ԱԶ­ՆՈ­ՒՈՒ­ԹԵԱՆ ՄԱՐՄ­ՆԱ­ՑՈՒՄ ԱՐ­ՔԵ­ՊԻՍ­ԿՈ­ՊՈ­ՍԻՆ

Կա՛ց, Գե­րա­պայ­ծառ Տէր,

կա՛ց, Ար­հիա­պա­տիւ Հայր...:

Ո՛չ իսկ լուր մը տուիր Քու մեկ­նու­միդ...:

Գի­տե՛ս, Քեզ շատ կը սի­րէինք

եւ կը յար­գէինք շատ:

Կը սի­րէինք յար­գե­լով ու կը յար­գէինք սի­րե­լով

Քու ներ­կա­յու­թիւնդ, միտքդ, գա­ղա­փարդ,

բայց մա­նա­ւանդ՝

Քու մեղ­մու­թիւնդ հայ­րա­կան

ու քաղց­րու­թիւնդ քա­հա­նա­յա­կան:

Եւ Դուն, Գե­րա­պայ­ծառ Տէր,

մեզ­մէ մեկ­նե­ցար ա­ռանց հրա­ժեշ­տի

եւ ա­ռանց թմբկա­հա­րու­մի...:

Յա­ւեր­ժերթդ բռնե­ցիր՝ ե­տին ձգե­լով 

մեծ վաս­տակ մը հո­վուա­կան ու շի­նա­րա­րա­կան,

շարք մը բազ­մա­հա­րիւր քա­րոզ­նե­րու 

եւ Իս­թան­պու­լի ա­ւագ թե­մին 

ժա­մա­նա­կա­կից պատ­մու­թեան հա­մար

շատ կա­րե­ւոր երկ­լե­զու հինգ հա­տոր­նե­րը:

Ան­մա­հա­կան ըն­թացքդ քա­լե­ցիր՝ ե­տին ձգե­լով

ժպիտդ, որ փայլքն էր նե­րաշ­խար­հիդ,

ան­դոր­րու­թիւնդ, որ ար­տա­բոյրն էր հո­գիիդ,

աչ­քե­րուդ մշտա­րագ թար­թա­փը, որ նշանն էր հե­զու­թեանդ,

քա­րոզ-խօսքդ, որ ա­ւե­տա­րա­նումն էր Տի­րոջդ,

մա­րե­մա­սի­րու­թիւնդ, որ գովքն էր երկ­նա­յին Մօրդ:

Գե­րա­պայ­ծառ Տէր,

հոս յի­շուած եւ դեռ ան­յուշ մնա­ցած

վաս­տա­կովդ ու բեր­րիու­թեամբդ,

բա­րե­մաս­նու­թիւն­նե­րովդ եւ ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րովդ՝

Դուն ճամ­բան ե­ղար 

Քե­զի մեր­ձա­ւոր եւ Քեզ­մէ հե­ռա­ւոր հո­գի­նե­րուն...:

Ինչ­պէս նաեւ 

Դուն փա­րո­սը հան­դի­սա­ցար

ա­լե­կո­ծեալ կեան­քե­րուն...:

Ա­յո՛, Գե­րա­պայ­ծառ Տէր,

Դուն հայ­րախ­նամ Ա­ռաջ­նորդն մնա­ցիր բո­լո­րին,

ո­րոնց առ­ջե­ւէն քա­լե­ցիր

իբրեւ բա­րի՛ ու քա՛ջ Հո­վի­ւը,

ինչ­պէս Աս­տուա­ծա­յին Հո­վուա­պե­տը

ըն­թա­ցաւ իր ոչ­խար­նե­րուն առ­ջե­ւէն,

ո­րոնք ճանչ­ցան Ա­նոր ձայ­նը,

եւ ա­նոր ընդ­մէ­ջէն՝ 

ճանչ­ցան ու լսե­ցին Քու ձայնդ՝

քաղց­րա­լո՛ւր, քա­ջա­լե՛ր եւ ու­ղե­ցո՛յց...:

Ո՜վ ազ­գա­կից Հա­յեր,

եւ մա­նա­ւանդ դուք, Պոլ­սա­հա­յե՜ր,

Գերպծ. Չո­լա­քեա­նի մէջ

սի­րե­ցիք ու յար­գե­ցիք գլխա­տառ 

Մարդն ու Մար­դա­սէ­րը,

Հա­յը եւ Հա­յա­սէ­րը,

Հո­գե­ւո­րա­կանն ու Հո­գե­սէ­րը,

Մարդ­կայ­նա­կա­նը եւ Ժո­ղովր­դա­սէ­րը,

Անձ­նա­ւո­րու­թիւնն ու Հայ­րե­նա­սէ­րը:

Իր այս ո­րա­կեալ յատ­կու­թիւն­նե­րով,

դուք լա­ւա­գոյնս գի­տէք, նախ՝ թէ ինչ­պէս կրցաւ 

յաղ­թա­հա­րել ա­մէն տե­սա­կի խո­չըն­դոտ ու դժուա­րու­թիւն,

եւ, երկ­րորդ՝ թէ ինչ­պէս գիտ­ցաւ ակ­նա­ծանք պար­տադ­րել 

նկատ­մամբ իր ան­ձին, կո­չու­մին ու պաշ­տօ­նին:

Այս­պէս, եօ­թա­նա­սո՛ւն տա­րի­ներ եւ ա­ւե­լի՝ բո­լո­րէն սի­րուած ու յար­գուած

Տէր Յով­հան­նէս Բա­րե­համ­բոյ­րը, Գերպծ. Չո­լա­քեան Ազ­նի­ւը, 

ա­ռա­քե­լա­գոր­ծեց իր թե­մին եւ ազ­գին զա­ւակ­նե­րուն 

ջամ­բե­լով մար­դա­կեր­տումն ու հա­յա­կեր­տու­մը, 

հո­գե­կեր­տումն ու քրիս­տո­սա­կեր­տու­մը:

Ա­հա, Գե­րա­պայ­ծառ Տէ՛ր եւ Ար­հիա­պա­տիւ Հա՛յր,

վաս­տա­կա­շատ ա­ռա­քե­լու­թեանդ աս­տուա­ծա­հա­ճոյ

ու վսե­մա­ցու­ցիչ նպա­տակ­նե­րուն ի­րա­գոր­ծու­մին ի տես՝

Դուն միշտ լսե­ցիր եւ այ­սօր կը կրկնես սփո­փիչ խօս­քը 

մեր Աս­տուա­ծա­յին Վար­դա­պե­տին, որ Ա­մե­նա­գէտն է.

«Ա­պի­կար ծա­ռա­ներ ենք, ի՛նչ որ պար­տա­կան էինք ը­նել, ը­րի՛ն­ք» (Ղկ. 17,10):

Ա­հա, այս խոր գի­տակ­ցու­թեամբ ու ներ­քին բա­ւա­րա­րու­թեամբ,

Գե­րա­պայ­ծառ Տէ՛ր եւ Ար­հիա­պա­տիւ Հա՛յր,

հի­մա Դուն կը լսես ար­դար Դա­տա­ւոր-Թա­գա­ւո­րին սի­րա­զեղ վճի­ռը.

«Ազ­նի՛ւ, ծա­ռայ բա­րի՛ եւ հա­ւա­տա­րի՛մ,

մտի՛ր քու Տի­րոջդ ու­րա­խու­թեան մէ­ջ» (Մտթ. 25,21) յա­ւի­տե­նա­կա՜ն:

-Ա­մէ՛ն:

ԳԵՐՅ. Հ. ՅՈՎ­ՍԷՓ Ծ. Վ. ԹՈ­ՓԱ­ԼԵԱՆ

Պէյ­րութ, 22 Սեպ­տեմ­բեր 2016