ՍՈՒՐԲ ԾՆՆԴԵԱՆ ՈԳԵՒՈՐՈՒԹԻՒՆԸ

Ան­գամ մը եւս հա­մայն աշ­խարհ խան­դա­վա­ռուած է Յի­սուս Քրիս­տո­սի ծննդեան հրա­շա­լի ե­րե­ւոյ­թին յի­շա­տակ­ման առ­թիւ։ Ար­դա­րեւ քրիս­տո­նեայ աշ­խար­հի մէջ ար­տա­կարգ ո­գե­ւո­րու­թիւն մը կը ստեղ­ծէ Սուրբ Ծննդեան յի­շա­տա­կի այս տօ­նը՝ որ հիմ­նուած է ե­զա­կի դէպ­քի մը վրայ՝ Աս­տու­ծոյ մարմ­նաց­ման եւ մար­դե­ղու­թեան ճշմար­տու­թեան վրայ։ Այս դէպ­քը ե­զա­կի է եւ անն­ման, քա­նի որ Աս­տուած՝ Ի՛նք կու գայ մար­դուն՝ մարմ­նա­ցեալ եւ մար­դա­ցեալ, կը հա­ւա­սա­րի մար­դուն, որ­պէս­զի զայն փրկէ եւ բարձ­րաց­նէ դէ­պի Ի­րեն։

Ար­դա­րեւ մե՛ծ է Սուրբ Ծննդեան խոր­հուր­դը, քա­նի որ ա­նոր կը վկա­յեն ու կը մար­գա­րէա­նան Հին Ուխ­տի մար­գա­րէ­ներ եւ կ՚ա­ւե­տեն այս հրա­շա­լի՜ եւ ե­զա­կի դէպ­քը։ Եւ ա­հա­ւա­սիկ Ե­սա­յի մար­գա­րէ բա­ցա­յայ­տօ­րէն կ՚ը­սէ. «Ա­նոր հա­մար Տէ­րը ինք նշան պի­տի տայ քե­զի. ա­հա կոյ­սը պի­տի յղա­նայ եւ որ­դի պի­տի ծնա­նի եւ ա­նոր ա­նու­նը Էմ­մա­նուէլ պի­տի կո­չուի» (Ե­ՍԱ­ՅԻ, Է 14)։­

Ուս­տի Մար­գա­րէն, Էմ­մա­նուէլ կը կո­չէ այն՝ որ կը նշա­նա­կէ. «Աս­տուած մե­զի հետ է»։ Մար­գա­րէա­կան այս վկա­յու­թիւ­նը ցոյց կու տայ, թէ կոյ­սէն ծնա­ծը մարմ­նա­ցեալ եւ մար­դա­ցեալ Աս­տուա՛ծն է։

Եր­կին­քի վրայ ան­սո­վոր պայ­ծա­ռու­թեամբ փայ­լա­տա­կող աստ­ղը, ա­հա­ւա­սիկ, մար­դոց ա­ւե­տեց Բեթ­լե­հէմ քա­ղա­քը՝ մսու­րի մէջ ծնած Մա­նու­կը՝ Աս­տու­ծոյ միա­ծին Որ­դին։ Ար­դա­րեւ, մեծ եւ սքան­չե­լի՜ Խոր­հուրդ մըն էր այս դէպ­քը, անն­ման զար­մա­նահ­րաշ ե­րե­ւո՛յթ մը։ Թէեւ ա­մէն ծնունդ հրաշք ե­րե­ւոյթ մըն է մար­դուս հա­մար, բայց այս Ծնուն­դը իր ամ­բող­ջու­թեամբ՝ սկիզ­բով, պատ­ճա­ռով եւ նպա­տա­կով ան­զու­գա­կան, ան­բաղ­դա­տե­լի, ե­զա­կի՛ ե­րե­ւոյթ մըն էր ամ­բողջ պատ­մու­թեան մէջ՝ հի­մա եւ մի՛շտ։

Եւ Աս­տուած ա՜յն­քան սի­րեց աշ­խար­հը, որ մին­չեւ իսկ Իր միա­ծին Որ­դին տուաւ, ինչ­պէս կը վկա­յէ Յով­հան­նէս Ա­ւե­տա­րա­նիչ. (ՅՈՎՀ. Գ 16)։

­Հա­մայն տիե­զեր­քի Ա­րա­րի­չը, Աս­տուած՝ Ի՛նք, աս­տուա­ծա­յին Իր ան­չա­փե­լի բար­ձունք­նե­րէն ի­ջաւ աշ­խարհ, ըն­դու­նեց Իր իսկ ստեղ­ծած ա­րա­րա­ծին՝ մար­դուն կեր­պա­րը, մարմ­նա­ցաւ եւ մար­դա­ցաւ, յանձն ա­ռաւ կրել երկ­րա­յին կեան­քի՝ մար­դուն բնո­րոշ ապ­րու­մը եւ յոյ­զը, դար­ձաւ աղ­քատ եւ կա­րօ­տեան, հեզ ու խո­նարհ, ճա­շա­կեց ա­մէն դառ­նու­թիւն, ցաւ ու վիշտ, են­թար­կուե­ցաւ եւ տա­րաւ համ­բե­րու­թեամ­բ ա­մէն նուաս­տա­ցում եւ չար­չա­րանք, խաչ բարձ­րա­ցաւ, որ­պէս­զի Իր կեան­քով, Իր Խա­չի ճա­նա­պար­հով փրկէ մար­դը յա­ւի­տե­նա­կան մա­հէն։ Այս կեր­պով՝ Ի՛նք՝ ճշմար­տու­թիւ­նը եւ ճա­նա­պար­հը, Ի՛նք՝ Աս­տուած, մարդ­կա­յին մար­մին ստա­ցաւ, մար­դե­ղա­ցաւ, աշ­խարհ ե­կաւ, որ­պէս­զի ին­կած մար­դը բարձ­րաց­նէ՝ խա­ւա­րէն դէ­պի լոյս ա­ռաջ­նոր­դէ եւ ան­յոյս թա­փա­ռում­նե­րէ, շե­ղում­նե­րէ եւ ա­նո­րո­շու­թիւն­նե­րէ՝ դէ­պի ա­պա­հով նա­ւա­հան­գիստ­ներ հասց­նէ եւ մա­հէն դէ­պի փա­ռա­ւոր յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թիւն ա­ռաջ­նոր­դէ։

Եւ ա­հա­ւա­սիկ, ա՛յս է բա­նա­ւոր եւ ան­վի­ճե­լի պատ­ճա­ռը՝ որ հա­մայն քրիս­տո­նեայ աշ­խար­հի հա­մար Տի­րոջ ծննդեան յի­շա­տա­կու­մը եւ տօ­նա­կա­տա­րու­մը անձ­նա­կան եւ ա­նանձ­նա­կան բո­լոր տօ­նե­րու տօնն է. այ­սինքն՝ Ար­քա­յա­տօ­նը։

Ուս­տի Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ուղ­ղա­փառ Ե­կե­ղե­ցին՝ ա­ռա­քե­լա­կան ժա­մա­նակ­նե­րէ ի վեր, ա­մէն տա­րի Յու­նուար 6-ին խորհր­դա­պաշ­տա­կան եւ սքան­չե­լի խորհր­դա­կա­տա­րու­թեամբ, մեծ ցնծու­թեամբ կը կա­տա­րէ Աս­տու­ծոյ՝ Յի­սուս Քրիս­տո­սի Սուրբ Ծնըն-դեան եւ Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թեան տօ­նը։

Պատ­մու­թեան ըն­թաց­քին դա­րե՜ր շա­րու­նակ, Յու­նուար 5-ի ե­րե­կո­յեան մա­տու­ցուող Սուրբ Ծննդեան ճրա­գա­լոյ­ցի Սուրբ Պա­տա­րա­գը, հա­ւա­տա­ցեա­լը կը փո­խադ­րէ այն հե­ռա­ւոր ե­րա­նե­լի՜ օ­րե­րուն՝ ուր գի­շե­րա­պահ հո­վիւ­նե­րու հետ կը դառ­նայ ա­կա­նա­տե­սը Տի­րոջ փառ­քին, ա­նոնց հետ կ՚ունկնդ­րէ մարդ­կու­թեան Բա­րի Հո­վի­ւին ծնուն­դը ազ­դա­րա­րող եւ ա­ւե­տող հրեշ­տա­կի քաղցր ա­ւե­տի­սը եւ երկ­նա­յին զօր­քե­րու օրհ­ներ­գու­թիւ­նը, կը վա­յե­լէ երկ­նա­կա­մա­րի վրայ պայ­ծառ Աստ­ղին շո­ղար­ձա­կու­մը եւ մո­գե­րու՝ աշ­խար­հա­կալ երկ­րա­յին ե­րեք թա­գա­ւոր­նե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը եւ մաս­նա­կից կ՚ըլ­լայ կեան­քի ստեղ­ծիչն ու հի­մը՝ ար­դա­րու­թեան եւ ճշմար­տու­թեան փառ­քին։

Իսկ Յու­նուար 6-ին մա­տու­ցուող Սուրբ Ծննդեան Սուրբ Պա­տա­րա­գին, հա­ւա­տա­ցեալ ժո­ղո­վուր­դը կ՚ըն­դու­նի ա­ւե­տու­մը Տի­րոջ՝ Յսիուս Քրիս­տո­սի ո՛չ միայն Ծննդեան, այ­լեւ Ա­նոր Մկրտու­թեան, մար­դոց մէջ որ­պէս Աս­տուած յայտ­նու­թեան, եւ կը ճա­շա­կէ ու կը միա­նայ Տի­րոջ Մարմ­նին եւ Ա­րիւ­նին եւ կը դառ­նայ Ա­նոր յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քին մաս­նա­կի­ցը։

Քրիս­տո­սի Ծնուն­դը, ո­րոշ Ե­կե­ղե­ցի­ներ կը տօ­նեն Դեկ­տեմ­բեր 25-ին։ Այս տար­բեր թուա­կան­նե­րու գո­յու­թեան պատ­ճա­ռը այն է, թէ՝ նա­խա­պէս Սուրբ Ծննդեան եւ Մկրտու­թեան տօ­նե­րը միա­սին կը տօ­նուէին Յու­նուար 6-ին, բայց յե­տոյ այդ փոխուե­ցաւ՝ Բեթ­լե­հէ­մի եւ Յոր­դա­նա­նի ի­րար­մէ ու­նե­ցած հե­ռա­ւո­րու­թեան պատ­ճա­ռով։ Յու­նուար 6-ին մար­դիկ ուխ­տի կու գա­յին Քրիս­տո­սի ծննդեան եւ մկրտու­թեան վայ­րե­րը, սա­կայն ուխ­տա­ւոր­նե­րէ շա­տեր ի վի­ճա­կի չէին ըլ­լար ի­րենց ուխ­տը կա­տա­րել՝ նոյն օ­րը եր­կու վայ­րերն ալ այ­ցե­լել չկա­րո­ղա­նա­լով։ Այս պատ­ճա­ռով, ա­հա­ւա­սիկ, ե­րու­սա­ղէ­մա­ցի­նե­րը Սուրբ Ծննդեան տօ­նը փո­խե­ցին Դեկ­տեմ­բեր 25-ին, իսկ Հա­յաս­տա­նի քրիս­տո­նեա­նե­րը, ինչ­պէս սոր­ված էին Սուրբ Գրի­գոր Լու­սա­ւո­րի­չէն, այդ­պէս ալ պա­հե­ցին եւ չխախ­տե­ցին ի­րենց ա­ւան­դուա­ծը։

Ուս­տի Հայ ժո­ղո­վուր­դը այ­սօր ալ հա­ւա­տա­րիմ կը մնայ ա­ւան­դու­թեան այն­պէս՝ ի՛նչ­պէս ա­ւան­դուած է ի­րեն, ա­ռա­քեալ­նե­րու եւ Ե­կե­ղեց­ւոյ հայ­րե­րու կար­գա­ծին հա­մա­ձայն՝ Փրկչի Ծնուն­դը կը տօ­նէ ճիշդ ա­ւան­դա­կան օ­րը՝ Յու­նուար 6-ին։

Շա­րու­նա­կենք Ա­դամ Քա­հա­նայ Մա­կա­րեա­նի շա­հե­կան տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով.

«Յու­նուար 6-ին մեր Տէր Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծննդեան եւ Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թեան տօնն է։ Յի­սուս Քրիս­տո­սի ծննդեան պատ­մու­թիւ­նը բո­լորս ալ գի­տենք, սա­կայն մի քա­նի ման­րա­մաս­ներ կա­րող են լոյս սփռել այս հրա­շա­լի ի­րա­դար­ձու­թեան վրայ։

«Այս­պէս, երբ Գաբ­րիէլ հրեշ­տա­կա­պե­տը Մա­րիա­մի յայտ­նեց Յի­սուս Քրի­սոտ­սի ծննդեան մա­սին, Մա­րիամ հար­ցուց.- Այդ ինչ­պէ՞ս կա­րող է պա­տա­հիլ։ Քա­նի որ Աս­տուած ընտ­րեր էր ա­մե­նա­խո­նարհ, ա­մե­նա­հեզ, ա­մե­նաա­ռա­քի­նի, Աս­տու­ծոյ ա­մե­նա­հա­ւա­տա­րիմ կի­նը, ա­պա հար­ցումն ալ կը բխէր ո՛չ թէ ա­նոր թե­րա­հա­ւա­տու­թե­նէն, այլ ճշմար­տու­թիւ­նը ի­մա­նա­լու ցան­կու­թե­նէն։

«Ուս­տի, երբ հրեշ­տա­կի պա­տաս­խա­նը լսեց, հնչեց ա­նոր միան­գա­մայն տրա­մա­բա­նա­կան հնա­զան­դու­թին­ւը.- Ա­հա­ւա­սիկ ես կը մնամ Տի­րոջ ա­ղա­խի­նը։ Այ­սօր, դժբախ­տա­բար ցա­ւով պէտք է յայտ­նենք, թէ բազ­մա­թիւ մար­դիկ այդ հար­ցու­մը կու տան ա­ռա­ջին հեր­թին թե­րա­հա­ւա­տու­թեամբ եւ եր­բեմն ալ ծաղ­րան­քով, իբ­րեւ թէ՝ ինչ­պէ՞ս կա­րե­լի է որ կոյ­սը որ­դի ու­նե­նայ։

«Սա­կայն Աս­տուած մար­դի­կը միշտ կը նա­խա­պատ­րաս­տէ նման մեծ ու կա­րե­ւոր ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րու եւ հրաշք­նե­րու հա­մար, որ­պէս­զի կա­տա­րուի այն՝ ի՛նչ որ կա­տա­րուած է Հին Կտա­կա­րա­նի մէջ, նա­խօ­րի­նակն ու ստուերն էին այն մեծ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րու՝ ո­րոնք կա­տա­րուե­լու էին Նոր Կտա­կա­րա­նի մէջ։ Աս­տուած կը նա­խա­պատ­րաս­տէ նման ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը եւ հրաշք­նե­րը նաեւ, որ­պէս­զի երբ ա­նոնք տե­ղի ու­նե­նան, մար­դիկ գայ­թակ­ղու­թեան մէջ չիյ­նան։ Ուս­տի շատ դէպ­քեր կա­տա­րուած են որ­պէս նա­խա­պատ­րաս­տու­թիւն եւ նա­խա­տի­պար կա­տա­րուե­լիք դէպ­քե­րու եւ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րու։

«Աշ­խար­հի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան՝ ա­րար­ման ժա­մա­նակ եր­կի­րը բոյ­սեր ա­ճե­ցուց եւ պտղա­բե­րեց ա­ռանց սեր­մի եւ ա­ռանց աշ­խա­տան­քի, եւ Աս­տուած կա­րող է ը­նել ա­սի­կա միշտ, քա­նի որ Ան անս­կիզբ, ան­վախ­ճան-յա­ւի­տե­նա­կան Ա­րա­րիչ է եւ ա­մե­նա­կա­րող, եւ այդ ա­մէն­քը կը կա­տա­րուին միայն Իր խօս­քով՝ Աս­տու­ծոյ կամ­քով. «թող ըլ­լա՛յ»։ Եւ այդ մէկ խօս­քով կա­տարուեցաւ, ստեղ­ծուե­ցաւ, գո­յա­ցաւ ա­մէն ինչ, ե՛ւ մար­դը հո­գի ստա­ցաւ Աս­տու­ծոյ շուն­չով։ Ճիշդ նոյն կեր­պով ալ այս դէպ­քին մէջ, ա­ռանց մարդ­կա­յին սեր­մի, միայն Աս­տու­ծոյ ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թեամբ ու զօ­րու­թեամբ կոյ­սը յղա­ցաւ եւ Որ­դի ծնաւ։

«Քրիս­տոս ծնաւ Բեթ­լե­հէ­մի մէջ։ Ա­ւե­տա­րա­նի վկա­յու­թեան մէջ այս մա­սին գրուած է, թէ՝ Մա­րիամ եւ Յով­սէփ Բեթ­լե­հէմ հա­սան, Մա­րիա­մի ծննդա­բե­րե­լու օ­րե­րը լրա­ցան, եւ ան քա­րայ­րին մէջ ծնաւ իր անդ­րա­նիկ Որ­դին, խան­ձա­րու­րի մէջ փաթ­թեց ու դրաւ մսու­րի մէջ։ Այն փաս­տէն, որ ծննդա­բե­րու­թեան ժա­մա­նակ ոե­ւէ կողմ­նա­կի ան­ձի ներ­կա­յու­թիւն չի յի­շա­տա­կուիր, եւ կը նշուի, որ Աս­տուա­ծա­մայ­րը ինք Մա­նու­կը խան­ձա­րու­րի մէջ փաթ­թեց, Ե­կե­ղեց­ւոյ հայ­րե­րը հե­տե­ւեալ եզ­րա­կա­ցու­թեան կը յան­գին. Աս­տուա­ծա­մայ­րը միայ­նակ՝ ա­ռանց կողմ­նա­կի օգ­նու­թեան ծնաւ իր Որ­դին, քան­զի այդ ծծնդա­բե­րու­թիւ­նը Սուրբ Կոյ­սի հա­մար չէր կա­տա­րուած ծննդա­բե­րող կի­նե­րու յա­տուկ սո­վո­րա­կան ցա­ւե­րով…»։

­Յի­սուս Քրի­սոտ­սի ծնուն­դը՝ այս հրա­շա­լի՜ եւ ե­զա­կի ի­րո­ղու­թիւ­նը, այս հրաշ­քը, ամ­բողջ մարդ­կա­յին պատ­մու­թեան մէջ կը մնայ որ­պէս անկրկ­նե­լի ե­րե­ւոյթ եւ պի­տի մնայ միշտ անկրկ­նե­լի՛։

Եւ այս ե­զա­կի, անկրկ­նե­լի ի­րո­ղու­թիւ­նը իր ար­ժէ­քը չէ կորսն­ցու­ցած դա­րե­րու, շրջան­նե­րու ըն­թաց­քին, եւ այ­սօր ալ կը պա­հէ իր կրօ­նա­բա­րո­յա­կան ար­ժէ­քը, քա­նի որ ան կը պա­րու­նա­կէ դա­սեր հա­մայն մարդ­կու­թեան հա­մար, մշտնջե­նա­ւոր եւ ա­նայ­լայ­լե­լի, միշտ ի զօ­րու դա­սեր, պա­տուէր­ներ, ո­րոնք ըն­թացք կու տան մարդ­կա­յին ըն­կե­րու­թեան, ու­ղիղ ճամ­բան ցոյց կու տան ամ­բողջ մարդ­կու­թեան։ Հաս­տատ սկզբունք­ներ ցոյց կու տան՝ միշտ դէ­պի բա­րին, միշտ դէ­պի գե­ղե­ցի­կը եւ միշտ դէ­պի ճշմար­տու­թիւն։ Եւ Յի­սուս իր մա­նուկ վի­ճա­կով, իր ծնուն­դէն իսկ սկսեալ կու տայ դա­սեր՝ ցոյց կու տայ ու­ղիղ ճամ­բան եւ կը դաս­տիա­րա­կէ զա­նոնք՝ ապ­րիլ եւ պատ­րաս­տուիլ խոս­տա­ցուած յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քին։

Եւ ա­հա­ւա­սիկ, Յի­սուս Քրի­սոտ­սի ծնուն­դի տուած ա­մե­նա­կա­րե­ւոր եւ յստակ դասն է՝ խո­նար­հու­թեան եւ հե­զու­թեան պա­տուէրը՝ իր իսկ օ­րի­նա­կով, իր իսկ ծնուն­դո՜վ։

Հե­զու­թեան, խո­նար­հու­թեան եւ հա­մես­տու­թեան մէջ իր բարձ­րու­թիւ­նը եւ ար­ժա­նա­ւո­րու­թիւ­նը պա­հե­լու հրա­շա­լի՜ դա՛ս մըն է Յի­սու­սի ծնուն­դը։

Եւ այդ հրա­շա­լի՜ դա­սին մէ՛ջն է ի­րո­ղու­թեան սիր­տե­րու վրայ ազ­դե­ցու­թեան եւ գե­ղեց­կու­թեան գաղտ­նի­քը, ա­տոր հա­մար է որ ան «խոր­հուրդ» մըն է։

Յի­սու­սի հա­մեստ պայ­ման­նե­րու մէջ ծնունդն է՝ ուր­կէ Աս­տու­ծոյ ձայ­նը խո­նար­հու­թիւն, հե­զու­թիւն, հնա­զան­դու­թիւն կը քա­րո­զէ մարդ­կու­թեան, ո­րոնց մէջ կան աղ­քա­տու­թիւն, բա­րե­պաշ­տու­թիւն եւ նուի­րա­կա­նու­թիւն, նուի­րուա­ծու­թի՛ւն։

Ուս­տի ա­մէն ա­նոնք որ եր­կիւ­ղա­ծու­թեամբ, խո­նարհ հո­գիով կու գան, կը մօ­տե­նան աս­տուա­ծա­յին սրբու­թիւն­նե­րուն, հոն կը սոր­վին, թէ ի՜նչ մեծ ա­ռա­քի­նու­թիւն մըն է խո­նար­հու­թիւ­նը, հե­զու­թիւ­նը՝ որ ա­ւե­լի՛ եւս կը մօ­տեց­նէ, ա­ւե­լի՛ եւս կը մտեր­մաց­նէ զի­րենք այդ սրբու­թիւն­նե­րուն՝ ա­մէն ի՛նչ որ աս­տուա­ծա­յին է եւ նուի­րա­կան։

Մար­դիկ պի­տի սոր­վին, թէ բա­րի եւ բարձր նպա­տակ­նե­րու հա­մար ինք­զինք զո­հել՝ կա­մա­ւո­րա­պէս աղ­քա­տա­նալ, զրկանք­նե­րու են­թար­կուիլ եւ պա­րապ փառ­քե­րու պա­տանք­նե­րէն սի­րով մեր­կա­նալ ի՞նչ կը նշա­նա­կէ։ Այս­պի­սի վե­հանձ­նու­թեան մը հա­մար մար­դուս սրտին մէջ ի՜նչ գան­ձա­րան մը ըլ­լա­լու է՝ ան­սահ­ման եւ անկշ­ռե­լի հարս­տու­թեան. մարդ ո՜ր­քան բա­րի, ո՜ր­քան ազ­նիւ ըլ­լա­լու է, որ կա­րե­նայ իր սրտի ճո­խու­թիւն­նե­րէն տայ ու­րիշ­նե­րուն, չտա­րա­կու­սի ու­նե­ցա­ծը բաժ­նե­լու։ Ար­դա­րեւ նկա­րագ­րի բարձր մա­կար­դակ կը պա­հան­ջէ ա­սի­կա՝ բարձր եւ զօ­րա­ւոր նկա­րա­գիր, որ­պէս­զի կա­րե­նայ տա­նիլ ա­մէն նե­ղու­թիւն՝ ա­ռանց զգաց­նե­լու։ Եւ այս բո­լո­րին վախ­ճանն է՝ խո­նար­հու­թիւ­նը, հե­զու­թիւ­նը, համ­բե­րու­թեամբ տա­րուած զրկան­քը, քա­նի որ միշտ՝ տա­լը ա­ւե­լի ե­րա­նե­լի է քան առ­նե­լը։

Հա­ւատ­քի, այ­սինքն հաս­տատ հա­մո­զու­մի զօ­րու­թեամբ, սրտանց եւ խղճով յանձն առ­նուած հնա­զան­դու­թեան մէջ ի՜նչ մեծ բա­րիք կը ծնի ըն­տա­նե­կան, ըն­կե­րա­յին եւ հան­րա­կան խա­ղա­ղու­թեան եւ այդ խա­ղա­ղու­թեան պահ­պան­ման հա­մար այս­պի­սի բա­րիք մը ո՜ր­քան ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նէ… եւ ա­հա­ւա­սիկ Յի­սու­սի ծննդեան հրա­շա­լի­քը՝ մարդ­կու­թեան դաս մը կու տայ հնա­զան­դու­թեան եւ կը սոր­վեց­նէ հնա­զան­դու­թեան ա­ռա­քի­նու­թիւ­նը եւ կը սոր­վեց­նէ նաեւ, թէ խո­նար­հու­թեամբ, հե­զու­թեամբ եւ հա­մես­տու­թեամբ ամ­բող­ջա­ցած հնա­զան­դու­թիւն մը ի՜նչ մեծ բա­րիք­ներ, ի՜նչ մեծ հրաշք­ներ կը ստեղ­ծէ եւ ա­զա­տու­թիւն, խա­ղա­ղու­թիւն կը խոս­տա­նայ…։

Ար­դա­րեւ տար­բեր բան է հար­կադ­րու­թեան առ­ջեւ խո­նար­հի­լը եւ բո­լո­րո­վին տար­բեր՝ սի­րոյ հա­մար ցոյց տրուած ան­կեղծ խո­նար­հու­թիւ­նը։

Եւ Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծնուն­դը հնա­զան­դու­թեան, աղ­քա­տու­թեան, խո­նար­հու­թեան, հե­զու­թեան եւ բա­րե­պաշ­տու­թեան ան­լուռ քա­րոզ մըն է, Մա­նուկ Յի­սու­սի կող­մէ ար­տա­սա­նուած, փա­ռա­բա­նու­թիւն մը՝ եր­կին­քի մէջ հնչող եւ ամ­բողջ տիե­զեր­քը ար­ձա­գան­գող ձայն մը, դաս մը, յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի ա­ւե­տի՛ս մը…։

«Խա­ղա­ղու­թեան կո՛չ» մըն է Յի­սու­սի Ծնուն­դը՝ հա­մա՜յն մարդ­կու­թեան…։

ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 14, 2016, Իս­թան­պուլ