«ՈՒՌԵՆԻ» ՍՐՃԱՐԱՆԸ ԳՈՒՄԳԱԲՈՒԻ ՄԷՋ

Գում­գա­բուի մէջ ներ­կա­յիս գոր­ծել սկսած է սրճա­րան մը, որ կը կո­չուի «Ու­ռե­նի»։ Ի­րա­կա­նու­թեան մէջ սրճա­րա­նէ մը շատ ա­ւե­լին է «Ու­ռե­նի»ն, որ Հա­յաս­տա­նէն ար­տա­գաղ­թե­լով քա­ղաքս հաս­տա­տուած խումբ մը ձեռ­նե­րէց­նե­րու եւ ար­հես­տա­ւոր­նե­րու նա­խա­ձեռ­նու­թիւնն է։

Ան­ցեալ շա­բա­թա­վեր­ջին իս­կա­կան խրախ­ճան­քի մը մթնո­լոր­տին մէջ բա­ցուե­ցաւ «Ու­ռե­նի» սրճա­րա­նը, որ կը գտնուի Գում­գա­բուի Պա­լի­փա­շա զա­ռի­վե­րին վրայ։ Սրճա­րա­նէ մը ան­դին հա­րուստ տե­սա­կա­նիով ծա­ղա­րան մըն է «Ու­ռե­նի»ին, ո­րու սե­փա­կա­նա­տէրն է Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեան։ Տասն­վեց տա­րիէ ի վեր Իս­թան­պուլ հաս­տա­տուած է ան, ո­րու բուն ար­հեստն է ար­ծա­թա­գոր­ծու­թիւ­նը։ Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեան իր ար­հես­տին մէջ յա­ջող վար­պե­տի մը համ­բա­ւը ձեռք բե­րած է եւ ա­նոր զու­գա­հեռ ներ­կա­յիս ձեռ­նա­մուխ ե­ղած է բո­լո­րո­վին նո՛ր նա­խա­ձեռ­նու­թեան մը, բո­լո­րո­վին նոր բնա­գա­ւա­ռի մը մէջ։ Գում­գա­բուի նման հա­յա­հոծ թա­ղա­մա­սի մը մի­ջա­վայ­րին մէջ ան փա­փա­քած է ստեղ­ծել եր­դիք մը, ուր կա­րե­լի է շփուիլ հայ­կա­կան խո­հա­նո­ցին ու զու­գա­հե­ռա­բար մշա­կոյ­թին։ Ար­դի աշ­խար­հին մէջ տար­բեր մշա­կոյթ­նե­րու հետ շփուե­լու յար­մա­րա­գոյն ձե­ւե­րէն մին կը հա­մա­րուին խո­հա­նոց­նե­րը։ Հե­տե­ւա­բար, Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեանն ալ ա­ռաջ­նոր­դուած է նոյն հա­մո­զու­մով եւ հայ­կա­կան մշա­կոյ­թի հետ շփման որ­պէս ա­ռիթ՝ բա­ցած է «Ու­ռե­նի» սրճա­րան-ծա­ղա­րա­նը, որ հայ­կա­կան խո­հա­նո­ցի ու­րոյն տե­սա­կա­նին կը հրամց­նէ իր յա­ճա­խորդ­նե­րուն։

«Ու­ռե­նի»ն ու­նի իս­կա­պէս ու­րոյն մթնո­լորտ։ Սրճա­րա­նի պա­տե­րը զար­դա­րուած են Հա­յաս­տա­նի պատ­մամ­շա­կու­թա­յին վայ­րե­րէն զա­նա­զան դրուագ­նե­րով։ Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեան «Ու­ռե­նի»ն բա­նա­լէ ա­ռաջ այն­պէս կը հա­շուար­կէր, որ ա­ռա­ւել չա­փով հայ յա­ճա­խորդ­նե­րու սպա­սար­կու­թիւն պի­տի մա­տու­ցեն, սա­կայն ա­ռա­ջին ըսկ օ­րե­րու փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ե­կած է ա­պա­ցու­ցա­նել, որ գոր­ծը այդ­քա­նով սահ­մա­նա­փա­կուած պի­տի չմնայ։ Ար­դա­րեւ, Գում­գա­բուի շրջա­նին մէջ բնա­կու­թիւն հաս­տա­տած զա­նա­զան եր­կիր­նե­րէ եւ ազ­գու­թիւն­նե­րէ մար­դիկ սկսած են օգ­տուիլ «Ու­ռե­նի»ի ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րէն։ Այս սրճա­րա­նը թէեւ չա­փա­զանց մեծ տա­րածք մը չու­նի, սա­կայն մթնո­լոր­տը ծայր աս­տի­ճան մա­քուր է, խնա­մուած, ինչ որ ա­ռանձ­նա­յա­տուկ ջեր­մու­թիւն մը կը վե­րագ­րէ ա­նոր։ Ի շա­րու­նա­կու­թիւն այն­տեղ ստեղ­ծուած ջերմ մթնո­լոր­տին՝ ե­րե­կո­յեան ժա­մե­րուն «Ու­ռե­նի»ի եր­դի­քին տակ ե­րաժշ­տա­կան յայ­տա­գիր կը գոր­ծադ­րուի՝ այն­տեղ ձե­ւա­ւո­րուած փոքր բե­մա­հար­թա­կին շնոր­հիւ։ Հայ­կա­կան խո­հա­նո­ցի իւ­րա­յա­տուկ ու­տես­տե­ղէն­նե­րուն հա­մը այդ­պէ­սով կ՚ամ­բող­ջա­կա­նա­նայ ե­րաժշ­տու­թեան ըմ­բոշխ­նու­մով։

«Ու­ռե­նի»էն ներս մա­տու­ցուած ա­մէն ինչ ար­դէն կ՚ար­տադ­րուի տեղ­ւոյն վրայ։ Սրճա­րա­նի մէջ դուր­սէն ո­րե­ւէ պատ­րաստ ար­տադ­րանք չի մա­տա­կա­րա­րուիր։ Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեա­նի մե­ծա­գոյն ա­ջա­կիցն է իր կո­ղա­կի­ցը՝ որ խումբ մը ըն­կե­րու­հի­նե­րուն հետ ստանձ­նած է ար­տադ­րու­թեան ամ­բողջ ծանր պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւ­նը։ Ա­մէն օր ժա­մը 07.30-էն մին­չեւ կէս գի­շեր բաց է «Ու­ռե­նի» սրճա­րա­նը, ուր հրամ­ցուած խմո­րե­ղէն­նե­րը, կար­կան­դակ­նե­րը, խա­չա­պու­րի­նե­րը հայ­կա­կան դա­սա­կան­նե­րու շար­քին կը հա­մա­րուին։ Այն­տեղ կը մա­տու­ցուի նաեւ նա­խա­ճաշ, հայ­կա­կան սուրճ եւ այլ ա­մէն ինչ, որ սրճա­րան-ծա­ղա­րա­նի մը մէջ կա­րե­լի է գտնել։ «Ու­ռե­նի»ի տե­սա­կա­նին ու­շագ­րաւ է նաեւ իս­թան­պու­լա­հա­յե­րուն տե­սա­կէ­տէ, ո­րով­հե­տեւ այն­տեղ կա­րե­լի է գտնել այն ա­մէն ինչ, որ Ե­րե­ւան այ­ցե­լե­լու ժա­մա­նակ մայ­րա­քա­ղա­քի կեդ­րո­նի խա­նութ­նե­րուն կամ փու­ռե­րուն մէջ կը տրա­մադ­րուի։

Այս սքան­չե­լի տե­սա­կա­նիով Խա­չիկ Լե­ւոն Ղա­զա­րեան տո­գո­րուած է լա­ւա­տե­սու­թեամբ։ Գում­գա­բուի սրճա­րա­նը ո­րոշ չա­փով կա­յուն հու­նի մը մէջ դնե­լէ վերջ ան կը ծրագ­րէ նաեւ մաս­նա­ճիւ­ղեր բա­նալ Իս­թան­պու­լի այլ թա­ղա­մա­սե­րուն մէջ։

Ի սրտէ կը շնոր­հա­ւո­րենք «Ու­ռե­նի» սրճա­րա­նի սե­փա­կա­նա­տէ­րը եւ բո­լոր աշ­խա­տող­նե­րը՝ մաղ­թե­լով որ ա­նոնց բո­լոր ակն­կա­լու­թիւն­նե­րը ար­դա­րա­նան եւ ա­նոնց ջան­քե­րը պսա­կուին փայ­լուն յա­ջո­ղու­թեամբ։