Պատրա՞ստ Ենք Դպրոցական Վերամուտը Դիմաւորելու…

Ինչ­պէս բո­լոր համր­ուած օ­րե­րը, նոյն­պէս եւ ամ­րան ար­ձա­կուր­դի օ­րե­րը կ՚անց­նին շատ ա­րագ ու աննշ­մար:

Ա­յո՛, ար­դէն դպրոց­նե­րու վե­րա­մու­տը մեզ­մէ շատ հե­ռու չէ, ա­հա Սեպ­տեմ­բե­րի 19-ին գա­ղու­թիս վար­ժա­րան­նե­րը ան­գամ մը եւս գրկա­բաց կ՚ըն­դու­նին մեր զա­ւակ­նե­րը: Ան­գամ մը եւս կը սկսի նոր տա­րե­շր­ջան մը իր բո­լոր ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րով, ո­րու ա­ւար­տին հայ ա­շա­կեր­տը հանգր­ուան մըն ալ նուա­ճած կ՚ըլ­լայ իր ուս­ման եր­թի մէջ:

Ամ­րան, դա­սե­րու «հո­գէ­ն» ձեր­բա­զատ­ուած ա­շա­կերտ­նե­րը փոր­ձե­ցին ի­րենց «ա­զա­տու­թիւ­նը» վա­յե­լել, իսկ ծնող­ներ ա­նոնց ա­զատ ժա­մե­րը լե­ցու­ցին, զի­րենք ու­ղար­կե­լով ա­մառ­նա­յին դպրոց կամ ա­կումբ:

Հի­մա, ծնո­ղաց ու­սե­րուն կը բառ­նայ ա­շա­կեր­տին դպրոց վե­րա­դար­ձի նախ հո­գե­կան եւ ա­պա դպ­­րո­ցա­կան պի­տոյք­նե­րու ա­պա­հով­ման պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւ­նը:

Հո­գե­կան պատ­րաս­տու­թիւ­նը ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն է: Անհ­րա­ժեշտ է ամ­րապն­դել փոք­րիկ-դպրոց հո­գե­կան կա­պը, ա­նոր ու­շադ­րու­թեան յանձ­նե­լով, թէ ինք ա­շա­կերտ է, դպ­­րոց պի­տի եր­թայ տա­րի մը ա­ւե­լի մեծ­նա­լու, մե­ծա­քա­նակ գի­տե­լիք­ներ ամ­բա­րե­լու, զար­գա­նա­լու…: Իսկ յե­տո՛յ…: Յե­տոյ նպա­տա­կը շատ յս­­տակ է, պի­տի դառ­նայ բա­րե­կիրթ, զար­գա­ցած քա­ղա­քա­ցի մը՝ ազ­գին ու ըն­կե­րու­թեան ծա­ռա­յող: Այն ըն­կե­րու­թեան, ո­րու մէջ կրնայ ինք­զինք կեր­տել ու կա­յա­նալ իր ան­հա­տա­կան աշ­խա­տան­քով:

Զա­ւակ դաստ­ի­ա­րա­կել կը նշա­նա­կէ մարդ կեր­տել բա­ռին ամ­բող­ջա­կան ի­մա­տով: Յի­շենք Պարոյր Սե­ւա­կի փի­լի­սո­փա­յա­կան հե­տեւ­եալ միտ­քը.-

«Ինչ­քան ծանր է մա­նուկ թա­ղե­լը

Մա­նուկ պա­հե­լը ծանր է ա­ւե­լի­…»:

Իսկ մա­նուկ ը­սե­լով ի՞նչ կրնանք հասկ­նալ…: Մե՛ր մա­նուկ­նե­րը:

Ա­նոնք մեր սե­րունդն են, միսն ու ոս­կո­րը, մեր շա­ռա­ւի­ղը, ո­րոնց հա­մա­ր, առ­կախ մեր պայ­ման­նե­րէն, շա՛տ ա­ւե­լի լա­ւը կը մաղ­թենք:

Այս դե­ռա­տի սե­րուն­դը պի­տի դառ­նայ խոստմ­նա­լից ե­րի­տա­սար­դու­թիւն, որ պի­տի տքնի գա­ղութս յա­րա­տեւ կեն­դա­նի պա­հել: Ու­րեմն՝ որ­քա՜ն թան­կա­գին է մեր սե­րուն­դը եւ որ­քա՜ն կա­րի­քը ու­նի մեր ան­մի­ջա­կան հո­վա­նա­ւո­րու­թեան ու ջերմ հո­գա­ծու­թեան:

Սի­րե­լի հա՛յ ա­շա­կերտ,

Գա­ղու­թիս վար­ժա­րան­նե­րը ի­րենց բո­լոր սար­քե­րով ո­չի՛նչ կ՚ար­ժեն ա­ռանց ձեր մատ­ղաշ շուն­չի գո­յու­թեան: Հայ դպրո­ցը իր կա­ռոյ­ցով ու անձ­նու­րաց անձ­նա­կազ­մով կոչ­ուած է ձե­զի ծա­ռա­յե­լու, ձեր ան­հա­տա­կա­նու­թիւ­նը կեր­տե­լու եւ ձեզ կա­տա­րե­լու­թեան հասց­նե­լու հա­մար:

Հայ լե­զուն եւ հայ գիր­քը ստեղծ­ուած են ձե­զի՛ պէս հա՛յ մա­նուկ­ներ տի­պար ան­հատ­նե­րու վե­րա­ծե­լու հա­մար…:

Թե­րեւս դա­սե­րու ծան­րու­թիւ­նը քիչ մը ճնշիչ կը թուի ձե­զի եւ ձեր ծնող­նե­րուն, պարզ է, ան­շուշտ որ մար­դա­կեր­տու­մի ճա­նա­պար­հը հեշտ չէ, աշ­խա­տանք եւ զո­հո­ղու­թիւն կը պա­հան­ջէ: Սա­կայն, հա­ւա­տա­ցէ՛ք, փայ­լուն ու հաս­տատ ա­պա­գա­յի հե­ռա­նկա­րով սպա­ռա­զի­նուած՝ կրնաք յաղ­թա­հա­րել բո­լոր խո­չըն­դոտ­նե­րը, ո­րոնք մերթ ընդ մերթ պի­տի յա­ռա­ջա­նան ու դժուա­րաց­նեն ձեր ուս­ման գնաց­քը:

Վստա՛հ ե­ղէք, մե՛րն է ա­պա­գան, իսկ հա­լէ­պա­հա­յը ձեզ­մո՛վ կը գո­յա­տե­ւէ…:

ՆՈ­ՐԱ ՏԱ­ՆԱ­ԿԷՕ­ԶԵԱՆ-­ՄԱՆ­ՍՈՒ­ՐԵԱՆ

«Գանձասար», Հալէպ