ԱԿՆԱՐԿՆԵՐ՝ ԵՐԵՒԱՆԵԱՆ ԱՌՕՐԵԱՅԷՆ

ՀԱՆՐԱԿԱՌՔԻՆ ՄԷՋ

Երկու երիտասարդներ Մաշտոցի պողոտան հանրակառք կը բարձրանան ու կողք-կողքի կը նստին. երեսուններու մօտ այս երիտասարդներուն աչքերը կը փայլին, զուարթ դէմքերէն կը ճառագայթեն երջանիկ շողեր, ու՝

-Էստեղից Ամիրեա՞ն կը գնան,- դիտելով կը հարցնէ մին, որուն կարօտաբաշխ հայեացքներէն նկատելի է անցեալի ու ներկայի համադրում մը, երկար տարիներու յիշողութիւններու վերականգնում մը:

-Հա, ախպերս, էստեղից կը գնան, ճիշդ էլ յիշում ես,- կը պատասխանէ բարեկամը աչքերը սեւեռած ընկերոջ զուարթ դէմքին. ուրախ է կարծես, որ ընկերը կը յիշէ իր մանկութեան ու պատանութեան տարիներու թափառումները, ուրախ է, որ օտարութիւնն ու տարիներու բացակայութիւնը չեն մոռցուցած հայրենիքը:

-Փակ շուկայի մօտ ենք գտնուում, էնպէս չի՞, էստեղից որ թեքուենք, մեր հարազատների տանն ենք մօտենալու:

-Ապրե՛ս:

... Ու նոր հայրենիք ժամանողը խուզարկու, ժպտուն նայուածքը սեւեռած անյագօրէն կը զննէ չորս դին, ապա հանրակառքի յաճախորդներուն դառնալով՝

-Տեսնո՛ւմ էք, ամէն ինչ էլ յիշում եմ, տասնվեց տարի է ինչ հեռու եմ հայրենիքից, տեսէ՛ք, ո՛նց չեմ մոռացել հայերէնը: Ինչքա՜ն եմ կարօտել հայրենիքը, հայ մարդկանց,- ու դառնալով գեղադէմ երիտասարդուհիի մը,- ես հայ կանանց ցաւը տանեմ, չկայ նրանց նմանը ամբողջ աշխարհում,- կ՚եզրակացնէ:

ԹՌՆԵԼՈՒ ՏՕՆ

Տեառնընդառաջին եկեղեցական արարողութենէն ետք բազմութիւնը խարոյկին շուրջ կը հաւաքուի, նոր ամուսնական բոյն կազմող զոյգեր, մանուկներ կարգով կը սկսին կրակին վրայէն ցատկել: Անձ մը խճողուածութիւնը կասեցնելու համար, պարտականութիւն կը ստանձնէ կարգի դնել մարդիկը՝

-Երեխաները մէկ անգամ, իսկ նորապսակները երեք անգամ թռնելու իրաւունքն ունեն:

Կ՚ըսէ ու զոյգերուն ցատկելուն հետ կը բարձրանայ անոր հաշուարկումին ձայնը՝ «մէկ, երկու, երեք...», ապա մանուկներուն՝ «մէկ, մէկ, մէկ, զգոյշ, չայրուէք, էն կողմից թռնէք»:

Ինքնաշարժ մը կը կանգնի, աճապարանքով երեք հոգի՝ հարս, կեսուր ու տղայ ըլլալու են, կ՚ուղղուին դէպի խարոյկը, ու՝

-Թռնէք էս խարոյկի վրով, էսօր թռնելու տօն է. թռնէք, որ մի հատ լաւ թոռ պարգեւէք ինձ,- կպ՚ըսէ կեսուրը հարսն ու տղան առաջնորդելով:

ԱՐԱԳԱՀԱՍ ՍՈՒՐԲԸ

Սուրբ Սարգիսի եկեղեցական արարողութենէն վերջ, աւանդաբար, ամէն տարի սուրբին զօրավարի տարազը հագած ձիաւորի մը առաջնորդութեամբ, կը շարունակուի արարողութիւնը Երեւանի փողոցներուն վրայ: Մարդիկ, մանաւանդ սիրահարուած զոյգեր ու նշանուածներ, իրենց աղերսները գրկած կը հետեւին, հաւատալով որ արագահաս սուրբը շուտով պիտի իրականացնէ իրենց փափաքները:

Եկեղեցւոյ շրջափակը կանգնած է զօրավարին ձին, սուրբը քամակին, ներկաները ինքնիկներով ու լուսանկարներով կ՚ողողեն պահը. մանուկ մը իր մօր՝

-Մամ ճան, ինչի՞ Սուրբ Սարգսի ձին սպիտակ է,- կը հարցնէ:

-Որ բոլորի մուրազները կատարի,- կը պատասխանէ մայրը:

-Ինչի՞ սուրբը զօրավարի տարազ է հագել:

-Սուրբ Սարգիսը լաւ կռուող է եղել:

-Իմ ու ախպօ՞ր պէս:

-Չէ, նա թշնամիների դէմ է կռուել: Պա ինչի՞ եմ քեզ բերել, որ սուրբը քեզ խելք շնորհի ու չկռուես ախպօրդ հետ:

Այ քեզ բա՜ն...

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ