ՂԵԿԱՎԱՐԻՆ ՎՍՏԱՀԻԼ

Յի­սուս, իր ա­ռա­քե­լա­կան կեան­քի ըն­թաց­քին բազ­մա­թիւ հրաշք­ներ գոր­ծեց։ Եւ ինչ­պէս կ՚ը­սէ Յով­հան­նէս Ա­ւե­տա­րա­նիչ, Ա­ւե­տա­րան­նե­րու մէջ ար­ձա­նագ­րուած­նե­րը միա՛յն մէկ մասն են ա­նոնց, բայց տա­կա­ւին Յի­սուս շա՜տ բա­ներ կա­տա­րեց, ո­րոնք ե­թէ մէկ առ մէկ գրուէին՝ ամ­բողջ աշ­խարհն ալ բա­ւա­կան պի­տի չըլ­լար պար­փա­կե­լու այդ գրու­թիւն­նե­րը (ՅՈՎՀ. ԻԱ 25)։ Յի­սու­սի հրաշք­նե­րը կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւեն իր ա­ռա­քե­լու­թեան եւ ու­սուց­ման մէջ։

Ա­հա­ւա­սիկ, այդ հիա­նա­լի՜ հրաշք­նե­րէն մին է նաեւ՝ Յի­սու­սի փո­թո­րի­կը խա­ղա­ղեց­նե­լը, ո­րուն կը վկա­յեն Մատ­թէոս (ՄԱՏԹ. Ը 18, 23-27), Մար­կոս (ՄԱՐԿ. Դ 35-41) եւ Ղու­կաս (ՂՈՒԿ. Ը 22-25) Ա­ւե­տա­րա­նիչ­նե­րը հա­մա­տես կեր­պով։

Յի­սուս եւ ա­շա­կերտ­նե­րը երբ լի­ճին միւս կող­մը կ՚անց­նէին, ա­շա­կերտ­նե­րը նա­ւար­կած ա­տեն, Յի­սուս կը քնա­նար նա­ւա­կին յետ­սա­կող­մը, այ­սինքն՝ նա­ւուն ղե­կին գտնուած տե­ղը։ Եւ հոն ու­րիշ շա՜տ նա­ւակ­ներ ալ կա­յին։ Յան­կարծ զօ­րա­ւոր հով մը փո­թոր­կել սկսաւ լի­ճը, այն­պէս որ ա­լիք­նե­րը նա­ւա­կին զար­նուե­լով՝ ներս կը թա­փէին։

Եւ Յի­սուս կը շա­րու­նա­կէր քնա­նալ։ Ա­շա­կերտ­նե­րը՝ մտա­հոգ արթն­ցու­ցին զինք եւ ը­սին.- Վար­դա­պե՛տ հոգդ չէ՞ որ մենք կը կոր­սուինք։

Յի­սուս ոտ­քի ե­լաւ, սաս­տեց հո­վը եւ ը­սաւ.- Դադ­րէ՛, եւ լի­ճին ալ ը­սաւ.- Հան­դար­տէ՛։

Հո­վը դադ­րե­ցաւ եւ կա­տա­րեալ հան­դար­տութիւն տի­րեց։ Ա­պա Յի­սուս ա­շա­կերտ­նե­րուն դար­ձաւ եւ ա­նոնց ը­սաւ.- Ին­չո՞ւ այդ­պէս վախ­կոտ էք. տա­կա­ւի՞ն հա­ւատք չու­նիք։

Եւ ա­շա­կերտ­նե­րը չա­փա­զանց վախ­ցան եւ ի­րա­րու ը­սին.- Ո՞վ է ար­դեօք այս մար­դը։

Սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, ը­սինք որ Յի­սուս բազ­մա­թիւ հրաշք­ներ գոր­ծեց իր կեան­քի ըն­թաց­քին։

Ար­դա­րեւ, իր լայն ա­ռու­մով «հրաշք»ի մա­սին նա­խա­պէս խորհր­դա­ծե­ցինք այս սիւ­նակ­նե­րու մէջ։

Յի­սու­սի հրաշք­նե­րը ու­նին ե­րեք նպա­տակ։

Նախ, ա­նոնք Աս­տու­ծոյ փառ­քը, ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թիւ­նը, ա­մե­նա­տե­սու­թիւ­նը ցոյց տա­լու հա­մար է։ Յե­տոյ՝ Յի­սու­սի հրաշք­նե­րը խորհր­դան­շա­կան նա­խա­պատ­րաս­տու­թիւն­ներն են ա­պա­գայ ի­րո­ղու­թիւն­նե­րու, ճշմար­տու­թիւն­նե­րու։

Վեր­ջա­պէս, Ա­նոր կա­տա­րած հրաշք­նե­րը իր քա­րո­զու­թեան եւ ու­սուց­ման գոր­ծադ­րու­թիւն­նե­րը, կեն­դա­նի ա­պա­ցոյց­ներն են՝ ո­րոնք կը պա­րու­նա­կեն դա­սեր, օ­րի­նակ­ներ, ու­սու­ցում­ներ։

Եւ ա­հա­ւա­սիկ, Յի­սու­սի՝ փո­թո­րի­կը եւ հո­վը դադ­րեց­նե­լը եւ լի­ճը հան­դար­տեց­նե­լը՝ հրաշք մըն է, որ կը պա­րու­նա­կէ դա­սեր, ու­սու­ցում­ներ, գործ­նա­կան տի­պար ճշմար­տու­թիւն­ներ։ Ու­րեմն, խորհր­դա­ծենք այս մա­սին։

Նախ, Յի­սու­սի քա­րո­զու­թե­նէն վերջ, «լի­ճին միւս կող­մը անց­նիլ»ը կը նշա­նա­կէ՝ կեան­քը ու­նի միշտ «միւս կողմ» մը, ա­մէն ինչ ներ­կա­յին մէջ, միա­կող­մա­նի չէ, այլ կեան­քի մէջ կայ եւ պի­տի ըլ­լայ միշտ ու­րիշ կողմ մը, տար­բեր ե­րե­սակ մը։ Երբ ցե­րեկ ժա­մա­նա­կը կայ օ­րուան, կա՛յ նաեւ ա­նոր ե­րե­կո­յեան ժա­մը՝ «միւս կողմ»ը։

Ա­ւե­տա­րա­նը կը վկա­յէ, թէ լի­ճին վրայ կա­յին շա՜տ նա­ւեր։ Կեան­քի մէջ ալ կան շատ ա­ռիթ­ներ, պա­տե­հու­թիւն­ներ, մի­ջոց­ներ, բայց ա­նոնց մէջ կա­րե­ւո՛ր է ընտ­րել ա­մե­նէն ա­պա­հո­վը, այն՝ ո­րուն մէ՛ջն է մեր Տէ­րը Յի­սուս Քրի­սոտս։ Այդ փո­թո­րի­կին ո՜ր­քան ա­պա­հով էին միւս նա­ւե­րը, խնդրա­կան է, բայց յստակ է, որ Յի­սու­սի գտնուած նա­ւը ա­պա­հով է եւ վստա­հե­լի՛։

Եւ դար­ձեալ, Ա­ւե­տա­րա­նը կը վկա­յէ, թէ՝ Յի­սուս կը քնա­նար նա­ւա­կին ե­տե­ւի կող­մը։ Գի­տենք բո­լորս, որ նա­ւուն ղե­կը, որ ա­մե­նէն կա­րե­ւոր մասն է նա­ւուն, ա­հա­ւա­սիկ, Յի­սուս կը գրա­ւէր ղե­կին գտնուած տե­ղը, այ­սինքն Ա՛ն էր որ կը կա­ռա­վա­րէր եւ ըն­թացք կու տար նա­ւուն։ Եւ ե­թէ կա­ռա­վա­րո­ղը վստա­հե­լի է, ա­պա ու­րեմն նա­ւուն մէջ գտնուող­ներ ա­պա­հով են եւ անվ­տանգ։ Մեր բո­լո­րիս հա­մար ալ նոյնն է պա­րա­գան՝ երբ Յի­սուս կ՚ըն­դու­նինք որ­պէս ղե­կա­վար, այ­լեւս պէտք չէ ու­նե­նանք տա­րա­կոյս եւ կաս­կած մեր կեան­քին հա­մար։

Նա­ւը՝ մարդ­կա­յին կեան­քը կը խորհր­դան­շէ, փո­թո­րի­կը եւ հո­վը, ա­լիք­նե­րը կեան­քին սպառ­նա­ցող զա­նա­զան նե­ղու­թիւն­ներ, դժուա­րու­թիւն­ներ, ցա­ւեր ու վիշ­տեր, մտա­հո­գու­թիւն­ներ, ո­րոնք մուտք գոր­ծել կը ջա­նան մար­դուս կեան­քէն ներս։

Այ­լա­պէս, մարդ իր «նաւ»ը լաւ պէտք է ընտ­րէ. այն նա­ւը, որ ա­պա­հով է, վստա­հե­լի ղե­կա­վար մը ու­նի։ Իսկ միւս նա­ւե­րը՝ կեան­քե­րը չու­նին վստա­հե­լի ու­ղե­ցո՛յց մը, ա­պա ու­րեմն ա­պա­հով չէ ի­րենց նա­ւը։ Յի­սուս, կ՚ը­սէ Ա­ւե­տա­րա­նը կը քնա­նար…։ Ա­յո՛, կը քնա­նար, բայց ներ­կա՛յ էր, ու­ղե­կից­նե­րուն մօտ, հսկե­լու եւ հո­գա­լու հա­մար զա­նոնք։ Մեր ա­մէն մէ­կուս կեան­քին մէջ ալ ներ­կա՛յ է Յի­սուս, եւ ո­մանք կը կար­ծեն, թէ կը քնա­նայ, ո՛չ ան կը սպա­սէ մեր կան­չին, որ հաս­նի ան­մի­ջա­պէս օգ­նու­թեան։

Ուս­տի մեր նե­ղու­թիւն­նե­րուն, դժուա­րու­թիւն­նե­րուն մէջ կան­չենք Տէ­րը՝ որ պատ­րաստ է մե­զի օգ­նե­լու, հո­գա­լու, խնա­մե­լու։ Ան ա­սոր հա­մար հո՛ս է, միայն պէտք է անդ­րա­դառ­նանք իր ներ­կա­յու­թեան մեր կեան­քին՝ մեր «նաւ»ուն մէջ։

Մարդ պէտք է խո­նար­հու­թեամբ դի­մէ Յի­սուս Քրիս­տո­սի՝ իր նե­ղու­թիւն­նե­րուն, ցա­ւե­րուն եւ մտա­հո­գու­թիւն­նե­րուն մէջ։ Ան հո՛ս է, ան­մի­ջա­պէս կեան­քի ղե­կին գլու­խը, Ան պատ­րա՛ստ է դադ­րեց­նե­լու մեր կեան­քի բո­լոր փո­թո­րիկ­նե­րը, Ան պատ­րա՛ստ է հան­դար­տեց­նե­լու եւ խա­ղա­ղեց­նե­լու մեր հո­գե­կան ու մտա­յին ա­լե­կո­ծու­թիւն­նե­րը եւ ար­գելք ըլ­լա­լու՝ որ ներս չմտնեն մեր կեան­քէն ներս։ Մեր «նաւ»ը ա­պա­հով է, քա­նի որ ու­նինք վստա­հե­լի՜ նա­ւա­պետ մը՝ վար­դա­պետ մը՝ Յի­սուս, որ ներ­կայ է կեան­քին ղե­կին գլու­խը։ Կը կար­ծենք, թէ Ան կը քնա­նայ, ո՛չ, այլ պատ­րաստ կը սպա­սէ մեր կան­չին, օգ­նե­լու հա­մար մե­զի մեր նե­ղու­թիւն­նե­րուն, դժուա­րու­թիւն­նե­րուն մէջ։ Ան վստա­հե­լի՛ է եւ մենք ա­պա­հո՛վ։

Ա­ւե­տա­րա­նը կը վկա­յէ, թէ երբ ա­շա­կերտ­նե­րը ի­րեն դի­մե­ցին, Ան ան­մի­ջա­պէս ոտ­քի կանգ­նե­ցաւ։ «Ոտ­քի կանգ­նիլ» զօ­րու­թեան, յաղ­թու­թեան նշան է, թէ ոչ ո­րե­ւէ կեր­պով կրնար Յի­սուս հրաշք գոր­ծել։ Բայց Ան օ­րի­նակ ե­ղաւ իր ա­շա­կերտ­նե­րուն ե՛ւ մե­զի՝ ոտ­քի կանգ­նիլ նե­ղու­թիւն­նե­րու, դժուա­րու­թիւն­նե­րու դէմ եւ քաջ կեր­պով պար­տու­թեան մատ­նել զա­նոնք՝ յաղ­թել ա­մէն դժուա­րու­թեան։

Յի­սուս իր կեան­քով եւ գոր­ծու­նէու­թեամբ տի­պա՛ր ե­ղաւ բո­լո­րիս քա­ջու­թեան եւ յաղ­թու­թեան, հե­տե­ւինք այդ «Տի­պար»ին ու­րեմն…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Դե­կետմ­բեր 26, 2016, Իս­թան­պուլ