ՎԱՐՊԵՏՈՒԹԵԱՆ ԲՈՅՐԸ

Ե­րե­ւա­նի «Ա­ռա­ջին Մա­ս» կո­չուող թա­ղա­մա­սին մէկ ան­կիւ­նը, հին կա­ռոյց­նե­րով շրջա­պա­տուած ան­մար­դաբ­նակ վայ­րի մը մէջ, հե­տաքրք­րա­կան աշ­խա­տա­նոց մը կայ: Այդ ար­հես­տա­նո­ցը վար­ձած է սու­րիա­հայ Շանթ Խա­յա­լեա­ն, որ քա­ղա­քի աղ­մու­կէն քիչ մը հե­ռու, անվր­դով կը կա­տա­րէ իր աշ­խա­տան­քը:

Երբ ար­հես­տա­նո­ցէն ներս կը մտնենք, դա­մաս­կեան վար­դին բոյ­րը կը կլա­նէ մեզ: Մա­յիս-Յու­նիս ա­միս­նե­րը դա­մաս­կեան վար­դին ա­մե­նէն ծաղ­կուն շրջանն է: Ե­րե­ւա­նի եւ այլ քա­ղաք­նե­րու, գիւ­ղե­րու բա­կե­րուն մէջ կա­րե­լի է տես­նել բաց գոյ­նով վար­դե­րու հսկա­յա­կան թու­փեր, ա­ռատ ծա­ղիկ­ներ, ո­րոնց հո­տը կ­­՚ազ­դա­րա­րէ, որ հայ տի­կին­նե­րը սկսած են ամ­բա­րել վար­դի թեր­թիկ­նե­րը՝ ա­նուշ ե­փե­լու եւ ձմրան թէ­յին ա­նուշ համ մը պար­գե­ւող վար­դի չոր թեր­թիկ­ներ պատ­րաս­տե­լու հա­մար:

Շանթ Խա­յա­լեան վար­դը կը գոր­ծա­ծէ օ­ճառ, վար­դի իւղ եւ դի­մա­յար­դար­ման ու մա­զե­րու խնամ­քի մի­ջոց­ներ պատ­րաս­տե­լու հա­մար:

Հա­յաս­տա­նեան շու­կա­յին մէջ, այ­սօր քա­նի մը տե­սակ օր­կա­նա­կան օ­ճառ­ներ կան, բայց ա­մե­նէն ա­ռա­ջի­նը եւ թե­րեւս նշա­նա­ւո­րը՝ Շան­թին տնա­յին մի­ջոց­նե­րով պատ­րաս­տած օ­ճառ­ներն են, ո­րոնք նաեւ Հա­յաս­տա­նէն դուրս կ՚ար­տա­հա­նուին: Բա­ցի վար­դէն, Շանթ Խա­յա­լեա­ն օ­ճառ եւ զար­դա­դե­ղեր պատ­րաս­տե­լու հա­մար կը գոր­ծա­ծէ նաեւ Հա­յաս­տա­նի չնաշ­խար­հիկ բնու­թեան մէջ ա­ճող միր­գե­րը, բոյ­սե­րը, նոյ­նիսկ պտուղ­նե­րու կո­րիզ­նե­րուն իւ­ղե­րը: Ինք ան­ձամբ Հա­յաս­տա­նի լեռ­նե­րէն կը հա­ւա­քէ ուրց, դաղձ, լեռ­նա­յին խո­տեր, կ­­՚ու­սում­նա­սի­րէ, թէ ի՞նչ դե­ղա­բոյ­սեր կ՚ա­ճին մեր դաշ­տե­րուն եւ լեռ­նե­րուն մէջ եւ կ՚ու­զէ լա­ւա­գոյն կեր­պով գոր­ծա­ծել զա­նոնք՝ քա­մե­լով ա­նոնց օգ­տա­կար հիւ­թը:

Վեր­ջերս Շանթ Խա­յա­լեան մաս­նակ­ցած էր սու­րիա­հա­յե­րու ձե­ռա­գործ աշ­խա­տանք­նե­րու ցու­ցա­հան­դէ­սին, ուր ա­նոր պատ­րաս­տած օ­ճառ­ներն ու հե­ղուկ­նե­րը ա­րա­գօ­րէն սպա­ռե­ցան՝ ան­խառն ու մա­քուր ըլ­լա­լուն պատ­ճա­ռով: Ա­նոր հետ մեր ծա­նօ­թու­թիւնն ալ ա­ռիթ դար­ձաւ, որ ա­ւե­լի մօ­տէն, իր աշ­խա­տա­նո­ցին մէջ, ծա­նօ­թա­նանք սու­րիա­հայ գոր­ծա­րար­նե­րու աշ­խա­տան­քին ու մտա­հո­գու­թիւն­նե­րուն:

Գոր­ծա­տե­ղիին մէջ տե­ղադ­րուած ձե­ռա­կերտ օ­ճառ պատ­րաս­տե­լու փոք­րիկ հաս­տո­ցիկ­նե­րը նոյն­պէս սու­րիա­հայ վար­պե­տին ձեռ­քի գոր­ծերն են: Շանթ Խա­յա­լեան կ՚ը­սէ, որ կա­րե­ւոր է պահ­պա­նել այն մի­ջո­ցը, ինչ­պէս մեր նախ­նի­նե­րը հա­րիւր տա­րի ա­ռաջ օ­ճառ պատ­րաս­տած են եւ նոյն հաս­տոց­նե­րով կտրտած են զայն: Այդ մէ­կը կ­­՚ա­ւելց­նէ օ­ճա­ռի բնա­կա­նու­թիւ­նը: Այ­սօր աշ­խար­հը կը վե­րա­դառ­նայ բնա­կան, ա­ռանց յա­ւե­լում­նե­րու սնուն­դի, մաք­րող եւ լուա­ցող մի­ջոց­նե­րու: Այդ նկա­տա­ռում­նե­րէն մեկ­նե­լով ալ, Սու­րիոյ պա­տե­րազ­մին պատ­ճա­ռաւ նախ Յոր­դա­նան, ա­պա՝ Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խուե­լով եւ ո­րոշ ժա­մա­նակ մշտա­կան աշ­խա­տանք չգտնե­լով, Շանթ Խա­յա­լեան ո­րո­շած է վեր­յի­շել Հա­լէ­պի հնա­գոյն ար­հեստ­նե­րէն մին, ո­րով Հա­լէ­պը յայտ­նի է նաեւ աշ­խար­հով մէկ: Այդ մէ­կը օ­ճա­ռա­գոր­ծու­թիւնն է:

Շան­թի ձե­ռամբ պատ­րաս­տուած օ­ճառ­նե­րը Յոր­դա­նա­նի մէջ մաս­նակ­ցած են ցու­ցա­հան­դէս­նե­րու եւ հա­սած է Յոր­դա­նա­նի թա­գու­հիին, որ շատ գնա­հա­տած է հայ վար­պե­տին ձեռ­քի աշ­խա­տան­քին ո­րա­կը եւ Շան­թին շնոր­հած է Յոր­դա­նա­նի թա­գա­ւո­րա­կան ըն­տա­նի­քին ար­տօ­նա­գի­րը: Շանթ կ­­՚ը­սէ, որ Յոր­դա­նան մնա­լու պա­րա­գա­յին, այդ ար­տօ­նա­գի­րը շատ դիւ­րու­թիւն­ներ կրնար ըն­ծա­յել ի­րեն, բայց ան վե­րա­դար­ձած է Հա­յաս­տան, ուր հաս­տա­տուած էր ըն­տա­նի­քը եւ ուր կ­­՚ու­զէ շա­րու­նա­կել իր գոր­ծու­նէու­թիւ­նը: Ան կը յայտ­նէ, որ Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խուե­լու ո­րո­շու­մը միշտ ալ ու­նե­ցած է, բայց պա­տե­րազ­մը ձե­ւով մը ա­րա­գա­ցու­ցած է այդ ո­րոշ­ման ի գործ դրուի­լը, եւ այ­սօր Շան­թը՝ կնոջ եւ ե­րա­խա­նե­րուն հետ Հա­յաս­տան հաս­տա­տուած է: Ա­նոր ար­տադ­րան­քը Beauty production ա­նուան ներ­քոյ ար­դէն տա­րա­ծուած է շատ դե­ղա­տու­նե­րու եւ խա­նութ­նե­րու մէջ։

-Շանթ, ինչ­պէ՞ս ծա­նօ­թա­ցաք հա­յաս­տա­նեան շու­կա­յին մէջ:

-Ես իմ աշ­խա­տան­քին սկսած եմ միայն քսան օ­ճա­ռով, սկիզ­բը շու­կայ մտած եմ միայն այդ­քա­նով: Երբ տե­սայ, որ մար­դիկ հե­տաքրք­րուած են բու­սա­կան, տնա­կան օ­ճառ­նե­րով, ծրա­գիր մը ներ­կա­յա­ցու­ցի, դի­մե­ցի Հա­յաս­տա­նի Փոքր ու մի­ջին գոր­ծա­րա­րու­թեան ա­ջակց­ման կեդ­րոն, ուր հաս­տա­տե­ցին եւ վար­կա­ւո­րե­ցին ծրա­գիրս, ցած տո­կո­սադ­րոյ­քով եւ եր­կար ժա­մա­նա­կով գու­մար տուին եւ սկսայ աշ­խա­տիլ: Այդ­պէս սկսայ ծա­ւալ­նե­րը ա­ւե­լի մեծց­նել եւ այ­սօր յա­ճա­խորդ­ներ ու­նիմ նաեւ Հա­յաս­տա­նէն դուրս, օ­րի­նակ՝ Ֆրան­սա­յէն, Կիպ­րո­սէն, նոյ­նիսկ՝ Հոնկ Քոն­կէն պա­տուի­րած են, եւ ես ղրկած եմ ի­րենց ու­զած բոյ­րե­րով եւ յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն ռւ գոր­ծա­ծու­թիւն ու­նե­ցող օ­ճառ­նե­րը: Իսկ շու­կայ մտնե­լու եւ ճանչ­ցուե­լու հա­մար, կը կար­ծեմ, որ պէտք է նո­րու­թիւն մու­ծես շու­կա­յէն ներս, չը­նես նոյն բա­նը, որ ար­դէն գո­յու­թիւն ու­նի եւ բա­ւա­կան յա­ռա­ջա­ցած է շու­կա­յին մէջ: Հա­յաս­տա­նը այդ կար­գի պզտիկ, ինք­նա­տիպ գոր­ծե­րու եր­կիր մըն է, եւ ե­թէ ինք­նա­տիպ ու նոր գա­ղա­փար ու­նե­նաս՝ կը յա­ջո­ղիս: Կայ խաւ մը, որ նո­րու­թիւ­նը կը գնա­հա­տէ, կը փնտռէ եւ կը գտնէ զայն, ի­րեն հա­մար ինչ որ նո­րու­թիւն է, օգ­տա­կար է: Այս խա­ւի հիմ­նա­կան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը մտա­ւո­րա­կան­ներն ու ե­րի­տա­սարդ­ներն են:

-Բո­լոր սու­րիա­հա­յե­րը չէ, որ գործ մը ը­նե­լով յա­ջո­ղե­ցան Հա­յաս­տա­նի մէջ: Ի՞նչն էր ա­տոր պատ­ճա­ռը:

-Պատ­ճա­ռը ճիշդ այդ էր, որ պէտք չէր ձեռ­նար­կել այն­պի­սի գոր­ծի մը, որ նա­խա­պէս կար ար­դէն, եւ սու­րիա­հա­յը, իր պզտիկ մի­ջոց­նե­րով բնա­կա­նա­բար չէր կրնար հաս­նիլ այդ գոր­ծի յա­ջո­ղու­թեան: Պէտք էր լաւ ու ման­րակր­կիտ ու­սում­նա­սի­րուէր շու­կան: Հա­լէ­պի մէջ, օ­րի­նակ այդ­պէս էր, ինչ գոր­ծի ալ ձեռ­նար­կէինք, յա­ջող կ՚ըլ­լար, եր­կի­րը մեծ էր, բնակ­չու­թեան թի­ւը՝ մեծ, հար­կա­յին օ­րէնք­նե­րը այլ էին: Հա­լէ­պի մէջ միայն վեց մի­լիոն մարդ կ՚ապ­րէր, ա­մէն կար­գա­վի­ճա­կի սպա­ռող ալ կար: Հոն, մին­չեւ տեղ մը չհաս­նէիր, հար­կա­յին դաշ­տէն հե­ռու կը մնա­յիր, աշ­խա­տանքդ մեծ­նա­լէն յե­տոյ հար­կեր կը վճա­րէիր: Հա­յաս­տա­նի մէջ, բնա­կա­նա­բար այդ­պէս չէ: Շատ սու­րիա­հա­յեր ե­կան դրա­մով, ը­սին՝ ի՞նչ ալ ը­նենք, կը յա­ջո­ղինք, բայց այդ կեր­պով մտա­ծե­լը ճիշդ չէր: Ես ալ, սկզբնա­կան շրջա­նին ու­րիշ գոր­ծեր ը­րած եմ, թաք­սի վա­րած եմ, այլ աշ­խա­տանք­ներ կա­տա­րած եմ, մին­չեւ որ ու­սում­նա­սի­րե­ցի, եւ հասկ­ցայ, որ կրնամ այս գոր­ծին սկսիլ:

Լոն­տո­նի մէջ ապ­րան­քա­գի­տու­թիւն ու­սա­նած եմ եւ նոյ­նը այ­սօր կը դա­սա­ւան­դեմ Հա­յաս­տա­նի «Եւ­րա­սիա» մի­ջազ­գա­յին հա­մալ­սա­րա­նին մէջ:

Բա­ցի այդ, սկզբնա­կան շրջա­նին հիմ­նած էի Սու­րիա­հայ գոր­ծա­րար­նե­րու միու­թիւն եւ խոր­հուրդ­ներ կու տա­յի սու­րիա­հայ գոր­ծա­րար­նե­րուն՝ գոր­ծի մը սկսե­լու կամ ար­դէն ձեռ­նար­կուած աշ­խա­տան­քին մէջ դժուա­րու­թիւն­նե­րու եւ խնդիր­նե­րու հան­դի­պե­լու պա­րա­գա­յին, բայց այժմ զբա­ղուա­ծու­թեանս պատ­ճա­ռաւ այդ միու­թիւ­նը այդ­քան ալ աշ­խոյժ չէ, խոր­հուրդ­ներ միշտ ալ կրնամ տալ, ան­կախ միու­թե­նէն:

-Ին­չո՞վ կը տար­բե­րին այս օ­ճառ­նե­րը՝ միւս բնա­կան օ­ճառ­նե­րէն:

-Հա­յաս­տա­նի մէջ շա­տեր կը յայ­տա­րա­րեն բնա­կան օ­ճառ պատ­րաս­տե­լու մա­սին, բայց ու­սում­նա­սի­րու­թիւն­նե­րու ար­դիւն­քին պարզ դար­ձած է, որ բա­ղադ­րիչ մը ան­պայ­ման ոչ-բնա­կան կ՚ըլ­լայ: Իմ պատ­րաս­տած օ­ճառ­նե­րուն մէջ, գոյ­նէն սկսեալ ա­մէն ինչ բնա­կան է: Շա­տեր կը հե­ռա­ձայ­նեն, կը խնդրեն, որ յան­կարծ չփո­խեմ ո­րա­կը, ար­հես­տա­կան նիւ­թեր չխառ­նեմ, բայց ես հի­մա միայն ո­րա­կը բարձ­րաց­նե­լու մա­սին կը մտա­ծեմ եւ ոչ՝ հա­կա­ռա­կը: Ո­րե­ւէ մէկ օ­ճա­ռի հիմ­քին մէջ ձի­թաիւղ կայ, որ­մէ ետք՝ կո­կո­ռի ու կտա­ւա­տի իւ­ղե­րը: Կը պատ­րաս­տեմ ստեպ­ղի­նի, ա­զատ­քե­ղի, դաղ­ձի, ուր­ցի, խա­տու­տի­կի, վա­ղի­նա­կի, ա­նա­նու­խի, վար­դի, վա­րուն­գի, ե­ղին­ջի, ե­րի­ցու­կի եւ հա­զար ու մէկ բու­սա­կան եւ մրգա­յին օ­ճառ­ներ, ո­րոնց­մէ ա­մէն մէ­կը մէկ բա­նի հա­մար կը ծա­ռա­յէ. ինչ­պէս՝ հանգս­տաց­նող, հա­կա­բոր­բո­քա­յին, հա­կակն­ճի­ռա­յին, բու­ժա­կան եւ այլն: Օ­ճա­ռի ծրա­րի վրայ կը նշեմ նաեւ իւ­րա­քան­չիւ­րին բու­ժա­կան եւ այլ յատ­կու­թյուն­նե­րը:

«Կնճիռ­նե­րը հար­թե­լուն կը նպաս­տեն վա­րուն­գի, ստեպ­ղի­նի, մա­ղա­դա­նո­սի օ­ճառ­նե­րը, խնկա­ծա­ղի­կը մկան­նե­րը կը հանգս­տաց­նէ, այ­րուածք­նե­րը, վէր­քե­րը կը բու­ժէ: Կան նաեւ գլխու թե­փի, աչ­քե­րու յոգ­նա­ծու­թեան դէմ եւ այլ օ­ճառ­ներ:

Ան­շուշտ, իմ այ­ցե­քարտը վար­դի օ­ճառն է, ո­ր պատ­րաս­տե­լը ա­սոնց մէջ ա­մե­նէն նուրբն է: Եր­կար ժա­մա­նակ պա­հան­ջուե­ցաւ, մին­չեւ որ հասկ­ցայ ա­նոր լե­զուն: Ան օգ­տա­կար է ա­մէն ին­չի հա­մար, իսկ ա­նոր բոյ­րը հի­նէն ի վեր գոր­ծա­ծուած է ընկ­ճուա­ծու­թեան վե­րաց­ման եւ այլ յու­զա­կան կար­գա­ւո­րում­նե­րու հա­մար: Մա­յի­սեան վար­դի բոյ­րը աշ­խար­հահռ­չակ է: Նոյ­նիսկ Կղեո­պատ­րա թա­գու­հին գոր­ծա­ծած է այդ վար­դէն ար­տա­հա­նուած իւ­ղը: Ան սե­նեա­կի բո­լոր ան­կիւն­նե­րը վար­դաիւղ ցօ­ղած է, նոյ­նիսկ պա­լա­տի թռչուն­նե­րու թե­ւե­րուն ցա­նած է վար­դի իւղ, որ­պէս­զի ա­նոնք թա­փա­հա­րեն թե­ւե­րը եւ հո­տը տա­րա­ծուի:

Օ­ճառ­նե­րու յա­ջո­ղու­թե­նէն մղուած, ձեռ­նար­կած եմ նաեւ մա­զե­րու լուաց­ման եւ խնամ­քի հե­ղուկ­ներ, դէմ­քի յար­դար­ման մի­ջոց­ներ, քսուկ­ներ պատ­րաս­տե­լու...

Կը կար­ծեմ, որ Հա­յաս­տա­նը պէտք չէ ետ մնայ այն բնա­պահ­պա­նա­կան շար­ժու­մէն, որ այ­սօր կայ աշ­խար­հի մէջ, որ կը թե­լադ­րէ՝ ա­մէն ինչ զտել յա­ւե­լեալ բա­ղադ­րիչ­նե­րէն, սնուն­դը, հա­գուս­տը, լուաց­ման եւ այլ մի­ջոց­նե­րը գոր­ծա­ծել բնա­կան վի­ճա­կին մէջ:

Դիւ­րին գործ չէ՝ լեռ­նե­րէն ու դաշ­տե­րէն ծա­ղիկ­ներ ու բոյ­սեր հա­ւա­քե­լը։ Պէտք է ու­սում­նա­սի­րես բոյ­սի մը բո­լոր փու­լե­րը, որ­պէս­զի գիտ­նաս, թէ ճիշդ ո՛ր ժա­մա­նակ պի­տի զտես իւ­ղը, որ­պէս­զի զայն պա­հէ իր ողջ օգ­տա­կա­րու­թիւ­նը: Կը հա­ւա­քեմ, կը բե­րեմ, կը չորց­նեմ, մին­չեւ օ­ճառ դառ­նայ, մին­չեւ օ­ճառն ալ չորց­նեմ, հա­սունց­նեմ, ծրա­րա­ւո­րեմ՝ այդ ա­մէ­նը ա­ռան­ձին կ՚ը­նեմ, սա­կայն սի­րով կ՚ը­նեմ, ո­րով­հե­տեւ գի­տեմ, որ օգ­տա­կար գործ մըն է ը­րածս եւ գի­տեմ, որ շատ մար­դիկ կը սպա­սեն այդ մէ­կուն: Միակ օգ­նա­կանս թե­րեւս պզտիկ աղ­ջիկս է, որ կ՚օգ­նէ ծրա­րա­ւոր­ման ժա­մա­նակ: Կրնամ ե­լեկտ­րո­նիկ սար­քեր բե­րել եւ ա­ւե­լի ա­րա­գաց­նել իմ գոր­ծը, բայց քա­նի որ նախ քիչ քա­նա­կու­թեամբ կը պատ­րաս­տեմ եւ ա­տոր կա­րի­քը շատ չկայ եւ նաեւ կ՚ու­զեմ հին ժա­մա­նակ­նե­րու պէս ձեռ­քով ը­նել, տե­սակ մը ո­գի կը դնես այդ կեր­պով: Մէկ տե­սակ օ­ճառ պատ­րաս­տե­լը մին­չեւ քա­ռա­սուն օր կը տե­ւէ: Այդ ըն­թաց­քին օ­ճա­ռը կը փո­խէ հա­զա­րու­մէկ տե­սակ գոյն, մին­չեւ որ վերջ­նա­կան գոյ­նը ստա­նայ, չոր­նայ: Այս ձե­ւով ես ա­մէն ա­միս շուրջ ութ հա­զար կտոր օ­ճառ կ՚ար­տադ­րեմ, հի­մա ա­ւել­ցած են նաեւ մազ լուա­լու հե­ղուկ­նե­րը, դէմ­քի խնամ­քի մի­ջոց­նե­րը, մարմ­նի իւ­ղե­րը: Ան­պայ­ման կը խորհր­դակ­ցիմ մոր­թա­բան­նե­րու ու բու­սա­բու­ժու­թեամբ զբա­ղող մաս­նա­գէտ­նե­րու հետ:

-Իսկ ի՞նչ պի­տի ը­նէք, երբ ա­ւար­տի Սու­րիոյ պա­տե­րազ­մը:

-Ես չեմ վե­րա­դառ­նար: Հոն հսկա­յա­կան տու­ներ եւ այլ կա­լուած­ներ ձգած եմ, բայց չեմ վե­րա­դառ­նար, քա­նի որ Հա­յաս­տա­նի մէջ ար­դէն ինք­զինքս գտած եմ, իմ գործս ար­դէն ծա­նօ­թա­ցու­ցած եմ, շու­կայ եւ յա­ճա­խորդ­ներ գտած եմ, միւս կող­մէն ալ, միշտ ու­զած եմ գալ Հա­յաս­տան եւ վեր­ջա­պէս այդ մէ­կը ի­րա­կա­նա­ցաւ: Եւ նաեւ շատ չեմ ջա­նար որ­պէս սու­րիա­հայ ներ­կա­յա­նալ եւ աս­կէ ան­կէ խնդրել, որ ար­տօ­նու­թիւն­ներ շնոր­հեն եւ այլն: Ես կ՚ու­զեմ այն­քան զօ­րա­նալ, որ որ­պէս հա­յա­տան­ցի ձեռ­նար­կա­տէր, միւս­նե­րու պէս գոր­ծեմ դաշ­տին մէջ:

Հե­տաքրք­րա­կան է, որ ես այս գոր­ծով զբա­ղե­լու նպա­տակ չու­նէի: Բայց երբ Յոր­դա­նա­նի մէջ էի, ցու­ցա­հան­դէ­սի մաս­նակ­ցե­ցայ, եւ նա­խա­գա­հի պա­լա­տէն հե­ռա­ձայ­նե­ցին ին­ծի ու ը­սին, որ թա­գու­հին հաւ­նած է օ­ճառ­նե­րը, եւ երբ ո­րա­կի վկա­յա­կանն ալ ստա­ցայ պա­լատ հրա­ւի­րուե­լէ ետք, հասկ­ցայ, որ ես իս­կա­պէս կրնամ լա­ւո­րակ օ­ճառ ար­տադ­րել: Կիպ­րո­սի մէջ ցու­ցա­հան­դէ­սի մը ժա­մա­նակ իմ օ­ճառ­նե­րը մաս­նակ­ցած են մրցոյ­թի եւ քսան­վեց եր­կիր­նե­րու մի­ջեւ ան­ցու­ցած փոր­ձաքն­նու­թեան ար­դիւն­քով հա­ւա­քած են անհ­րա­ժեշտ միա­ւոր­նե­րը: Բայց ան­շուշտ, ա­մե­նէն մեծ գնա­հա­տան­քը յա­ճա­խորդ­նե­րուս զան­գերն են, ա­նոնք գոր­ծա­ծե­լէ ետք ան­պայ­ման ի­րենց հիաց­մուն­քը կը յայտ­նեն, միշտ երկ­րոր­դը կ՚ապսպ­րեն: Հոս ջեր­մու­թիւն մը կայ: Դուր­սը թե­րեւս կրնա­յի ա­ւե­լի շատ դրամ շա­հիլ, բայց այս ջեր­մու­թիւ­նը չէի ստա­նար: Կ՚ու­զեմ, որ հա­լէ­պա­հա­յե­րը այլ եր­կիր­ներ չեր­թան, հոս մնան, ձեռք ձեռ­քի տան եւ շէնց­նեն հայ­րե­նի­քը: Եւ շատ մտիկ չը­նեն հա­յաս­տան­ցի­նե­րը՝ թէ ին­չո՞ւ ե­կաք հոս, ին­չո՞ւ ու­րիշ տեղ չգա­ցիք...

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ