ԱՐԱԲ ՂԵԿԱՎԱՐՆԵՐՈՒՆ ԴԻՒԱՆԱԳԻՏԱԿԱՆ ԿԱՐԳՈՒՁԵՒԵՐԸ

Ընկերական մի՛ ըլլար, ժամանակը որ կ՚ապրինք, ատելութեան ժամանակն է:

Հաւատարիմ մի՛ ըլլար, դաւաճանութեան ժամանակն է:

Մաքուր մի՛ ըլլար, ցեխի ժամանակն է:

Զգացմունքային մի՛ ըլլար, սառոյցի ժամանակն է:

Տաղանդաւոր մի՛ ըլլար, յիմարներու ժամանակն է:

Գագաթ մի՛ ըլլար, ստորնութեան ժամանակն է:

Ծառ մի՛ ըլլար, կացիններու ժամանակն է:

Մի՛ գուրգուրար փոքրիկի մը, ծերերուն եւ տարեցներուն ժամանակն է:

Մի՛ օգներ օգնութեան կարօտ եղողին, փակ դռներուն ժամանակն է:

Բանաստեղծութեան մը, կամ նկարի մը համար մի՛ դիմեր ընկերոջ մը, դրացիի մը, կամ մտերիմի մը, կամ մեծ հօր, կամ մեծ մօր, ծպտուելու եւ ծպտուածներուն ժամանակն է:

Ձայն մի՛ հաներ նոյնիսկ պէտքարանէն ներս, լրտեսներուն եւ խօսք տանողներուն ժամանակն է:

Յետոյ՝ դատաւորի մը հետ կապդ մի՛ կտրեր, որովհետեւ կրնայ ըլլալ յանցաւոր ըլլաս:

Յանցաւորի մը հետ՝ կրնայ ըլլալ պահակ ըլլայ:

Պահակի մը հետ՝ կրնայ ըլլալ գող ըլլայ:

Գողի մը՝ կրնայ ըլլալ հարստանայ:

Հարուստի մը՝ կրնայ ըլլալ մուրացկան ըլլայ:

Մուրացկանի մը՝ կրնայ ըլլալ մայթ ըլլայ:

Մայթի մը՝ կրնայ ըլլալ կօշիկ ըլլայ:

Կապդ ո՛չ մէկ բանի հետ մի՛ կտրեր, որովհետեւ որեւէ մէկ բան կրնայ ամէն ինչ ըլլալ:

Սակայն, այն մարդը որ չի՛ կրնար ընկերական, հաւատարիմ, անմեղ, վեհ եւ մանուկ ըլլալ, ի՞նչ ընէ:

Իր հագուստները ցեխոտէ՞ եւ գլուխը խոտերով ու ճիւղերո՞վ ծածկէ ու պահուըտի քարայրներուն եւ լեռներու ծերպերուն մէջ:

Կուէվարայէն աւելի փորձառու եւ հնարամիտ պիտի չըլլայ:

Վանքեր եւ բարձրաստիճան պաշտօնեաներու տունե՞րը ապաստանի:

Պապա Շնուտայէն աւելի բախտաւոր պիտի չըլլայ:

Ուրեմն, փախուստ չկայ, պէտք է ընկերական, հաւատարիմ, զգացմունքային, անկեղ եւ վեհ մնանք:

Անմեղ պիտի մնանք, նոյնիսկ փամփուշտի ուժով…, որովհետեւ սուրերը ինչքա՜ն ալ երկար ըլլան, ժամանակին չափ երկար պիտի չըլլան: Արդարեւ, մենք տեսանք ու կարդացինք անապատի բոցերուն մէջ [քայլող] բազմաթիւ շղթայուած եւ մերկ ոտքերու մասին, որոնք կը կոխէին յաղթանակածներու ստուերներուն վրայ:

Սակայն, ես այն պաղեստինցին եմ, որ հազար ու մէկ հայրենիքներով կարկտուած եմ, բայց հայրենիք չունիմ:

Ես արաբական ծովերուն մէջ թափառողն եմ, ինչպէս ծփացող կաթիլ մը ձէթը, որ բոլոր ծովափերը կը մերժեն զինք, ինչպէս նաեւ բազմաթիւ երկիրներ կը հետապնդեն ու կը հետախուզեն զինք… Ո՞ւր հաստատուիմ:

Պաղեստին,

Ես զաւակներ չունիմ՝ դո՛ւն ես աղջիկս:

Ընկերներ չունիմ՝ դո՛ւն ես ընկերուհիս:

Պատմութիւն չունիմ՝ դո՛ւն ես պատմութիւնս:

Ապագայ չունիմ՝ դո՛ւն ես ապագաս:

Դուն այն մզանքն ես, որ զիս կը կապէ հայրենիքէն ու արաբականութենէն մնացած կախարդանքին, ինչպէս նաեւ քնանալու եւ արթննալու, ծխելու եւ զրուցելու հաճոյքին:

Սակայն, ինչպէ՞ս տեսնեմ քեզ, երբ աչքերս կուրցուցին:

Ինչպէ՞ս հասնիմ քեզի, երբ ոտքերս կտրեցին:

Ինչպէ՞ս հոտդ առնեմ, երբ քիթս ջարդեցին:

Ինչպէ՞ս գրկեմ քեզ, երբ ձեռքերս շղթայեցին:

Ինչպէ՞ս անունդ տամ, երբ աւազի պարկերը բերանիս չորս կողմն են:

Աստուա՜ծ իմ, ինծի պողպատի ուժը եւ թիթեռնիկի նրբութիւնը տուր:

Քարի սառնութիւնը եւ պարուհիի ճկունութիւնը, որպէսզի օրս խաղաղութեամբ անցընեմ:

Այնըշթայնի խելքը տուր ինծի, որպէսզի կարենամ հասկնալ թէ ի՛նչ կը կատարուի արաբական աշխարհէն ներս:

Սամիրա Թաուֆիքին մարմինը տուր ինծի, որպէսզի դիմանամ կատարուածներուն:

Սագի յիմարութիւնը տուր ինծի, որպէսզի հաւատամ տեսածներուս:

Ինչպէս նաեւ Ժան Տ՚Արքին անմեղութիւնը տուր, որպէսզի հաւատամ լսածիս ու տեսածիս:

Սարդի ոտքեր տուր ինծի, որպէսզի ես եւ Արեւելքի բոլոր փոքրիկները կախուինք հայրենիքի առաստաղէն, որպէսզի այս հանգրուանը անցնի:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Վաղարշապատ