ԱՌԱՆՑ ՍԱՀՄԱՆԱՓԱԿՄԱՆ

Ի­րա­նի ա­ռա­ջին փոխ-նա­խա­գահ Էս­հաղ Ճա­հան­կի­րի ան­ցեալ շաբ­թուան մէջ պաշ­տօ­նա­կան այ­ցե­լու­թիւն մը տուաւ Ե­րե­ւան, ուր ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կի վրայ հիւ­րըն­կա­լուե­ցաւ Հա­յաս­տա­նի ղե­կա­վա­րու­թեան կող­մէ։ Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան, Վար­չա­պետ Յո­վիկ Աբ­րա­հա­մեան եւ այլ բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տօ­նա­տար­ներ տե­սակ­ցե­ցան Ճա­հան­կի­րիի հետ, որ ներ­կայ գտնուե­ցաւ նաեւ Ե­րե­ւա­նի Կա­պոյտ մզկի­թի հիմ­նադ­րու­թեան 250-ա­մեա­կի յո­բե­լե­նա­կան հան­դի­սու­թիւն­նե­րուն։ Աբ­րա­հա­մեա­նի եւ Ճա­հան­կի­րիի մաս­նակ­ցու­թեամբ Հա­յաս­տան-Ի­րան գոր­ծա­րար ֆո­րում մըն ալ տե­ղի ու­նե­ցաւ Ե­րե­ւա­նի մէջ եւ այս առ­թիւ ա­ռաջ­նա­հեր­թօ­րէն ու­շադ­րու­թիւն կեդ­րո­նա­ցուե­ցաւ ու­ժա­նիւ­թի բնա­գա­ւա­ռէն ներս երկ­կող­մա­նի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան վրայ։

Էս­հաղ Ճա­հան­կի­րիի հետ տե­սակ­ցե­լու ըն­թաց­քին Սերժ Սարգ­սեան ընդգ­ծեց, թէ Հա­յաս­տա­նի մէջ ա­ռիթ­նե­րը եր­բեք զանց չեն առ­նուիր խօ­սե­լու հա­մար բա­րե­կամ Ի­րա­նի հետ դա­րե­րու ըն­թաց­քին ձե­ւա­ւո­րուած ջերմ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մա­սին, ո­րոնք կեն­սա­կան նշա­նա­կու­թիւն ու­նին Հա­յաս­տա­նի հա­մար ու պայ­մա­նա­ւո­րուած են թէ՛ պատ­մամ­շա­կու­թա­յին ընդ­հան­րու­թիւն­նե­րով եւ թէ փո­խա­դարձ տնտե­սա­կան շա­հե­րով, ինչ­պէս նաեւ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան դիր­քի ա­ռանձ­նա­յատ­կու­թիւն­նե­րով, տա­րած­քաշր­ջա­նա­յին շարք մը խնդիր­նե­րու նկատ­մամբ ընդ­հա­նուր մօ­տե­ցում­նե­րով։ Սար-գըսեա­նի հա­մոզ­մամբ, ե­կած է ժա­մա­նա­կը՝ երկ­կող­մա­նի օ­րա­կար­գը ընդ­լայ­նե­լու եւ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մա­կար­դա­կը աս­տի­ճան մը եւս բարձ­րաց­նե­լու։ Ան կա­րե­ւո­րեց Ճա­հան­կի­րիի շփում­նե­րուն շրջագ­ծով ձեռք բե­րուած պայ­մա­նա­ւո­րուա­ծու­թիւն­նե­րը եւ ը­սաւ, թէ այդ ար­դիւնք­նե­րը կրնան նոր փու­լի մը սկիզ­բը դնել երկ­կող­մա­նի յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ։

Իր կար­գին, Ճա­հան­կի­րի ընդգ­ծեց, թէ Հա­յաս­տան, որ­պէս բա­րե­կամ եւ հա­րե­ւան եր­կիր, Թեհ­րա­նի ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թեան մէջ ու­նի իր ու­րոյն տե­ղը։ «Հա­յաս­տան ե­ղած է մեր դժուա­րին ժա­մա­նակ­նե­րու բա­րե­կա­մը ու կը շա­րու­նա­կէ մնալ բա­րե­կամ, ո­րու հետ Ի­րան պատ­րաս­տա­կամ է զար­գաց­նե­լու ա­ռանց ո­րե­ւէ սահ­մա­նա­փակ­ման յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ», ը­սաւ Ճա­հան­կի­րի եւ ա­ւել­ցուց, թէ յատ­կա­պէս կը կա­րե­ւո­րեն ա­ռեւտրատն­տե­սա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու աշ­խու­ժա­ցու­մը։

Զրոյ­ցի տե­ւո­ղու­թեան շօ­շա­փուե­ցան ու­ժա­նիւ­թի եւ փո­խադ­րու­թեան բնա­գա­ւառ­նե­րէն ներս նա­խա­տե­սուած խո­շոր ծրագ­րե­րու ի­րա­կա­նաց­ման ըն­թաց­քը եւ փոխ­շա­հա­ւէտ այլ բնա­գա­ւառ­նե­րէ ներս նոր նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­նե­րու ի­րա­կա­նաց­ման հե­ռան­կար­նե­րը՝ նկա­տի առ­նե­լով Եւ­րոա­սիոյ տնտե­սա­կան միու­թեան ան­դամ Հա­յաս­տա­նի հետ տնտե­սա­կան հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան ա­ւե­լի լայն հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րը։ Զրու­ցա­կից­նե­րը անդ­րա­դար­ձան նաեւ տա­րած­քաշրջա­նա­յին խնդիր­նե­րուն եւ մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն, կանգ ա­ռին Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հիմ­նախնդրին վրայ՝ կա­րե­ւո­րե­լով ա­նոր խա­-ղաղ կար­գա­ւո­րու­մը։ Կար­ծիք­ներ փո­խա­նա­կուե­ցան Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւել­քի ու մա­նա­ւանդ Սու­րիոյ զար­գա­ցում­նե­րուն շուրջ։ Սարգ­սեան ընդգ­ծեց ծայ­րա­յե­ղա­կա­նու­թեան դէմ պայ­քա­րի մէջ ջան­քե­րու հա­մախմբ­ման անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը։ Ան նշեց, որ Հա­յաս­տան պատ­րաստ է իր հա­մեստ ներդ­րու­մը ու­նե­նալ այս գծով՝ խո­րա­պէս շա­հագրգ­ռուած ըլ­լա­լով տա­րած­քաշր­ջա­նի կա­յու­նու­թեամբ եւ անվ­տան­գու­թեամբ։