ՈՉ ԵՒՍ Է ՎԱՀՐԻՃ ՉԱՓԱՐԵԱՆ

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­տա­նի­քը ու­նե­ցած է ծանր կո­րուստ մը։ Այս­պէս, հաս­տա­տու­թեան ա­ռա­ջին շրջա­նա­ւարտ­նե­րէն Վահ­րիճ Չա­փա­րեան կնքած է իր մահ­կա­նա­ցուն՝ խոր ցաւ պատ­ճա­ռե­լով թէ՛ իր ըն­տա­նի­քին եւ թէ հա­մայն դպրե­վանք­ցի­նե­րուն։ Վահ­րիճ Չա­փա­րեան դպրե­վանք­ցի­նե­րու «Պա­պա Վահ­րիճ»ն էր։ Բարձր ճար­տա­րա­պետ էր ու միեւ­նոյն ժա­մա­նակ կեան­քի ողջ տե­ւո­ղու­թեան ե­ղած էր Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ սպա­սա­ւո­րը. ու­նէր ու­րա­րա­կիր դպի­րի աս­տի­ճան։

Վահ­րիճ Չա­փա­րեան ծնած էր 1937 թուա­կա­նին Ան­տիո­քի Պի­թիաս գիւ­ղին մէջ։ Փոքր տա­րի­քին ուս­ման հա­մար ե­կած էր Պո­լիս։ Նա­խակր­թա­րա­նի ու­սու­մը ստա­ցած էր Գա­րա­կէօ­զեան Տան մէջ։ Ա­ւե­լի վերջ ա­շա­կեր­տած էր Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քին։ Իր ա­շա­կեր­տու­թեան տա­րի­նե­րուն տա­կա­ւին բաց էր Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­ծա­յա­րա­նի բա­ժի­նը, հե­տե­ւա­բար այն­տեղ հե­տե­ւած էր Աս­տուա­ծա­բա­նու­թեան։ Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քէն վկա­յուե­լէ վերջ բարձ­րա­գոյն ու­սու­մը շա­րու­նա­կած էր Իս­թան­պու­լի Թեք­նիկ հա­մալ­սա­րա­նէն ներս։ Թաշ­քըշ­լա­յի մաս­նա­ճիւ­ղին մէջ հե­տե­ւած էր ճար­տա­րա­պե­տա­կան ճիւ­ղին։ Հինգ տա­րուան ու­սում­նա­կան շրջա­նէ մը վերջ վկա­յուած էր որ­պէս բարձր ճար­տա­րա­պետ։

Վահ­րիճ Չա­փա­րեա­նի կո­րուս­տով մեզ­մէ հրա­ժեշտ կ՚առ­նէ թրքա­հայ հա­մայն­քի ե­րէց սե­րուն­դի շատ խորհր­դան­շա­կան դէմ­քե­րէն մին, որ կը վա­յե­լէր մեծ յար­գանք ու հա­մակ­րանք։ Վահ­րիճ Չա­փա­րեան ըն­կե­րա­յին կեան­քէ ներս բա­րի համ­բաւ ձեռք բե­րած ա­նուն մըն էր ու կը հա­մա­րուէր Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­տա­նի­քի սիւ­նե­րէն։

Յու­ղար­կա­ւո­րու­թեան վայրն ու թուա­կա­նը ա­ռանձ­նա­պէս պի­տի ծա­նու­ցուի ըն­տա­նե­կան մա­հազ­դով։

Այս տխուր առ­թիւ երկ­նա­յին հան­գիստ կը հայ­ցենք իր հոգ­ւոյն ու կը վշտակ­ցինք իր ը­նա­տի­քին, մա­նա­ւանդ իր քոյ­րե­րուն՝ բազ­մա­վաս­տակ կրթա­կան մշակ Շո­ղեր Չա­փա­րեա­նին, Տէր եւ Տի­կին Նու­պար-Շիր­վան Եըլ­տը­զին, ինչ­պէս նաեւ Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի հա­մայն ըն­կեր­նե­րուն։