ՈՉ ԵՒՍ Է ՊԵՏԻ ԶԻՎԷՐ

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է մեր հա­մայն­քի ե­րէց սե­րուն­դի շատ սի­րուած ու յար­գուած դէմ­քե­րէն մին՝ Պե­տի Զի­վէր։ Յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քի մէջ, դժբախ­տա­բար ան ու­նե­ցած է ա­ռող­ջա­կան վե­րի­վայ­րում­ներ, իսկ բո­լո­րո­վին վեր­ջերս ան­ցու­ցած ու­ղե­ղի ա­րիւ­նա­հո­սու­թիւ­նը անշր­ջա­դար­ձե­լի հե­տե­ւանք­ներ ու­նե­ցած է իր տե­սա­կէ­տէ։ Հա­կա­ռակ բժիշկ­նե­րու մի­ջամ­տու­թիւն­նե­րուն եւ հա­րա­զատ­նե­րու խնամ­քին, կա­րե­լի չէ ե­ղած Պե­տի Զի­վէ­րի կեան­քը փրկել։

Ինք­նու­րոյն նկա­րագ­րով, հա­ղոր­դա­կան բնա­ւո­րու­թեամբ անձ­նա­ւո­րու­թիւն մըն էր Պե­տի Զի­վէր, որ մեծ հա­մակ­րանք կը վա­յե­լէր հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րուն մօտ։ Բա­րե­կամ­նե­րուն կող­մէ այն­քան սի­րուած եւ միշտ փնտ­­ռուած՝ գու­նա­ւոր անձ­նա­ւո­րու­թիւն մըն էր, որ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ եր­կար տաս­նա­մեակ­ներ կա­րե­ւոր ծա­ռա­յու­թիւն բե­րած էր մեր հա­մայն­քին, մաս­նա­ւո­րա­բար կրթա­կան կա­լուա­ծէն ներս։ Անգ­լե­րէ­նի դա­սա­խօս էր թէ՛ մեր վար­ժա­րան­նե­րուն մօտ եւ թէ հա­մալ­սա­րա­նա­կան մա­կար­դա­կի վրայ։ «Պո­ղա­զի­չի» հա­մալ­սա­րա­նին մօտ դա­սա­ւան­դած էր եր­կար տա­րի­ներ եւ կը վա­յե­լէր հե­ղի­նա­կու­թիւն։ Սե­րունդ­ներ հաս­ցու­ցած էր Կեդ­րո­նա­կան եւ Մխի­թա­րեան վար­ժա­րան­նե­րուն մէջ։ Եր­կար տա­րի­ներ ե­ղած էր նաեւ Գա­րա­կէօ­զեան Տան հիմ­նադ­րի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը։ Վար­չա­կան պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն ստանձ­նած էր Թրքա­հայ ու­սուց­չաց միու­թեան մօտ։ 1990 թուա­կա­նի պատ­րիար­քա­կան ընտ­րու­թեան ժա­մա­նակ ընտ­րուած էր ազ­գա­յին պատ­գա­մա­ւոր՝ Ֆէ­րի­գիւ­ղէն։

Ան կը ճանչցուէր նաեւ մեր մշակոյթին նկատմամբ տածած նախանձախնդրութեամբ ու սիրով։

Պե­տի Զի­վէ­րի հրա­ժեշ­տը լուրջ կո­րուստ մըն է մեր հա­մայն­քին տե­սա­կէ­տէ եւ իր յի­շա­տա­կը ան­թա­ռամ կը մնայ մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քէն ներս։

Այս տխուր առ­թիւ մեր խո­րազ­գած վշտակ­ցու­թիւն­նե­րը կը յայտ­նենք իր կո­ղակ­ցին՝ նոյն­պէս ար­ժէ­քա­ւոր կրթա­կան մշակ Մե­րի Զի­վէ­րի, որ եւս դժբախ­տա­բար կը տա­ռա­պի ա­ռող­ջա­կան լուրջ խնդիր­նե­րէ։ Կը ցա­ւակ­ցինք նաեւ իր հա­րա­զատ­նե­րուն եւ բա­րե­կամ­նե­րուն։