ՄԱՀՄՈՒՏ ՏԱՐՈՒԻՇԷՆ ՉՈՐՍ ՔԵՐԹՈՒԱԾ

ԸՍԱՒ. «ԿԸ ՎԱԽՆԱՄ»

Վախցաւ եւ բարձրաձայն ըսաւ. «Կը վախնամ»:
Պատուհանները լաւապէս փակ էին.
արձագանգը բարձրացաւ ու տարածուեցաւ. «Կը վախնա՜մ»:
Լռեց,
սակայն պատերը կրկնեցին. «Կը վախնա՜մ»:
Դուռը, նստարանները, մոմերը, մատիտները, պաստառները
բոլորը ըսին. «Կը վախնա՜մ»:
Վախին ձայնը սոսկաց ու աղաղակեց.
«Վե՛րջ»...
Բայց արձագանգը չկրկնեց. «Վե՛րջ»...

Սոսկաց տուն մնալէն.
փողոց ելաւ:
Տեսաւ հատուած բարտի մը
եւ առանց պատճառը գիտնալու
վախցաւ անոր նայելէն:
Զինուորական մեքենայ մը անցաւ,
ան վախցաւ փողոցը քալելէն,
սոսկաց նաեւ տուն վերադառնալէն,
ստիպուած վերադարձաւ:
Վախցաւ, որ կրնայ բանալին ներսը մոռցած ըլլալ,
բայց երբ գրպանին մէջ գտաւ զայն՝ հանգստացաւ:
Վախցաւ, որ ելեկտրականութիւնը անջատուած ըլլար.
աստիճաններու միջանցքին երբ լոյսին կոճակը սեղմեց,
լուսաւորուեցաւ՝ հանգստացաւ:
Վախցաւ, որ սահի աստիճաններուն վրայ
եւ կոնքը վնասուի,
չեղաւ այդպէս եւ ան հանգստացաւ:
Բանալին դրաւ կղպանքին մէջ.
վախցաւ, որ չբացուի դուռը,
բայց բացուեցաւ եւ ան հանգստացաւ:
Մտաւ տուն:
Վախցաւ, որ կրնայ ըլլալ ինքզինք
սարսափահար վիճակով մոռցած ըլլայ նստարանին վրայ
եւ երբ ստուգեց, որ ինք է որ ներս մտաւ, ոչ՝ ուրիշը.
կեցաւ հայելիին դիմաց
եւ երբ ճանչցաւ
իր դէմքը հայելիին մէջ՝ հանգստացաւ:
Լռութեան մտիկ ըրաւ եւ չլսեց հնչիւն մը,
որ կ՚ըսէր. «Կը վախնամ»...,
հանգստացաւ:

Եւ անըմբռնելի պատճառով մը
այլեւս չէր վախնար:

ԱՆՁ ՄԸ ԻՆՔԶԻՆՔ ԿԸ ՀԵՏԱՊՆԴԷ

Կարծես ուրիշ մըն էիր՝ մոլորած,
ոչ ոքին կը սպասէիր:
Քալեցիր մայթին վրայ,
շուարած ետեւէդ քալեցի:
Եթէ դուն ես ըլլայի, քեզի կ՚ըսէի.
«Սպասէ ինծի մայրամուտին սեմին»,
եւ չէիր ըսեր. «Եթէ դուն ես ըլլայի,
հապա օտարը օտարին պէտք չէր ունենար»:

Արեւը կը ժպտի բլուրներուն,
մենք կը ժպտինք կիներուն անցորդ
եւ այդ կիներէն մէկը չ՚ըսեր.
«Հոն անձ մը ինքնիրեն կը խօսի»:
Չսպասեցիր մէկուն,
մտամոլոր քալեցիր մայթիդ վրայ,
շուարած քայլերով հետեւեցայ քեզի...
Արեւը անհետացաւ մեր ետեւը,
քայլ մը կամ երկու մօտեցար ինծի,
չգտար զիս կեցած կամ քալած...
Մօտեցայ եւ չգտայ քեզ:

Առանձի՞ն էի առանց իմանալու,
որ առանձին եմ:
Կիներէն մէկը չըսաւ.
«Հոն անձ մը ինքզինք կը հետապնդէ»:

ԵԹԷ ՈՐՍՈՐԴ Մ՚ԸԼԼԱՅԻ

Եթէ որսորդ մ՚ըլլայի
եղնիկին կու տայի առաջին առիթը,
երկրորդը,
երրորդը,
տասներորդը,
որպէսզի քնանայ
եւ իրմէ ստացած բաժինովս կը բաւարարուէի՝
իր նիրհին ներքոյ հոգեկան հանգստութիւն:
Կարող եմ, բայց կ՚ըլլամ ջինջ
յստակ,
ինչպէս աղբիւրին ջուրը թափթփուկներուն մօտ:

Եթէ որսորդ մ՚ըլլայի
կ՚եղբայրանայի եղնիկին (եւ կ՚ըսէի).
«Մի՛ վախնար հրացանէն,
չարաճճի՛ քոյրիկ».
եւ միասնաբար ունկ կը դնէինք,
ապահովութեամբ,
հեռաւոր արտէ մը լսուող գայլին ոռնոցին:

ԱՐՁԱՆԻՆ ՁԵՌՔԸ

Արձանին ձեռքը, զօրավարին կամ արուեստագէտին
երկարած ձեռքը
արեւն ու անձրեւը դիմաւորելու համար չէ
կամ՝ հին զինուորներն ու նոր երկրպագուները:
Արձանին ձեռքը պարզուած է
ազնիւ մուրացիկի մը պէս,
որ անցորդներէն պարգեւներ կը խնդրէ,
ոչ իրեն քալելու օգնելու համար,
այլ որպէսզի ան կարենայ վճարել
անմահութեան տուրքերը:

Բայց բախտը չի ժպտիր այս
կրանիթեայ պարզուած ձեռքին.
ամենալաւ պայմաններուն իսկ
բախտը չի ժպտիր անոր,
միայն երբեմն...
փունջով մը (կը բախտաւորուի),
որ թողած կ՚ըլլայ տղամարդ մը
կնոջ մը տալու փոխարէն,
երբ կինը զինք առանձին ձգած ըլլայ
արձանին քով:

Քերթուածները առնուած են Մահմուտ Տէրուիշի «Թիթեռին հետքը» գիրքէն, հրատարակուած Պէյրութ՝ 2008-ին:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ