ՆՈՒՊԱՐ ԱՖԷՅԵԱՆ. «ԺԱՄԱՆԱԿԸ ԵԿԱԾ Է, ՈՐ ԱՒԵԼԻ ԽՈՐԸ ՄՏԱԾԵՆՔ, ԱՒԵԼԻ ՀԱՄԱՐՁԱԿ ԸԼԼԱՆՔ ԵՒ ՈՉ ԹԷ ՄԻԱՅՆ ՀԱՅՈՒԹԵԱՆ, ԱՅԼԵՒ ՄԱՐԴԿՈՒԹԵԱՆ ՕԳՆԵՆՔ...»

Հանրայայտ գործարար Նուպար Աֆէյեան Երեւանի մէջ բացառիկ հարցազրոյց մը շնորհեց ԺԱՄԱՆԱԿ-ին։

*

-Պարոն Աֆէյեան, նախ թոյլ տուէք Պոլսոյ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթի գլխաւոր խմբագրի, խմբագրական կազմի ու մեր թերթի բարեկմներու մեծ շրջանակի անունով շնորհակալութիւն յայտնել ձեզի, որ հակառակ ձեր այս օրերու բազմազբաղութեան՝ առիթը տուիք մեզի այս հարցազրոյցը իրականացնելու համար։ Գիտենք, որ դուք Վարդան Կրէկորեանի եւ Ռուբէն Վարդանեանի կողքին կը համարուիք «Աւրորա» նախաձեռնութեան հիմնադիրներէն մին։ Այսօր նախաձեռնութեան հիմնադրումէն չորս տարի անց, ո՞ւր հասաւ «Աւրորա»ի մեծ երազը. գոհ է՞ք արդիւնքներէն. ի՞նչ կրնաք ըսել մեր ընթերցողներուն:

-Մենք գոհ ենք, որովհետեւ նախապէս այսպիսի ծրագիր մը հայութիւնը չէ կապած աշխարհին: Հայութեան մասին աշխարհը կը լսէ իբր ճատրակի ախոյեան, ողոմպիական որոշ խաղերու մետայլակիր, կամ կեանքի մէջ մեծ յաջողութիւններու հասած անհատներու ընդմէջէն, որոնք անձնական ջանքերով ու գործունէութեամբ աշխարհահռչակ դարձած են, ինչպիսին են՝ Քիմ Քարտաշեանը, Շէրը, Անտրէ Աղասին… Բայց որպէս Հայաստան ու հայ ազգ, ոչ մէկ հաւաքական բան ներկայացուցած է աշխարհին: «Աւրորա» ծրագիրը կ՚օգնէ կարիքաւոր մարդոց, առաւե՛լ, կը փնտռէ այն մարդիկը, որոնք մարդասիրական մեծ աշխատանքներ տարած են: Ու եկէք չմոռնանք, որ եթէ այսօր արեւմտահայերը ողջ են ու կը շարունակեն ապրիլ, ապա անոնք իրենց կեանքը կը պարտին ուրիշ օգնող ձեռքերու... Այդ պատճառով, եթէ այսօր մենք ալ այդ նոյն առիթը տանք ուրիշներու, կը կարծենք կարեւոր քայլ առած կ՚ըլլանք։ Իմ կարծիքով՝ չորս-հինգ տարի յետոյ, կամաց կամաց աշխարհը եւ հայութիւնը կ՚անդրադառնան, որ այսպիսի ծրագիր մը կայ: Իսկ թէ ինչո՞ւ մրցանակաբաշխութիւնը Հայաստանի մէջ կը կատարենք, որովհետեւ մարդիկ հոս հաւաքուին, միջազգային մամուլը կը հետաքրքրուի. մարդիկ կը սկսին արձագանգել այս ծրագրին եւ անկէ բխող պատգամներուն...։ Կը յուսամ, որ ժամանակի ընթացքին, մանաւանդ, «Արարատ challenge»ի նոր փորձը կը դառնայ համահայկական մեծ ծրագիր, ոչ թէ քանի մը հոգիի գործունէութիւն: Կարեւոր է, որ ներկայանանք իբրեւ միասնական ազգ եւ օրինակ հանդիսանանք ուրիշներու: Ինչ կը վերաբերի երազին, ես իմ գործի բերումուվ միշտ ալ կտրական եզրակացութիւններէ խուսափող եղած եմ. ունիմ այն մօտեցումը, թէ որեւէ առիթէ օգտուիլը եւ դրական շարժ իրականացնելը աւելի լաւ են, քան սպասել մեծ յաջողութիւններու եւ այդ պատճառով ալ դառնալ կրաւորական։ Եթէ աշխարհը ընդունի նախաձեռնութիւնդ, այդ մէկը այն ատեն կը դառնայ կարեւոր, իսկ եթէ չընդունի, միշտ ալ փոփոխութիւններու հնարաւորութիւն կայ: Մենք անդադար այդ քայլին մէջ ենք, օրինակ՝ այս տարի «Աւրորա forum»ը նախկին տարիներու երկու-երեք օրուան փոխարէն, մէկ շաբաթ պիտի տեւէ, զանազան նիւթեր բերած ենք, կը փորձենք տարբեր մօտեցումներ։

-Իսկ ի՞նչ է «Արարատ challenge»ը. այս տարի նկատեցինք, թէ Հայաստանի Հանրապետութեան նախագահ Արմէն Սարգսեան, Ամենայն Հայոց Տ.Տ. Գարեգին Բ. Կաթողիկոսը, Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Արամ Ա. Կաթողիկոսը եւ յայտնի անձնաւորութիւններ, այդ մասին կարճ ելոյթներով իրենց խօսքը ուղղեցին։ Ի վերջոյ ի՞նչ է նպատակը այդ նախաձեռնութեան։

-Այդ նախաձեռնութեան նպատակը այն է, որ մարդասիրական մեր ծրագիրը պէտք է դառնայ սեփականութիւնը ամբողջ հայութեան, ստեղծելով շղթայ մը։ Մեր նախաձեռնութեան մաս պիտի կազմեն բոլոր հայերը առ ի երախտագիտութիւն այն մարդոց, որոնք անցեալին օգնած են մեզի եւ ըսելու, որ մենք ալ այսօր միացած ենք, միասին ենք, որպէսզի փորձենք օգնել ուրիշներուն։ Անշուշտ այդ նախաձեռնութեան միանալու համար մենք որոշ խորհրդանշական գումար մըն ալ նախատեսած ենք։ Մեզի համար գումարի չափաքանակը կարեւոր չէ, կարեւորը միանալն է, մինչեւ հիմա քանի մը հազար հոգի մասնակցած են արդէն, իրենց հոլովակներով ու խօսքերով։ Մարդիկ տարիներու ընթացքին յաճախ հարցուցած ու հետաքրքրուած են, թէ ի՞նչ ձեւով կրնան մասնակցիլ, այս ձեւը յստակ տարբերակ է: Նաեւ մտածեցինք, թէ ինչով կարելի է ստեղծել այդ շղթան, ի՞նչ յստակ յայտարար մը կայ, որ կը կարողանայ շաղկապել ամբողջ հայութիւնը եւ ապա պարզ դարձաւ, որ այդ մէկը՝ Արարատ լեռն է։ Կարգ մը ուսումանսիրութիւններ կատարելէ ետք մեզի յստակ դարձաւ, որ այսօր ալ հայութեան վերապրումի խորհրդանիշը Արարատ լեռն է, որ դադրած է սովորական լեռ մը ըլլալէ ու դարձած խորհրդանիշ՝ վերապրումի։ Այդ վերապրումի փորձառութիւնը, Սուրբ Գրքին մէջ ալ նշուած է Նոյի պատմութեամբ, որովհետեւ Աստուած, մարդկութեան տուած է ապրելու երկրորդ առիթ: Արարատը ամենէն կարեւոր խորհրդանիշն է այդ երկրորդ առիթին, եւ այն գոյութիւն ունի միայն ու միայն հայերու տուներու մէջ... Այո, խաչը կայ, բայց այն բոլոր մարդոց կը պատկանի, իսկ Արարատը միայն հայերուն: Վերջերս Վատիկան այցելութեան ընթացքին, այս խօսակցութիւնը ունեցանք Սուրբ Աթոռի երկրորդ կարեւոր կարտինալին հետ. միասին մտածեցինք, թէ Արարատը պէտք է դարձնենք վերապրողներու ուխտագնացութեան վայր, եւ այդ կրնայ ըլլալ միայն դէպի Հայաստան: Հետեւաբար, միացնելով այս միտքերը ստեղծեցինք «Արարատ challenge»ը: Արարատը խորհրդանիշ դարձնելով միացնել հայերը շղթայով մը՝ մէկ նպատակի, մէկ ծրագրի շուրջ: Եթէ այս ծրագիրը յաջողի, նաեւ կարելի է ստեղծել այլ ծրագիրներ։ Մտաբերենք, թէ վերջին քսան-երեսուն տարիներուն հայերը ինչով համախմբուած են, առաջին կարգին՝ Եղեռնի նիւթով ու արդար պահանջներով, երկրորդը՝ երկրաշարժն էր, իսկ երրորդը՝ Ղարաբաղը. երեքն ալ տխուր ու դժուար նիւթեր: Ի վերջոյ ի՞նչ նիւթ կրնայինք ստեղծել, որ գործնականապէս կը միացնէ հայերը, եւ եղաւ «Արարատ challenge»ը։ Նպատակը այս է, թերեւս դժուար եւ քիչ մըն ալ անսովոր։ Մայր Աթոռի գահակալ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը, Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Արամ Ա. Կաթողիկոսը, Կաթողիկէ եկեղեցւոյ պատրիարքը, ինչպէս նաեւ մեծ ու յայտնի այլ անուններ եւ արուեստագէտներ, միացան մեզի եւ յոյսով ենք, որ հազարաւոր մարդիկ եւս պիտի միանան, որպէսզի այս նախաձեռնութիւնը վերածենք դրական ալիքի մը, ինչպէս նաեւ ցոյց տանք աշխարհին, թէ հայերը Աւստրալիայէն մինչեւ Կուանտա պատրաստ են Արարատի թեմայով ելոյթ ունենալ ու ըսել, որ «Ես պատրաստ եմ ուրիշներու օգնելու, որովհետեւ անցեալին ինծի ուրիշ մէկը օգնած է...»։ Այսօր երազ մըն է մեր նախաձեռնութիւնը, որուն եթէ նոյնիսկ մեր ժողովուրդի 10 տոկոսը մասնակցի, ապա մենք դրական արդիւնքներ պիտի քաղենք ու վստահ եմ, որ մեր սկսած շարժումը պիտի աճի եւ ինչպէս վերը ըսի, դառնայ համահայկական շարժում։

-Պր. Աֆէյեան, շատ կարեւոր բան մը նշեցիք ձեր խօսքին սկիզբը՝ «մարդիկ եղած են որոնք մեզի օգնած են»։ Դուք կ՚ընդունի՞ք այն, որ եղած են թուրքեր, որոնք օգնած են հայերուն։

-Այո, եղած են: Ես կը հաւատամ, որ այդ ժամանակուայ մտածելակերպով ապրած թուրքերու կողքին եղած են թուրքեր, որոնք մարդասիրական մօտեցում ցոյց տուած են։ Իմ մեծ հայրս եւ անոր եղբայրը ազատած են գերմանացի զինուորներ, զանոնք հանելով շոգեկառքէն եւ այդ կերպով փրկած են զանոնք ստոյգ մահէ։ Մերինները Ատափազար ապրելով եւ Պոլիս ալ գործ ունենալով՝ Deutch Industrial Bank-ի ներկայացուցիչները եղած են, գերմաներէն ալ լաւ կը խօսէին, արտաքինով ալ կապոյտ աչքեր ունենալով եւ երկարահասակ ըլլալով գերմանացիներէն չէին տարբերուիր: Գերմանացիք անոնց տալով գերմանական զինուորական տարազներ, զանոնք իրենց մօտ պահած են երկու տարի, ու այդպէսով փրկած... Ես երախտապարտ եմ իրենց, որովհետեւ մարդկային մօտեցում ցուցաբերած են... Այդ մարդկութիւնը վստահաբար եղած է նաեւ մեծ թիւով թուրքերու մօտ։ Հայերուս մէջ կայ այն վախը, թէ եթէ ընդունինք, որ թուրքերը օգնած են մեզի, արդեօք մեր պատմութիւնը ձեւով մը կը պղտորի՞… Կը կարծեմ սխալ է այդ մէկը: Չե՞ն եղած գերմանացիք կամ լեհեր, որոնք օգնած են հրեաներուն. պատասխանը՝ այո, եղած են ու հրեաները կ՚ընդունին այդ փաստը:

Իմ մեծ հօրս քոյրը՝ Արմենուհի Իսրայէլեանը, որուն հետ ապրած եմ մանկութենէս, ծնած էր 1893-ին եւ ապրեցաւ 101 տարի, եղեռնին փախած են Ատափազարէն Պոլիս, ուր ապահով մնացած են։ Ես իր յուշերը արձանագրած եմ։ Անընդհատ կը պատմէր, թէ ինչպէս հայերը այն ատեն հաւատացած են, թէ թուրքերը պիտի պաշտպանեն զիրենք։ Անշուշտ եթէ եղած են թուրքեր, որոնք մեզի օգնած են: Թերեւս շատեր նեղանան ըսելիքէս, բայց մարդիկ կը հարցնեն, թէ ինչո՞ւ օտարներուն կ՚օգնէք, միայն հայերուն օգնեցէք... Մենք քսան եւ աւելի տարիէ ի վեր Հայաստանի մէջ գործունէութիւն կը տանինք. ունինք զարգացման զանազան ծրագրեր՝ կրթութեան ու զբօսաշրջութեան ոլորտներու մէջ: Եղեռնի 100-ամեակին որոշեցինք նաեւ ուրիշներու օգնել, որովհետեւ ատիկա կը բարձրացնէ մեր տեսակը եւ հայը կը դառնայ աւելի բարձր մակարդակի մարդ եւ մտածող...։ Մեր պատմութիւնը կը թելադրէ, թէ ի՞նչ պէտք է ընենք, պարզապէս քաջութիւնը ունենանք ընելու այն, ինչ որ մեր նախորդները ըրած են, նամանաւանդ զոհուածները։ Արդեօք հարիւր կամ հինգ հարիւր տարի առաջուայ զոհերը չեն սպասե՞ր, որ այսօրուայ հայերը աւելի քաջ ըլլան, աւելի համարձակ, աւելի ինքնավստահ. եւ զիրար քաջալերելով զիրար մղեն աւելի բարձր գագաթներ: Թերեւս կասկածողներ ըլլան, թէ խօսքերս պարզապէս երազներ են, բայց հայը, ընդհանրապէս միայն հայու օգնելով, աշխարհի առջեւ չի դառնար օրինակելի: Պէտք է ուրիշներու ալ օգնենք, հայերու ալ օգնենք, իրարու օգնենք, ուրիշներու ձեռք երկարենք, որպէսզի անոնք ալ մեզի օգնեն։

-Որպէս յաջողած գործարար եւ աշխարհաքաղաքացի, որ բաւականաչափ տեղեկութիւն ունի այսօր հայաշխարհի մէջ ընթացող գործընթացներէն, ի՞նչ խօսք ունիք ըսելիք արդի թուրք մարդուն, պարզ թուրքին, Թուրքիոյ բնակիչին եւ քաղաքացիին. անոր՝ որ ինք ալ տակաւին կեցուածք մը չունի եւ չի գիտեր, թէ ինչպէս երկու՝ հայ եւ թուրք ժողովուրդները օր մը իրարու հետ պիտի խօսին։ Մենք գիտենք, որ գերմանացին եւ հրեան ինչքան արիւնաշախախ պատմութիւն մը կիսած են, բայց ի վերջոյ խօսած են... Դուք ի՞նչ ունիք ըսելիք:

-Կը կարծեմ որ թուրքերը երբ որ ուզեն այս հայերու հետ նոր էջ մը բանալու նիւթը վերլուծել, պէտք է ատիկա ընեն իրենց ներքին հարցերը լուծելու համար եւ ոչ թէ մեզ ուրախացնելու համար։ Իրենք պէտք է հաշտուին իրենց պատմութեան հետ եւ իբրեւ ազգ յառաջ երթան, եւ հարց տան իրենք իրեն, վատ ըրա՞ծ են, թէ՞ լաւ: Բոլոր ազգերը ունին վատ եւ լաւ կողմերը, այդ մէկն ալ հասկնալի է։ Դժբախտաբար այսօր խնդիրը դարձած է ներքին քաղաքական հարց, բայց ինչ որ նկատած եմ անցեալ տասնեակ տարիներուն, տարբեր առիթներով եւ հակառակ հզօր երկիր մը ըլլալուն, Թուրքիան ինքնավստահութեան պակաս մը դրսեւորեց։ Ես վստահ եմ, որ այդ իրավիճակը պիտի փոխուի եւ նոր գործընթացներ սկիզբ պիտի առնեն։ Ինչ կը վերաբերի հայկական կողմին՝ ըսեմ նաեւ, որ մենք եւս սխալներ ունինք եւ պէտք է աւելի հասուն հայեացքով նայինք ընդհանուր պատկերին։

-Ներկայիս ինչպէ՞ս կը բնորոշէք հայութեան ընդհանուր վիճակը, ի՞նչ են հայութեան առաջնահերթութիւնները, խնդիրները…

-Գալով ներհայկական օրակարգին, այստեղ կ՚ուզեմ գոհունակութեամբ ըսել, որ վերջին տարիներուն ներհայկական ընդհանուր դրութեան մէջ դրական երեւոյթներ սկսած են երեւան գալ։

Եթէ մօտիկ անցեալին աշխարհով մէկ ճանչցուած անուններ շատ քիչ պարագաներու իրենց արմատներով կը հպարտանային, այսօր իրավիճակը տարբեր է։ Օրինակ՝ Ալեքսիս Օհանեանը, կամ այլ անձնաւորութիւններ, յանկարծ սկսան հայ զգալ ու Հայաստան գալ, ինչո՞ւ, որովհետեւ այն «ապուր»ին կաթսան, որմէ բոլորս կ՚ուտենք, մեծցած է, ուրեմն մեր կարելիին չափ պէտք է արթնցնենք այդ զգացումը: Ի վերջոյ իւրաքանչիւր ժողովուրդ պէտք է փնտռէ իր իւրայատկութիւնը եւ ոչ թէ նմանութիւնը միւս ժողովուրդներուն հետ։

Թերեւս տարօրինակ հնչէ ինչ որ պիտի ըսեմ, ես չորս զաւակ ունիմ, կինս շուէտացի է, բայց լաւ հայերէն գիտէ: Հայերուն մէջ տարօրինակ թուաբանական չափանիշ մը կայ հայութիւնը չափելու, եւ այս մէկը զիս կը զայրացնէ։ Օրինակ՝ այսինչը կէս հայ է, միւսը քառորդ հայ է, ուրիշ մը 1/16 հայ է եւ այլն… նոյնիսկ կոտորակներով չափելու յատկութիւն ունինք, կ՚ուզեմ ըսել. ես հայր եմ, զաւակ եմ, եղբայր եմ, ես զիս չեմ սեպեր մէկ երրորդ հայր կամ զաւակ, կա՛մ մէկ վեցերորդ եղբայր, քանի երկու եղբայր ունիմ: Ես MIT (ուսողութիւն) ուսանած եմ, եւ այդ ուսման ճիւղին բարձր խորհուրդի անդամն եմ, եւ լաւ կը հասկնամ թուաբանութենէ։ Մենք՝ հայերս պէտք է ընդունինք, որ մարդ կրնայ երկու կամ երեք մշակոյթներ ալ իր մէջ կրել ու անոնցմով ապրիլ։ Անձնապէս առիթը ու ցաւը ունեցայ Հրանդ Տինքի սպանութենէն առաջ իր հետ Հայաստանի մէջ ժամանակ անցընելու։ Առիթը Սփիւռք-Հայաստան խորհրդաժողովն էր, ծանօթացանք ու իրար հետ ժամանակ անցուցինք եւ այս նիւթերը քննարկեցինք: Ան կը յիշեցնէր իմ ազգականներս, կը հաւատար, որ ինք միեւնոյն ժամանակ թէ՛ հայ էր եւ թէ թուրք, եւ այդ վիճակը իրեն համար բնաւ բարդոյթ չէր, այլեւ վերլուծելու առիթ հանդիսացող վիճակ էր...: Իսկ ինչ կը վերաբերի «այլ թուրք»ին, կը կարծեմ, որ այդ թուրքը իր խաղաղութիւնը պէտք է գտնէ իր Աստուծոյ առջեւ եւ եթէ իրեն համար ամէն ինչ լաւ է, ես հարց չունիմ, իսկ եթէ որոշ քայլեր պէտք է ընէ, որ աւելի լաւ զգայ, դարձեալ ընդունելի է, ես նոյնիսկ պատրաստ եմ իրեն օգնելու, որպէսզի ան աւելի աւելի լաւ զգայ:

-Երկու Տարի առաջ «Աւրորա»ի կազմակերպիչ մարմինը շատ կարեւոր նախաձեռնութեամբ մը հանդէս եկաւ. խօսքը Սուրիոյ հայերուն համար նախատեսուած նիւթական մեծ յատկացումին մասին է։ Ո՞ւր հասաւ արդեօք այդ նախաձեռնութիւնը, շարունակութիւն պիտի պիտի ունենա՞յ։

-Այն ժամանակ համայն հայութեան կիզակէտը սուրիահայութիւնն էր։ Մեծ թիւով կազմակերպութիւններ եւ միութիւններ սուրիահայութեան համար նիւթական յատկացում կատարեցին, ու մենք եւս նկատելով իրավիճակի բարդութիւնը, յարմար համարեցինք դրամական կոկիկ գումար մը տրամադրել սուրիահայութեան հարցերով զբաղուող երկու հայկական կազմակերպութիւններու։

Տարբեր ձեւերով այդ գումարը հասցուցինք կարիքաւոր մարդոց եւ ուսումնական թոշակներ՝ scholarship տրամադրեցինք, յատկապէս այն սաներուն, որոնք Սուրիայէն հեռանալով Հայաստան հասատուած էին։

Եւ այսօր ալ, երբ նկատենք, որ սուրիահայութիւնը կրկին անգամ օժանդակութեան կարիքն ունի, այն ատեն եւս պատրաստ ենք մեր հայրենակիցներու կարիքներուն հասնելու։ Հիմա, ուշի ուշով կը հետեւինք Գամիշլիի հայերու վիճակին, անշուշտ կարիքի պարագային, մենք եւս, ինչպէս ամբողջ հայութիւնը պատրաստ է այդտեղի մեր հայրենակիցներուն օգտակար հանդիսանալ։

ՆՈՒՊԱՐ ԱՖԷՅԵԱՆԻ ՏԵՍԱԿԷՏԸ՝ «ԹԱՒՇԵԱՅ ՅԵՂԱՓՈԽՈՒԹԵԱՆ» ՄԱՍԻՆ

«Հայաստանի մէջ յեղափոխութիւնը ապագայի հանդէպ յոյս ներշնչած է ժողովուրդին, սակայն նշանակալի արդիւնքներու հասնելու համար միայն յոյսը բաւարար չէ»։ Այսպիսի կարծիք յայտնած է ամերիկահայ գործարար եւ բարերար, Հայաստանի գիտարհեստավարժական հիմնադրամի (FAST) համահիմնադիր Նուպար Աֆէյեան։

Անոր խօսքերով՝ այդ նպատակին համար յատուկ աշխատանք պէտք է, յատուկ ներդրումներ եւ պետական աջակցութիւն։

«FAST-ի օրինակով կրնամ նշել, որ պետութիւնը եւ մասնաւոր ոլորտը աշխուժօրէն կը համագործակցին նախագիծերու յառաջընթացի համար, եւ մենք կը շարունակենք մեր ներդրումային գործունէութիւնը Հայաստանի մէջ։ Որպէս խոշոր ներդրող, մենք միշտ ինքնավստահ եղած ենք այստեղ, քանի որ ծառայած ենք երկրի երիտասարդ սերունդին», նշած է Նուպար Աֆէյեան։

Անոր խօսքերով՝ տուեալ պահուն ներդրողները հետաքրքրուած են Հայաստանով, սակայն որպէսզի այդ հետաքրքրութիւնը յստակ նախագիծերու վերածուի, հարկաւոր է ժամանակ։

«Մենք կը տեսնենք, որ Հայաստանի մէջ բարելաւուած է ներդրումային մթնոլորտը, ինչ որ պայմանաւորուած է օրէնքի գերակայութեան հաստատումով, սակայն ներդրումային վստահութեան բարձրացման համար տարիներու համբերութիւն հարկաւոր է։ Այս մէկը աւելի կարեւոր է, քան Հայաստանի մէջ յեղափոխական փոփոխութիւններ», ըսած է գործարարը։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Երեւան