Նատիա Կիւլմէզկիլ

Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կի­լը կորսն­ցու­ցինք։ Բո­լոր ա­նոնք, ո­րոնք քիչ թէ շատ տե­ղեակ էին իր ա­ռող­ջա­կան վի­ճա­կին՝ լռե­լեայն ձե­ւով կը գի­տակ­ցէին, թէ ան ի­րենց­մէ հրա­ժեշտ պի­տի առ­նէ ան­ժա­մա­նակ։ Անս­պա­սե­լի չէր իր մա­հը, սա­կայն այդ հան­գա­ման­քը չի մեղ­մաց­ներ կո­րուս­տին պատ­ճա­ռած ցա­ւը։ Իս­կա­պէս բա­րի ու սի­րա­լիր ան­հա­տա­կա­նու­թիւն մը հրա­ժեշտ ա­ռած է մեզ­մէ։ Ան­կեղծ զգա­ցում­ներ կը տա­ծէինք ի­րեն նկատ­մամբ։ Նոյն­պէս, բո­լոր ա­նոնք, ո­րոնք քիչ թէ շատ կը ճանչ­նա­յին զին­քը, կրնան վկա­յել՝ որ ան միայն Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լի կո­ղա­կի­ցը չէր. շատ ա­ւե­լին էր ու հա­մակ­րանք կը վա­յե­լէր իբր այդ։

Քա­նի-քա­նի յու­շեր ու­նէինք իր հետ. իւ­րա­քան­չիւ­րը նոր չա­փում մը կու տար մեր բա­րե­կա­մու­թեան։

Բա­ւա­կան ե­րի­տա­սարդ էի, երբ ճանչ­ցայ զին­քը։ Ե­րե­կոյ մը, երբ Պէ­յօղ­լուի Նե­վի­զա­տէ փո­ղո­ցէն կ­­՚անց­նէի՝ Կիւլ­մէզ­կիլ ա­մո­լին հան­դի­պե­ցայ։ Բա­ցօ­թեայ ճա­շա­րա­նի ի­րենց ան­մի­ջա­կան ընթ­րի­քին ան­մի­ջա­պէս հրա­ւի­րե­ցին։ Ջերմ եւ ան­մո­ռա­նա­լի ե­րե­կոյթ մըն էր, զրոյ­ցի ան­կեղ­ծու­թեամբ։ Ծնո­ղի մը գուր­գու­րան­քով կը վե­րա­բե­րէր, սա­կայն խօ­սակ­ցին գա­ղա­փարն ալ խո­րա­թա­փանց կ՚ըն­կա­լէր՝ ան­կախ մեր ու­նե­ցած սե­րուն­դի տար­բե­րու­թեան։

Ե­զա­կի յու­շեր ու­նէինք նաեւ Ե­րե­ւա­նի մէջ։ Ֆրան­սա­յի նախ­կին նա­խա­գահ Շի­րա­քի պե­տա­կան այ­ցե­լու­թեան զու­գա­հեռ՝ Ե­րե­ւա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան հրա­պա­րա­կին վրայ կազ­մա­կեր­պուած Շարլ Ազ­նա­ւու­րի հա­մեր­գին մաս­նակ­ցած էինք միա­սին, Պո­լի­սէն խում­բով մը։ Հա­մեր­գէն վերջ, բա­ւա­կան ուշ, խմբո­վին ընթ­րե­լու գա­ցած էինք հրա­պա­րա­կի յայտ­նի «Ա­րա­րատ» ճա­շա­րա­նը։ Պա­տահ­մամբ, քիչ վերջ նոյն ճա­շա­րա­նը ե­կան նաեւ Ազ­նա­ւուրն ու բա­րե­կամ­նե­րը։ Մեծ վար­պե­տին հետ նոյն եր­դի­քին տակ գտնուե­լու ան­բա­ցատ­րե­լի ու­րա­խու­թիւ­նը ըմ­բոշխ­նած էինք ի­րա­րու հետ։ Յա­ջոր­դող շրջա­նին յա­ճախ կը վեր­յի­շէինք այդ ե­րե­կոյ­թը։

Մօրս ըն­կե­րու­հին էր ե­րի­տա­սար­դա­կան տա­րի­նե­րէն։ Ե­րե­ւա­նիլ մէջ, ան­գամ մը մօրս տա­րե­դարձն ալ նշած էինք։ Մայրս շատ ու­րախ էր այդ զու­գա­դի­պու­թեան հա­մար։ Ի­րենց յի­շա­տակ­նե­րուն քաղց­րու­թիւ­նը պայ­մա­նա­ւո­րած էր հա­ւա­քոյ­թին մթնո­լոր­տը։

Թոռ­նիկ­նե­րուն մկրտու­թիւն­նե­րուն կար­ծես կը բազ­մա­պատ­կուէր իր դէմ­քին ժպի­տը։ Մեծ­մօր մը շու­քը միշտ կար իր վ­­րայ, լիու­լի։

Ու կը յի­շեմ նաեւ Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կի­լը, երբ ան­գամ մը հե­ռա­ձայ­նով կը խօ­սէր իր դստեր՝ Մե­լի­սսա­յին հետ։ Գո­րո­վա­գութ մօր մը զաւ­կին նկատ­մամբ ու­նե­ցած սի­րոյ դրսե­ւո­րումն էր։ Ըն­թա­ցիկ, կարճ զրոյց մըն էր մօր ու դստեր մի­ջեւ, բայց ձայ­նին ու­նե­ցած թրթռա­ցու­մը լրիւ բա­ւա­րար էր հասկ­նա­լու հա­մար, թէ Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ ի՛նչ տե­սակ մայր մըն էր՝ բա­ռին ամ­բող­ջա­կան ի­մաս­տով։

Վստա­հա­բար, այդ ա­նուշ ձայ­նը յա­ւի­տեան պի­տի ար­ձա­գան­գէ Մե­լի­սսա­յի ա­կան­ջին մէջ եւ ան իր մօր­մէն գտած սի­րոյն տուած հա­սու­նու­թեամբ պի­տի տո­կայ առ­կայ ծանր վշտին դէմ։

Մա­հը, պարզ է, որ շատ բնա­կան ե­րե­ւոյթ մըն է, բայց Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կի­լի պա­րա­գա­յին վրայ հա­սած է իս­կա­պէս շատ անբ­նա­կան ձե­ւով՝ բո­լոր ա­ռում­նե­րով։ Աս­տուած լու­սա­կո­րէ իր հո­գին։

Մեր ցա­ւակ­ցու­թիւն­նե­րը Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լին եւ բո­լոր հա­րա­զատ­նե­րու­ն։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ