ԿԱՐԴԱԼԸ ՀԱՃՈՅՔԻ ՎԵՐԱԾԵԼ

Կար­դա­լը ան­շուշտ որ հա­ճոյք կը պատ­ճա­ռէ մար­դուս, քա­նի որ մարդ բնա­կան հե­տաքրք­րու­թիւն մը ու­նի սոր­վե­լու, գիտ­նա­լու եւ տե­ղե­կա­նա­լու։ Մար­դուս այս ըն­դո­ծին պա­հանջ­քը ա­մե­նէն ազ­դու կեր­պով կը գո­հաց­նէ ըն­թեր­ցու­մը։ Այս ի­մաս­տով ըն­թեր­ցու­մը՝ գիրք կար­դա­լը հա­ճո՜յք մըն է մար­դուս հա­մար։ Բայց կրնան ըլ­լալ մար­դիկ, ո­րոնք չեն անդ­րա­դառնար այդ ըն­դա­բոյս զգա­ցու­մին, զա­նա­զան պատ­ճառ­նե­րով։ Ա­հա­ւա­սիկ այդ տե­սա­կի մար­դոց կար­դա­լու պա­հանջ­քը, հա­ճոյ­քը զգաց­նել, այլ խօս­քով՝ ըն­թեր­ցու­մը հա­ճոյ­քի վե­րա­ծե­լու հա­մար աշ­խա­տիլ, մար­դա­սի­րա­կան եւ մար­դա­վա­յել շար­ժում մըն է։ Կար­դա­լը հա­ճոյ­քի վե­րա­ծե­լու հա­մար ա­մէն ջանք, ա­մէն աշ­խա­տանք «բա­րե­գոր­ծա­կան ա­րա՛րք» մըն է։ Ա­յո՛, մարդս մար­դուս պէտք է օգ­նէ, մար­դիկ ի­րա­րու պա­կա­սը պէ՛տք է լրաց­նեն, բայց ա­սի­կա միայն նիւ­թա­կան ի­մաս­տով պէտք չէ՛ առ­նուի, այլ մտա­յին եւ հո­գե­ւոր թե­րու­թիւն­ներ եւ տկա­րու­թիւն­ներ ալ լրաց­նել ու զօ­րաց­նել՝ նո՛յն­քան բա­րե­գոր­ծու­թիւն է։

Եւ բարձր գնա­հա­տան­քի ար­ժա­նի են ա­մէն ա­նոնք, որ այս զգա­ցու­մը կ՚ա­ւելց­նեն մար­դոց՝ ո­րոնք ար­դէն բնա­կան կեր­պով ու­նին ի­րենց մէջ։

Թա­թուլ Ծ. Վրդ. Ա­նու­շեա­նէ, Գրի­գոր Աւ. Քհնյ. Տա­մա­տեա­նէ, Վա­ղար­շակ Սրկ. Սե­րով­բեա­նէ, Ար­թուն Սրկ. Տա­մա­տեա­նէ, Սար­վէն Դպիր Տա­նէէ եւ Ա­րիս Քա­րա­ֆի­լէ բաղ­կա­ցած «Պատ­րիար­քա­րա­նի Հրա­տա­րա­կու­թեան Յանձ­նա­խումբ»ը եր­կար ժա­մա­նա­կէ ի վեր լուրջ եւ կա­րե­ւոր աշ­խա­տանք մը կը տա­նի՝ հրա­տա­րա­կու­թեան պատ­րաս­տե­լով բազ­մա­թիւ պատ­մա­կան-վա­ւե­րա­կան գիր­քեր՝ ո­րոնք կը ճո­խաց­նեն մեր հա­մեստ գրա­դա­րան­նե­րը։ Ա­մէն մէ­կը «գա՛նձ»ի ար­ժէք ներ­կա­յաց­նող այս հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րը կը ճո­խաց­նեն նաեւ մեր մտա­ւոր աշ­խար­հը, ո­մանք կ՚ազ­նուաց­նեն մեր հո­գին եւ մեծ մա­սամբ գո­հա­ցում կու տան մեր սոր­վե­լու, ու­սում­նա­սի­րե­լու, հե­տաքրք­րուե­լու եւ տե­ղե­կա­նա­լու ըն­դա­բոյս պա­հանջ­քին։

Մեր սի­րե­լի եւ հա­ւա­տա­րիմ բա­րե­կամ Վա­ղար­շակ Սրկ. Սե­րով­բեան ազ­նուու­թիւ­նը կ՚ու­նե­նայ, ա­մէն ան­գամ մե­զի յանձ­նե­լու այդ հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րէն օ­րի­նակ­ներ՝ ո­րոնց­մով հպարտ կը զգամ ես ինքս, քա­նի որ ես ալ մաս կը կազ­մեմ -բա­րո­յա­պէս եւ հո­գե­պէս- հո­գե­ւոր ու մտա­ւոր աշ­խա­տան­քի այդ պա­տուա­կան աշ­խա­տա­ւոր­նե­րու խում­բին։

Եւ վստահ եմ, ա­նոնք շատ մեծ, թան­կա­գին, բարձր գնա­հա­տե­լի ծա­ռա­յու­թիւն մը կը մա­տու­ցա­նեն ժո­ղո­վուր­դին, եւ ի­րենց պար­տա­կա­նու­թիւ­նը կը կա­տա­րեն պատ­մու­թեան նկատ­մամբ՝ հա­ւա­տա­րիմ մնա­լով ի­րենց հո­գեմ­տա­ւո­րա­կա­նի պա­տաս­խա­նա­տուու­թեա­նը գի­տակ­ցու­թեան եւ ի­րենց կո­չու­մին մա­նա­ւա՛նդ…։

Իմ շատ սի­րե­լի ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուս կը յանձ­նա­րա­րեմ ու­նե­նալ այդ հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րէն՝ ո­րոնք իս­կա­պէ՛ս պատ­մա­կան-վա­ւե­րա­կան մեծ ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նեն։

Վեր­ջին ան­գամ ու­նե­ցայ ե­րեք հրա­տա­րա­կու­թիւն­ներ, զորս, ինչ­պէս ը­սի, մեծ հա­ճոյ­քով ստա­ցայ։

Այս հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րէն մին է «Պա­տա­րա­գա­մա­տոյց»ը՝ որ մեծ մա­սամբ պա­տաս­խան պի­տի ըլ­լայ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու շփո­թու­թիւն­նե­րուն՝ ո­րոնք կը փա­փա­քին «մաս­նա­կի՛ց ըլ­լալ» Ս. Պա­տա­րա­գին։

Երկ­րորդ հրա­տա­րա­կու­թիւ­նը՝ ի­րա­պէս պատ­մա­կան-վա­ւե­րա­կան թան­կար­ժէք հրա­տա­րա­կու­թիւն մը՝ Տրդատ Քա­հա­նայ Ու­ղուր­լեա­նի «Կիւմ­շեան Ըն­տա­նիք»ը։ Ան­ցեա­լին ար­ժէք ըն­ծա­յող­նե­րու, ան­ցեա­լը որ­պէս հի՛մ ըն­դու­նող­նե­րու ներ­կա­յին, եւ ան­ցեա­լը խմո­րե­լով ներ­կա­յին հետ՝ ա­պա­գան պատ­րաս­տե­լու պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը ու­նե­ցող­նե­րու հա­մար ա­ռի՛թ մը…։

Եւ եր­րոր­դը՝ Ստե­փան Պօ­ղոս Փա­փա­զեա­նի «Կեն­սագ­րու­թիւն Յա­րու­թիւն Պէզ­ճեա­նի Ազ­գա­յին Ան­զու­գա­կան Բա­րե­րա­րին» գոր­ծը՝ զոր թրքե­րէն լե­զուի թարգ­մա­նած է ի­րա­ւա­բան Սեդ­րակ Սրկ. Տա­ւութ­հան։

Շնոր­հա­կա­լու­թիւն բո­լո­րին…։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարտ 7, 2015, Իս­թան­պուլ