Վե­րա­կանգ­նենք Ինչ Որ Վստա­հուած Է Մե­զի

«Մենք բո­լորս լոյս աշ­խարհ ե­կած ենք աշ­խա­տան­քի մեր բա­ժնին մա­սը կա­տա­րե­լու հա­մար: Իսկ չէ՞ որ ձե­զի վի­ճա­կ-ւած է ա­պա­գան ստեղ­ծել, աշ­խար­հը ա­ւե­լի լաւ դարձ­նել, քան ինչ որ է այ­սօր»։
Ֆ­ՐԻ­ՏԻՈՖ ՆԱՆ­ՍԵՆ

Մենք երկ­րա­գուն­դի վրայ գո­յու­թիւն ու­նինք ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար մեր ստեղ­ծի­չին ե­րազ­նե­րը: Հրա­ւի­րուած  ենք ո­րոշ ժա­մա­նակ ապ­րե­լու  հա­մար եր­կիր մո­լո­րա­կի վրայ…

Եր­կիր մո­լո­րա­կի վրայ գո­յու­թիւն ու­նե­ցող ա­մէն բա­նի  մէջ կը տի­րէ կարգ ու կա­նոն. մո­լո­րա­կա­յին հա­շուարկ­նե­րէն եւ չա­փե­րէն սկսեալ մին­չեւ մրջիւ­նի մը ծնուն­դին մէջ ա­մե­նա­փոք­րիկ ման­րա­մաս­նու­թիւնն ան­գամ հաշ­ուըւած է. հե­տե­ւա­բար մենք եւս, իբ­րեւ այս մո­լո­րա­կի ան­դամ­ներ եւ նա­խախ­նա­մու­թեան  նպա­տակ­նե­րը ի­րա­կա­նաց­նե­լու կան­չուած­ներ, մեր ա­ռօ­րեա­յին մէջ պէտք է մտցնենք կարգ ու կա­նոն՝ կա­տա­րե­լա­գոր­ծե­լու հա­մար մենք զմեզ եւ յա­ջող ան­ձեր ըլ­լա­լու հա­մար:

Պէտք է ըլ­լանք դրա­կան ան­ձեր: Յա­ջող ան­ձեր կրնանք ըլ­լալ, ե­թէ դրա­կան կե­ցուածք կամ մօ­տե­ցում ու­նե­նանք: Աս­տուա­ծոր­դին Երկ­րի վրայ ապ­րած իր ամ­բողջ ըն­թաց­քին միշտ սրբագ­րե­լիք բա­ներ ու­նէր եւ՝ դրա­կան կե­ցուածք: Ոչ մէկ բան կոր­սուած կամ  ան­պէտք  պէտք  է հա­մա­րել, ա­մէն բա­նի մէջ կա­րե­լի է տես­նել յոյս մը՝ բա­րե­փո­խե­լու զայն դէ­պի լա­ւը: Մենք շատ յա­ճախ կ՚ա­ճա­պա­րենք  թա­փե­լու այն բա­նը, որ ան­յոյս կը թուի մե­զի… Քրիս­տոս միշտ լաւ բա­ներ ու­նէր  մար­դոց տա­լու հա­մար. մենք մե­զ վար­ժեց­նենք ըլ­լա­լու դրա­կան. մար­դիկ չեն սի­րեր բա­ցա­սա­կան  անձ­նա­ւո­րու­թիւն­նե­րը  կամ ա­նոնց հե­տե­ւի­լը…

Բնաւ չդժգո­հինք մե­զի հա­կա­սող  մար­դոց հա­մար, ո­րով­հե­տեւ իւ­րա­քան­չիւր ան­հատ մե­զի տա­լիք  բան մը ու­նի, կամ՝ մենք ա­նոր…

Երբ կը գոր­ծենք Աս­տու­ծոյ հետ եւ իր չա­փա­նիշ­նե­րով, իր ե­րազ­նե­րը կ՚ըլ­լան մեր ե­րազ­նե­րը, նաեւ իր տե­սիլք­նե­րը՝ մեր տե­սիլք­նե­րը… ա­նոր հա­մար ալ, Ան իր կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը կը փո­խան­ցէ մե­զի, Ան իր զօ­րու­թե­նէն  կը փո­խան­ցէ մե­զի, որ­պէս­զի կա­րե­նանք իր տե­սիլ­քը ի­րա­կա­նաց­նել:

Քա­նի որ Ան մե­զի հետ է, ինչ որ ը­նենք, պի­տի յա­ջո­ղի, ե­թէ իր թա­գա­ւո­րու­թեան հա­մար է եւ իր կամ­քին հա­մա­ձայն: Նոյ­նիսկ մեր ձա­խո­ղու­թիւ­նը ա­նի­կա յա­ջո­ղու­թեան պի­տի վե­րա­ծէ, ե­թէ մենք ի­րեն կը վստա­հինք: Ա­նի­կա բլուր­նե­րը հա­ւա­սա­րեց­նե­լու եւ լեռ­ներ տե­ղա­փո­խե­լու զօ­րու­թիւ­նը  ու­նի… Ե­թէ նոյ­նիսկ չկա­րե­նանք մեր կեան­քին մէջ գտնուող լե­ռը կամ դժուա­րու­թիւ­նը վերց­նել, մենք Աս­տու­ծոյ օգ­նու­թեամբ պի­տի կա­րե­նանք այդ լե­րան վրա­յէն նա­յիլ…

Ե­թէ մենք Աս­տու­ծոյ  պատ­կե­րով  ստեղ­ծուած ենք  ու­րեմն ան­կա­րե­լի բա­նե­րը կա­րե­լի դարձ­նե­լու կա­րո­ղու­թիւ­նը պի­տի ու­նե­նանք:

Նէե­մեայ եբ­րա­յե­ցի մըն էր եւ գե­րի տա­րուած  էր Ա­սո­րես­տա­նի Շու­շան մայ­րա­քա­ղա­քը, որ ներ­կա­յի Ի­րա­քի սահ­ման­նե­րուն մէջ կը գտնուէր: Թա­գա­ւո­րին մատ­ռուակն էր. գի­տէր, որ Աս­տուած իր կեան­քին հա­մար ծրա­գիր մը ու­նէր եւ զինք ո­րոշ նպա­տա­կի մը հա­մար ստեղ­ծած էր: Աս­տուա­ծա­շուն­չի  պատ­մա­կան գիր­քե­րուն մէջ Նէե­մեայ գիր­քը այս հե­րո­սին կող­մէ գրուած է: Գիր­քին ա­ռա­ջին գլխուն մէջ՝ «Նէե­մեայ Ա.» ա­նի­կա նկա­րագ­րած է, թէ ինչ­պէս իր հայ­րե­նի­քը շատ  վատ վի­ճա­կի մէջ էր, Ե­րու­սա­ղէ­մի պա­րիսպ­նե­րը քան­դուած, իսկ դռնե­րը այ­րած էին: Ան խղճաց իր ժո­ղո­վուր­դին, ցա­ւակ­ցե­ցաւ ա­նոնց, թէեւ հե­ռու էր ա­նոնց­մէ, բայց ու­զեց օգ­տա­կար դառ­նալ ա­նոնց ելք մը գտնել այս վի­ճա­կէն դուրս գա­լու հա­մար: Աս­տուա­ծա­յին սէ­րը ստի­պեց ի­րեն, որ ծան­րա­բեռ­նում զգայ իր ժո­ղո­վուր­դին եւ հայ­րե­նի­քին նկատ­մամբ: Մղուե­ցաւ գոր­ծի, իսկ նա­խախ­նա­մու­թիւ­նը օգ­նեց ա­նոր, որ ան հաս­նի իր նպա­տա­կին:

Նէե­մեայ սուգ ը­րաւ, ծոմ պա­հեց եւ ա­ղօ­թեց: Ծոմ պա­հել՝ կը նշա­նա­կէ կեդ­րո­նա­նալ Աս­տու­ծոյ եւ ա­նոր ա­մե­նա­զօր կա­րո­ղու­թիւն­նե­րուն վրայ: Աս­տուած կրնայ բո­լոր բա­ցա­սա­կան բա­նե­րը փո­խել դրա­կա­նի, Ան ա­մե­նա­կա­րող է:

Ա­ղօ­թեց, Աս­տուծ­մէ օգ­նու­թիւն խնդրեց: Մա­նա­նե­խի հա­տի­կի չափ ե­թէ հա­ւատք ու­նե­նանք, բան մը անհ­նա­րին պի­տի չըլ­լայ մե­զի հա­մար: Մա­նա­նե­խի հա­տի­կի չափ հա­ւատ­քը այն հա­ւատքն է, որ կը գի­տակ­ցի, թէ ինք ամ­բող­ջու­թեամբ Աս­տուծ­մէ կա­խեալ է: Երբ գի­տակ­ցինք այս ի­րա­կա­նու­թեան, աս­տ-ւա­ծա­յին  զօ­րու­թիւն  պի­տի բխի մեր մէ­ջէն:

Նէե­մեայ գե­րի մըն էր, ո­րուն ձեռ­քէն ո­չինչ կու գար, բայց իր ա­ղօթ­քը  զօ­րու­թիւն ու­նէր եւ պա­տաս­խան ստա­ցաւ:

Ե­թէ մենք մաս չկազ­մենք  այն գոր­ծին, ո­րուն հա­մար նա­խա­սահ­մա­նուած ենք, ու­րիշ մը  մեր տե­ղը պի­տի գրա­ւէ: Աս­տուած նոյ­նիսկ շնորհք գտնել պի­տի տայ մե­զի հոն, ուր ակն­կա­լե­լը  դժուար է:

Հա­ւատ­քի քայլ առ­նել եւ քաջ ըլ­լալ: Նէե­մեայ հա­մար­ձակ էր եւ նա­խա­ձեռ­նող «Նէե­մեայ 2.2-5»:

Ե՞րբ քայլ առ­նել: Ա­ղօթ­քով հարց­նենք Աս­տու­ծոյ, թէ Ան երբ կ՚ու­զէ, որ սկսինք: Նէե­մեայ ա­ղօ­թեց եւ Աս­տուած ան­մի­ջա­պէս պա­տաս­խա­նեց: Թա­գա­ւո­րը ա­ռանց ա­նոր նոյ­նիսկ մէկ բա­ռին, նշմա­րեց Նէե­միա­յի տրտմու­թիւ­նը եւ հար­ցուց, թէ ի՞նչ կրնար ը­նել ի­րեն օգ­տա­կար դառ­նա­լու  հա­մար:

Մեզ­մէ ո­մանք սխալ ժա­մա­նակ կ՚ընտ­րեն: Ժա­մա­նա­կը կա­րե­ւոր է:

Սպա­սու­մի վի­ճա­կը կոր­սուած ժա­մա­նակ չէ: Երբ դուն տե­սիլք մը ու­նիս, եւ Աս­տուած կ՚ու­զէ, որ սպա­սես, մի՛ յու­սա­հա­տիր:

Թե­րեւս  դժուար է սպա­սե­լը, բայց հա­ւա­տա՛, որ այդ սպաս­ման մի­ջո­ցին Ան քու վրադ կ՚աշ­խա­տի: Կը կո­փէ քու կամքդ:

Երբ կը հա­ւա­տաս, պատ­րա՛ստ ե­ղիր տես­նե­լու Աս­տու­ծոյ հրաշք­նե­րը:

Աս­տուած ոչ միայն դու­ռը կը բա­նայ, այլ նաեւ քե­զի պէտք ե­ղած զէն­քե­րը կու  տայ աշ­խա­տե­լու եւ գոր­ծե­լու հա­մար:

Ե­թէ մեր կա­րի­քը քիչ է, քիչ պի­տի տայ, ե­թէ շատ է, շատ պի­տի տայ: Ե­թէ մեծ է մեր տե­սիլ­քը, մե­զի մեծ կա­րե­լիու­թիւն­ներ պի­տի տայ: Մե­ծու­թիւ­նը չի կա­յա­նար մեր որ­քան ու­նե­նա­լուն մէջ, այլ որ­քան տա­լուն մէջ:

Նէե­մեա­յին  սահ­ման­նե­րը անց­նե­լու  հրա­ման «ԱՆ­ՑԱ­ԳԻՐ» տրուե­ցաւ, որ ան­կա­րե­լի բան մըն էր գե­րիի մը հա­մար: Նաեւ փայտ տրուե­ցաւ թա­գա­ւո­րին ան­տա­ռէն, որ­պէս­զի եր­թայ եւ վե­րա­շի­նէ իր ա­ւե­րուած քա­ղա­քին պա­րիսպ­նե­րը:

Այն ան­ձը, որ բնաւ չէ ին­կած կամ ձա­խո­ղած, չի կրնար մագլ­ցիլ կամ բարձ­րա­նալ: Ձա­խո­ղու­թիւն­նե­րը յա­ջո­ղու­թեան բա­նա­լի­ներն են: Մեր տկա­րու­թիւն­նե­րը հնա­րա­ւո­րու­թիւն կու տան Աս­տու­ծոյ, որ Ան ցոյց տայ իր զօ­րու­թիւ­նը:

Յա­ջող ան­ձե­րը ա­նոնք են, ո­րոնք կ՚աշ­խա­տին ե­րե­ւան հա­նել ու­րիշ­նե­րու կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը:

-Մեր տե­սիլ­քի ճամ­բուն վրայ շա­տե­րէ պի­տի մերժուինք, պէտք է նա­խա­տե­սենք այս մէ­կը, բայց հաս­տա­տօ­րէն պէտք է գիտ­նանք, որ Աս­տուած ան­պայ­ման պի­տի փո­խա­րի­նէ մեր վնաս­նե­րը, երբ ի­րեն հա­մար կը մեր­ժուինք ու­րիշ­նե­րէ:

Հո­գե­ւոր հա­սու­նու­թեան ա­մե­նա­կա­րե­ւոր նշանն է՝ երբ վստահ ըլ­լանք, թէ Աս­տուած  մեզ բռնած է, նաեւ այն, երբ կը խո­նար­հինք Աս­տու­ծոյ առ­ջեւ, կրնանք  կանգ­նիլ եւ հա­մար­ձա­կու­թիւն ու­նե­նալ մար­դոց առ­ջեւ, ինչ­պէս Նէե­մեան հա­մար­ձա­կե­ցաւ իր հար­ցը ար­տա­յայ­տե­լու թա­գա­ւո­րին առ­ջեւ:

Երբ սկսիս գոր­ծի մը, մի՛ մտա­հո­գուիր, որ կա­րե­լիու­թիւն­ներ չու­նիս, քու պա­կաս­ներդ  թա­քուն օրհ­նու­թիւն­ներ են, ո­րոնք Աս­տու­ծոյ ձեռ­քը ցոյց պի­տի տան քե­զի: Հար­ցե­րը միայն պա­հուած ա­ռիթ­ներ են: Նէե­մեան թա­գա­ւո­րին քով գե­րի պի­տի տա­րուէր, որ հե­տա­գա­յին թա­գա­ւո­րին օգ­նու­թեամբ իր եր­կի­րը կա­ռու­ցէր:

Ե­լից 9.16-ի մէջ Աս­տուած կ՚ը­սէ Մով­սէ­սի. «Ա­սոր հա­մար քեզ վեր­ցու­ցի, որ իմ զօ­րու­թիւնս քեզ­մով ցուց­նեմ ու ամ­բողջ երկ­րին մէջ իմ ա­նունս պատ­մուի»:

Մեր հո­գին աչ­քեր ու­նի: Կրնանք  Աս­տու­ծոյ գոր­ծե­րը  հո­գիով տես­նել: Թէեւ մեր մար­մի­նը սահ­մա­նա­փակ է, բայց մեր հո­գիին աչ­քե­րը ան­սահ­մա­նը կը տես­նեն:

Եր­կու հի­ւանդ­ներ նոյն սե­նեա­կը կը բաժ­նեկ­ցէին միա­սին հի­ւան­դա­նո­ցի մը մէջ: Մէ­կը միշտ պառ­կած պէտք էր մնար կռնա­կին վրայ ան­կո­ղի­նին մէջ, իսկ միւ­սը օ­րը մէկ ժամ ի­րա­ւունք ու­նէր նստե­լու պա­տու­հա­նին  կող­քը: Երբ ան գար պա­տու­հա­նին մօտ, իր հի­ւանդ ըն­կե­րոջ հա­մար, որ չէր կրնար շար­ժիլ, այն­պի­սի հիա­նա­լի պատ­կեր­ներ կը  նկա­րագ­րէր, որ պառ­կա­ծը կա­րե­նար դի­տո­ղի մը չափ ու­րա­խա­նալ: Կը պատ­մէր, թէ ինչ­պէս երբ զե­փիւ­ռը բարձ­րա­նար, ծա­ռե­րը Աս­տուած կ՚օրհ­նէին: Լճա­փին մա­նուկ­ներ կը խա­ղա­յին եւ հո­րի­զո­նը որ­քան գե­ղե­ցիկ էր:

Պա­տու­հա­նէն գե­ղեց­կու­թիւն­ներ նկա­րագ­րող հի­ւան­դը կը մա­հա­նայ, իսկ կռնա­կին վրայ ան­շարժ պառ­կո­ղը կը խնդրէ, որ զինք փո­խադ­րեն ա­նոր ան­կո­ղի­նը եւ գլու­խը դժուա­րու­թեամբ կը բարձ­րաց­նէ տես­նե­լու հա­մար ա­նոր տե­սած­նե­րը: Մե­ծա­պէս կը զար­մա­նայ ան, երբ իր դի­մաց ցցուած կը տես­նէ մի­միայն պատ մը: Հարց կու տայ հի­ւան­դա­պա­հու­հիին, թէ իր ըն­կե­րը ինչ­պէ՞ս չէր կրցած տես­նել այդ պա­տը, հի­ւան­դա­պա­հու­հին կը պա­տաս­խա­նէ, թէ, մա­հա­ցող հի­ւան­դը կոյր մըն էր եւ նոյ­նիսկ այդ պա­տը չէր կրնար տես­նել:

Աս­տուած ալ կ՚ու­զէ, որ իր գոր­ծե­րը մենք իր հո­գիի աչ­քե­րով տես­նենք եւ շօ­շա­փենք: Մարդ­կա­յին աչ­քե­րով չնա­յինք իր գոր­ծե­րուն: Ան մե­զի ցոյց պի­տի տայ՝ ի՛նչ ը­նել եւ ո՛ւր եր­թալ: Ան կ՚ու­զէ, որ մեր հո­գիին աչ­քե­րով տես­նենք ա­նե­րե­ւոյ­թը, նաեւ տես­նենք մեր թշնա­մին՝ չա­րը:

Լաւ պէտք է գիտ­նանք, որ մեր թշնա­մի­նե­րը ան­ձեր չեն: Յի­սուս մե­ռաւ, որ­պէս­զի ամ­բողջ մարդ­կու­թիւ­նը  փրկէ: Ու­րեմն ոչ թէ ան­ձե­րը պէտք է պար­տու­թեան մատ­նենք, ա­պա՝ չար ու­ժե­րը:

Ա­մէն չար ուժ պի­տի խո­նար­հի Յի­սուս Քրիս­տո­սի  առ­ջեւ: Յի­սու­սի հո­գին երբ քու մէջդ է, քու առ­ջեւդ պի­տի խո­նար­հին բո­լոր չար ու­ժե­րը:

Աս­տու­ծոյ հո­գին կ՚ու­զէ ա­ռաջ­նոր­դել ի­րեն պատ­կա­նող ժո­ղո­վուր­դը: Շատ ան­գամ Աս­տու­ծոյ հո­գին կ՚ու­զէ փո­խել մեր ուղ­ղու­թիւ­նը եւ մեզ ու­րիշ տեղ ղրկել:

Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ թէեւ զգա­յուն էր Սուրբ Հո­գիին ձայ­նին, բայց Աս­տուած ա­նոր ուղ­ղու­թիւ­նը փո­խեց: Աս­տուած շատ ան­գամ հա­կա­ռակ կը կե­նայ մեր ծրա­գիր­նե­րուն, բայց պէտք է զգա­յուն ըլ­լանք, որ կա­րե­նանք զա­նա­զա­նել Ա­նոր ձայ­նը:

Աս­տուած ծրա­գիր ու­նի մե­զի հա­մար, պէտք է նո­-րո­գուին մեր մտքե­րը, փո­խուի մեր բնա­ւո­րու­թիւ­նը: Ան կ՚ու­զէ, որ մենք, իբ­րեւ հայ ազգ,  պտղա­բե­րինք, ա­նոր հա­մար ալ  պէտք է փո­խուին մեր նկա­րագ­րա­յին բա­ցա­սա­կան կող­մե­րը: Միշտ ալ կրնանք փո­խուիլ. բո­լոր այն գէշ պայ­ման­նե­րը, ո­րոնց մէջ կ՚ապ­րինք, մեր կո­փուե­լուն հա­մար են: Ան կ՚ու­զէ մեզ յղկել, որ գե­ղեց­կա­նանք:

Իւ­րա­քան­չիւր ան­ձի մէջ ոս­կիի հանք մը կայ, որ մենք չենք տես­ներ, պէտք է այդ ոս­կիին վրայ դարձ­նենք մեր ու­շադ­րու­թիւ­նը: Աս­տու­ծոյ ներ­կա­յու­թիւ­նը պի­տի տես­նենք մար­դոց մէջ, երբ նա­յինք ա­նոնց դրա­կան կէ­տե­րուն:

Աս­տու­ծոյ հո­գին նուրբ եւ զգա­յուն հո­գի է. երբ  կոշ­տու­թեամբ վա­րուինք մար­դոց հետ, Ա­մե­նա­կա­լին  հո­գին կը տրտմի:

Աս­տուած կ՚ու­զէ շի­նել եւ վե­րա­կա­ռու­ցել մեզ՝ նախ իբ­րեւ ան­հատ, ա­պա՝ իբ­րեւ ժո­ղո­վուրդ եւ ազգ:

Ի՛նչ դրա­կան բա­նի մա­սին, որ մտա­ծենք, ա­նի­կա պի­տի ի­րա­կա­նա­նայ: Ե­թէ ձա­խո­ղու­թեան մա­սին մտա­ծենք, պի­տի ձա­խո­ղինք, յա­ջո­ղու­թեան մա­սին ե­թէ մտա­ծենք, պի­տի յա­ջո­ղինք:

Աս­տուած ինք պի­տի գոր­ծէ  մեր տե­ղը, ե­թէ Սուրբ Հո­գին ու­նե­նանք:

Պետ­րոս Յի­սու­սը ու­րա­նա­լէն տա­կա­ւին  քա­նի մը վայր­կեան ա­ռաջ կ՚ը­սէր. «Տէ՛ր, ո՛ւր որ եր­թաս, ե­տե­ւէդ պի­տի գամ». բայց հա­կա­ռակ Պետ­րո­սի ու­րա­ցու­մին՝ Յի­սուս ա­նոր ձա­խո­ղա­ծի աչ­քով չնա­յե­ցաւ, ո­րով­հե­տեւ տա­կա­ւին Սուրբ Հո­գին չէր ստա­ցած: Բայց յե­տոյ ան կրցաւ Ա­ւե­տա­րա­նը վկա­յել 3000 հո­գիի:

Երբ ձա­խո­ղինք, Աս­տուած մեզ դար­ձեալ կ՚ար­ժե­ւո­րէ, քա­նի որ մենք գո­յու­թիւն ու­նինք այս աշ­խար­հի վրայ, որ Աս­տու­ծոյ ե­րազ­նե­րը ի­րա­կա­նաց­նենք, ոչ թէ՝ մար­դոց կամ այս աշ­խար­հին պատ­կա­նող բա­ներ:

Շատ մեծ տար­բե­րու­թիւն կայ ին­ծի՝ մար­դոց նա­յե­լուն եւ Աս­տու­ծոյ նա­յե­լուն մի­ջեւ: Ինչ­պէս որ Դա­ւիթ իր եղ­բայր­նե­րուն մէջ կրտսե­րը ըլ­լա­լուն հա­մար չբեր-ւե­ցաւ, որ զինք ընտ­րէին, եւ նկա­տի չէին ա­ռած զինք, բայց Ան Աս­տու­ծոյ աչ­քին ա­պա­գայ թա­գա­ւոր էր:

Աս­տու­ծոյ մե­զի հան­դէպ ու­նե­ցած սէ­րը պի­տի լծէ մեզ գոր­ծի:

Աս­տու­ծոյ գոր­ծը ա­ռանց քե­զի կամ ին­ծի՝ կի­սատ կը մնայ, չ՚ամ­բող­ջա­նար: Մենք կան­չուած ենք  վե­րա­կանգ­նե­լու եւ վե­րա­շի­նե­լու թշնա­միին կամ չա­րին ա­ւե­րածն ու քան­դա­ծը: Մենք  Աս­տու­ծոյ տե­սիլ­քին եւ թա­գա­ւո­րու­թեան ան­դամ­ներն ենք: Աս­տուած պի­տի գոր­ծա­ծէ մեզ նաեւ իր թա­գա­ւո­րու­թիւ­նը կա­ռու­ցե­լու հա­մար: Պի­տի բա­նայ Ան մեր հո­գիին աչ­քե­րը, որ­պէս­զի կա­րե­նանք տես­նել ան­տե­սա­նե­լին: Երբ իր քայ­լե­րուն հետ ըն­թա­նան մեր քայ­լե­րը, մե­զի հա­մար իր պահուած գաղտ­նիք­նե­րը պի­տի բա­նայ: Քա­նի որ մենք գո­յու­թիւն ու­նինք այս աշ­խար­հի վրայ Աս­տու­ծոյ ե­րազ­նե­րը ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար:

ՄԱՐԻԱՆԱ ՊԵՐԹԻԶԼԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ