ՄՕՏԱԼՈՒՏ ԳԻՆԵՁՕՆ

Գո­հու­նա­կու­թեամբ վե­րա­հա­սու կ՚ըլ­լանք, թէ յա­ռա­ջի­կայ ամ­սուան սկիզ­բին քա­ղա­քիս մէջ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ պատ­մա­բան ու կրթա­կան մշակ Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լուի ու­սում­նա­սի­րա­կան եր­կին շնոր­հան­դէ­սը։ Ինչ­պէս ծա­նօթ է, Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միոյ Պատ­մու­թեան կա­ճա­ռէն ներս Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լու վեր­ջին տա­րի­նե­րուն տա­րաւ բազ­մա­կող­մա­նի աշ­խա­տանք մը, ո­րու հի­ման վրայ նուա­ճեց պատ­մա­բա­նի կո­չում։ Իր պաշտ­պա­նած թե­զին վրայ հրա­տա­րա­կուած գիր­քը կը կո­չուի «Պոլ­սա­հա­յե­րը (1923-1939)»։ Մի­ջոց մը ա­ռաջ Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած էր այս գոր­ծին շնոր­հան­դէ­սը՝ Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միա­յէն ներս։

Ու­րա­խա­ռիթ է, որ յա­ռա­ջի­կայ շրջա­նին քա­ղա­քիս մէջ ալ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ գի­նե­ձօն մը՝ Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լուի այս գոր­ծին հա­մար։ Ձեռ­նար­կին կազ­մա­կերպ­չա­կան պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւ­նը ստանձ­նած է Է­սաեան սա­նուց միու­թիւ­նը։ Ար­դա­րեւ, Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լու թէ՛ Է­սաեան վար­ժա­րա­նի նախ­կին շրջա­նա­ւար­տու­հի­նե­րէն մին է եւ թէ այն­տեղ կը պաշ­տօ­նա­վա­րէ որ­պէս հայ­րե­րէ­նի ու­սուց­չու­հի։ Գի­նե­ձօ­նին նա­խա­ձեռ­նարկ­նե­րը տե­ղին մօ­տե­ցու­մով մը ո­րո­շած են նաեւ այս հա­ւա­քոյ­թին առ­թիւ քա­ղաքս հրա­ւի­րել Հա­յաս­տա­նէն գիտ­նա­կան մը։ Այդ ա­նու­նը պի­տի ըլ­լայ Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միոյ Պատ­մու­թեան կա­ճա­ռին շուրջ հա­մախմ­բուած հե­ղի­նա­կա­ւոր պատ­մա­բան­նե­րէն Ա­շոտ Մել­քո­նեան։ Այս վեր­ջի­նը հան­դէս պի­տի գայ՝ ար­ժե­ւո­րե­լու հա­մար Ար­մա­ւե­նի Մի­րօղ­լուի գոր­ծին գի­տա­կան նշա­նա­կու­թիւ­նը։

Կը նա­խա­տե­սուի, որ այս հա­ւա­քոյ­թը ե­զա­կի ա­ռի­թի մը վե­րա­ծուի հե­տաքր­քիր­նե­րու տե­սա­կէ­տէ։