ՖՐԷԶՆՈՅԻ ՄԷՋ ՔԱՐՈԶ ՄԸ - Բ -

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն Վեր. Յ. Մսըր­լեա­նի խօ­սած քա­րո­զը՝ Ֆրէզ­նո­յի Հայ Պանդխ­տաց Ժո­ղո­վա­կան ե­կե­ղե­ցին՝ 5 Յու­լիս, 1953 թուա­կա­նին։

Քա­րո­զը կը ներ­կա­յաց­նենք նոյ­նու­թեամբ՝ իր բնա­տի­պին հա­ւա­տա­րիմ մնա­լով։

… Ու­րա՜խ եմ որ իմ ժա­մա­նած րո­պէին իսկ ինձ ի­մաց տուին թէ եր­կու պսակ կը սպա­սեն ինձ։ Կը մաղ­թեմ որ ձեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը շուտ եւ միայն ՄԷ՛Կ ԱՆ­ԳԱՄ ա­մուս­նա­նան։

Բայց Քրիս­տոս զիս ա­մուս­նաց­նե­լու չի ղրկեց։

Ձեր զա­ւակ­ներն ու թոռ­նիկ­ներ գիրկս ա­ռած պի­տի մկրտեմ, բայց Քրիս­տոս զիս մկրտե­լու հա­մար չի ղրկեց։

Ձեր ծի­ծաղն ու խնդու­թիւ­նը, ցաւն ու վիշ­տը ի՛մս պի­տի ըլ­լան եւ ես պի­տի շա­ղուիմ ու շա­ղա­խուիմ ձեր կեան­քին հետ մին­չեւ որ դուք ի՛մս ըլ­լաք եւ ես ձե­րը։

Բայց Քրիս­տոս զիս ծի­ծա­ղե­լու եւ վիշ­տե­րու տէր ըլ­լա­լու հա­մար չի ղրկեց։

Հա­պա Ա­ւե­տա­րա­նը քա­րո­զե­լու ղրկե՛ց։

«Վասն­զի ես երբ Ա­ւե­տա­րա­նը քա­րո­զեմ՝ ին­ծի պար­ծանք մը չկայ, ո­րով­հե­տեւ իմ վրաս հարկ մըն է։ Մա­նա­ւա՛նդ վա՜յ է ինձ ե­թէ Ա­ւե­տա­րա­նը չքա­րո­զեմ»։ Ա­մէ­նուդ հետ ա­մէն բան պի­տի ըլ­լամ մին­չեւ որ Քրիս­տոս ձեր մէջ ձե­ւա­կեր­պուի։

Եւ ի՞նչ է այս Ա­ւե­տա­րա­նը։

Կոտ­րած սրտե­րու բժշկու­թիւն, գե­րի­նե­րու ա­զա­տու­թիւն, սգա­ւոր­նե­րու մխի­թա­րու­թիւն, ծե­րե­րու ար­ծի­ւի զօ­րու­թիւն, ե­րի­տա­սար­դաց սրբու­թիւն, մե­ղա­ւո­րաց փրկու­թիւն եւ ար­դար­նե­րուն կե­նաց պսա՛կ է։

Մարդ ը­սածդ Աս­տուծ­մէ մո­լո­րած ան­պա­տաս­խա­նա­տու կեանք մը կ՚ապ­րի։ Գի­տու­թեամբ, կրթու­թեամբ, ե­ւայլն մարդ չի կրնար ան­պա­տաս­խա­նա­տու վի­ճա­կէն ա­զա­տիլ։ Ախ­տը հո­գիին խորն է եւ հե­տե­ւա­բար ամ­բողջ կեան­քը կ՚ա­պա­կա­նէ։ Գո­հու­թիւն Աս­տու­ծոյ որ Յի­սուս Քրիս­տո­սով հին մար­դը, ցան­կու­թիւն­նե­րով ա­պա­կա­նած կը մեռ­նի, եւ նոր մար­դը կը ծնի ար­դա­րու­թիւ­նով ու ճշմա­րիտ սրբու­թիւ­նով։

Աս­տուած Յի­սուս Քրիս­տո­սով մե­զի ե­կած է։

Աս­տուած Յի­սուս Քրիս­տո­սով մեզ Ի­րեն միա­ցու­ցած է։ Այ­լեւս օ­տար չե՛նք, հա­պա տնե­ցի. Ա­նոր ա­նուան հա­ւա­տա­լով։

Ուս­տի, Ե­սա­յի մար­գա­րէին նման կ՚ը­սեմ.

«Սիո­նի սի­րոյն հա­մար պի­տի չլռեմ, ու Ե­րու­սա­ղէ­մի սի­րոյն հա­մար պի­տի չհան­դար­տիմ, մին­չեւ որ ա­նոր ար­դա­րու­թիւ­նը լոյ­սի պէս ու ա­նոր փրկու­թիւ­նը լու­սա­ւոր ջա­հի պէս ճա­ռա­գայ­թէ»։­

Աս­տուած ինձ իր Սուրբ Հոգ­ւոյն զօ­րու­թիւ­նը եւ ձե­զի ալ երկ­նա­յին ի­մաս­տու­թիւն եւ բաց սիրտ մը շնոր­հէ որ այս Ա­ւե­տա­րա­նին մաս­նա­կից ըլ­լանք։

5 Յու­լիս 1953

Վեր. Յ. Մսըր­լեան

Ա­հա­ւա­սիկ, ճշմա­րիտ, ի­րաւ հո­գե­ւո­րա­կա­նի մը ան­կեղծ ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րը, ո­րոնք տի­պար մը կը ներ­կա­յաց­նեն հո­գե­ւոր ծա­ռա­յու­թեան, իս­կա­կան հո­գե­ւո­րա­կա­նու­թեան։

Ու­րեմն ճանչ­նանք այս քա­րո­զը խօ­սող ան­կեղծ եւ տի­պար հո­գե­ւո­րա­կա­նը՝ իր կեն­սագ­րա­կան ընդ­հա­նուր գի­ծե­րով։

Վե­րա­պա­տուե­լի Յա­րու­թիւն Մսըր­լեան, իր շրջա­նին նո­րըն­տիր հո­վի­ւը «Պանդխ­տաց Հայ Ժո­ղո­վա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ» Ֆրէզ­նօ ժա­մա­նե­լէ յե­տոյ՝ իր ա­ռա­ջին քա­րո­զը խօ­սե­ցաւ 5 Յու­լիս 1953 թուա­կա­նին՝ խուռն բազ­մու­թեան մը։

Վե­րա­պա­տուե­լի Ար­շակ Հիւ­սեան՝ ե­կե­ղեց­ւոյ նախ­կին հո­վի­ւը, զինք ներ­կա­յա­ցուց ներ­կայ ժո­ղո­վուր­դին, պատ­շաճ խօս­քե­րով։

Վե­րա­պա­տուե­լի Յա­րու­թիւն Մսըր­լեան ծնած է Քե­սապ։ Փոքր տա­րի­քին որբ է մնա­ցած եւ որ­դեգ­րուած է օ­տար ըն­տա­նի­քի մը կող­մէ. այս բա­րե­րար ըն­տա­նի­քը խնա­մած է զինք։ Ա­ւե­լի վերջ իր ազ­գա­կան­նե­րը գտած են զինք եւ յանձ­նած՝ Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւել­քի Քօ­մի­թէին, ո­րուն հո­գե­տա­րու­թեամբ եւ խնա­մա­տա­րու­թեամբ մեծ­ցած եւ դաս­տիա­րա­կուած է։

Հա­լէ­պի Գո­լէ­ճը ա­ւար­տե­լէ վերջ՝ Պէյ­րու­թի Հա­մալ­սա­րա­նէն յա­ջո­ղա­պէս ըն­թար­ցա­ւարտ ե­ղած է։

Մինչ Հա­լէ­պի մէջ կը ծա­ռա­յէր իբ­րեւ քրիս­տո­նէա­կան ա­ռաջ­նորդ, ե­րի­տա­սարդ­նե­րու եւ ու­սու­ցիչ հո­գե­բա­նու­թեան եւ աս­տուա­ծա­բա­նու­թեան ճիւ­ղե­րու, հրա­ւէր ստա­ցաւ Շի­քա­կո­յի Հայ Ժո­ղո­վա­կան ե­կե­ղե­ցիէն։

Ըն­տա­նեօք Շի­քա­կօ հա­սաւ 1947 թուա­կա­նին ու վեց տա­րի­ներ օգ­տա­շատ ծա­ռա­յու­թիւն­ներ մա­տոյց իր հա­մայն­քին։

Իր դաս­տիա­րա­կու­թիւ­նը ա­ւե­լի ճո­խաց­նե­լու փա­փա­քով ինք ան­մի­ջա­պէս մուտք գոր­ծեց Շի­քա­կո­յի Հա­մալ­սա­րա­նը եւ ըն­թա­ցա­ւարտ ե­ղաւ «Աս­տուա­ծա­բա­նա­կան Ճե­մա­րան»էն։

Ա­մէն մարդ, անխ­տիր գո­լէ­ճի կամ հա­մալ­սա­րա­նի ա­շա­կերտ կրնայ չըլ­լալ։ Սա­կայն դպրոց մը՝ ուր ա­մէն ոք պէտք է մտնէ, այդ ալ Քրիս­տո­սի դպրո՛ցն է՝ ո­րուն ու­սու­ցի­չը, Վար­դա­պե­տը Քրիս­տոս Ի՛նքն է։ Ար­դա­րեւ, Ան սա հրա­ւէ­րը կ՚ուղ­ղէ ամ­բողջ մարդ­կու­թեան.

«Ե­կէ՛ք ու սոր­վե­ցէք»։­

Այդ դպրո­ցին մէջ՝ Քրիս­տո­սի Դպրո­ցին մէջ պի­տի սոր­վինք՝ «մարդ ըլ­լալ», «կա­տա­րեալ մարդ, աս­տուա­ծան­ման մարդ» ըլ­լալ։ Գի­տու­թիւն­նե­րուն ա­մե­նէն բարձ­րը, կրթու­թիւն­նե­րուն ա­մե­նէն ազ­նի­ւը, փի­լի­սո­փա­յու­թիւն­նե­րուն ա­մե­նէն խո­րուն­կը, գե­ղա­ր-ւեստ­նե­րուն ա­մե­նէն գե­ղե­ցի­կը մա՛րդ ըլ­լա­լու գի­տու­թիւնն է, եւ ապ­րիլ գիտ­նա­լու ար-ւես­տը։

Քրիս­տո­սի դպրո­ցին դա­սըն­թաց­քին ա­ռա­ջի­նը կը գտնուի Քրիս­տո­սի սա խօս­քե­րուն մէջ.

«Աշ­խար­հի մէջ նե­ղու­թիւն պի­տի ու­նե­նաք, բայց քա­ջա­սի՛րտ ե­ղէք, ես յաղ­թե­ցի աշ­խար­հին» (ՅՈՎՀ. ԺԶ 33)։

Ք­րիս­տոս քա՛ջ ըլ­լալ կը սոր­վեց­նէ…։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բեր 21, 2016, Իս­թան­պուլ