ԱՅՍՕՐ ԵՍ ԱՆՀՈԳ ԵՄ…

Տունը վրաս պիտի փլի, եթէ վայրկեան առաջ դուրս չգամ, մաքուր օդ կ՚ուզեմ եւ թէեւ ամառ ըլլալուն՝ թեթեւ հագուստներն անգամ ծանր կը կշռեն վրաս։ Ուսերս կքած են, այս մտահոգութիւնները օձի նման փաթթուեր են վրաս եւ ուր որ է պիտի խեղդուիմ։ 

Մէկ ճար կայ… Օձին գլուխը կտրել եւ յանձնուիլ անհոգութեան… Ելեկտրականութիւնը պէտք է վճարեմ՝ թող երկու օր ուշ ըլլայ, հերթի կենալու սիրտ չունիմ… Սառնարանս պարպուեր է՝ հաց-պանիրով ալ կը կշտանամ՝ ո՞վ շուկայի սիրտ ունի… Հագուելիք շատ ունիմ՝ լուացքի ալ պէտք չկայ… մանրուքներ, որոնք միասին բանակ կազմած են ինծի դէմ եւ ես կ՚ուզեմ գոնէ օր մը պարզապէս չզբաղիլ ժամանակս խլող պարտականութիւններով… 

Անհոգ ապրիլ… Եւ ոչ միայն անհոգ, այլ նաեւ անտարբեր…

Կը յիշեմ երգ մը. «Que sera sera, whatever will be, will be»…

Երգելով դուրս ելայ տունէն անհոգութիւն վայելելու…

Սովորական ճամբաս է դէպի Նոր Քաղաք, ճամբուն վրայ ձախիս նոյն մուրացիկ կինն է, քանի մը ամսական մի՛շտ քնացած մանկիկը գիրկը։ (Կը հետաքրքրէր զիս այն, որ ինչպէս կրնար մանկիկը միշտ քնացած ըլլալ, օր մը

ձայնը չէի լսած կամ աչքերը բաց չէի տեսած, նաեւ չէր մեծնար: Պահ մը նոյնիսկ կասկածած եմ եթէ իսկակա՞ն է կամ պուպրիկ է… Շատ ուշ իմացայ ճշմարտութիւնը կեղծ աղքատներուն, որոնց համար մուրացկանութիւնը ապրուստի միջոց է, նոյնիսկ երեխային քնաբեր տալով, որ ծպտուն չհանէ տաք արեւին տակ եւ դիմանայ։ Ամէն տարի ծնունդ կու տան, եթէ պէտք ըլլայ՝ քրոջ-եղբօր զաւակը կ՚առնեն այն տարիքի, որպէսզի գիրկերնին քնանայ մուրալու ժամանակ… Մուրալու համար տուրք չկայ)։ Հեռուէն կը ժպտայ, գիտէ, որ անպայման բան մը պիտի սահեցնեմ ձեռքը։ Որոշեցի չտալ, երիտասարդ կին է, թող երթայ աշխատի մտածեցի, իմ հոգս չէ։

Տաք է, ինչպէս միշտ նոյն խանութէն ջուր կ՚առնեմ։ Ջուրը չորս շէքէլ է եւ վաճառողը մի՛շտ մէկ շէքէլ մանր չ՚ունենար եւ ես այդ մէկ շէքէլը ժպիտով մը իրեն կը ձգեմ։ Բայց այսօր՝ ո՛չ։ Յամառօրէն կը սպասեմ, որ այդ շէքէլը տայ, ինչո՛ւ իրեն պիտի ձգեմ, ինք արդէն իր շահը ըրած է։ Իմ հո՞գս է, թէ ինչ մուտք ունեցած է այսօր։

Հասած եմ հանրակառքի կայանը եւ կ՚ուզեմ անհոգութիւնս հանրակառքին մէջ շարունակել… Բարեբախտաբար ազատ տեղ մը կը գտնեմ պատուհանին քով, կ՚ուզեմ երկա՜ր շրջան ընել, թող կլոր-կլոր դառնայ նոյն ճամբան… 

Յաջորդ կայանը կը հասնինք, տարեց կին մը կը բարձրանայ, բայց ինչո՞ւ տեղս զիջեմ, ուրիշը թող իր տեղը տայ, այսօր ես անհոգ եմ եւ պիտի վայելեմ անհոգութիւնս…

Պզտիկ մը մօր գիրկը կու լայ, աւելի մեծը հանգիստ չի տար մօրը, պահ մը կ՚ուզեմ օգնել աւելի մեծին զբաղեցնելով, բայց ոչ, այսօր անհոգ եմ ես։ Մայրը ինքն է՝ ինք ալ թող մտածէ։

Զոյգ մը կը բարձրանան կռուելով, աղջիկը կու լայ, տղան ջղային է, բայց ո՞վ չէ կռուած իր սիրածին հետ… Թող լեզու գտնեն… Իմ հո՞գս է տանջուիմ իրենց համար…

Ժամ մը պտտելէ ետք մեր թաղը հասնելով կ՚իջնեմ հանրակառքէն մտածելով, որ որքա՜ն հաճելի պտոյտ մըն էր… Բայց…

Այս ժամանակը կրնայի օգտագործել լուացքը մեքենան դնելով եւ մինչ այդ մինչեւ աւարտը լուացքին՝ շուկայ իջնել եւ գնումներս ընել, վերադարձին դրամատուն մտնել եւ ելեկտրականութեան հաշիւը վճարել…

Զարմանալիօրէն յոգնած կը զգամ, քայլերս դժուար կ՚առնեմ, թերեւս ժամ մը անշարժ նստելուս պատճառով ոտքերս բռնուած են։

Տարեց կնոջ հեւքը կը խանգարէ զիս… Մանկան լացը ականջներէս չի հեռանար… Մուրացկան կնոջ ձեռքը օդին մէջ ետեւէս կու գայ… Ամօթ կը զգամ ջուր ծախողին շուարած եւ անակնկալի եկած նայուածքէն… Արդեօք սիրահար զոյգը հաշտուեցա՞ւ, թէ…

Քայլերս կը ծանրանան, հազիւ կը բարձրանամ մեր աստիճաններէն… Ծանրութիւն մը վրաս կը ճնշէ զիս…

Անհոգութիւն՝ ի՜նչ ծանր էիր…

ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

Երուսաղէմ