ԵՐՆԷԿ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԸ ԾԱՌ Մ՚ԸԼԼԱՐ

Ծառը ծառին քոյրն է
Կամ անոր բարի դրացին:
Մեծը կը գորգուրայ փոքրին
Եւ կու տայ իր ստուերէն 
Անոր պէտք ունեցածը:
Սլացիկը կը գուրգուրայ գաճաճին
Եւ թռչուն մը կ՚առաքէ 
Գիշերը զայն սփոփելու:

Ոչ մէկ ծառ կը կողոպտէ 
Ուրիշ ծառի մը բոյսը,
Եւ եթէ չբեր է, 
Չի ծաղրեր անոր:
Ծառ մը ծառ մը չի սպաններ 
Եւ չի ձաղկեր ճառ մը:

Ծառը երբ մակոյկ դարձաւ՝
Լողալ սորվեցաւ:
Երբ դուռ դարձաւ՝
Գաղտնիքները պահել շարունակեց:
Երբ նստարան դարձաւ՝
Չմոռցաւ իր կապոյտ երկինքը:
Երբ սեղան դարձաւ՝
Բանաստեղծին սորվեցուց 
Փայտահատ չըլլալ:

Ծառը ներողամտութիւն եւ արթնութիւն է.
«Մի քնանար եւ մի երազեր»,
Բայց ան վստահելի է 
Երազողներու գաղտնիքներուն համար:

Ոտքի կը կենայ գիշեր-ցերեկ
Կը կենայ յարգանքով 
Անցորդներուն եւ երկնքին:

Ծառը կեցած աղօթք մըն է,
Վե՜ր խոյացող,
Իսկ երբ քիչ մը կը թեքի փոթորիկին,
Կը խոնարհի միանձնուհիի վեհութեամբ
Եւ վեր կը նայի... 
վե՜ր...:

Ժամանակին բանաստեղծը ըսաւ.
-Երնէկ երիտասարդը քար մ՚ըլլար:
Երանի ըսէր.
-Երնէկ երիտասարդը ծառ մ՚ըլլար:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան