ԱՅԼՈՑ ՀԱՄԱՐ ԳՈՐԾԵԼ

«Այ­լոց հա­մար գոր­ծել» մարդ­կա­յին ա­մե­նա­մեծ ար­ժէք­նե­րէն մի՛ն է։ Ու­րի­շի հա­մար զո­հել ու զո­հուիլ, ու­րի­շի պա­հանջ­քը գո­հաց­նել այ­լա­սի­րու­թիւն եւ անձ­նա­զո­հու­թիւն, նուի­րում կ՚են­թադ­րէ։ Այ­լոց հա­մար գոր­ծե­լու ան­շա­հախն­դիր ո­գին՝ նկա­րագ­րի խո­րու­թիւն, հաս­տա­տու­թիւն եւ Քրիս­տո­սան­ման քաղց­րա­բա­րո­յու­թիւն կը պա­հան­ջէ, եւ խա­ղա­ղու­թիւն ու եր­ջան­կու­թիւն կը պար­գե­ւէ զայն ստա­ցո­ղին։ Ա­նոր տեն­չանք­նե­րը կը բարձ­րա­նան։ Ան­տար­բե­րու­թիւն, ան­հո­գու­թիւն եւ ե­սա­կա­նու­թիւն այ­լեւս իր սրտին մէջ տեղ չե՛ն ու­նե­նար։ Քրիս­տո­նէա­կան շնորհք­նե­րը այս­պէս ի գործ դնող­նե­րը  պի­տի ա­ճին ու զօ­րա­նան՝ Աս­տու­ծոյ ծա­ռա­յու­թեա­նը մէջ գոր­ծե­լու հա­մար։

Ա­նոնք յստակ ու բա­ցա­յայտ հո­գե­ւոր ըմբռ­նում­ներ եւ հաս­տա­տուն ու յա­րա­ճուն հա­ւատք պի­տի ու­նե­նան՝ եւ ա­ղօ­թե­լու ի­րենց զօ­րու­թիւ­նը պի­տի ա­ւել­նայ։ Աս­տու­ծոյ Հո­գին՝ ներ­գոր­ծե­լով ի­րենց մտքին վրայ՝ հո­գիին նուի­րա­կան ներ­դաշ­նա­կու­թիւն­նե­րը կ՚արթնց­նէ՝ աս­տուա­ծա­յին հպու­մին որ­պէս պա­տաս­խան։ Ի­րենց նման­նե­րուն բա­րու­թեա­նը հա­մար այս­պէս ան­վե­րա­պա­հօ­րէն գոր­ծող ու աշ­խա­տող­նե­րը՝ ա­մե­նէն ա­պա­հով կեր­պով կը գոր­ծեն ի­րենց ան­ձե­րուն փրկու­թիւ­նը։

Շնորհ­նե­րու մէջ ա­ճե­լու միա՛կ մի­ջոցն է ան­շա­հախն­դիր կե­րպով կա­տա­րել բո՛ւն ան գոր­ծը, զոր Յի­սուս մե­զի պա­տուի­րած է, այ­սինքն աշ­խա­տիլ՝ մե­զի շնոր­հուած կա­րո­ղու­թիւն­նե­րու չա­փով՝ բա­րե­լա­ւու­թեա­նը ա­նոնց, ո­րոնք կը կա­րօ­տին օգ­նու­թեա­նը, զոր կրնանք տալ ի­րենց։

Իր լայն ա­ռու­մով՝ «ուժ»ը մար­զան­քով կը ստա­ցուի. գոր­ծու­նէու­թիւ­նը բո՛ւն իսկ պայ­մանն է կեան­քին։

Ա­նոնք որ կը ջա­նան Քրիս­տո­նէա­կան կեան­քը պահ­պա­նել կրա­ւո­րա­բար ըն­դու­նե­լով շնորհ­նե­րու մի­ջո­ցով ե­կած օրհ­նու­թիւն­նե­րը, ու ո՛­չինչ ը­նե­լով Քրիս­տո­սի հա­մար, պար­զա­պէս ապ­րիլ կը փոր­ձեն՝ ու­տե­լով, ա­ռանց աշ­խա­տե­լու։ Ու հո­գե­ւոր, ինչ­պէս բնա­կան աշ­խար­հին մէջ՝ ա­տոր հե­տե­ւան­քը կ՚ըլ­լայ այ­լա­սե­րում եւ ա­պա­կա­նու­թի՛ւն։ Ուս­տի իր սրունք­նե­րը մար­զել ու զօ­րաց­նել չու­զող մար­դը շատ չան­ցած՝ զա­նոնք գոր­ծա­ծե­լու կա­րո­ղու­թիւ­նը պի­տի կորսնց­նէ…։

Նոյն­պէս՝ իր աս­տուա­ծա­տուր կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը զար­գաց­նել չու­զող Քրիս­տո­նեան՝ ո՛չ միայն չ՚ա­ճիր Քրիս­տո­սով, այլ՝ ար­դէն ու­նե­ցած զօ­րու­թիւ­նը կը կորսնց­նէ։

Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին՝ Աս­տուծ­մէ կարգուած գոր­ծի՛չն է մար­դոց փրկու­թեա­նը հա­մար։ Ա­նոր գործն է տա­նիլ Ա­ւե­տա­րա­նը աշ­խար­հի ա­մէն կող­մը։

Եւ այդ սրբա­զան պար­տա­կա­նու­թիւ­նը կը ծան­րա­նայ բո­լոր քրիս­տո­նեա­նե­րուն վրայ՝ անխ­տի՛ր։

Ա­մէն ոք՝ իր տա­ղան­դին ու պա­տե­հու­թիւն­նե­րուն չա­փով՝ պար­տի կա­տա­րել Քրիս­տո­սի յանձ­նա­րա­րու­թիւն­նե­րը կեան­քի մա­սին։ Մե­զի յայտ­նուած Քրիս­տո­սի սէ­րը մեզ պար­տա­կան կը կա­ցու­ցա­նէ հան­դէպ ա­մէն ա­նոնց, որ զԱյն չեն ճանչ­նար։ Աս­տուած մե­զի լո՛յս է տուած, բայց ո՛չ թէ լոկ մե­զի հա­մար, այլ որ­պէս­զի ա­նոնց հա­ղոր­դենք զայն։

Ե­թէ Քրիս­տո­սի հե­տե­ւող­նե­րը ի­րենց պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րուն ու պա­տաս­խա­նա-տըւու­թեան քա­ջա­ծա­նօթ ըլ­լա­յին, հա­զա­րա­ւոր­ներ պի­տի ըլ­լա­յին հոն՝ ուր հա­զիւ մի քա­նի հո­գի կայ այ­սօր։ Եւ ա­մէն ա­նոնք ալ, որ չէին կրնար անձ­նա­պէս ստանձ­նել այդ գոր­ծը, ա­նոր պի­տի ա­ջակ­ցէին ի­րենց նիւ­թա­կան մի­ջոց­նե­րո­վը, ի­րենց հա­մակ­րու­թեամբ ու ա­ղօթք­նե­րով։

Այդ գոր­ծին հա­մար հե­ռո՜ւ­ներ եր­թա­լու պէտք չկայ. կա­րե­լի է այդ գոր­ծը կա­տա­րել ըն­տա­նե­կան շրջա­նա­կին մէջ իսկ, ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ, եւ ա­նոնց մէջ, ո­րոնց հետ ո­րե­ւէ ձե­ւով յա­րա­բե­րու­թիւն կը մշա­կուի, կապ կը հաս­տա­տուի, ու ա­ւե­լի եւս ո­րոնց հետ ա­ռեւ-տըրա­կան գործ կը կա­տա­րուի։

Յի­սուս Քրիս­տո­սի երկ­րա­ւոր կեան­քին մե­ծա­գոյն մա­սը ան­ցաւ համ­բե­րա­տար աշ­խա­տու­թեամբ՝ ա­տաղ­ձա­գոր­ծի հա­մեստ խա­նու­թի մը մէջ՝ Նա­զա­րէթ քա­ղա­քը։

Յի­սու­սի օ­րի­նա­կով, մենք, կեան­քի ա­մե­նա­խո­նարհ ու հա­մեստ պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րու եւ դիր­քե­րու մէջ՝ կրնանք քա­լել ու գոր­ծել, գոր­ծակ­ցիլ Յի­սու­սի հետ։

Ա­ռա­քեա­լը իր նա­մա­կին մէջ կ՚ը­սէ. «Ա­մէն մէ­կը ի՛նչ կո­չու­մի մէջ որ կան­չուե­ցաւ, թող ա­նոր մէջ կե­նայ» (Ա ԿՈՐՆ. Է 24)։ Ար­դա­րեւ գոր­ծի մար­դը կա­րո՛ղ է իր գոր­ծը այն­պի­սի կեր­պով վա­րել՝ որ ա­նով իր Տէ­րը փա­ռա­ւո­րէ՝ հա­ւա­տար­մու­թեա­նը պատ­ճա­ռով։

Ճշմա­րիտ հա­ւա­տա­ցեա­լը ա՛յն է, որ իր բո­լոր գոր­ծե­րուն մէջ իր հա­ւատ­քը ի գործ կը դնէ եւ կ՚ապ­րի…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Փետ­րուար 25, 2015, Իս­թան­պուլ