ՕՏԱՐ ԿԱՂԱՆԴ ՊԱՊԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.

«Սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ,

«Մէկ տա­րիէ ի վեր Հո­լան­տա կ՚ապ­րիք ու ես հե­ռուէն ձեզ կը դի­տեմ, ըն­դու­նե­ցէք այս նուէր­նե­րը որ­պէս «բա­րի գա­լուստ»:

                    Կա­ղանդ Պա­պա

Տա­րի­ներ ա­ռաջ, տաս­նեօ­թը տա­րե­կան էի, օր մը, երբ մօրս եւ մեծ մօրս հետ Ա­մա­նո­րի ընթ­րի­քի պատ­րաս­տու­թին­ներ կը տես­նէի խո­հա­նո­ցը, տան հե­ռա­ձայ­նը հնչեց եւ ե­րի­տա­սարդ տղայ մը ը­սաւ. «Դու­ռը բաց, քե­զի հա­մար ա­նակն­կալ կայ»։­

Ե­րի­տա­սար­դը ին­ծի հան­դէպ հա­մակ­րանք ու­նէր, ես ալ հե­տաքրք­րուած էի, եր­բեմն կը հան­դի­պէինք թա­ղին մէջ ու աչ­քե­րով կը խօ­սէինք...

Դու­ռը բա­ցի, դրան ե­տին նստած էր ար­ջուկ մը՝ ձեռ­քը կար­միր սրտի­կով, շաաատ ու­րա­խա­ցայ...

Դեռ ան­ցեալ տա­րի, սա­ռած աչ­քե­րով օ­տա­րու­թեան մէջ տօ­նա­ծառս կը փնտռէի, այս տա­րի խան­դա­վառ եմ, ու­նիմ ծառ մը ու չորս կող­մը՝ հո­լան­տա­ցի ազ­նիւ դրա­ցիէս ստա­ցած նուէր­ներ:

Ա­մե­նէն ի­մաս­տա­լից նուէ­րը չսպա­սուած նուէրն է:

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ