ԿԱ­ՐՕ­ՏՈՎ ՆԱ­ՅԻԼ

Դեկ­տեմ­բե­րի վեր­ջին օ­րերն են. տան մէջ ար­դէն կա­մաց-կա­մաց կը սկսին Կա­ղան­դի պատ­րաս­տու­թեանց։ Մեծ­մայ­րի­կը իր նստած ան­կիւ­նէն կը հե­տե­ւի աղջ­կա­նը աշ­խա­տու­թեան։ Պա­հուած տե­ղէն հիւ­րա­նոց բե­րուած է Կա­ղան­դի ծա­ռը եւ զար­դե­ղէն­նե­րու տու­փե­րը։ Հա­կա­ռակ արուես­տա­կան ե­ղե­ւին մը ըլ­լա­լուն, երբ ծա­ռին ծա­լուած թե­ւե­րը կը բա­ցուին, սե­նեա­կին մէջ հա­ճե­լի տեսք մը կը պար­զուի։ Մեծ­մայ­րի­կը, որ չա­փա­զանց կը սի­րէ ծա­ռե­րը, հիա­ցու­մով եւ կա­րօ­տով կը նա­յի այդ կեղծ ծա­ռին, ո­րով­հե­տեւ աչ­քե­րուն առ­ջեւ կը պատ­կե­րա­նան այն սքան­չե­լի ի­րա­կան ե­ղե­ւին­նե­րը, ո­րոնք թաւ­շան­ման կա­նաչ գոյ­նե­րով հրա­շա­լի պատ­կեր մը կը կազ­մեն, մա­նա­ւանդ կղզի­նե­րու մէջ։ Պահ մը ե­րե­ւա­կա­յեց ամ­րան գե­ղե­ցիկ օ­րե­րը, երբ մայ­րա­մու­տի ժա­մե­րուն որ­քա՜ն հա­ճոյ­քով կը դի­տէր ա­նոնց ծո­վու կա­պոյ­տին հետ ու­նե­ցած ներ­դաշ­նակ տես­քը։

Կար­գը ե­կաւ զար­դե­րը տե­ղա­ւո­րե­լու։ Ծա­ռի գա­գա­թին իր տե­ղը գրա­ւեց աչ­քա­ռու աստ­ղը։ Յե­տոյ կար­գաւ զա­նա­զան գոյ­նե­րով զար­դեր ե­կան փայ­լը ա­ւելց­նե­լու ծա­ռին, որ կար­ծես յոգ­նա­բեկ շունչ մը ա­ռաւ, երբ ե­լեկտ­րա­կան փոքր լամ­բե­րու ցանցն ալ տե­ղա­ւո­րուե­ցաւ։ Գե­ղե­ցիկ զար­դա­րուն հաստ մո­մեր եւ Յի­սու­սի մսու­րը ներ­կա­յաց­նող ար­ձա­նիկ մը ե­կան տօ­նա­ծա­ռին փայ­լը ա­ւելց­նե­լու։ Ա­մէն ինչ ա­ւար­տած էր։ Ծա­ռը եւ յա­ւե­լեալ զար­դե­րը ար­դէն պատ­րաստ էին Նոր տա­րուան եւ Ս. Ծննդեան խորհր­դա­նիշ­նե­րը ըլ­լա­լու։

* * *

Ե­րե­կո­յեան ժա­մե­րուն հա­սաւ լու­րե­րու պա­հը։ Ա­հա հա­ղոր­դա­վա­րը սկսաւ օ­րուան լու­րե­րը յայ­տա­րա­րել։ Տնե­ցի­նե­րը ու­շադ­րու­թեամբ կը հե­տե­ւէին ան­ցու­դարձ­նե­րուն։

Մի­ջին Ա­րե­ւել­քը, մա­նա­ւանդ Սու­րիան կրա­կի մէջ է, հա­զա­րա­ւոր մար­դիկ, այր, կին, ե­րա­խայ, ձգած տուն-տեղ, գոր­ծա­տե­ղի, դպրոց, ա­ղօ­թա­վայր, խու­ճա­պա­հար կը փախ­չին ի­րենց հո­ղե­րէն, նոյ­նիսկ անվս­տա­հե­լի լաս­տա­նա­ւե­րու մէջ կը նե­տուին խու­ժե­լու նման եւ մա­հը աչք առ­նե­լով ճամ­բայ կ՚ել­լեն դէ­պի ան­ծա­նօթ վայ­րեր։ Շատ ան­գամ այդ վտան­գա­ւոր ճամ­բոր­դու­թիւ­նը լաս­տա­նա­ւի փճաց­մամբ ա­ղէ­տի մը կը վե­րա­ծուի եւ այդ խեղճ փախս­տա­կան­նե­րը խեղ­դա­մահ կ՚ըլ­լան ծո­վու ջու­րե­րուն մէջ։ Քիչ չէ նաեւ թի­ւը այն մա­նուկ­նե­րուն, ո­րոնք զո­հը կը դառ­նան այդ քստմնե­լի ար­կած­նե­րուն։ Քա­նի-քա­նի մա­նուկ­նե­րու ան­շար­ժա­ցած մար­մին­նե­րը գտնուե­ցան ծո­վափ­նե­րու վրայ։

Ռում­բե­րու պայ­թում­նե­րով քա­ղաք­ներ կը քան­դուին։ Ա­ղօ­թա­տե­ղի­ներ, պատ­մա­կան վայ­րեր, թան­գա­րան­ներ կը կո­ղոպ­տուին, կ՚ոչն­չա­ցուին։ Ո՞ր մէ­կուն հա­մար կա­րե­լի է ող­բալ… այն­քան շատ է քա­նա­կը։

Մեծ­մա­ման յի­շեց իր ե­րի­տա­սար­դա­կան տա­րի­նե­րը, երբ Երկ­րորդ հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մը կը շա­րու­նա­կուէր։ Այդ տա­րի­նե­րուն ալ դժուար օ­րեր ապ­րուե­ցան… բայց միշտ կար «օր մը պի­տի անց­նի ա­մէն ինչ եւ լաւ օ­րեր պի­տի գան»ի յոյ­սը։

Այ­սօր նման յոյս մը կը պակ­սէր իր մօտ, ո­րով­հե­տեւ դէ­պի լաւ ըն­թա­ցող դէպ­քի մը նշոյ­լը չէր տես­ներ անց­նող օ­րե­րու ըն­թաց­քին։ Ա­մէն օր, ա­մէն տեղ, կրնար ա­նա­խորժ, նոյ­նիսկ սար­սա­փազ­դու դէպք մը պա­տա­հիլ եւ տե­ւա­կան այդ հո­գե­վի­ճա­կի մէջ ապ­րի­լը դիւ­րին չէր։

Պահ մը նա­յե­ցաւ զար­դա­րուած ծա­ռին, սի­րով եւ գուր­գու­րան­քով դի­տեց զայն, յե­տոյ տե­սաւ Յի­սուս Մա­նու­կին մսու­րի մէ­ջի փոքր ար­ձա­նը եւ սիր­տը լե­ցուե­ցաւ յու­զու­մով։ Կարճ ա­ղօթք մը փսփսաց շրթնե­րով, խնդրե­լով «Ան»կէ աշ­խար­հի մէջ խա­ղա­ղու­թիւն եւ բա­րի օ­րեր ողջ մարդ­կու­թեան։

Շնոր­հա­ւոր Նոր տա­րի եւ Ս. Ծնունդ։

​Զ. ՍՕ­ՆԱ