ԱՆ­ՄԱՐ­ՄԻՆ ԺԱՅՌ ՄԸ ԸԼ­ԼԱՄ…

Ձգե­ցէ՛ք զիս, ձգե­ցէ՛ք ծո­վուն մէջ­տե­ղը

Մա­զերս կարծ­րա­նան ծո­վու ա­ղով

Թար­թիչ­նե­րուս վրայ ա­րե­ւու ճա­ռա­գայթ­նե­րէն թող չոր­նան

            ա­ղի ար­ցունք­ներս -  եւ հո­վը փչէ

Հո­տե­րը բու­րեն ծո­վու մա­մուռ­նե­րուն։

Ձգե­ցէ՛ք զիս, ձգե­ցէ՛ք ծո­վուն մէջ­տե­ղը

Ա­լիք­նե­րը թող ծած­կեն հո­գիս

Եւ ան­հու­նին եր­կա­րող հո­րի­զո­նին վրայ

Փոքր նա­ւու մը պէս ա­ռան­ձին տա­տա­նիմ

Ձգե­ցէ՛ք զիս ծո­վուն մէջ­տե­ղը։

Ծո­վուն մէջ­տե­ղը լքե­ցէ՛ք

Կար­մի­րին, կա­պոյ­տին, կա­նա­չին ներ­դաշ­նա­կու­թեամբ…

Ան­սահ­ման կա­մա­րը գլխուս վե­րեւ թող ժպտի

Եւ ես սու­զուիմ ծովուն յա­տա­կը - որ­պէս՝

Քա­րա­ցած՝ ժայ­ռի կտոր մը՝ ան­մար­մին՝ ան­շարժ։

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻՒՔ