ԽԱՂԱՂՈՒԹԵԱՆ ՈՂՋՈՅՆԸ

Խա­ղա­ղու­թեամբ՝ խա­ղա­ղու­թեան հա­մար ող­ջու­նել՝ բա­րե­ւել, ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է մարդ­կու­թեան հա­մար։

Այն ող­ջոյ­նը՝ ո­րուն մէջ կա՛յ հա­ւա­տար­մու­թիւն, վստա­հու­թիւն, հան­դուր­ժո­ղու­թիւն, յոյս եւ մա­նա­ւանդ ան­կաղծ, ան­նենգ, յստակ ու վճիտ սէ՛ր։ Եւ մարդ­կու­թիւ­նը ո՜ր­քան կա­րօտ է այդ խա­ղա­ղու­թեան ող­ջոյ­նին, որ կը պակ­սի ի­րենց կեան­քէն յա­ճախ։

Ող­ջո՜յն ու­րեմն, ան­կեղծ սի­րով եւ խա­ղա­ղու­թեան ող­ջո՛յն սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ…։ Ող­ջո՜յն բո­լո­րիդ։

Սուրբ Պա­տա­րա­գի ըն­թաց­քին՝ Սուրբ Սե­ղա­նին վրայ դրուած Սուրբ Սկի­հի պա­րու­նա­կու­թիւ­նը Քրիս­տոս Ի՛նքն է, Խա­ղա­ղու­թեան, Խո­նար­հու­թեան եւ Սի­րոյ մարմ­նա­ցու­մը ամ­բող­ջո­վին, որ կը թա­գա­ւո­րէ ամ­բողջ Ե­կե­ղե­ցիին մէջ՝ հա­ւա­տա­ցեալ սիր­տե­րու մէջ։ Ե­րա­նի՜ այն հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն՝ որ կ՚անդ­րա­դառ­նան այդ խոր­հուր­դին եւ կը զգան զայն ի­րենց սրտե­րուն մէջ։ Ուս­տի «ող­ջոյն»ը բո­լո­րին է, բայց իր ար­դիւ­նա­բեր ու օգ­տա­ւէտ ազ­դե­ցու­թիւ­նը ցոյց կու տայ ա­նոնց՝ որ կ՚անդ­րա­դառ­նան այդ բա­րի­քին։

Պա­տա­րա­գի ըն­թաց­քին՝ պա­տա­րա­գիչ քա­հա­նայ հայ­րը այդ պա­հուն՝ աչ­քե­րը դէ­պի Սուրբ Սկի­հին յա­րած, ձեռ­նա­մած՝ ա­փը ա­փին միա­ցու­ցած կը կանգ­նի, իսկ սար­կա­ւա­գը՝ համ­բու­րե­լով Սուրբ Սե­ղա­նը ու պա­տա­րա­գիչ քա­հա­նայ հօր ա­ջը՝ բարձր ձայ­նով կ՚ը­սէ. «Ող­ջո՜յն տուք մի­մեանց ի համ­բոյր սրբու­թեան, եւ որք ոչ էք կա­րողք հա­ղոր­դիլ աս­տուա­ծա­յին խորհր­դոյս, առ դրունս ե­լէք եւ ա­ղօ­թե­ցէք»։ Այ­սինքն՝ սուրբ համ­բոյ­րով ող­ջոյն տուէք ի­րա­րու, ինչ­պէս կը յոր­դո­րէ Ա­ռա­քեա­լը (ՀՌՈՄ. ԺԶ 16) եւ (Ա ԿՈՐՆԹ. ԺԶ 20), բայց ա­նոնք որ կա­րող չեն մաս­նակ­ցիլ ու հա­ղոր­դուիլ աս­տուա­ծա­յին խոր­հուր­դին, դու­նե­րու մօտ գա­ցէք, այ­սինքն գա­ւիթ կամ նա­խա­դուռ եւ այն­տեղ ա­ղօ­թե­ցէ՛ք։

Ու­րեմն «ող­ջոյն ըն­դու­նիլ» քրիս­տո­նէա­կան մաս­նա­ւոր ի­րա­ւունք մը՝ մե­նաշ­նո՛րհ մըն է։

Ուս­տի, սար­կա­ւա­գը ա­ջա­կողմ­նեան աս­տի­ճան­նե­րէն իջ­նե­լով, ող­ջոյն կու տայ քա­հա­նա­նե­րէն կամ դպիր­նե­րէն ա­ւա­գա­գոյ­նին, ո­րոնք բե­մին առ­ջեւ՝ փոքր ա­տեա­նին, այ­սինքն դա­սին մէջ կանգ­նած կ՚ըլ­լա­ն այդ պա­հուն։ Ող­ջոյ­նը ըն­դու­նողն ալ իր կար­գին, քա­հա­նա­նե­րու եւ դպիր­նե­րու կը փո­խան­ցէ ող­ջոյ­նը, եւ ա­պա ժո­ղո­վուր­դին հա­ղոր­դե­լով՝ բո­լոր մաս­նա­կից­նե­րը կը հրա­ւի­րէ զի­րար ող­ջու­նե­լու։ Ող­ջոյն տուո­ղը խո­նար­հե­լով կ՚ը­սէ.

«Ող­ջոյն ձեզ, Քրիս­տոս ի մէջ մեր յայտ­նե­ցաւ»։­

Իսկ ող­ջոյ­նը ըն­դու­նո­ղը, դար­ձեալ խո­նար­հե­լով, ակ­նա­ծան­քով կը պա­տաս­խա­նէ.

«Օրհ­նեալ է յայտ­նու­թիւնն Քրիս­տո­սի»։

Ք­րիս­տո­նէու­թեան ա­ռա­ջին դա­րուն՝ ե­կե­ղե­ցիին մէջ, հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը զի­րար կ՚ող­ջու­նէին համ­բու­րե­լով։ Այդ սո­վո­րու­թիւ­նը դադ­րած է այդ հին ժա­մա­նակ­նե­րէն ի վեր, եւ մեր օ­րե­րուն միայն գլուխ խո­նար­հեց­նե­լով կ՚ող­ջու­նեն զի­րար։

Եւ ող­ջոյ­նի այս խորհր­դա­ւոր պա­հուն՝ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ գտնուող եւ Սուրբ Պա­տա­րա­գի մաս­նա­կից հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը քոյ­րեր եւ եղ­բայր­ներ կը դառ­նան ի­րա­րու՝ Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թեա­նը մէջ։

Ի՛նչ սե­ռի եւ վի­ճա­կի ալ որ պատ­կա­նին, ի՛նչ դիրք ու աս­տի­ճան ալ որ ու­նե­նան, հա­ւատ­քի միու­թեամբ եղ­բա՛յր­ներ են ա­նոնք այդ պա­հուն։

Այն­տեղ՝ ուր փո­խան­ցուած ու հա­ղորդուած է այն սուրբ ող­ջոյ­նը, այ­լեւս կա­րե­լի չէ՛ որ հա­կա­ռա­կու­թիւն, ա­տե­լու­թիւն եւ թշնա­մու­թիւն գո­յու­թիւն ու­նե­նայ, քա­նի որ Տէր Յի­սուս Քրիս­տոս բազ­մած է ժո­ղո­վուր­դին սրտի գա­հուն վրայ ե՛ւ Սուրբ Սե­ղա­նին։

Այս սուրբ ող­ջոյ­նին ի­մաս­տը Յով­հան­նէս ա­ռա­քեալ իր ա­ռա­ջին ընդ­հան­րա­կան նա­մա­կին մէջ սա­պէս կը բա­ցատ­րէ. «Ոե­ւէ մէ­կը բնաւ զԱս­տուած չէ տե­սած։ Ե­թէ ի­րար սի­րենք՝ կը նշա­նա­կէ թէ Աս­տու­ծոյ հան­դէպ սէ­րը մեր մէջ կա­տա­րեա՛լ է եւ Աս­տուած մե­զի միա­ցած կը մնայ։ Ա­պա­ցոյ­ցը, թէ մենք Աս­տու­ծոյ միա­ցած կը մնանք եւ Աս­տուած՝ մե­զի, նոյ­նինքն իր Հո­գին է, որ Աս­տուած մե­զի տուաւ։ Եւ մենք տե­սանք ու կը վկա­յենք, թէ Հայ­րը իր Որ­դին ղրկեց, որ­պէս­զի ա­նի­կա աշ­խար­հի Փրկի­չը ըլ­լայ։

«Ո՛վ որ կը դա­ւա­նի թէ Յի­սուս Աս­տու­ծոյ Որ­դին է՝ Աս­տու­ծոյ միա­ցած կը մնայ եւ Աստուած ալ՝ ա­նոր։ Եւ մենք հա­ւա­տա­ցինք ու ճանչ­ցանք այն սէ­րը, որ Ատ­սուած ու­նի մե­զի հան­դէպ։

«Աս­տուած սէ՛ր է։

«Ով որ սի­րոյ մէջ կը մնայ՝ ա­նի­կա Աս­տու­ծոյ միա­ցած կը մնայ եւ Աս­տուած ալ՝ ի­րեն միա­ցա՛ծ։ Ե­թէ Աս­տու­ծոյ հան­դէպ սէ­րը այս­պէս կա­տա­րեալ է մեր մէջ, դա­տաս­տա­նին օ­րը հա­մար­ձակ կեր­պով կը կանգ­նինք Աս­տու­ծոյ դի­մաց, ո­րով­հե­տեւ այս աշ­խար­հի մէջ կ՚ապ­րինք ճիշդ այն­պէս՝ ինչ­պէ՛ս Քրիս­տոս ինք ապ­րե­ցաւ։

«Սէր ու­նե­ցո­ղը վախ չու­նի՛, ո­րով­հե­տեւ կա­տա­րեալ սէ­րը ա­մէն վախ կը փա­րա­տէ։ Ար­դա­րեւ, վա­խը պա­տի­ժի հետ կապ ու­նի, եւ ո՛վ որ կը վախ­նայ՝ սի­րոյ մէջ կա­տա­րեալ չէ՛։

«Հե­տե­ւա­բար՝ մենք սի­րե՛նք զԱս­տուած, ո­րով­հե­տեւ նախ Ի՛նք մեզ սի­րեց։

«Այն մար­դը որ կ՚ը­սէ.- Ես կը սի­րեմ զԱստուած, բայց իր եղ­բայ­րը կ՚ա­տէ, ստա­խօ՛ս մըն է։ Ո՛վ որ չի սի­րեր իր եղ­բայ­րը՝ որ կը տես­նէ, ի՞նչ­պէս կրնայ սի­րել զԱս­տուած՝ որ չի տես­ներ։

«Մինչ­դեռ Քրիս­տո­սի մե­զի տուած պա­տ-ւէ­րը սա է.

«Ո՛վ որ զԱս­տուած կը սի­րէ, պէ՛տք է իր եղ­բայրն ալ սի­րէ» (Ա ՅՈՎՀ. Դ 12-21)։­

Ու­րեմն, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, սի­րենք զի­րար անխ­տիր, սի­րենք՝ փո­խա­նակ ա­տե­լու, եւ մա­նա­ւանդ Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թեան ող­ջոյ­նը՝ սէ­րը միշտ զգանք մեր սրտե­րուն մէջ…։

Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թեամբ, Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թեան մէջ, Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թեան հետ սի­րա­լի՜ր ող­ջոյն­ներ, սի­րե­լի բա­րե­կամ­նե՜ր…։

Յու­նուար 4, 2016, Իս­թան­պուլ