ՔՐԻՍՏՈՍ ՄԵՐ ՏԷՐԸ

Հաւատացեալին համար յստակ է, որ Քրիստոս փրկի՛չ է, բայց Ան ճշմարտապէս Տէ՞ր է։ Եթէ Ան «Տէր» չըլլայ, ապա ուրեմն Ան փրկիչ չէ։ Բանականութեան բնական հետեւանքն է ասիկա։ Անոնք որոնք Յիսուս Քրիստոսը ընդունած չեն որպէս իրենց Տէրը եւ տակաւին կը կարծեն, թէ Ան իրենց փրկիչն է, կը սխալի՛ն եւ իրենց յոյսը աւազի վրայ հաստատուած է։ Բազմութիւններ խաբուած են այս էական կէտին մէջ եւ, հետեւաբար, եթէ «հաւատացեալ»ը մտահոգ է իր հոգիին համար, պէտք է «Տէր» եւ «Փրկիչ» եզրերը ուշադրութեամբ նկատի առնուի։

Երբ հարց կը ծագի, թէ Քրիստոս Տէ՞ր է, այս չի նշանակեր, թէ մարդ կը հաւատա՞յ Նազովրեցի Յիսուսի Աստուածութեան։

Ուստի, Սատանան ալ կը հաւատայ Յիսուսի Աստուածութեան. (ՄԱՏԹ. Ը 28-29)։ Կարելի է անշուշտ վճռականօրէն հաւատալ Քրիստոսի Աստուածութեան եւ տակաւին մեղքերու մէջ ըլլալ։ Կարելի է Իր մասին խօսիլ, քարոզել ծայրագոյն յարգանքով, համոզումով եւ աղօթքներու մէջ համաձայն ըլլալ Անոր Աստուածային նկարագրին եւ տակաւին «փրկուած» չըլլալ։ Կարելի է մեղադրել եւ զզուիլ անոնցմէ՝ որոնք կը զրպարտեն, կ՚ուրանան Անոր անձնաւորութիւնը եւ տակաւին հոգեկան անկեղծ սէր չունենալ Անոր հանդէպ։

Երբ կը հարցուի, թէ Քրիստոս Տէ՞ր է, այս կը նշանակէ՞, որ Ան իրապէ՛ս մարդուս սրտին խորքը գահին վրայ է. Ան իրապէս մարդուս կեանքին Տէ՞րն է։ Եսայի մարգարէ սապէս կը նկարագրէ մարդուն բնութիւնը. «Ամէնքս ոչխարներու պէս մոլորեցանք, ամէն մէկս իր ճամբան դարձաւ». (ԵՍ. ԾԳ 6)։

Ապաշխարութենէն առաջ ամէն մարդ կ՚ապրի իր անձը հաճեցնելու համար։ Հին կտակարանին մէջ շրջան մը կար, որ ամէն մարդ իր աչքերուն հաճելի եղածը կ՚ընէր. ինչո՞ւ, որովհետեւ «Այդ օրերը Իսրայէլի մէջ թագաւոր չկար». (ԴԱՏ. ԻԱ 25)։ Ճի՛շդ այս կէտին է, որ մեր ուշադրութիւնը կը դարձնենք։

Մինչեւ Քրիստոս մեր Տէրը եւ Թագաւորը չըլլայ՝ մինչեւ չի խոնարհի Անոր մականին եւ ցուպին տակ, մինչեւ Անոր կամքը իր կեանքին օրէնքը չըլլայ, «ԵՍ»ը կը տիրապետէ եւ Յիսուս Քրիստոս դո՛ւրս կը մնայ։

Երբ Սուրբ Հոգին Իր շնորհքի գործը սկսի հոգիի մը մէջ, Ան մեղքի գիտակցութեան կը բերէ։ Ան ցոյց կու տայ մեղքին իրական եւ ահաւոր բնութիւնը։ Ապստամբութեան նմոյշ մըն է, Աստուծոյ հեղինակութիւնը արհամարհող եւ քամահրող, եւ իր կամքին դիրքաւորումը Իր կամքին հանդէպ։ Ան ցոյց կու տայ մարդուն երբ «Իր ճամբան» բռնէ. (ԵՍ. ԾԳ 6), ինքզինք հաճեցնելով Աստուծոյ դէմ պայքարած եւ մարտահրաւէր հռչակած, հակառակ որ Յիսուս կ՚ըսէ. «Ե՛ս եմ ճամբան». (ՅՈՎՀ. ԺԴ 6)։

Մարդ երբ իր անձը քննէ ներհայեցողութեամբ՝ կը տեսնէ, թէ ո՜րքան ապստամբ մէկը եղած է տարիներով, որքան անտարբեր՝ զԱստուած պատուելու, պաշտելու եւ Իր կամքին հնազանդելու եւ հպատակելու եւ կը լեցուի սարսափով եւ անձկութեամբ եւ կը զարմանայ, թէ ինչո՞ւ եռապատիկ ՍՈՒՐԲը զինք դժոխք չէ նետած։

Ապաշխարութիւն, ճշմարիտ եւ փրկարար զղջում եւ ապաշխարութիւն՝ դա՛րձ մըն է մեղքէն դէպի Աստուած՝ Յիսուս Քրիստոսով։ Աստուծոյ դէմ մարդուն պատերազմական զէնքերը վար դնելն է՝ զէնընկէցութիւն, զԻնք անարգելու եւ Իր հեղինակութիւնը անտեսելու եւ անտարբերութեան դադրում մըն է։

Նոր կտակարանի մէջ ապաշխարութիւնը սապէս կը բացատրուի. «… Դուք կուռքերէն Աստուծոյ դարձաք՝ կենդանի եւ ճշմարիտ Աստուծոյ ծառայելու», ենթակայ ըլլալով եւ հնազանդելով. (Ա ԹԵՍ. Ա 9)։ «Կուռք»ը այն առարկան է կամ անձը՝ որու կը տրուի՝ ի՛նչ որ միայն Աստուծոյ արժան է. մեր սիրոյն գերագոյն տեղը, մեր սրտերուն կաղապարումը Իր մէջ եւ Անոր տիրական զօրութիւնը մեր կեանքերուն մէջ։ Ճշմարիտ ապաշխարութիւնը կը փաստուի. «Տէ՛ր, ի՞նչ կ՚ուզես որ ընեմ» համարով. (ԳՈՐԾՔ. Թ 6)։ Ա՛յս է անվերապահ յանձնուիլը Իր սրբազան կամքին…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ապրիլ 4, 2025, Իսթանպուլ