Բողոքի ձայն մը՝ զուսպ ոճով…

Հա­մայն­քա­յին վա­քըֆ­նե­րու հար­թա­կը (VADİP) ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ժո­ղով մը գու­մա­րեց Գում­գա­բուի մէջ։ VADİP-ի ժո­ղով­նե­րը ընդ­հան­րա­պէս եւ սկզբուն­քօ­րէն բաց են մա­մու­լին։ Բայց ե­րէ­կուան ժո­ղո­վը դռնփակ էր։ Ա­ռանց պատ­ճա­ռա­բա­նու­թեան հա­մայն­քա­յին վա­րիչ­նե­րը հա­մախմ­բուե­ցան փակ դռնե­րու ե­տին։ Դժբախ­տա­բար, ընտ­րո­վի մօ­տե­ցու­մով, ժո­ղով­նե­րէն մին քմա­հաճ ձե­ւով դռնփակ կամ միւ­սը մա­մու­լին հա­մար բաց կը կազ­մա­կեր­պուի։ Սա VADİP-ի լրջու­թեան տե­սա­կէ­տէ լուրջ հարց մըն է։ Ա­նոր հե­ղի­նա­կու­թեան եւ կար­գա­վի­ճա­կին վե­րա­բե­րեալ վէ­ճե­րը կը խո­րա­նան այս ըն­թաց­քով։ Միւս կող­մէ, հա­մայն­քէն ներս դռնփակ ժո­ղով­նե­րու կազ­մա­կերպ­ման նա­խըն­թաց­նե­րը կը խո­րա­նան մտա­հո­գիչ թա­փով։

Բազ­մա­թիւ հա­մայն­քա­յին վա­րիչ­ներ, ո­րոնք զա­նա­զան մի­ջա­վայ­րե­րու մէջ հան­դէս կու գան ժո­ղովր­դա­վա­րու­թեան ա­ռա­քեա­լի դիր­քե­րէն, ներ­քին ա­ռու­մով կը փոր­ձեն կաշ­կան­դել կամ սահ­մա­նա­փա­կել հա­մայն­քա­յին մա­մու­լին աշ­խա­տան­քը, ինչ որ ար­դա­րա­ցում մը չի կրնար ու­նե­նալ ժո­ղովր­դա­վա­րու­թեան տե­սա­կէ­տէ։ Բնա­կա­նա­բար, ա­մէն ինչ չի խօ­սուիր հրա­պա­րա­կաւ, սա­կայն մեր հա­մայն­քի ի­րա­կա­նու­թեան ա­ռանձ­նա­յատ­կու­թիւն­ներն ալ յա­ւե­լեալ նրբե­րանգ­ներ կը վե­րագ­րեն այդ ի­րո­ղու­թեան։ Ար­դա­րեւ, մեր հա­մայն­քի ընդ­հա­նուր խղճին մօտ եր­բեք հա­րիւր տո­կո­սով չեն ար­դա­րա­նար դռնփակ մի­ջա­վայ­րե­րու մէջ, ոչ-թա­փան­ցիկ գոր­ծե­լաո­ճով առ­նուած ո­րո­շում­նե­րը՝ ով­քեր որ ալ ըլ­լան ա­նոնց հե­ղի­նակ­նե­րը, կամ ինչ մա­կար­դա­կի կամ աս­տի­ճա­նի յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ որ ալ գտնուին։

Մեր հա­մայն­քա­յին մա­մու­լը այ­սօր ներ­քին ա­ռու­մով հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան նուա­զա­գոյն մա­կար­դա­կէն շատ հե­ռու է։ Ա­մուլ մրցակ­ցու­թեան մը փա­կու­ղին այն աս­տի­ճան խո­րա­ցած է, որ մա­մու­լը նոյ­նիսկ իր հա­սա­րա­կաց շա­հերն ու ի­րա­ւունք­նե­րը պաշտ­պա­նե­լու հա­մար հա­մախմ­բուե­լու ի վի­ճա­կի չէ։Ճի՛շդ է, որ սա տկա­րու­թիւն մըն է, ճի՛շդ է, որ սա խո­ցե­լի վի­ճակ մը կը ստեղ­ծէ, սա­կայն այս ե­րե­ւոյ­թը պատ­ճառ մը չի կրնար հան­դի­սա­նալ, որ­պէս­զի հա­մայն­քա­յին վա­րիչ­նե­րը օգ­տուե­լով այդ հան­գա­ման­քէն փոր­ձեն սահ­մա­նա­փա­կել մա­մու­լին աշ­խա­տան­քի հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րը, խո­չըն­դոտ­ներ ստեղ­ծեն հան­րա­յին կար­ծի­քի լու­սա­բան­ման ա­ռա­քե­լու­թեան ճա­նա­պար­հին վրայ եւ գոր­ծեն մշու­շի ե­տին։

Դժբախ­տա­բար այս ա­հա­զան­գը հնչեց­նե­լու ստի­պո­ղու­թիւն կ՚ու­նե­նանք՝ հա­մայն­քին տե­սա­կէ­տէ նուրբ ժո­ղո­վի մը շար­ժա­ռի­թով։ Հե­տե­ւա­բար, բո­ղո­քի մեր ձայ­նը զուսպ ո­ճով կ՚ար­տա­յայ­տենք։ Միայն կ՚ու­զենք ա­ւելց­նել, թէ ե­րէ­կուան ժո­ղո­վին ըն­թաց­քին կարգ մը պո­ռո­տա­խօս­ներ փոր­ձած են ի­րենց խե­լա­պա­տի­կէն բխած միտ­քե­րով ա­ռա­քե­լու­թիւն եւ գոր­ծու­նէու­թիւն ձե­ւել մեր մա­մու­լին հա­մար։ Հա­ւա­քա­կան կեան­քէ ներս լա­ւա­գոյ­նին հաս­նե­լու անհ­րա­ժեշտ նա­խա­պայ­ման­նե­րէն մին այն է՝ որ մար­դիկ գիտ­նան ի­րենց չափն ու սահ­մա­նը, չսայ­թա­քին զա­նոնք խախ­տե­լով։

Այս հա­մայն­քին վա­րիչ­նե­րը ե­թէ չու­նե­նան մեր մա­մու­լին զօ­րակ­ցու­թիւ­նը, ա­պա դժուար, թէ կա­րե­նան ե­րաշ­խա­ւո­րուած աշ­խա­տանք մը տա­նիլ թաք­նուե­լով ժո­ղո­վաս­րահ­նե­րու փակ դռնե­րու ե­տին։