Հայաստանի Մէջ Ալ Կարելի Է Աշխատիլ Եւ Ապրիլ

Զրոյց՝ ար­տա­գաղ­թը Հա­յաս­տա­նի մէջ խո­չըն­դո­տե­լու, Հա­յաս­տա­նի մէջ մնա­լու եւ աշ­խա­տե­լու հնա­րա­ւո­րու­թեան մա­սին: Հան­դիպ­ման հե­րո­սը Գա­յիա­նէ Դաւ­թեանն է: Գա­յիա­նէն կ՚աշ­խա­տի սպա­սարկ­ման ո­լոր­տին մէջ եւ կը սի­րէ իր աշ­խա­տան­քը: Ան ա­մէն ա­ռա­ւօտ կա­նուխ ժպտուն դէմ­քով ներ­կայ է հոն՝ իր աշ­խա­տան­քի վայ­րին մէջ, Ե­րե­ւա­նի Ա­մի­րեան փո­ղո­ցի կից «Մոն քա­ֆէ» սրճա­րա­նին մէջ, իր բնա­կած Ա­բո­վեան քա­ղա­քէն 40 վայր­կեան տե­ւո­ղու­թեամբ ա­մէ­նօ­րեայ ճամ­բոր­դու­թե­նէ ետք, ճիշդ ժա­մուն գոր­ծի հա­սած: Ա­նոր օ­րի­նա­կով կը փոր­ձենք ցոյց տալ, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ ալ աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ կա­րե­լի է գոր­ծել եւ բա­ւա­կա­նա­չափ վաստ­կիլ լաւ ապ­րե­լու հա­մար:

Գե­ղա­դէմ Գա­յիա­նէի հետ մտեր­միկ զրոյ­ցիս հիմ­նա­կան նպա­տակն է խո­չըն­դո­տել ա­րա­տա­գաղ­թը եւ խրա­խու­սել հայ­րե­նա­դար­ձու­թիւ­նը: Գա­յիա­նէի օ­րի­նա­կը թող ո­գեշն­չում ըլ­լայ բո­լոր այն ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն հա­մար, ո­րոնք կ՚ապ­րին հայ­րե­նի­քէն հե­ռու եւ կ՚երկմ­տին վե­րա­դառ­նա՞լ, թէ ոչ:

«Ես քսան­հինգ տա­րե­կան եմ, կ՚ապ­րիմ Ա­բո­վեան քա­ղաք, մաս­նա­գի­տու­թեամբ լրագ­րող եմ, բայց մաս­նա­գի­տու­թեամբս չեմ աշ­խա­տիր, պար­զա­պէս ո­րոշ ժա­մա­նակ մը փոր­ձաշր­ջան ան­ցած եմ տար­բեր լրա­տուա­մի­ջոց­նե­րու մէջ: Բայց յե­տոյ հասկ­ցայ, որ լրագ­րու­թիւ­նը զիս այն­քան ալ չի գրա­ւեր, եւ քա­նի որ գու­մա­րի կա­րիք ու­նէի՝ փոր­ձե­ցի աշ­խա­տանք գտնել սպա­սար­կա­ման ո­լոր­տին մէջ:

«Ցա­ւօք սրտի, Ա­բո­վեան քա­ղաք աշ­խա­տանք գտնե­լը քիչ մը դժուար էր, այդ էր պատ­ճա­ռը, որ ըն­կեր­նե­րուս մի­ջո­ցով տե­ղե­կա­ցայ, որ Ե­րե­ւա­նի Ա­մի­րեան փո­ղո­ցի վրայ գտնուող «Մոն քա­ֆէ» սրճա­րա­նը մա­տու­ցո­ղի կա­րիք ու­նի եւ ար­դէն մօտ եր­կու տա­րիէ ի վեր կ՚աշ­խա­տիմ այս­տեղ: Մինչ այդ աշ­խա­տած եմ նաեւ այլ հաս­տա­տու­թիւն­նե­րու մէջ: Սպա­սարկ­ման ո­լոր­տի մէջ ա­ռան­ձին փոր­ձաշր­ջա­նէ մը չեմ ան­ցած, փորձս ձե­ւա­ւո­րուած է աշ­խա­տա­սի­րու­թեան եւ տքնա­ջան աշ­խա­տան­քի շնոր­հիւ: Ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քին սկսած եմ սի­րել այս աշ­խա­տան­քը: Ին­ծի հա­մար հա­ճոյք է յա­ճա­խորդ­նե­րուն ժպի­տով մօ­տե­նա­լը եւ տես­նել ա­նոնց փո­խա­դարձ ժպիտ­նե­րը: Ճիշդ է, բա­ցա­ռու­թիւն­ներ կամ ժպիտս սխալ թարգ­մա­նող­ներ միշտ ալ կ՚ըլ­լան, բայց այս աշ­խա­տան­քին մէջ սոր­ված եմ տար­բեր բնա­ւո­րու­թեամբ եւ դաս­տիա­րա­կու­թեամբ մար­դոց հետ գործ ու­նե­նալ: Կա­րե­ւոր չէ՝ ինչ աշ­խա­տան­քով փող կը վաստ­կիս, կա­րե­ւո­րը աշ­խա­տանքդ սի­րելն է եւ հպարտ ըլ­լալ, որ կրնաս ու ու­նակ ես աշ­խա­տե­լու: Այս աշ­խա­տան­քով ես կրնամ վաստ­կիլ այն­քան, որ­քան ին­ծի բա­ւա­րար է Հա­յաս­տա­նի մէջ ինք­նու­րոյն ապ­րե­լու հա­մար»:

Նոյն սրճա­րա­նին մէջ Գա­յիա­նէն ու­նի նաեւ իր գոր­ծա­կից ըն­կե­րու­հին՝ Ա­նոյ­շը: Նոյն­քան ազ­նիւ եւ ժպտե­րես Ա­նոյ­շը 26-ա­մեայ ե­րի­տա­սար­դու­հի մըն է, մայր՝ եր­կու զա­ւակ­նե­րու եւ Եո­կա­յի ու­սա­նող: Ան մաս­նա­կի ժա­մով կ՚աշ­խա­տի նոյն վայ­րին մէջ հո­գա­լու հա­մար իր ուս­ման ծախ­սե­րը: Ա­նոյ­շը յոյս ու­նի շու­տով ա­ւար­տել եւ ու­նե­նալ Եո­կա­յի իր սե­փա­կան դպրո­ցը՝ սոյն մշա­կոյ­թը ծա­նօ­թաց­նե­լու հա­մար իր ազ­գա­կի­ցե­րուն:

Օ­րի­նա­կե­լի հա­յու­հի­ներ, ո­րոնք յոյս ներշն­չե­ցին ին­ծի ի տես Հայ­րե­նի­քի ա­պա­գան կեր­տող՝ քաղցր ժպի­տով ա­մէն դժուա­րու­թիւն դի­մա­կա­լող այս ե­րի­տա­սար­դու­հի­նե­րուն:

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

«Զար­թօնք», Լի­բա­նան