ԿԱԹԻԼ-ԿԱԹԻԼ
Թերեւս աշխարհի մէջ միակ ազգն ենք, որ վտանգի պահին կը դառնանք բռունցք մը, իսկ խաղաղ ժամանակներուն կը ցրուինք չորս դին:
Յիրաւի, համայն հայութիւնը սա օրհասական օրերուն խուճապահար՝ ինքնակամ կը փախի դէպի Արցախ: Մեծէն պզտիկ կը փորձեն իրենց կրցածին չափ օգտակար ըլլալ վիրաւոր հայրենիքին: Ժրաջան մեղուներու պարսի կամ մրջիւններու կը նմանինք. օրն ի բուն կ՚աշխատինք:
Հայաստանը նիւթապէս հարուստ ու անկախ երկիր մը չէ, սակայն լի է անսահման սիրով ու ջերմութեամբ, որ իւրաքանչիւր հայ կը տածէ իր երկրի նկատմամբ: Այլեւս գոյութիւն չունի սեփական միջոցներ: Իմ շահոյթը, աշխատավարձը իմս չէ՝ մերն է, հայ զինուորինն է, Արցախ աշխարհինն է:
Ազգովի սրբազան աշխատանքի մը լծուած ենք: Մեր մտքի մէջ պահելով «կաթիլ-կաթիլ ծով կ՚ըլլայ» ասածուածքը, կ՚օգնենք մեր հայրենիքին:
Ոմանք կաթիլ մը, ոմանք ալ դոյլով կամ աւելի հսկայ տարրաներով ջուր կ՚աւելցնեն այս ծովուն մէջ: Վերջերս Քարտաշեան քոյրերը երեք միլիոն ամերիկեան տոլար նուիրած են «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին եւ այսպէս շատեր...
Մեր պզտիկ ընտանիքը նոյնպէս անմասն չէ մնացած այս հայանպաստ աշխատանքէն. ամէնամսեայ նուիրատուութիւն մը կը կատարենք: Իմ ամէնամսեայ կազի, հոսանքի, ջուրի եւ այլնի վճարումներուն աւելցած է եւս մէկը, զոր ես կոչած եմ՝ յոյսի ու լոյսի արանքին մէջ:
Հայաստանի մէջ մեզի պէս շատեր որոշած են ամէնամսեայ նուիրատուութիւն մը կատարել «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին: Ատկէ զատ սա դժուարին օրերուն ամէն մարդ կը փորձէ ընել առաւելագոյնը:
Զոր օրինակ, հնգամեայ Ֆելիքսը Երեւանի շուկաներէն մէկուն դիմաց մէկ հատ խնձորը երկու հարիւր դրամով վաճառելով 8200 դրամ փոխանցած է հիմնադրամին: Եւ հաշուեկտրօնով կիսուած իր դիմատետրի էջին:
Իսկ վեցամեայ Վահէն հատը հարիւր դրամով ընկոյզ վաճառած է եւ 70 հազար դրամ փոխանցած՝ «մենք ենք մեր սահմանները» հաշիւին:
Մէկ ուրիշն ալ կը պատմէ, թէ տատիկ մը մտաւ դրամատուն, մօտեցաւ աշխատակցուհիին.
-Աղջիկ ճան, թոշակները նստա՞ծ են:
-Այո, տատի ճան, կրնաք ստանալ:
-Դէ եկուր, օգնէ որ հանեմ (ի նկատի ունի՝ քարտէն):
Միասին գացին հանեցին գումարը. 54 հազար դրամ:
Աշխատակցուհին նկատեց, որ տատիկը տեղէն չի շարժիր, լուռ մտքերով ինչ-որ հաշուարկներու մէջ է:
-Տատի ճան, ընելիք ուրիշ գործարք մը ունի՞ք:
-Անշուշտ:
Մօտեցաւ աշխատակցուհիին եւ ըսաւ.
-Աղջիկ ճան, պէտք է, որ դուն գիտնաս՝ ԶԻՆՈՒՈՐԻՍ համար ինչպէ՞ս կրնամ դրամ ուղարկել, դէ որ հեռատեսիլով կ՚ըսեն... այն հաշիւին:
-Գիտեմ տատի ճան, ինչքա՞ն ղրկենք:
-Ինչքան որ կայ աղջիկ ճան, ինչքան որ կայ: Ճիշդ է, ես ամբողջ ամիս սրանով կ՚ապրիմ, բայց ոչինչ՝ ձմրան համար պահածոյացուած ուտելիք ունիմ: Կը բանամ ձեւով մը այս ամիս գոյութիւնս կը պահեմ:
-Տատի ճան, գոնէ հացի փող ունեցիր քովդ: Եկուր կէսը ղրկենք,- կ՚առաջարկէ աշխատակցուհին:
-Իեա՛յ, եթէ հիմա այդ գումարը չղրկեմ ԶԻՆՈՒՈՐԻՍ, կրնայ պատահիլ ձմրանը պահածոներս չբացեմ...
Նմանօրինակ պատմութիւնները բազմաթիւ են...
Ամերիկահայ մըն ալ կը պատմէ.
«Լոս Անճելըսի Կլենտէյլի փողոցներուն մէջ գրեթէ 70-75 տարեկան անտուն խաբշիկ մարդ մը «կ՚ապրի»:
«Մշտապէս սուրճի գաւաթով մը դրամ կը մուրայ, օգնողներուն շնորհակալութիւն կը յայտնէ:
«Այսօր դուրս եկայ հացի խանութէն, քովս երկու տոլար մանրադրամ ունէի: Մօտեցայ, որպէսզի մէկն իր գաւաթին մէջ նետեմ: Դողացող ձեռքով բարձրացուց գաւաթը, թէ այս անգամ ես կու տամ, ուղարկեցէք Արցախ: Կ՚աղաչեմ, նոյնիսկ չեմ գիտեր, թէ առտուընէ ի վեր որչափ գումար հաւաքուած է:
«Երբ ըսի, որ կարիք չկայ, շնորհակալ եմ, ան ըսաւ. «Ես աւելի քան տասն տարիէ ի վեր փողոցներն եմ, միայն հայերն են, որ ինծի կու տան ծածկոց, գումար եւ սնունդ: Ափսոս է այդ ազգին արիւնը, կ՚աղաչեմ առէք, որպէսզի ես ալ ինքզինքս քիչ մը մարդ զգամ...»:
«Վերցուցի մանրադրամները, առանց հաշուելու նետեցի հայկական նպարատուներու մէջ տեղադրուած «Օգնենք Արցախին» ապակեայ տուփերէն մէկուն մէջ...
«Անհուն հպարտութենէ սիրտս արտասուեց...»:
Այսպէս՝ կաթիլ-կաթիլ ամսուայ մը մէջ ժողվեցինք աւելի քան 150 միլիոն տոլար...
Յաղթանակը անխուսափելի է:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ