ԻՄԱՍՏՈՒԹԻՒՆ ՉԷ՛ ՈՒՐԱՆԱԼ

Ո­րե­ւէ ճշմար­տու­թիւն ու­րա­նալ մեծ ի­մաս­տու­թիւն մը չէ, ինչ­պէս ի­մաս­տու­թիւն չէ ու­րա­նալ Քրիս­տո­սը։ 

Ար­դա­րեւ ա­զա­տա­խոհ, լու­սա­միտ, յա­ռա­ջա­դէմ եւ գի­տուն ե­րեւ­նա­լու հա­մար այս ու­րա­ցու­մը կը կա­տա­րուի յա­ճախ, ինչ­պէս Յի­սուս Քրիս­տո­սի պատ­մա­կան կեան­քի օ­րե­րէն մին­չեւ մեր օ­րե­րը կա՛յ այդ ու­րա­ցու­մը։ 

Սի­րե­լի­նե՜ր, այ­սօր շա՜տ բա­րի, շա՜տ գի­տուն, շա՜տ եր­կիւ­ղած քրիս­տո­նեա­ներ կը գտնուին՝ ո­րոնք Յի­սուս Քրիս­տո­սի աս­տուա­ծա­յին եւ մարդ­կա­յին նկա­րագ­րին վրայ չեն խորհր­դա­ծեր, չեն աս­տուա­ծա­բա­ներ, բայց այս եր­բեք չէ՛ փո­խած Յի­սուս Քրիս­տո­սի նկա­րա­գի­րը, եւ ա՛յ­սօր ալ նոյն­քան ճիգ, կեն­դա­նու­թիւն եւ ծա­ւա­լուած ու տա­րա­ծուած աշ­խա­տանք կը տա­րուի Քրիս­տո­սը եւ քրիս­տո­նէու­թիւ­նը բա­ցատ­րե­լու՝ օգ­տուե­լով դա­րուն գի­տա­կան-յա­ռաջ­դի­մա­կան ո­գիէն, ձեռք բե­րուած հնա­խօ­սա­կան, բա­նա­սի­րա­կան եւ պատ­մա­կան բազ­մա­տե­սակ դիւ­րու­թիւն­նե­րէն եւ մի­ջոց­նե­րէն։ 

Նախ­նի­ներ՝ ե­կե­ղեց­ւոյ հայ­րեր, վար­դա­պետ­ներ ի­րենց շրջա­նի գի­տու­թեան լոյ­սով ա­ռաջ­նոր­դուե­ցան եւ կա­տա­րե­ցին ի­րենց պարտ­քը կա­տա­րեալ պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան գի­տակ­ցու­թեամբ։ Ուս­տի, ա­նոնք ու­նէին պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը ի­րենց ա­պա­գա­յին նկատ­մամբ՝ որ է այ­սօր մեր ներ­կա՛ն։ Ա­նոնք ու­սու­ցին Ա­ւե­տա­րա­նը բա­ցատ­րե­ցին եւ լու­սա­բա­նե­ցին քրիս­տո­նէու­թիւ­նը, ճա­ռե­ցին, քա­րո­զե­ցին ճշմար­տու­թեան վրայ՝ Քրի­ստո­սի վար­դա­պե­տու­թեան վրայ…։

Եւ այ­սօր ալ, սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­ներ, մե­րօ­րեայ ու­սուց­չա­պետ­ներ, դա­սա­խօս­ներ, քա­րո­զիչ­ներ, վար­դա­պետ­ներ, նուի­րուած հո­գե­ւո­րա­կան­ներ նոյն ո­գիով, նոյն ե­ռան­դով, ի­րենց գի­տա­կան մե­թո­տով կ՚ու­սում­նա­սի­րեն, կը քննեն, կը քննդա­տեն, կը սոր­վեց­նեն, կը քա­րո­զեն, եւ ան­կեղ­ծօ­րէն պէ՛տք է խոս­տո­վա­նիլ՝ թէ այ­սօ­րուան մի­ջոց­նե­րով եւ դիւ­րու­թիւն­նե­րով, քրիս­տո­նէա­կան նախ­նա­կան եւ սկզբուն­քա­յին գի­տե­լիք­ներ շատ ա­ւե­լի տա­րա­ծուած կ՚ե­րե­ւին մա­նա­ւանդ մա­նուկ­նե­րու աշ­խար­հին մէջ քան հին ժա­մա­նակ­ներ հա­սուն ու հա­սա­կա­ւոր հե­տե­ւող­նե­րու մէջ։ Այս­պէս կը կար­ծուի ըլ­լալ…։

Միտ­քը, մարդ­կա­յին բա­նա­կա­նու­թիւ­նը հե­տաքր­քիր է, կ՚ու­զէ ա­մէն ի­րի եւ ի­րո­ղու­թեան ուղն ու ծու­ծին թա­փան­ցել։

Միտ­քը կ՚ու­զէ բարձ­րա­նալ, կ՚ու­զէ խո­րա­նալ եւ վեր­ջա­պէս կ՚ու­զէ տա­րա­ծուիլ։ Մար­դուս բնա­ւո­րու­թիւ­նը եւ նկա­րա­գի­րը ա՛յս կը պա­հան­ջէ։ Եւ այս ուղ­ղու­թեամբ կրօն­քի կա­լուա­ծին վրայ եւս հսկայ ե­ղած է յա­ռաջ­դի­մու­թիւ­նը, եւ այ­սօր ա­մե­նէն յա­ռա­ջա­դէմ, ա­մե­նէն ա­զա­տա­կան, ա­մե­նէն լու­սա­միտ եւ մէկ խօս­քով՝ դրա­կան մտքի տէր մար­դոց հա­մար իսկ հա­ճե­լի է Յի­սուս Քրիս­տոս եւ իր Ա­ւե­տա­րա­նը։ 

Ար­դա­րեւ մարդ­կա­յին բար­քե­րուն կրօ­նա­կա­նա­ցու­մը, կամ ը­սենք՝ հո­գե­ւո­րա­ցու­մը մեծ չա­փով կը ջա­տա­գո­վուի եր­ջա­նիկ կեան­քի մը ա­պա­հո­վու­թեան, գո­յա­պահ­պան­ման եւ գո­յա­տեւ­ման հա­մար։ 

Բո­լոր այս ջան­քե­րուն միա՛կ նպա­տակն է բազ­մա­տանջ եւ դժուա­րին կեան­քը քաղց­րաց­նել, ու­րիշ խօս­քով՝ եր­ջան­կու­թեան պայ­ման­նե­րը ա­պա­հո­վել, եւ այս­պէս Յի­սուս Քրիս­տո­սի մշտա­տեւ ներ­կա­յու­թիւ­նը պան­ծաց­նել քրիս­տո­նէա­կան ըն­կե­րու­թեան կամ եղ­բայ­րու­թեան մէջ, որ­պէս­զի ըն­դու­նուի բա­րի վարձք, ար­ժա­նա­ւոր հա­տու­ցո՛ւմ։

Ու­րեմն սի­րե­լի­ներ, ու­րա­ցու­մը ի­մաս­տու­թիւն չէ՛, իս­կա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը՝ նախ ու­սում­նա­սի­րել հասկ­նալ, սոր­վիլ ճշմար­տու­թիւ­նը, յե­տոյ բա­նա­կա­նու­թեան եւ խղճին լոյ­սին տակ դա­տել եւ վեր­ջա­պէս բա­նա­ւոր ո­րո­շում մը տալն է…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարտ, 9, 2015, Իս­թան­պուլ