ԿԵԱՆՔԻ ՋՈՒՐԻՆ ԱՂԲԻՒՐԸ

«Ով որ ծա­րաւ է՝ թող ին­ծի գայ եւ խմէ։ Ով որ ին­ծի կը հա­ւա­տայ, ինչ­պէս Սուրբ Գիր­քը կ՚ը­սէ.- Ա­նոր սիր­տէն կեն­սա­տու ջու­րի գե­տեր պի­տի բղխին» (ՅՈՎՀ. Է 37)։

­Յայտ­նու­թեան գիր­քին հե­ղի­նա­կը Յով­հան­նէս Ա­ռա­քեալ, իր հրա­շա­լի՜ տե­սիլք­նե­րէն մէ­կուն մէջ կ՚ը­սէ. «Գառ­նու­կը պի­տի հո­վուէ զա­նոնք, որ կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր­նե­րը պի­տի ա­ռաջ­նոր­դէ, եւ Աս­տուած բո­լոր ար­ցունք­նե­րը պի­տի սրբէ ա­նոնց աչ­քե­րէն» (ՅԱՅՏ. Է 17)։­

Ար­դա­րեւ աս­կէ ա­ւե­լի յայտ­նօ­րէն բա­ցատ­րուած չէր կրնար ըլ­լալ Յի­սու­սի պաշ­տօ­նը մարդ­կու­թեան զան­գուա­ծին հսկայ ամ­բող­ջու­թիւն­նե­րը վա­րե­լու հա­մար այն բա­րո­յա­կան սկզբունք­նե­րուն՝ ո­րոնք հիմ­նուած, հաս­տա­տուած են «կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր»ը՝ մա­քուր սրտին վրայ։

«Յի­սուս միայն բա­րիին նպա­տա­կը չէ՛ր որ կը ցուց­նէր իր ունկն­դիր­նե­րուն, այդ նպա­տա­կին ի­րա­գործ­ման պայ­ման­ներն ալ, մի­ջոց­ներն ալ ցոյց կու տար ա­նոնց», կ՚ը­սէր Մու­շեղ Ծ. Վար­դա­պետ Սե­րո­բեան, իր քա­րոզ­նե­րէն մէ­կուն մէջ։

Ա­հա­ւա­սիկ, այս պա­րա­գան էր որ կ՚ար­ժեց­նէր բո՛ւն իսկ քրիս­տո­նէա­կան բա­րո­յա­կա­նի մխի­թա­րող կող­մը՝ ա­նոր յա­րա­բե­րա­կան կեան­քին մէջ, եւ այդ պա­րա­գան շու­տով ու­շադ­րու­թիւ­նը եւ հե­տաքրք­րու­թիւ­նը գրա­ւեց այն գեղ­ջուկ ու շի­նա­կան ան­կեղծ միտ­քե­րուն, ո­րոնք Սե­լո­վա­մի շուր­ջը հա­ւա­քուած՝ քաղցր տպա­ւո­րու­թիւն­նե­րու տակ ի­րա­րու կ՚ը­սէին, թէ այս նիւ­թե­րու վրայ նա­խա­պէս ո՛չ մէ­կը այս­պէս խօ­սե­ցաւ։ Ուս­տի քրիս­տո­նէա­կան բա­րո­յա­կա­նը զօ­րա­ցած է Քրիս­տո­սի գե­րա­գոյն անձ­նա­զո­հու­թեան օ­րի­նա­կո­վը։ Ա­նի­կա օ­րէն­քին հնա­զան­դե­լով չէ՛ որ կը քա­րո­զէր, ո՛­րե­ւէ շա­հու ակն­կա­լու­թիւն իր տե­սու­թե­նէն դուրս միայն կրնար գո­յու­թիւն ու­նե­ցած ըլ­լալ, երբ «Կեն­դա­նի ջուր»ե­րու ա­կուն­քը կը բա­նար նիւ­թա­պաշտ զգա­ցում­նե­րով տո­գո­րուած հո­գի­նե­րուն խո­րը։ «Ես ձրի պի­տի տամ կե­նաց ջու­րի աղ­բիւ­րէն», կ՚ը­սէ Աս­տուած, ա­մէն ա­նոնց՝ ո­րոնք մա­քուր սիրտ կրե­լու մտադ­րու­թեան մէջ չեն դե­դե­ւիր եր­կիւ­ղով, ո­րոնք չե՛ն ան­հա­ւա­տիր իր փրկա­րար կո­չու­մին։

Ար­դա­րեւ ա­նոնք «Պղծու­թե­նէ՝ կռա­պաշ­տու­թե­նէ ու ստա­խօ­սու­թե­նէ» կը հրա­ժա­րին. (ՅԱՅՏ. ԻԱ 6-8)։ Քա­նի որ պէտք է ը­սել՝ թէ երբ այս աշ­խար­հիկ ստո­րին կիր­քե­րը ի­րենց բո­վան­դակ թա­փով մար­դուս մէջ կը հաս­տա­տուին ու կը տի­րա­պե­տեն, ու մարդ­կա­յին սրտին ու խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն կա­լուա­ծը կը գրա­ւեն, ալ այն ա­տեն մարդ չի կրնար ինք­զինք ար­դա­րու­թեան գա­ղա­փա­րին հետ հաշ­տեց­նել, եւ ար­դա­րու­թեան հա­կա­ռա­կոր­դը սա­տա­նոր­դի մըն է որ կը թիւ­րէ «Տի­րոջ շի­տակ ճամ­բա­նե­րը» (ԳՈՐԾՔ. ԺԳ 10), եւ ո՛չ թէ Աս­տու­ծոյ Որ­դի, քա­նի որ «Ո՛վ ար­դա­րու­թիւն չի գոր­ծեր, Աս­տուծ­մէ չէ՛» (Ա ՅՈՎՀ. Գ 10)։­

Աշ­խար­հի մէջ ինք­զինք մի­նակ կար­ծել ու զգալ, ա­մե­նէն ջլա­տող ու յու­սա­հա­տեց­նող պա­րա­գան է, որ կրնայ մարդս ա­մե­նէն գձուձ վար­մուն­քին, ա­մե­նէն աղ­տոտ հա­շիւ­նե­րուն ա­ռաջ­նոր­դել։ Աշ­խար­հի մէջ ինք­զինք մի­նակ զգա­ցող մար­դուն հա­մար մի­ջոց­նե­րը ա՛լ կը դադ­րին օ­րի­նա­ւոր ըլ­լա­լէ, եւ կիր­քե­րու ան­սանձ բե­րու­մին կը հպա­տա­կեց­նեն։ Ա­տով մարդ նոյ­նիսկ իր ար­ժա­նի­քը կը կորսնց­նէ, քա­նի որ բո­լոր ե­րե­ւոյթ­նե­րուն ու ի­րո­ղու­թիւն­նե­րուն մէջ իր­մէ զատ ոչն­չու­թի՛ւն միայն կը տես­նէ։

Տիե­զեր­քի մեծ վա­յել­չու­թիւ­նը կը դադ­րի ի­րեն հա­մար Աս­տու­ծոյ վկան ըլ­լա­լէ, ան­ձին յար­գան­քը կը պակ­սի, իր դի­տո­ղու­թիւն­նե­րը կը դադ­րին խօ­սե­լէ, մէկ խօս­քով, կը ցամ­քին իր սրտին «կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր»նե­րը եւ կը մա­րի իր բա­րո­յա­կա­նու­թեան ծա­րա­ւը։ Մո­լու­թիւն­նե­րը զինք կը պատ­րաս­տեն, եւ հան­դարտ խղճի պա­սու­քը իր կո­կոր­դը կը սեղ­մէ։ Եւ ա­հա­ւա­սիկ այդ կա­ցու­թեան մէջ է որ Յի­սուս կ՚ը­սէ. «Ին­ծի ե­կէ՛ք», հրա­ւէր մը, զոր իր­մէ ա­ռաջ ո՛չ ոք ը­րած էր այն­քա՜ն, փրկու­թեան պայ­ման մը, զոր իր­մէ ա­ռաջ ո՛չ մէ­կը ա­ռա­ջար­կած էր հա­մայն մարդ­կու­թեան։

Եւ իմ շա՜տ սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, Յի­սուս ա՛յ­սօր ալ ու միշտ մեզ՝ բո­լորս անխ­տիր, ի­րեն կը հրա­ւի­րէ։ Ար­դա­րեւ Յի­սու­սին եր­թալ՝ Ի­րեն նմա­նիլ կը նշա­նա­կէ, եւ Ի­րեն նմա­նի­լը «մա­քուր սիրտ» ու­նե­նա­լով միայն կրնայ ըլ­լալ։ Ո՜ր­քան դժուա­րին ու ծանր է այդ պայ­մա­նը՝ սա մարդ­կա­յին հա­շիւ­նե­րու դա­րուն մէջ։ «Ոս­կի հորթ»ին պաշ­տա­մուն­քը շփո­թուած է Աս­տու­ծոյ պաշ­տա­մուն­քին հետ, եւ շատ ան­գամ ան­գի­տակ­ցա­բար, եր­բեմն գի­տակ­ցու­թեամբ ան­տե­սուած է Աս­տու­ծոյ պաշ­տա­մուն­քը եւ նա­խընտ­րուած «ոս­կի հորթ»ին պաշ­տա­մուն­քը։ Եւ սա նիւ­թա­պաշտ, աշ­խար­հա­սէր օ­րե­րուն մար­դիկ, բազ­մու­թեան մէջ ի­րենք զի­րենք մի­նակ կը զգան, եւ դար­ձեալ, բա­րե­կամ կար­ծուած­նե­րու մէջ՝ օ­տա՛ր։ Իսկ այս ե­րե­ւոյ­թը մարդս կը ստի­պէ, կը պար­տադ­րէ «ծե­փուած գե­րեզ­ման­ներ» ե­րեւ­նալ աշ­խար­հի հան­դէպ, մին­չեւ իսկ Յի­սու­սի հան­դէպ, մարդ­կա­յին պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րուն եւ պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն­նե­րուն, եւ ա­մէն նուի­րա­կան ար­ժէ­քի եւ սրբա­զան կո­չու­մի հան­դէպ։

Ան­տար­բե­րու­թեան ախ­տը հետզ­հե­տէ կը տա­րա­ծուի, վնաս պատ­ճա­ռե­լով մարդ­կու­թեան։ Բա­ւա­կա՛ն է որ մարդ զգայ պա­հան­ջուած մաք­րու­թեան, սրբու­թեան նպա­տա­կին մե­ծու­թիւ­նը, բա­ւա­կան է որ մարդ զգայ Յի­սու­սի եր­թա­լու, Ա­նոր նմա­նե­լու պա­հանջ­քը, այն ա­տեն, վստա­հա­բար, մարդ կա­րող պի­տի ըլ­լայ իր «ներ­քին մարդ»ուն գո­յու­թեա­նը անդ­րա­դառ­նա­լու եւ մաք­րե­լու, սրբաց­նե­լու զայն եւ հո­գի­նե­րը կեն­դա­նի Աս­տու­ծոյ տա­ճար­ներ շի­նե­լու, գի­տակ­ցե­լու ա­նոր անհ­րա­ժեշ­տու­թեան։ Մարդ մի­նակ չէ եր­բեք աշ­խար­հի վրայ, ե­թէ նոյ­նիսկ ա­տեն ա­տեն ա­ռանձ­նա­նայ, քա­նի որ «մի­նակ ըլ­լալ» տար­բեր բան է, եւ «ա­ռան­ձին ըլ­լալ» բո­լո­րո­վին տար­բեր բան։ Ար­դա­րեւ ինք­զինք մի­նակ կար­ծող ա­մէն մարդ պէ՛տք է գիտ­նայ, թէ ի­րեն հետ ապ­րող­ներ կան իր շուր­ջը, հե­տե­ւա­բար իր սրտի մաք­րու­թիւ­նը պի­տի նպաս­տէ ո՛չ միայն իր բա­րո­յա­կա­նին, այլ եւ ու­րիշ­նե­րուն բա­րո­յա­կա­նին եւ եր­ջան­կու­թեա­ն։

­Ցա­ւա­լի՜ է գիտ­նալ եւ ը­սել, թէ մարդ­կու­թիւ­նը տա­կա­ւին չէ՛ հա­սած այդ հա­սու­նու­թեան ու մտա­յին բարձ­րու­թեան եւ չէ՛ ե­ղած ի՛նչ որ կրնայ ըլ­լալ, եւ ի՛նչ որ ըլ­լայ բո՛ւն նպա­տակն է իր կեան­քին։

Ուս­տի մարդ պէ՛տք է հա­մո­զուի, թէ իր ներ­սի­դին «կեն­դա­նի ջու­րե­րու ակ»ը կայ՝ Աս­տու­ծոյ ար­քա­յու­թիւ­նը եւ Հո­գիին տա­ճա՛­րը…։

ԿԵԱՆ­ՔԻ ՋՈՒ­ՐԻՆ ԱՂ­ԲԻՒ­ՐԸ

«Ով որ ծա­րաւ է՝ թող ին­ծի գայ եւ խմէ։ Ով որ ին­ծի կը հա­ւա­տայ, ինչ­պէս Սուրբ Գիր­քը կ՚ը­սէ.- Ա­նոր սիր­տէն կեն­սա­տու ջու­րի գե­տեր պի­տի բղխին» (ՅՈՎՀ. Է 37)։

­Յայտ­նու­թեան գիր­քին հե­ղի­նա­կը Յով­հան­նէս Ա­ռա­քեալ, իր հրա­շա­լի՜ տե­սիլք­նե­րէն մէ­կուն մէջ կ՚ը­սէ. «Գառ­նու­կը պի­տի հո­վուէ զա­նոնք, որ կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր­նե­րը պի­տի ա­ռաջ­նոր­դէ, եւ Աս­տուած բո­լոր ար­ցունք­նե­րը պի­տի սրբէ ա­նոնց աչ­քե­րէն» (ՅԱՅՏ. Է 17)։­

Ար­դա­րեւ աս­կէ ա­ւե­լի յայտ­նօ­րէն բա­ցատ­րուած չէր կրնար ըլ­լալ Յի­սու­սի պաշ­տօ­նը մարդ­կու­թեան զան­գուա­ծին հսկայ ամ­բող­ջու­թիւն­նե­րը վա­րե­լու հա­մար այն բա­րո­յա­կան սկզբունք­նե­րուն՝ ո­րոնք հիմ­նուած, հաս­տա­տուած են «կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր»ը՝ մա­քուր սրտին վրայ։

«Յի­սուս միայն բա­րիին նպա­տա­կը չէ՛ր որ կը ցուց­նէր իր ունկն­դիր­նե­րուն, այդ նպա­տա­կին ի­րա­գործ­ման պայ­ման­ներն ալ, մի­ջոց­ներն ալ ցոյց կու տար ա­նոնց», կ՚ը­սէր Մու­շեղ Ծ. Վար­դա­պետ Սե­րո­բեան, իր քա­րոզ­նե­րէն մէ­կուն մէջ։

Ա­հա­ւա­սիկ, այս պա­րա­գան էր որ կ՚ար­ժեց­նէր բո՛ւն իսկ քրիս­տո­նէա­կան բա­րո­յա­կա­նի մխի­թա­րող կող­մը՝ ա­նոր յա­րա­բե­րա­կան կեան­քին մէջ, եւ այդ պա­րա­գան շու­տով ու­շադ­րու­թիւ­նը եւ հե­տաքրք­րու­թիւ­նը գրա­ւեց այն գեղ­ջուկ ու շի­նա­կան ան­կեղծ միտ­քե­րուն, ո­րոնք Սե­լո­վա­մի շուր­ջը հա­ւա­քուած՝ քաղցր տպա­ւո­րու­թիւն­նե­րու տակ ի­րա­րու կ՚ը­սէին, թէ այս նիւ­թե­րու վրայ նա­խա­պէս ո՛չ մէ­կը այս­պէս խօ­սե­ցաւ։ Ուս­տի քրիս­տո­նէա­կան բա­րո­յա­կա­նը զօ­րա­ցած է Քրիս­տո­սի գե­րա­գոյն անձ­նա­զո­հու­թեան օ­րի­նա­կո­վը։ Ա­նի­կա օ­րէն­քին հնա­զան­դե­լով չէ՛ որ կը քա­րո­զէր, ո՛­րե­ւէ շա­հու ակն­կա­լու­թիւն իր տե­սու­թե­նէն դուրս միայն կրնար գո­յու­թիւն ու­նե­ցած ըլ­լալ, երբ «Կեն­դա­նի ջուր»ե­րու ա­կուն­քը կը բա­նար նիւ­թա­պաշտ զգա­ցում­նե­րով տո­գո­րուած հո­գի­նե­րուն խո­րը։ «Ես ձրի պի­տի տամ կե­նաց ջու­րի աղ­բիւ­րէն», կ՚ը­սէ Աս­տուած, ա­մէն ա­նոնց՝ ո­րոնք մա­քուր սիրտ կրե­լու մտադ­րու­թեան մէջ չեն դե­դե­ւիր եր­կիւ­ղով, ո­րոնք չե՛ն ան­հա­ւա­տիր իր փրկա­րար կո­չու­մին։

Ար­դա­րեւ ա­նոնք «Պղծու­թե­նէ՝ կռա­պաշ­տու­թե­նէ ու ստա­խօ­սու­թե­նէ» կը հրա­ժա­րին. (ՅԱՅՏ. ԻԱ 6-8)։ Քա­նի որ պէտք է ը­սել՝ թէ երբ այս աշ­խար­հիկ ստո­րին կիր­քե­րը ի­րենց բո­վան­դակ թա­փով մար­դուս մէջ կը հաս­տա­տուին ու կը տի­րա­պե­տեն, ու մարդ­կա­յին սրտին ու խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն կա­լուա­ծը կը գրա­ւեն, ալ այն ա­տեն մարդ չի կրնար ինք­զինք ար­դա­րու­թեան գա­ղա­փա­րին հետ հաշ­տեց­նել, եւ ար­դա­րու­թեան հա­կա­ռա­կոր­դը սա­տա­նոր­դի մըն է որ կը թիւ­րէ «Տի­րոջ շի­տակ ճամ­բա­նե­րը» (ԳՈՐԾՔ. ԺԳ 10), եւ ո՛չ թէ Աս­տու­ծոյ Որ­դի, քա­նի որ «Ո՛վ ար­դա­րու­թիւն չի գոր­ծեր, Աս­տուծ­մէ չէ՛» (Ա ՅՈՎՀ. Գ 10)։­

Աշ­խար­հի մէջ ինք­զինք մի­նակ կար­ծել ու զգալ, ա­մե­նէն ջլա­տող ու յու­սա­հա­տեց­նող պա­րա­գան է, որ կրնայ մարդս ա­մե­նէն գձուձ վար­մուն­քին, ա­մե­նէն աղ­տոտ հա­շիւ­նե­րուն ա­ռաջ­նոր­դել։ Աշ­խար­հի մէջ ինք­զինք մի­նակ զգա­ցող մար­դուն հա­մար մի­ջոց­նե­րը ա՛լ կը դադ­րին օ­րի­նա­ւոր ըլ­լա­լէ, եւ կիր­քե­րու ան­սանձ բե­րու­մին կը հպա­տա­կեց­նեն։ Ա­տով մարդ նոյ­նիսկ իր ար­ժա­նի­քը կը կորսնց­նէ, քա­նի որ բո­լոր ե­րե­ւոյթ­նե­րուն ու ի­րո­ղու­թիւն­նե­րուն մէջ իր­մէ զատ ոչն­չու­թի՛ւն միայն կը տես­նէ։

Տիե­զեր­քի մեծ վա­յել­չու­թիւ­նը կը դադ­րի ի­րեն հա­մար Աս­տու­ծոյ վկան ըլ­լա­լէ, ան­ձին յար­գան­քը կը պակ­սի, իր դի­տո­ղու­թիւն­նե­րը կը դադ­րին խօ­սե­լէ, մէկ խօս­քով, կը ցամ­քին իր սրտին «կեն­դա­նի ջու­րե­րու աղ­բիւր»նե­րը եւ կը մա­րի իր բա­րո­յա­կա­նու­թեան ծա­րա­ւը։ Մո­լու­թիւն­նե­րը զինք կը պատ­րաս­տեն, եւ հան­դարտ խղճի պա­սու­քը իր կո­կոր­դը կը սեղ­մէ։ Եւ ա­հա­ւա­սիկ այդ կա­ցու­թեան մէջ է որ Յի­սուս կ՚ը­սէ. «Ին­ծի ե­կէ՛ք», հրա­ւէր մը, զոր իր­մէ ա­ռաջ ո՛չ ոք ը­րած էր այն­քա՜ն, փրկու­թեան պայ­ման մը, զոր իր­մէ ա­ռաջ ո՛չ մէ­կը ա­ռա­ջար­կած էր հա­մայն մարդ­կու­թեան։

Եւ իմ շա՜տ սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, Յի­սուս ա՛յ­սօր ալ ու միշտ մեզ՝ բո­լորս անխ­տիր, ի­րեն կը հրա­ւի­րէ։ Ար­դա­րեւ Յի­սու­սին եր­թալ՝ Ի­րեն նմա­նիլ կը նշա­նա­կէ, եւ Ի­րեն նմա­նի­լը «մա­քուր սիրտ» ու­նե­նա­լով միայն կրնայ ըլ­լալ։ Ո՜ր­քան դժուա­րին ու ծանր է այդ պայ­մա­նը՝ սա մարդ­կա­յին հա­շիւ­նե­րու դա­րուն մէջ։ «Ոս­կի հորթ»ին պաշ­տա­մուն­քը շփո­թուած է Աս­տու­ծոյ պաշ­տա­մուն­քին հետ, եւ շատ ան­գամ ան­գի­տակ­ցա­բար, եր­բեմն գի­տակ­ցու­թեամբ ան­տե­սուած է Աս­տու­ծոյ պաշ­տա­մուն­քը եւ նա­խընտ­րուած «ոս­կի հորթ»ին պաշ­տա­մուն­քը։ Եւ սա նիւ­թա­պաշտ, աշ­խար­հա­սէր օ­րե­րուն մար­դիկ, բազ­մու­թեան մէջ ի­րենք զի­րենք մի­նակ կը զգան, եւ դար­ձեալ, բա­րե­կամ կար­ծուած­նե­րու մէջ՝ օ­տա՛ր։ Իսկ այս ե­րե­ւոյ­թը մարդս կը ստի­պէ, կը պար­տադ­րէ «ծե­փուած գե­րեզ­ման­ներ» ե­րեւ­նալ աշ­խար­հի հան­դէպ, մին­չեւ իսկ Յի­սու­սի հան­դէպ, մարդ­կա­յին պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րուն եւ պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն­նե­րուն, եւ ա­մէն նուի­րա­կան ար­ժէ­քի եւ սրբա­զան կո­չու­մի հան­դէպ։

Ան­տար­բե­րու­թեան ախ­տը հետզ­հե­տէ կը տա­րա­ծուի, վնաս պատ­ճա­ռե­լով մարդ­կու­թեան։ Բա­ւա­կա՛ն է որ մարդ զգայ պա­հան­ջուած մաք­րու­թեան, սրբու­թեան նպա­տա­կին մե­ծու­թիւ­նը, բա­ւա­կան է որ մարդ զգայ Յի­սու­սի եր­թա­լու, Ա­նոր նմա­նե­լու պա­հանջ­քը, այն ա­տեն, վստա­հա­բար, մարդ կա­րող պի­տի ըլ­լայ իր «ներ­քին մարդ»ուն գո­յու­թեա­նը անդ­րա­դառ­նա­լու եւ մաք­րե­լու, սրբաց­նե­լու զայն եւ հո­գի­նե­րը կեն­դա­նի Աս­տու­ծոյ տա­ճար­ներ շի­նե­լու, գի­տակ­ցե­լու ա­նոր անհ­րա­ժեշ­տու­թեան։ Մարդ մի­նակ չէ եր­բեք աշ­խար­հի վրայ, ե­թէ նոյ­նիսկ ա­տեն ա­տեն ա­ռանձ­նա­նայ, քա­նի որ «մի­նակ ըլ­լալ» տար­բեր բան է, եւ «ա­ռան­ձին ըլ­լալ» բո­լո­րո­վին տար­բեր բան։ Ար­դա­րեւ ինք­զինք մի­նակ կար­ծող ա­մէն մարդ պէ՛տք է գիտ­նայ, թէ ի­րեն հետ ապ­րող­ներ կան իր շուր­ջը, հե­տե­ւա­բար իր սրտի մաք­րու­թիւ­նը պի­տի նպաս­տէ ո՛չ միայն իր բա­րո­յա­կա­նին, այլ եւ ու­րիշ­նե­րուն բա­րո­յա­կա­նին եւ եր­ջան­կու­թեա­ն։

­Ցա­ւա­լի՜ է գիտ­նալ եւ ը­սել, թէ մարդ­կու­թիւ­նը տա­կա­ւին չէ՛ հա­սած այդ հա­սու­նու­թեան ու մտա­յին բարձ­րու­թեան եւ չէ՛ ե­ղած ի՛նչ որ կրնայ ըլ­լալ, եւ ի՛նչ որ ըլ­լայ բո՛ւն նպա­տակն է իր կեան­քին։

Ուս­տի մարդ պէ՛տք է հա­մո­զուի, թէ իր ներ­սի­դին «կեն­դա­նի ջու­րե­րու ակ»ը կայ՝ Աս­տու­ծոյ ար­քա­յու­թիւ­նը եւ Հո­գիին տա­ճա՛­րը…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ապ­րիլ 9, 2016, Իս­թան­պուլ