­յին ո­լոր­տի զար­գաց­ման տնտե­սա­կան բա­ղադ­րի­չի ցած ար­դիւ­նա­ւէ­տու­թիւն,

մշա­կու­թա­յին ծրա­գիր­նե­րու եւ հե­ռա­տե­սի­լա­յին հա­ղոր­դա­շա­րե­րու ցու­ցադր­ման սա­կա­ւու­թիւն,

այլ մշա­կոյթ­նե­րու ան­բա­ւա­րար ներ­կա­յա­ցուա­ծու­թիւն Հա­յաս­տա­նի մէջ,

մշա­կու­թա­յին կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու կող­մէ ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րու մա­տուց­ման գոր­ծըն­թաց­նե­րուն մէջ ժա­մա­նա­կա­կից մի­ջոց­նե­րու ոչ ար­դիւ­նա­ւէտ գոր­ծա­ծում:

Մեր նպա­տակն է. մշա­կու­թա­յին ար­տադ­րան­քի եւ ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րու, պատ­մամ­շա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թեան եւ մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րու գոր­ծած­ման տնտե­սա­կան բա­ղադ­րի­չի խթան­ման մի­ջո­ցաւ հայ մշա­կոյ­թին ա­ւե­լի լայն հան­րահռ­չա­կու­մը Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան եւ ար­տերկ­րի մէջ, մշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թեան պահ­պա­նու­մը եւ տա­րա­ծու­մը:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ