ՀԱՆՐԱՔՈՒԷ
Վաղը ամբողջ Թուրքիոյ մէջ ժողովուրդը քուէատուփի մօտ պիտի երթայ հանրաքուէի համար։ Շաբաթներէ ի վեր հետաքրքրութեամբ կը սպասուի այս հանրաքուէի արդիւնքին։ Սահմանադրութեան փոփոխութեան նախագիծ մը պիտի ներկայացուի ժողովուրդին եւ եթէ հաւանութեան արժանանայ, ապա երկրի կառավարման դրութիւնը խորհրդարանականէն պիտի փոխուի նախագահականի։
«Այո»ի եւ «ոչ»ի միջեւ կողմնորոշման համար ժողովուրդը խտացեալ քարոզարշաւի մը հետեւեցաւ՝ խնդրին բոլոր երեսակներով։ Բնականաբար, հանրաքուէի քարոզարշաւը զերծ չմնաց երկրի ընդհանուր բեւեռացեալ կացութենէն եւ, ընդհակառակն, իր կարգին, յաւելեալ ազդակ մը հանդիսացաւ այդ լարուածութեան պայմաններուն ներքեւ։ Իշխանութեան գլուխ գտնուող ԱՔ կուսակցութեան եւ ՄՀՓ-ի կողմէ գլխաւորուած ճամբարը կը պաշտպանէ «այո»ն։ Գլխաւոր ընդդիմադիր ՃՀՓ-ի, ՀՏՓ-ի եւ այլ արտախորհրդարանական ուժերու կողմէ կազմուած ճակատն ալ կը խրախուսէ «ոչ»ը։
Վաղուան հանրաքուէի արդիւնքը կարեւոր նշանակութիւն պիտի ունենայ Թուրքիոյ ժողովրդավարութեան ապագային տեսակէտէ։ Հանրապետութեան նախագահ Րէճէպ Թայյիպ Էրտողանի կողմէ հիմնադրուած ԱՔ կուսակցութիւնը վերջին շուրջ 15 տարիներու ընթացքին յաջողած է անընդմէջ յաղթական դուրս գալ բոլոր ընտրութիւններէն եւ հանրաքուէներէն։ Հիմա բոլորը հետաքրքրութեամբ կը սպասեն պատասխանը այն հարցման, թէ այդ շղթային վրայ պիտի աւելնա՞յ նոր օղակ մը եւս։ Եթէ հանրաքուէի արդիւնքին ժողովուրդը հաւանութիւն տայ նախագծին, ապա Թուրքիա այժմու հաւասարակշռութիւններով պիտի ջանայ նոր ճանապարհ մը հարթել իր ժողովրդավարութեան առջեւ։ Այլապէս երկրին առջեւ պիտի ուրուագծուի ուժերու վերադասաւորման հորիզոն մը։