ՏՈՒՆ…

Երկրագունդը մարդ արարծին տունն է։ Մարդ, տեսականօրէն, թէեւ անծայրածիր աշխարհի մը կը պատկանի, սակայն, յարաբերաբար շատ նեղ շրջանակի մը մէջ կ՚ապրի։ Սահմանները այնքան են՝ որքանին կրնայ հասնիլ. հասնիլ իր հնարաւորութիւններով, մտահորիզոնով, կարելիութիւններով ու կարողութիւններով։ Մնաց որ, ինչպէս շատ յաճախ բազմութեան, այնպէս ալ սեփական նեղ շրջանակին մէջ մարդ առանձին է։ Ինչպէս ֆիզիքապէս չի հասնիր անծայրածիր երկրագունդին, այնպէս ալ շուրջ ութ միլիառ մարդու։ Աշխարհ թէեւ բոլոր մարդոց համար հարազատ տուն է, սակայն, անոր բնակիչներուն ջախջախիչ մեծամասնութիւնը բացարձակապէս օտար է իրարու։

Առանձնութիւնը ինքնին գլուխ մըն է կեանքի վերաբերեալ մտավարժանքին մէջ, բոլոր ծալքերով եւ թէ շատ բարդ ու հակասական։ Իր էութեամբ, մարդ կը վանէ միջամտութիւնը։ Ուստի, առանձնութիւնը անգնահատելի է՝ քանի տեղին համեմատ կ՚ենթադրէ ամբողջական ազատութիւն։ Բոլորին երազն է առանձնատուն մը ունենալ։ Բոլորը կը նախկըտրէ ո՛չ թէ հանրային, այլ մասնաւոր փոխադրամիջոցով մը ճամբորդել։ Երգիչը կամ նուագողը ունի մենակատար դառնալու ձգտումը։ Նկարիչը հաւաքակա՞ն ցուցահանդէս մը կը նախընտրէ, թէ անհատական։

Յամենայնդէպս, առանձնութեան պարագային ալ բան մը պակաս կրնայ մնալ, որովհետեւ կեանքը թերի է առանց շփման ու մարդ կրնայ փայլիլ ու բաւարարուիլ՝ միայն յարաբերակցութեան, բաղդատութեան մէջ։ Անփոխարինելի բնոյթով, խորքային իմաստով եւ ինքնուրոյն հրապոյրով հանդերձ, առանձնութիւնը որոշ տխրութիւն մը կ՚ենթադրէ՝ որքան որ ալ մարդ ուրիշին առանձնութիւնը պատկերացնէ սեփական ընկալումով ու մեկնակէտով։

«Երբ որ բարեկամի մը երթամ, տունը չեն ըլլար…» Մեթին Ալթըօքի բանաստեղծութեան այս նշանաւոր տողը միթէ գանգա՞տ է, թէ պոռթկում։

«Կը հասկնա՞ք, թէ ինչ կը նշանակէ երթալու տեղ մը չունենալ», հարց կու տայ Տոսթոեւսքի։

Երթալու տեղ մը չունենալը ահաւոր է՝ պատճառը ինչ որ ալ ըլլայ. առանձնութիւն կամ մոլորութիւն։