Մէջ­բե­րում­ներ՝ Զո­հուած­ Ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րու Մայ­րե­րու Խօս­քե­րէն…

Մէջ­բե­րում­ներ՝ Զո­հուած­ Ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րու Մայ­րե­րու Խօս­քե­րէն…

- «Հայ մօր կո­չումն է ազ­գին նուի­րեալ զի­նուոր­ներ ծնիլ ու դաս­տիա­րա­կել»:

- «Ո՛չ կին, ո՛չ մայր… ա­մու­սի­նիս հա­մար հայ­րե­նի­քը ա­ւե­լի՛ կա­րե­ւոր էր»:

- «Ե­թէ պա­տե­րազմ սկսի մենք ան­պայ­մա՛ն կը յաղ­թենք: Պէտք ըլ­լայ՝ մայ­րե­րով պատ­րաստ ենք եր­թալ հայ­րե­նի­քին ա­ջակ­ցե­լու: Պատ­րաստ ենք ծա­ռա­յե­լու, կռուե­լու, զո­հուե­լու»:

- «Լա՛ւ ը­րաւ տղաս. ան ար­գի­լեց թշնա­միին յա­ռաջ­խա­ղա­ցը. զո­հուե­ցաւ յա­նուն գա­ղա­փա­րի, յա­նուն այն հայ­րե­նի­քին, ո­րուն մէջ­քը ա­մուր պա­հե­լու հա­մար այս­տեղ չէ ան…»:

- «Ես կ՚ու­զեմ, որ խա­ղա­ղու­թիւն ըլ­լայ, ոչ մէկ մայր ար­ցունք թա­փէ, ու­րախ-ու­րախ ճա­նա­պար­հեն, ու­րախ-ու­րախ դի­մա­ւո­րեն…»:

- «Որ­պէս ա­զա­տա­մար­տի­կի մայր, կը կար­ծեմ, որ մեր տղա­քը զո­հուե­ցան մէկ նպա­տա­կի՝ հայ­րե­նի­քի հա­մար: Իմ տղաս ա­մէն ինչ ու­նէր, բայց հայ­րե­նիք չու­նէր…»:

- «Ես սգա­ւոր մայր չեմ, ես Դուշ­ման Վար­դա­նի մայրն եմ, ես հե­րո­սի մայր եմ…»:

- «Վար­դա­նը իմս չէ, մօ­րը չէ, մեր ըն­տա­նի­քի­նը չէ, այս ժո­ղո­վուր­դինն է: Ա­մէն մարդ իր հո­գիին խոր­քը ի՛ր Վար­դա­նը ու­նի»: