ԳԱՐՈՒՆ Է ԱՅԼԵՒՍ…

Գա­րո՜ւն է այ­լեւս… ա­հա­ւա­սիկ բո­լորս կը վկա­յենք բնու­թեան վե­րա­կեն­դա­նու­թեան՝ թէ ի՛նչ­պէս ձմե­ռուան ձիւ­նը հա­լե­ցաւ, ծա­ղիկ­ներ ծլե­ցին, ծա­ռե­րը ծաղ­կե­ցան, դաշ­տեր կա­նա­չով պա­տուե­ցան, դաշ­տե­րու մէջ ծա­ղիկ­ներ բա­ցուե­ցան, եւ գա­րու­նը ե­կաւ ա­մէ­նու­րեք։

Մէկ խօս­քով ը­սենք՝ բնու­թիւ­նը արթն­ցաւ, կար­ծես վերս­տին կեանք ստա­ցաւ։ Այս պատ­ճա­ռով՝ գա­րու­նը նոր յոյս մըն է՝ ու­րա­խու­թի՜ւն է, եր­ջան­կու­թի՜ւն է եւ վեր­ջա­պէս գա­րու­նը «նոր կեա՛նք» է։

Կար­ծես մութն ու խա­ւա­րը լու­սա­ւո­րուե­ցաւ, սեւն ու ճեր­մա­կը այ­լեւս ա­ւե­լի պայ­ծառ կեր­պով տես­նուիլ սկսան, սե­ւը ճեր­մա­կի փո­խուե­ցաւ եւ ամ­բողջ բնու­թիւ­նը արթն­ցաւ նոր աշ­խար­հի մը։ Հա­պա մար­դի՞կ. ա­նոնք ալ «նոր մարդ» ե­ղան՝ նոր հո­րի­զոն­ներ, նոր յոյ­սեր, նոր սէ­րեր, նոր գե­ղեց­կու­թիւն­ներ… բայց ա­մէն ինչ որ­քան ալ փո­խուի, չէ՛ փո­խուած, չի՛ փո­խուիր մէկ բան՝ ճշմար­տու­թի՛ւ­նը։

Գա­րուն կամ ձմեռ, կամ ու­րիշ ե­ղա­նակ մը, որ­քան ալ փո­խուին՝ ճշմար­տու­թիւ­նը ան­փո­փոխ կը մնայ միշտ։

Գե­ղեց­կու­թիւն­ներ կ՚անց­նին կ՚եր­թա՜ն, յոյ­սեր կու գան ու յու­սա­խա­բու­թիւն­ներ, յու­սալ­քում­նե­րու կը վե­րա­ծուին, եւ այ­սօր գե­ղե­ցիկ հա­մա­րուո­ղը, կը տես­նէք, որ քիչ յե­տոյ տգե­ղու­թեան տի­պար մը ե­ղած է։ Բա­րու­թիւնն ալ, բա­րին ալ նոյ­նը չէ՞ սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ. սա պա­հուս «բա­րի» նկա­տուո­ղը կրնայ քիչ վերջ «չար» ըլ­լալ։ Անս­տոյգ է միշտ թէ՝ ո՞վ է կամ ի՞նչ է «գե­ղե­ցիկ»ը կամ ո­րո՞ւ կամ ի՞նչ բա­նի կա­րե­լի է ը­սել՝ «գե­ղե­ցիկ», քա­նի որ մարդ­կա­յին միտ­քը տե­ւա­պէս փո­փո­խու­թեան, ա­ւե­լի ճի՛շդ է ը­սել՝ բա­րե­փո­խու­թեան են­թա­կայ է, եւ այս պատ­ճա­ռով իսկ բա­րո­յա­կան ար­ժէք­ներ մա­նա­ւանդ, շա­րու­նակ կը կորսնց­նեն ի­րենց ար­ժէ­քը, նոր ար­ժէք­ներ կը ստա­նան, կեր­պով մը անս­տոյգ եւ ան­կա­յուն են։ Այ­սօ­րուան «գե­ղե­ցիկ»ը կրնայ վա­ղը «տգեղ» ըլ­լալ մար­դուս աչ­քին։

Բա­րու­թիւնն ալ, բա­րին ալ նո՛յնն է՝ այ­սօր բա­րու­թիւն հա­մա­րուող ա­րարք մը վա­ղը կրնայ չա­րի­քի փո­խուիլ, բնա­կան է այս, քա­նի որ բնու­թիւ­նը՝ ինք տե­ւա­պէս բա­րե­փո­խու­թեան ըն­թաց­քի մը մէջ է։ Չէ՞ որ մարդ, միշտ ա­ւե­լին կ՚ու­զէ՝ ա­ւե­լի՛ գե­ղե­ցի­կը, ա­ւե­լի՛ բա­րին, եւ մարդ եր­բեք չի գո­հա­նար, միշտ ա­ւե­լին կ՚ու­զէ…։ Կեր­պով մը մարդ՝ ի՛նք կը փո­խէ կարգ մը ար­ժէք­նե­րու վի­ճա­կը։

Բայց ճշմար­տու­թիւ­նը՝ մի՛շտ ճշմա­րիտ է՝ ան­փո­փոխ, ան ո՛չ աս­տի­ճան եւ ո՛չ ալ վի­ճակ ու­նի։ Ան միշտ նո՛յնն է եւ ան «ճշմա­րիու­թի՛ւն» է։

Ե­թէ փո­խուած է, ա­պա ու­րեմն ան ճշմար­տու­թիւն չէ՛, այ­սօր ճշմար­տու­թիւն, վա­ղը սուտ չ՚ըլ­լար, քա­նի որ ճշմար­տու­թիւ­նը մէկ է եւ միշտ նո՛յ­նը։ Ուս­տի երբ Պի­ղա­տոս կը հարց­նէ Յի­սու­սի՝ թէ ի՞նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը, ան­պա­տաս­խան կը մնայ այդ հար­ցու­մը, քա­նի որ Յի­սուս Ի՛նքն է ճշմար­տու­թիւ­նը եւ Պի­ղա­տոս չէր անդ­րա­դար­ձած դժբախ­տա­բար ճշմար­տու­թեան։

Ուս­տի ճշմար­տու­թեան անդ­րա­դառ­նա­լը՝ ա­ռա­քի­նու­թիւն է, վե­հանձ­նու­թի՛ւն։ Եւ ը­սինք՝ ճշմար­տու­թիւ­նը չի փո­խուիր, քա­նի որ ճշմար­տու­թեան էու­թիւ­նը, նկա­րա­գի­րը ան­փո­փո­խու­թիւն է՝ հաս­տատ ու կա­յուն իր էու­թեա­նը մէջ։ Ու­րեմն ի՞նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը։ Ճշմար­տու­թիւ­նը՝ «ա՛յն է, ի՛նչ որ է», այն է ներ­քի­նին ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը ար­տա­քին՝ ա­ռանց ո­րե­ւէ փո­փո­խու­թեան։ Ճշմար­տու­թիւ­նը հա­ւա­տար­մու­թիւն է, ան­կեղ­ծու­թիւն է, ի­մաս­տու­թի՛ւն է։ Ճշմար­տու­թիւ­նը լո՛յս է, քա­նի որ ա­մէն ինչ կը լու­սա­ւո­րէ, խա­ւար եւ մութ չի՛ ճանչ­նար, ա­մէն ինչ յստակ կ՚ե­րե­ւի՝ ո՛չ սուտ, ո՛չ կեղծ, ո՛չ շփոթ եւ ո՛չ կաս­կած ու տա­րա­կոյս…։

Ճշմար­տու­թիւ­նը երբ տա­րա­ծուի, լոյ­սը կը տա­րա­ծուի եւ փո­խա­դար­ձա­բար՝ երբ լոյ­սը տա­րա­ծուած է, ա­պա ճշմար­տու­թիւնն ալ կը տա­րա­ծուի՝ միշտ նոյ­նը եւ միայն մէկ ճշմար­տու­թի՛ւն։ Այս պատ­ճա­ռով ճշմար­տու­թիւ­նը դժուար ըն­դու­նե­լի է, ինչ­պէս դժուար է զայն գտնել, քա­նի որ միայն մէկ հատ ե­ղող բան մը գտնել դժուար, ծանր աշ­խա­տան­քի կը կա­րօ­տի։ Մինչ­դեռ բազ­մա­թիւ ո­րե­ւէ ար­ժէք գտնել դիւ­րին է, քա­նի որ հա­ւա­նա­կա­նու­թիւն­նե­րը բազ­մա­թիւ են զայն գտնե­լու՝ մէ­կը ե­թէ չըլ­լայ, միւ­սը եւ շա­րու­նա­կա­բար։ Մէկ հատ ըլ­լալ, ե­զա­կի ըլ­լալ թէեւ ար­ժէք կ՚ա­ւելց­նէ, սա­կայն ա­նոր հաս­նի­լը դժուար է, այդ իսկ պատ­ճա­ռով է, որ մարդ­կու­թեան ամ­բողջ պատ­մու­թիւ­նը լե­ցուն է ճշմար­տու­թիւն փնտռող­նե­րու բազ­մու­թեամբ։ Ի­մաս­տա­սէր­ներ միշտ ու­նե­ցած են մէկ նպա­տակ՝ ճշմար­տու­թիւ­նը գտնել, ճշմար­տու­թեան հաս­նիլ, ճշմար­տու­թեան մէջ եր­ջա­նի՜կ ըլ­լալ։

Ար­դա­րեւ մարդ­կա­յին պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ եր­կու խումբ մար­դոց՝ մին՝ ի­մաս­տա­սէր­ներ, ո­րոնք տե­ւա­պէս կը շա­րու­նա­կեն ճշմար­տու­թիւ­նը փնտռել, եւ չեն յա­ջո­ղիր, միւ­սը՝ ի­մաս­տուն­ներ, ո­րոնք «կը կար­ծեն» ճշմար­տու­թեան հա­սած ըլ­լալ եւ ա­նոր մէջ եր­ջա­նիկ կ՚ապ­րին։ Ի­մաս­տա­սէր­ներ միշտ ու­նին թե­րու­թիւն մը՝ ճշմար­տու­թեան պա­կա­սը, ո­րուն հա­մար կ՚աշ­խա­տին։ Իսկ ի­մաս­տուն­ներ՝ եր­ջա­նիկ են, քա­նի որ ա­նոնք ծա­նօ­թա­ցած են ճշմար­տու­թեան, ուս­տի կա­տա­րեալ են եւ կա­տա­րե­լա­գոր­ծուա՛ծ։

Տե­սէ՛ք սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ. գա­րու­նով ճշմար­տու­թեան ո­րո­նու­մին հա­սանք։ Ու­րեմն ճի՛շդ է այն խօս­քը՝ թէ ա­մէն անձ, որ գո­նէ քիչ մը կը մտա­ծէ՝ կը հե­տաքրք­րուի իր շրջա­պա­տին հետ, բնու­թեան հետ եւ մա­նա­ւանդ մարդ­կու­թեան էու­թեան հետ՝ ի­մաս­տա­սէ՜ր է։ Իսկ «ի­մաս­տուն» ա­նոնք՝ որ չեն փնտռեր «ճշմար­տու­թիւն»ը՝ կար­ծե­լով թէ գտած են զայն։ Ուս­տի ո՛վ, ո՛ր­քան ի­մաս­տա­սէր է, եւ կամ ի­մաս­տուն, ա­սի­կա բո­լո­րո­վին են­թա­կա­յա­կան է։ Մինչ­դեռ ի­մաս­տա­սէր կամ ի­մաս­տուն, մար­դիկ ե­թէ գիտ­նան վա­յե­լել բնու­թեան բա­րիք­նե­րը, զոր օ­րի­նակ՝ սա հրա­շա­լի՜ գա­րու­նը, նոր կեան­քը, վե­րա­նո­րո­գուած, վե­րա­կեն­դա­նա­ցած շրջա­պա­տը, խո­րունկ քու­նէ արթն­ցած բնու­թիւ­նը եւ ա­նոր ան­մի­ջա­կան ան­դամ­նե­րը՝ բոյ­սե­րը ու ա­նա­սուն կեն­դա­նի­նե­րը, ո­րոնք կ՚եր­ջան­կաց­նեն զի­րենք, շա՜տ ա­ւե­լի եր­ջա­նիկ, կա­տա­րեալ, զօ­րա­ւոր եւ ան­թե­րի պի­տի ըլ­լա­յին։ Գա­րու­նը բա­րե­պա­տեհ ա­ռիթ մըն է այս գոր­ծին, այս եր­ջան­կու­թեան ճամ­բուն։

Գա­րո՜ւն է այ­լեւս, արթն­նա­լու ժա­մա­նակն է՝ անդ­րա­դառ­նա­լու լոյ­սին, ճշմար­տու­թեան՝ Յի­սու­ս Ք­րիս­տո­սի հրա­շա­լի՜ Յա­րու­թիւնն ալ գա­րուն մըն է՝ վե­րա­կեն­դա­նու­թեան, նոր կեանք ապ­րե­լու, նո­րո­գուե­լու, «նոր մա՛րդ» ըլ­լա­լու՝ սրբագ­րուե­լու, շտկուե­լու եւ ճշմար­տու­թիւ­նը ճանչ­նա­լո՛ւ…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ապ­րիլ 13, 2016, Իս­թան­պուլ