ԳՆԱ՜

Պա­տեանս նեղ է 
ին­չո՞ւ...
սե­նեակ­նե­րուն պա­տե­րը սրըն­թաց 
դէ­պի զիս կ­՚ար­շա­ւեն 
ո՞ւր եր­թամ
ա­մէն ինչ կը մօ­տե­նայ
կրկնա­պատ­կե­լով ցաւ
վիշտ 
    կսկիծ
        հո՜գ...

ա­տե­նին թե­ւեր ու­նէի
կամ՝ այդ­պէս կը թուէր ին­ծի
յան­կարծ չքա­ցան ա­նոնք
ո՞ւր գա­ցին թե­ւերս
շատ փնտռե­ցի
ի զուր
    չկան 
        չկա­յի՞ն...

պա­տե­րը կը մօ­տե­նան
պա­տեա­նը՝ նոյն­պէս
գո­ռա՞մ 
պա­տէ պատ զար­նուի՞մ
կը խեղ­դեն զիս
շուն­չի կա­րօտ եմ
հա­սէ՛ք
    ա­րագ
        շո՜ւտ...

«Հէ­հէ
ո՞վ պիտ հաս­նի 
ով կրնայ հաս­նիլ որ
ո­րո՞ւն կը սպա­սես
ան­խելք քե­զի»:

Հրէ՛ 
    հրէ պա­տե­րը
ճեղ­քէ պա­տեա­նը
    ան­ցի՛ր 
քա­նի դեռ ուժ ու­նիս
փրկէ ինք­զինքդ
ու­նիս ատ կա­րո­ղու­թիւ­նը
վստա­հէ դուն քե­զի
    ան­ցի՛ր
սպրդէ նեղ անց­քե­րէն
    յա­ռա­ջա­ցի՛ր
ճեղ­քէ 
ան­ցեա­լին նե­խած պա­տե­րը
ցա­ւը 
    հո­գը 
        վի՜շ­տը...

ա­ճե­ցուր թե­ւեր
թռչէ դար­ձեալ
ճախ­րէ՛ ան­վախ
ան­կաշ­կանդ
ան­հա­շիւ
ա­ռանց ե­տիդ նշոյլ­նե­րը նշմա­րե­լու
    գնա՛
        գնա՛
            հե­ռա­ցի՜ր...

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ