հնդկական տաճարԻՆ ՄԷՋ ՓՈՓՈԽՈՒԹԻՒՆ

Հնդկաս­տա­նի Մա­հա­րաշտ­րա նա­հան­գին մէջ գտնուող հնա­մե­նի տա­ճա­րը, որ հա­րիւ­րա­մեակ­ներ շա­րու­նակ բաց ե­ղած է միայն տղա­մար­դոց հա­մար, ար­դէն թոյ­լատ­րած է նաեւ ի­գա­կան սե­ռի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րու մուտ­քը:

Նման ո­րո­շում կա­յա­ցու­ցած են տա­ճա­րի խոր­հուրդն ու ա­նոր հո­վա­նա­ւո­րը։

Տա­ճա­րի սրբու­թիւ­նը կը հա­մա­րուի բաց եր­կին­քի տակ դրուած սեւ քա­րը, որ կը մարմ­նա­կո­րէ Սա­թիւրն մո­լո­րա­կի հետ կա­պուած Շա­նի աս­տուա­ծու­թիւ­նը։ Շուրջ հինգ հա­րիւր տա­րի կա­նանց կ՚ար­գի­լուէր մօ­տե­նալ ա­նոր, բարձ­րա­նալ ինն աս­տի­ճան­ներն ու իւղ լեց­նել սուրբ քա­րի վրայ։

Ան­ցեալ տա­րի ե­րի­տա­սար­դու­հի մը յա­ջո­ղած էր հաս­նիլ քա­րին մօտ, որ­մէ յե­տոյ տա­ճա­րը հա­մա­րուած է սրբապղ­ծուած, ու ա­նոր վա­նա­կան­նե­րը ի­րա­գոր­ծած են մաք­րա­գործ­ման ծի­սա­կարգ։

Այս պա­տա­հա­րէն յե­տոյ նա­հան­գին մէջ ձեռ­նար­կուած է լայ­նա­ծա­ւալ ար­շա­ւի մը, ո­րու նպա­տակն էր ա­պա­հո­վել կա­նանց մուտ­քը տա­ճա­ր։