ՏԱՐԻ ՄԸ ԱՆՑ

Երբ քո տնից մէ՛կ մէ՛կ յոգնես,
Յիշի՛ր նրանց որ տուն չեկան,
Երբ չոր հացի համից զզուես,
Յիշի՛ր նրանց որ չկերան։

Թէ՛ քո խաչը արհամարհես,
Յիշի՛ր վանքի պատերը հին,
Որ այն արդէն օտար ձեռքում՝
Կարօտ մնաց հայի հոտին։

Թէ՛ քո մօրը մի օր դաւես,
Յիշի՛ր ա՛յն նուրբ որդիներին,
Որ մահացա՛ն ու այդպէս էլ՝
Կարօտ եղան մօր համբոյրին։

Թո՛ղ մեզ չտրուեն յետմահու փառքեր,
Անշուք հողի մէջ փառքը միտք չունի,
Բախտ տո՛ւր ունենալ շատ երեխաներ,
Երկիրս այսօր բազմութիւն չունի։

Իրենց սեւազգեստ մայրամուտներում՝
Մայրեր կը տնքան սիրոյ պակասից,
Մենք արդարութեան սպասողներ եղանք՝
Դեռ այն եղեռնի ցաւոտ օրերից։

Թէ քո մօրը մի օր դաւես,
Յիշի՛ր ա՛յն նուրբ որդիներին,
Որ մահացա՛ն ու այդպէս էլ,
Կարօտ եղան մօր համբոյրին։

ԱՆԱ ՄԱՐԻԱ