ԱՆԶՈՒԳԱԿԱՆ ԳՈՀԱՐ-Ը

ԳՈ­ՀԱՐ-ի ա­ւան­դա­վէ­պը սկսաւ հիւ­սուիլ թուա­կա­նէս շուրջ քսան տա­րի­ներ ա­ռաջ, երբ 1996 թուա­կա­նին Տի­կին Գո­հար Խա­չա­տու­րեան այ­ցե­լեց Հա­յաս­տա­նի հիւ­սի­սա­յին շրջան­նե­րը, ո­րոնք 1988 թուա­կա­նի ա­ւե­րիչ երկ­րա­շար­ժին պատ­ճա­ռով են­թար­կուած էին քան­դու­մի: Տես­նե­լով շրջա­նի ժո­ղո­վուր­դին ա­հա­ւոր թշուառ վի­ճա­կը, ազ­նուա­սիրտ հա­յու­հին ո­րո­շեց աշ­խա­տան­քի նոր ա­ռիթ­ներ և ե­կա­մու­տի աղ­բիւր­ներ ստեղ­ծել ա­նոնց հա­մար: Այդ­պէ­սով ա­նօթ­ե­ւան մնա­ցած­նե­րը դուրս պի­տի գա­յին ի­րենց թշուա­ռու­թե­նէն, պի­տի ու­նե­նա­յին բնա­կա­րան­ներ, ա­պա­հո­վու­թիւն եւ յոյս, գե­ղա­տե­սիլ շրջա­պատ ու մի­ջա­վայր՝ երկ­րա­շար­ժէն կոր­ծա­նած շրջա­նին կեդ­րո­նը հան­դի­սա­ցող Կիւմ­րի քա­ղա­քին մէջ:

Ի գո­հա­ցում ի­րենց սի­րե­ցեալ մօր փա­փա­քին ու ի յար­գանս ա­նոր եւ ի յի­շա­տակ ի­րենց հօր՝ Ա­րա­մին, Խա­չա­տու­րեան եղ­բայր­նե­րը՝ Յա­րութ, Շա­հէ եւ Նար, հի­մը դրին ԳՈ­ՀԱՐ ե­րաժշ­տա­կան մեծ հաս­տա­տու­թեան, որ տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին ա­ճե­ցաւ հաս­նե­լու իր այ­սօ­րուան մա­կար­դա­կին, որ ան­վա­րան կա­րե­լի է կո­չել մի­ջազ­գա­յին:

Այն օ­րէն ի վեր մին­չեւ այ­սօր, ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի մի­ջազ­գա­յին ե­լոյթ­նե­րը ամ­բող­ջո­վին կը հո­գա­ցուին ու կը ֆի­նան­սա­ւո­րուին Խա­չա­տու­րեան ըն­տա­նի­քին իշ­խա­նա­կան ներդ­րում­նե­րով, ի մաս­նա­ւո­րի Յա­րութ Խա­չա­տու­րեա­նի, որ ոչ թէ ա­նոր ե­լոյթ­նե­րուն առ­ջե­ւի ա­թոռ­նե­րը գրա­ւող անձ­նա­ւո­րու­թիւնն է, այլ այն ան­զու­գա­կան մե­կե­նասն է, որ իր ամ­բողջ ե­ռանդն ու կո­րո­վը տրա­մադ­րած է՝ ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի տա­րուէ տա­րի ինք­զինք գե­րա­զան­ցող  յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րուն  սա­տա­րող մէն մի ման­րա­մաս­նու­թեան վե­րահս­կե­լու։

Ան­զու­գա­կան ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ը 29 Հոկ­տեմ­բեր 2015-ի ե­րե­կո­յեան «Ֆո­րում Տը Պէյ­րու­թ­»ի մէջ մեկ­նար­կեց իր չոր­սօ­րեայ հա­մերգ­նե­րու ծրա­գի­րը: ԳՈ­ՀԱՐ հա­մոյ­թի 183 ա­րուես­տա­գէտ­նե­րէ կազ­մուած ա­րուես­տի հսկա­յա­կան բա­նա­կը իր երգ­չա­խում­բով, պա­րա­խում­բով, նուա­գա­խում­բով, մե­ներ­գող­նե­րով, տնօ­րէ­նով եւ խմբա­վա­րով, լի­բա­նա­նա­հայ ե­րաժշ­տա­սէր հան­րու­թեան սկսան մա­տու­ցել իւ­րա­քան­չիւր հա­յոր­դիի մեծ հպար­տու­թիւն պար­գե­ւող՝ հայ ե­րաժշ­տա­կան ա­րուես­տի անկրկ­նե­լի 100 գո­հար­ներ, նուի­րուած Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100-րդ տա­րե­լի­ցին: Ե­րեք տա­րի բե­մա­կան գոր­ծու­նէու­թեան ընդ­մի­ջու­մէ ետք, ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ը ինչ­պէս ե­րէկ՝ յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն եւս իր բծախնդ­րօ­րէն պատ­րաս­տուած ու կազ­մա­կեր­պուած ծրա­գի­րով՝ պի­տի բա­բա­խէ Լի­բա­նա­նի երկ­նա­կա­մա­րին տակ:

Իր հա­մերգ­նե­րու ըն­թաց­քին ԳՈ­ՀԱՐ հա­մոյ­թը պի­տի հնչեց­նէ բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րու հայ­կա­կան սի­րուած խորհր­դան­շա­կան հա­րիւր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­ներ՝ իւ­րա­քան­չիւր օ­րը յա­տուկ ծրա­գի­րով:

Իր ա­ռա­ջին ե­լոյ­թին ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի մեկ­նա­բա­նու­թեամբ եւ գոր­ծի­քա­ւոր­մամբ՝ հնչե­ցին հայ­կա­կան սի­րուած հին ու նոր ազ­գա­յին, հայ­րե­նա­սի­րա­կան, ժո­ղովր­դա­յին եւ ռազ­մա­շունչ  34 եր­գեր, ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով խմբա­վա­րու­թեամբ մաէսթ­րօ Նա­թա­լի Գալս­տեա­նի, որ իր ցպի­կով բե­մին վրայ էր՝ ար­ժա­նա­ւո­րա­պէս շա­րու­նա­կե­լու մեծ մաէսթ­րօ Սե­պուհ Աբ­գա­րեա­նի ա­ւան­դը:

«Մէկ տա­րի ա­ռաջ ե­ղած եմ Լի­բա­նան եւ ի­րօք ապ­շած ու հիա­ցած էի, թէ ինչ­քան հայ­րե­նա­սի­րու­թիւ­նը շատ է լի­բա­նա­նա­հա­յե­րուն մօ­տ», ը­սաւ մաէսթ­րոն: «Մեծ ցան­կու­թիւն ու­նէի, որ այս հա­մեր­գը տե­ղի ու­նե­նայ Լի­բա­նա­նի մէջ եւ այդ մէ­կը մեծ ե­րազ մըն էր: Ան­կեղ­ծօ­րէն ինք­զինքս պի­տի ար­տա­յայ­տեմ միայն մեր ա­րուես­տով, ո­րով­հե­տեւ ա­ւե­լի չեմ կրնար բան մը ը­սել, քա­նի որ այն­քան հզօր է այն ե­րաժշ­տու­թիւ­նը, զոր մենք կը կա­տա­րենք, այն­քան հա­մախմ­բող է, որ ան­կէ ա­ւե­լին կա­րե­լի չէ խօս­քով փո­խան­ցե­լ», ա­ւել­ցուց ան:

Իր կար­գին ԳՈ­ՀԱՐ հա­մոյ­թի գոր­ծա­դիր տնօ­րէն Սե­ւակ Սե­րո­բեան վստա­հե­ցուց, որ ինչ­պէս միշտ այս ան­գամ եւս ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի հա­մերգ­նե­րը պի­տի ըլ­լան ան­նա­խա­դէպ:

«Այս ան­գամ եւս ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ը պի­տի հնչեց­նէ լի­բա­նա­նա­հա­յու­թեան, բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րու սի­րուած հայ­կա­կան եր­գե­րը: Ինչ­պէս միշտ այս ան­գամ եւս ընդ­հա­նուր աշ­խատ­ցուած ձե­ւը, ընդգր­կուած այս մե­ծա­ծա­ւալ գոր­ծու­նէու­թիւ­նը մեծ պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն էր մե­զի հա­մար: Ե­ղեռ­նը մեր բո­լո­րին հա­մար իւ­րա­յա­տուկ տեղ ու­նի մեր սիր­տե­րուն եւ մեր միտ­քե­րուն մէջ: Մեր նա­խա­հայ­րե­րը ի­րենց ծանր, դա­ժան օ­րե­րը ան­ցը­նե­լով կրցան ապ­րիլ, գո­յա­տե­ւել, հայ մնալ. ի­րենք մե­զի կրցան ա­ւա­զի վրայ Այբ-բեն-գիմ սոր­վեց­նել եւ այ­սօր մենք ե­կած ենք հա­րիւր տա­րի­ներ ետք՝ մեր ճի­տին պարտ­քը ա­նոնց տա­լու: ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի անձ­նա­կազ­մը եւ տնօ­րէ­նու­թիւ­նը աս­կէ նուա­զը չէր կրնար ը­նել, ա­տոր հա­մար այս տա­րուան հա­մերգ­նե­րը իւ­րա­յա­տուկ են, իւ­րա­յա­տուկ պի­տի ըլ­լան եւ անկրկ­նե­լի իմ կար­ծի­քովս, ո­րով­հե­տեւ ոչ մէկ ճիգ խնա­յե­ցինք, որ­պէս­զի մեր այդ կու­տա­կուած 100 տա­րի­նե­րու զգա­ցում­նե­րը դրսե­ւո­րենք ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի հա­մերգ­նե­րո­վ», ը­սաւ Սե­ւակ Սե­րո­բեան:

Ար­դա­րեւ միայն Կի­լի­կիոյ թա­գա­ւո­րու­թեան վա­յել այս հրաշք հա­մեր­գը, ո­րուն ոչ միայն հա­մեր­գա­յին ծրա­գի­րը յա­տուկ եւ շատ ման­րա­մասն ընտ­րուած է, այլ նաեւ թեք­նիկ ա­ռու­մով ան ե­զա­կի է ու գեր­յա­գե­ցած, իր օգ­տա­գոր­ծած ար­հես­տա­գի­տա­կան մի­ջոց­նե­րով՝ ձայ­նի, լոյ­սի ու նկա­րի ան­զու­գա­կան եւ ներ­դաշ­նակ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րով ու կա­տա­րում­նե­րով:

ԳՈ­ՀԱՐ շատ բան ու­նի սոր­վեց­նե­լիք նոյ­նիսկ հա­մերգ­նե­րու դաշ­տին մէջ ա­մե­նաար­հես­տա­վարժ ու փոր­ձա­ռու հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն՝ մեծ հպար­տու­թիւն պատ­ճա­ռե­լով իւ­րա­քան­չիւր հա­յու, ո­րոնց միտ­քերն ու հո­գին տա­կա­ւին շատ եր­կար տպա­ւո­րուած պի­տի մնան ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ով:

ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի նպա­տա­կը ազ­նիւ, պարզ ու յստակ է: Ըստ ա­նոր պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րուն՝ ա­նոր նպա­տա­կը. «Հայ­կա­կան Սփիւռ­քին ազ­գա­յին հպար­տու­թիւն, գե­ղա­րուես­տա­կան հա­ճոյք պատ­ճա­ռել ու ա­նոր հայ­կա­կան ո­գին տո­գո­րելն է։   ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի ճամ­բան Ա.Բ.Գ.-ն է։ ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի սա­տա­րը հայ ու­սու­ցի­չին է։   ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ի ծա­ծա­նած դրօ­շա­կը Կի­լի­կիոյ թա­գա­ւո­րու­թեան դրօ­շակն է»։

­Կեց­ցէ ԳՈ­ՀԱ­Ր­-ը ու կեց­ցեն ա­նոր պա­հա­պան­նե­րը:

ՍԵ­ՒԱԿ  ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ