ՀՈԳԻ՛Ս...

«Ինչո՞ւ լուռ ես հոգի՛ս», կը հարցնէ բանաստեղծ Խաչիկ Տէտէեան։

Մարդու հոգին մերթ կ՚ալեկոծի, մերթ կը տխրի, մերթ ովկիանոսի մը նման է, մերթ՝ լճի: Ե՞րբ, ինչպէ՞ս, ինչո՞ւ... Անպատասխան հարցումներու շարան մը պարզապէս։

«Ըսէ՛ ինծի, ինչո՞ւ տխուր ես, հոգի՛ս,

Ու բառերդ միշտ զուսպ, երբ աստղերն ու երկինք՝

Ծանօթ են քու բոլոր խորհուրդներուն»։

Բանաստեղծը բացայայտած է, կարծես...