ԱԼԻ ՊԱՊԱ ԵՒ ՔԱՌԱՍՈՒՆ (ԽԱԲՈՒԱԾ) ԱՒԱԶԱԿՆԵՐ

Ես վստահ եմ, որ «Ա­լի Պա­պա» հէ­քեա­թի քառասուն հո­գի­նոց խում­բին մէջ, այ­նուա­մե­նայ­նիւ կա­յին բազմա­թիւ ազ­նիւ ու պար­կեշտ մար­դիկ, ո­րոնք հրա­պու­րուած էին ա­ւա­զա­կա­պե­տին շող­շո­ղուն թիկ­նո­ցով: Շլա­ցած էին փայլփ­լուն յափշ­տա­կել տուած զի­նան­շան­նե­րով, եւ խա­բուե­լով ա­նոր ճար­տար լե­զուէն՝ հլու հնա­զանդ եւ նուի­րու­մով կը պաշտ­պա­նէին ա­նոր թալա­նած գան­ձա­րա­նը՝ նոյ­նիսկ ան­գի­տակ­ցա­բար... բայց հէ­քեա­թը այդ մա­սին ո­չինչ կը նշէ…

Կ՚են­թադ­րեմ, որ նշուած գան­ձե­րը, հրո­սա­կա­պե­տը թա­լա­նած էր այդ շրջա­նի գիւ­ղե­րէն ու բնա­կիչ­նե­րէն, ո­րոնք հա­ւա­նա­բար իր խում­բի մար­դոց հա­րա­զատ­ները, բա­րե­կամ­նե­րը եւ հա­մա­խոհ ըն­կեր­նե­րը ե­ղած էին, բայց ա­նոնք ան­գամ ան­տե­ղեակ էին, իսկ հէ­քեա­թը այդ հար­ցին անդ­րա­դար­ձած չէ եր­բեք...

Եւ ինչ որ տեղ մը, կար­դա­ցած եմ այդ հէքեա­թին մէկ այլ տար­բե­րակ մը, ուր քա­ռա­սու­նեա­կին ան­դամներ, ի­րենց հա­րա­զատ­նե­րուն, բա­րե­կամ­նե­րուն եւ հա­մա­խոհ­նե­րուն հետ ան­կեղծ, ան­շա­հախն­դիր ու մտեր­միկ զրու­ցե­լէ ետք, կը հասկ­նան որ այդ գան­ձարա­նը կը պատ­կա­նի ոչ թէ ի­րենց զա­ռա­մեալ գա­ճաճ ա­ւա­զա­կա­պե­տին ու ա­նոր քա­նի մը մեղ­սա­կից օգ­նա­կան­նե­րուն, այլ սե­փա­կա­նու­թիւնն է բո­լոր այդ շրջա­նի բնա­կիչ­նե­րուն, եւ հա­մախմ­բուե­լով կը փետ­րա­թա­փեն զա­ռա­մեալն ու ա­նոր օգ­նա­կան­նե­րը, եւ յափշ­տա­կուած գան­ձը կը վե­րա­դարձ­նեն ի­րենց տէ­րե­րուն՝ ճիշդ այն պա­հուն, երբ եր­կին­քէն կ՚իյ­նայ ե­րեք խնձոր՝ մէ­կը ին­ծի, միւ­սը հասկ­ցո­ղին, իսկ եր­րորդն ալ՝ բա­ցուի՛ր սե­զամ կան­չող Ա­լի Պա­պա­յի գլխուն...

ՏՔԹ. ՃՈՐՃ ԲԱՐ­ՍԵ­ՂԵԱՆ

«Զար­թօնք», Լի­բա­նան