«ԱՒԱԶԷ ԱՄՐՈՑԻ ԱՂՋԻԿՆԵՐԸ»

Ա­մե­րի­կա­հայ գրող Քրիս Պոհ­չա­լեա­նի «Ա­ւա­զէ ամ­րո­ցի աղ­ջիկ­նե­րը» վէ­պը, որ կը պատ­մէ Մեծ ե­ղեռ­նի մա­սին, Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու մէջ դար­ձաւ ա­մե­նա­շատ վա­ճա­ռուող գիր­քե­րէն մէ­կը, թարգ­մա­նուե­լով զա­նա­զան լե­զու­նե­րու։

Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կա­յի եւ Գա­նա­տա­յի մէջ համ­բաւ վա­յե­լող Քրիս Պոհ­չա­լեա­նի վէ­պե­րու հի­ման վրայ նկա­րա­հա­նուած են հո­լի­վու­տեան ժա­պա­ւէն­ներ։

Այն հար­ցու­մին, թէ ին­չո՞ւ ո­րո­շած է վէպ գրել Մեծ ե­ղեռ­նի մա­սին, Պոհ­չա­լեան պա­տաս­խա­նեց. «Ա­ւա­զէ ամ­րո­ցի աղ­ջիկ­նե­րը» երկ­րորդ փորձն էր՝ գրե­լու 1915-ի մա­սին։ Ա­ռա­ջին ան­գամ այս նիւ­թին ես անդ­րա­դար­ձայ 1999-ին, սա­կայն երբ սկսայ կար­դա­լու վէ­պիս սե­ւագ­րու­թիւ­նը, հասկ­ցայ, որ գրած եմ սար­սա­փե­լի գիրք մը, որ կա­րե­լի չէր տպել։ Նո­րէն սկսայ գրել այս նիւ­թին մա­սին միայն 2010-ին»։

Պոհ­չա­լեան ո­րո­շած էր ան­պայ­ման վէպ գրել, ո­րով­հե­տեւ իր մեծ­հայ­րը վե­րապ­րող մըն էր եւ նիւ­թը հե­տաքրք­րա­կան էր ի­րեն հա­մար, սա­կայն ըստ Պոհչա­լեա­նի, հիմ­նա­կան պատ­ճա­ռը այն էր, որ Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կա­յի մէջ շա­տեր չեն լսած այս մա­սին. «Շա­տեր նոյ­նիսկ քար­տէ­սի վրայ չեն կրնար գտնել  Հա­յաս­տա­նը»։

«Գի­տէի, որ այս մէ­կը պի­տի ըլ­լայ նա­խե­ւա­ռաջ սի­րոյ մա­սին վէպ մը, ինչ­պէս օ­րի­նակ՝ «Անգ­լիա­ցի հի­ւան­դը» կամ «Տոք­թոր Ժի­վա­կօ»ն», ը­սաւ գրո­ղը։

Հե­ղի­նա­կը խոս­տո­վա­նե­ցաւ սա­կայն, թէ վէ­պը գրե­լու ժա­մա­նակ չէր կրնար պատ­կե­րաց­նել, որ ան պի­տի դառ­նայ շատ վա­ճա­ռուող գիրք մը եւ պի­տի թարգ­մա­նուի քա­նի մը լե­զու­նե­րու։ Ա­մե­րի­կա­յի մէջ դիւ­րին չէ յա­ջո­ղակ գրող մը ըլ­լալ։ Քրիս կ՚ը­սէ, թէ թէեւ յա­ջո­ղակ գրող մը կը նկա­տեն զին­քը, սա­կայն չի գի­տեր, թէ ի՞նչ է գաղտ­նի­քը։

Պոհ­չա­լեան կ՚ը­սէ, որ կը սի­րէ գրել, կը սի­րէ առ­տուն վե­ցին արթն­նալ եւ աշ­խա­տիլ մօտ վեց ժամ։ «Գրե­լը մեծ հա­ճոյք մըն է ին­ծի հա­մար։ Բա­ցի գրե­լէ զիս եր­ջա­նիկ կը դարձ­նէ կինս ու դուստրս», յայտ­նեց Պոհ­չա­լեան, «Ա­զա­տու­թիւն» ռա­տիօ­կա­յա­նի հետ ու­նե­ցած իր զրոյ­ցի ըն­թաց­քին։