ՆՈՐ ՈՒ ԱՐԴԱՐ ՍԿԻԶԲ

Հա­յաս­տա­նի խորհր­դա­րա­նա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րու մթնո­լոր­տը ներ­կա­յաց­նե­լու ծի­րէն ներս այս ան­գամ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի զրու­ցա­կի­ցը Հայ յե­ղա­փո­խա­կան դաշ­նակ­ցու­թեան (ՀՅԴ) Գե­րա­գոյն մարմ­նի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, ՀՅԴ­-ի նա­խընտ­րա­կան Կեդ­րո­նա­կան գրա­սե­նեա­կի պետ, նախ­կին նա­խա­րար՝ Ա­ղուան Վար­դա­նեանն է: Իբ­րեւ նա­խընտ­րա­կան կար­գա­խօս ՀՅԴ-ն ընտ­րած է «Նոր սկիզբ, ար­դար Հա­յաս­տա­ն» բնա­բա­նը:

-Պա­րոն Վար­դա­նեան, ինչ­պէ՞ս կը գնա­հա­տէք յա­ռա­ջի­կայ ընտ­րու­թիւն­նե­րը եւ ա­նոնց ար­դիւնք­նե­րու կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը մեր երկ­րին հա­մար:

-Մեր երկ­րին մէջ կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գը փո­խուած է, 2018 թուա­կա­նէն ետք մենք այ­լեւս հա­մա­ժո­ղովր­դա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րով նա­խա­գահ չենք ընտ­րեր: Պի­տի չըլ­լայ մէ­կը, որ­մէ կա­խեալ է բո­լոր՝ թէ՛ ներ­քին եւ ար­տա­քին հար­ցե­րու լու­ծու­մը եւ թէ կա­ռա­վա­րու­թեան ձե­ւա­ւո­րու­մը:  Բո­լոր հար­ցե­րը պի­տի վճռուին խորհր­դա­րա­նէն ներս: Իսկ այս մէ­կը կը նշա­նա­կէ, որ օ­րէնս­դիր մար­մի­նը կտրուկ աճ պի­տի ար­ձա­նագ­րէ: Խորհր­դա­րա­նա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գը ե­ղած է մեր կու­սակ­ցու­թեան հա­մո­զու­մը: Մենք աշ­խա­տած ենք քսա­նէ ա­ւե­լի տա­րի­ներ, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ ան­ցում կա­տա­րուի այս հա­մա­կար­գին: Ո­րով­հե­տեւ այս պա­րա­գա­յին ո­րո­շում­նե­րը ոչ թէ մէկ ան­ձէ կա­խեալ են, այլ ա­նոնք պի­տի ըն­դու­նուին քննար­կում­նե­րու, բա­նա­վէ­ճե­րու, զի­րար հա­մո­զե­լու, տե­սա­կէտ­նե­րու բախ­ման ար­դիւն­քին, որ ան­շուշտ շատ ա­ւե­լի ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան է: Այս ա­ռու­մով յոյժ կա­րե­ւոր է, որ խորհր­դա­րա­նէն ներս ներ­կա­յա­ցուած ըլ­լան ի­րա­կան քա­ղա­քա­կան ու­ժեր: Դուք կը տես­նէք՝ քա­ղա­քա­կան դաշ­տի վեր­ջին վե­րի­վայ­րում­նե­րը, երբ հա­կա­ռակ մօ­տե­ցում­ներ եւ սկզբունք­ներ ու­նե­ցող քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներ կը փոր­ձէին ի­րա­րու հետ դաշ­նակ­ցիլ, որ­պէս­զի խորհր­դա­րան թա­փան­ցէին: Էա­կան է, որ ա­նոնք ըլ­լան իս­կա­կան քա­ղա­քա­կան ու­ժեր, գո­նէ գե­րակ­շիռ մա­սով ըլ­լան ազ­գա­յին, պե­տա­կան շա­հե­րով ա­ռաջ­նոր­դուող, հան­րու­թեան պա­հանջ­նե­րուն հե­տա­մուտ քա­ղա­քա­կան ու­ժեր: Հայ յե­ղա­փո­խա­կան դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը այս ա­ռու­մով իս­կա­պէս ա­ռա­ւե­լու­թիւն մը ու­նի միւս­նե­րէն: Մենք կ­­՚ակն­կա­լենք, որ մեր ներ­կա­յա­ցուա­ծու­թիւ­նը ա­ւե­լի մեծ ըլ­լայ խորհր­դա­րա­նէն ներս, որ կը դառ­նայ նաեւ ե­րաշ­խիք՝ երկ­րի կա­յու­նու­թեան հա­մար, ար­դէն իսկ սկսած ո­րա­կա­կան փո­փո­խու­թիւն­նե­րը ա­ւե­լի ար­դիւ­նա­ւէտ ու ա­րագ կ՚ըն­թա­նան: Մե­զի հա­մար ակն­յայտ է, թէ երկ­րին մէջ այ­սօր սկսած են փո­փո­խու­թիւն­ներ, նաեւ մե՛ր ա­ռա­ջադ­րած խնդիր­նե­րուն ուղ­ղու­թեամբ կը կա­տա­րուին այդ փո­փո­խու­թիւն­նե­րը՝ նոր կա­ռա­վա­րու­թեան ծրա­գի­րը հիմ­նա­կա­նօ­րէն կը բխի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան հա­մա­ձայ­նագ­րէն՝ մեր ու Հան­րա­պե­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան: Նոր կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի պա­րա­գա­յին նաեւ մեր ազ­գա­յին, պե­տա­կան հար­ցե­րը ա­ւե­լի ե­րաշ­խա­ւո­րած կ­­՚ըլ­լան, ինչ­պէս՝ Հա­յաս­տա­նի անվ­տան­գու­թիւ­նը, Ար­ցա­խի անվ­տան­գու­թիւ­նը:  Երբ հար­ցե­րը պի­տի ո­րո­շուին խորհր­դա­րա­նէն ներս, բա­ցա­ռուած չէ, որ աշ­խար­հի ու­ժա­յին կեդ­րոն­նե­րը, տար­բեր ու­ժեր կը փոր­ձեն այս կամ այն ձե­ւով ու­նե­նալ ի­րենց ա­նուղ­ղա­կի ազ­դե­ցու­թեան խում­բե­րը, պի­տի ջա­նան, որ ի­րենց շա­հե­րը ներ­կա­յա­ցուած ըլ­լան, իսկ Դաշ­նակ­ցու­թեան ի­րա­կան ներ­կա­յա­ցուա­ծու­թեան պա­րա­գա­յին մեր ինք­նիշ­խա­նու­թիւ­նը ա­ւե­լի ա­մուր կ՚ըլ­լայ եւ ար­տա­քին մի­ջամ­տու­թիւն­նե­րը՝ ա­ւե­լի նուազ:

-Ի՞նչ ու­ժեղ մի­ջոց­ներ ու­նիք Ձեր ծրագ­րին մէջ այդ ար­տա­քին ու­ժե­րու մի­ջամ­տու­թիւն­նե­րուն դէմ դնե­լու հա­մար: Եւ ար­դեօք միւս ու­ժե­րու ծրա­գիր­նե­րուն մէջ չկա՞ն ինք­նիշ­խա­նու­թեան ամ­րու­թեան ուղ­ղուած քայ­լեր:

-Մեր նա­խընտ­րա­կան ծրա­գի­րը կը հրա­պա­րա­կուի յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն եւ ա­մէն մարդ հնա­րա­ւո­րու­թիւն կ­­՚ու­նե­նայ տես­նե­լու եւ  հա­մե­մա­տե­լու: Միայն կրնամ ը­սել, որ բո­լոր նա­խորդ ընտ­րու­թիւն­նե­րուն ըն­թաց­քին Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը իս­կա­պէս հան­դէս ե­կած է ի­րա­կա՛ն նա­խընտ­րա­կան ծրա­գի­րով եւ փոր­ձած է մրցա­կու­թիւ­նը տե­ղա­փո­խել գա­ղա­փա­րա­կան, ծրագ­րա­յին, բա­նա­վէ­ճե­րու հիմք: Ցաւ ի սիրտ, մեր հա­սա­րա­կու­թիւ­նը տա­կա­ւին չի կա­րե­ւո­րեր այս խնդիր­նե­րը, եւ ընտ­րու­թիւն­նե­րու բուն քա­րոզ­չու­թիւ­նը կը մղուի երկ­րոր­դա­կան կարգ, ա­ւե­լի ա­ռաջ կու գան անձ­նա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը, վար­չա­կան մի­ջո­ցը եւ այլ ազ­դե­ցու­թիւն­ներ: Մենք, իբ­րեւ Դաշ­նակ­ցու­թիւն, մշտա­պէս հե­տե­ւո­ղա­կան ե­ղած ենք մեր սկզբունք­նե­րուն եւ նա­խորդ բո­լոր տա­րի­նե­րուն ըն­թաց­քին մեր ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թեան դրոյթ­նե­րը ուղղուած ե­ղած են մեր ինք­նիշ­խա­նու­թեան ամ­րապնդ­ման, Ար­ցա­խի հար­ցին հա­յան­պաստ, ար­դա­րա­ցի լուծ­ման՝ բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րո՛վ լուծ­ման: Իսկ հայ-թրքա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու պա­րա­գա­յին մեր մօ­տե­ցում­նե­րը մշտա­պէս ե­ղած են նոյ­նը. այ­սինքն ե­ղած է այն մօ­տե­ցու­մը, որ մենք դրա­ցի­ներ ենք, պէտք է յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ ու­նե­նանք, բայց այդ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը չեն կրնար ըլ­լալ ի հա­շիւ մեր լի­նե­լու­թեան, ի հա­շիւ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղին եւ մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը չեն կրնար կա­պ-ւած ըլ­լալ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի խնդրին հետ:

Դուք գի­տէք, որ մենք մշտա­պէս պա­հան­ջած ենք եւ մեր նա­խընտ­րա­կան ծրա­գի­րին մէջ ալ կը պա­հան­ջենք ար­դէն իսկ մե­ռած, գո­յու­թիւն չու­նե­ցող հայ-թրքա­կան ար­ձա­նագ­րու­թիւն­նե­րու չե­ղար­կու­մը:

Միւս կող­մէ՝ մենք շա­րու­նակ կողմ ե­ղած ենք, որ Եւ­րոա­սիա­կան տնտե­սա­կան միու­թեան (ԵՏՄ) շրջա­նակ­նե­րէն ներս մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը ըլ­լան հա­ւա­սար­նե­րու յա­րա­բե­րու­թիւն, այդ­պէ­սով կը փոր­ձենք նաեւ մեր տնտե­սու­թեան մէջ փո­փո­խու­թիւն­ներ ի­րա­կա­նաց­նել: Մենք, ի վեր­ջոյ, նպա­տակ ու­նինք Հա­յաս­տա­նի մէջ կա­ռու­ցել եւ­րո­պա­կան ար­ժե­հա­մա­կար­գին հա­մա­պա­տաս­խան պե­տու­թիւն մը, եւ այդ ա­ռու­մով կը կա­րե­ւո­րենք նաեւ Եւ­րո­պա­կան Միու­թեան հետ մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը, որ այ­սօր մտած են նոր փուլ: Մենք չա­փէն ա­ւե­լի կը կա­րե­ւո­րենք մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը մեր ան­մի­ջա­կան դրա­ցի­նե­րուն՝ Ի­րա­նի եւ Վրաս­տա­նի հետ: Վրաս­տա­նի պա­րա­գա­յին վստահ ենք, որ այդ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու ամ­րապն­դումն ու խո­րա­ցու­մը նաեւ կը նպաս­տէ մարդ­կա­յին ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան:

-Ինչ­պէ՞ս պէտք է կար­գա­ւո­րուին Ձեր նշած դրա­ցի­նե­րէն մա­նա­ւանդ Թուր­քիոյ հետ մեր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը:

-Ա­ռայժմ չեմ սպա­սեր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ եւ ա­նոր թե­րա­ցու­մը Հա­յաս­տա­նէն չէ: Մենք մշտա­պէս ը­սած ենք՝ ե­թէ յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ պի­տի հաս­տա­տուին, պի­տի ըլ­լան դի­ւա­նա­գի­տա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ, ճանչ­նան զի­րար, բայց այ­սօր հար­ցը փա­կու­ղիի մէջ է: Երբ կը նա­խա­ձեռ­նուէին հայ-թրքա­կան ար­ձա­նագ­րու­թիւն­նե­րը եւ կը ստո­րագ­րուէին, մենք ա­ռա­ջին օ­րէն խօ­սած ենք ան­կէ յայտ­նուե­լիք վտանգ­նե­րուն մա­սին եւ վստահ ե­ղած ենք, որ Թուր­քիան պի­տի չեր­թայ այդ քայ­լե­րուն եւ այդ մէ­կը ի­րա­կա­նու­թիւն դար­ձաւ: Այ­սօր, այդ ար­ձա­նագ­րու­թիւն­նե­րը ի­րա­կա­նու­թեան մէջ մա­րած են: Ա­նոնք պէտք է չե­ղեալ նկա­տուին եւ ե­թէ ի­րա­պէս կայ եր­կու եր­կիր­նե­րու մի­ջեւ յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ հաս­տա­տե­լու կամք, այդ մէ­կը պէտք է ըլ­լայ՝ ա­ռանց պայ­մա­նա­ւո­րուե­լու այլ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րով:

Թուր­քիան այ­սօր խնդիր­ներ ու­նի: Ան այ­սօր ինք­նու­թեան խնդիր ու­նի. քա­նի Թուր­քիան տա­կա­ւին չէ ճանչ­ցած իր կա­տա­րա­ծը, այդ մեղ­քը սե­րուն­դէ սե­րունդ իր մէջ կը կրէ, չի կրնար դառ­նալ քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խար­հի լիար­ժէք մաս:

-Ո­րոշ քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներ կը կա­պեն Ար­ցա­խի հար­ցը թուրք-հայկա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն հետ: Ի՞նչ է Ձեր տե­սա­կէ­տը:

-Ա­նի­կա Թուր­քիան կը կա­պէ: Չի կրնար եր­կու եր­կիր­նե­րու յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը պայ­մա­նա­ւո­րուած ըլ­լալ եր­րորդ երկ­րի՝ Ատր­պէյ­ճա­նի շա­հե­րով: Ակն­յայտ է, որ Թուր­քիան եւ Ատր­պէյ­ճա­նը այ­սօր գոր­ծակ­ցու­թեան մէջ են եւ կը փոր­ձեն ա­նընդ­հատ մեր դէմ ծրա­գիր­ներ ի­րա­կա­նաց­նել:

-Իսկ ինչ­պէ՞ս կը վե­րա­բե­րուիք միւս քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րու ծրա­գիր­նե­րուն, մա­նա­ւանդ Ար­ցա­խի հար­ցին վե­րա­բե­րեալ, օ­րի­նակ՝ Խա­ղա­ղու­թեան ծրա­գի­րին:

-Կա՞յ մէ­կը որ խա­ղա­ղու­թիւն չ­­՚ու­զեր: Ա­մէն մարդ ալ, բնա­կա­նա­բար, խա­ղա­ղու­թիւն կ­­՚ու­զէ: Եւ մեզ յա­ճախ կը մե­ղադ­րեն, որ Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը պա­տե­րազ­մի կու­սակ­ցու­թիւն է կամ նախ­կին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը կը փոր­ձեն այդ­պէս ներ­կա­յաց­նել մե­զ: Ի­րա­կա­նու­թեան մէջ բա­ցար­ձա­կա­պէս այդ­պէս չէ: Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը ար­ժա­նա­պա­տիւ խա­ղա­ղու­թեան կողմ­նա­կից է, իսկ խա­ղա­ղու­թիւ­նը՝ չեն մու­րար: Ե­թէ քու դրա­ցիդ ո­րե­ւէ խօսք չ­­՚ը­սեր խա­ղա­ղու­թեան մա­սին, փոխ­զիջ­ման մա­սին, բա­նակ­ցա­յին ճա­նա­պար­հով հար­ցե­րը կար­գա­ւո­րե­լու մա­սին, այլ միայն կը քա­րո­զէ հա­յա­տեա­ցու­թիւն, իր թէ՛ ներ­քին քա­րոզ­չու­թիւ­նը, թէ՛ սպա­ռա­զի­նու­թիւն­նե­րու մրցա­վազ­քը նպա­տակ ու­նին պա­տե­րազ­մով հար­ցե­րը լու­ծել, ի՞նչ փոխ­զիջ­ման մա­սին խօսք կրնայ ըլ­լալ: Մենք այ­սօր պար­տա­ւոր ենք ուղ­ղա­կի ա­պա­հո­վել Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի անվ­տան­գու­թիւ­նը՝ պատ­րաստ ըլ­լալ պա­տե­րազ­մի: Մենք պա­տե­րազմ չենք սան­ձա­զեր­ծած, ա­նոնք սան­ձա­զեր­ծած են եւ եր­կու ան­գամ պար­տու­թիւն կրած են, կրկին պատ­րաստ պի­տի ըլ­լանք պաշտ­պա­նե­լու մեր ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը, մեր անվ­տան­գու­թիւ­նը:

-Պա­րոն Վար­դա­նեան, Ձեր կու­սակ­ցու­թիւ­նը կար­գա­խօ­ս ընտ­րած է «Նոր սկիզբ, ար­դար Հա­յաս­տա­ն»: Ի՞նչ նկա­տի ու­նիք «Նոր սկիզ­բ» ը­սե­լով:

-«Նոր սկիզ­բ» կար­գա­խօ­սը մենք ար­դէն դրած էինք կա­ռա­վար­ման, ընտ­րա­կան հա­մա­կար­գե­րու փո­փո­խու­թեան, այ­սօր ի­րա­կա­նա­ցուող տնտե­սա­կան, ըն­կե­րա­յին ո­լոր­տին մէջ ի­րա­կա­նա­ցուող գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն մէջ, ո­րուն նպա­տա­կը ար­դար Հա­յաս­տան ու­նե­նալն է:

Ար­դար Հա­յաս­տա­նը Հայ յե­ղա­փո­խա­կան դաշ­նակ­ցու­թեան հա­մար կը նշա­նա­կէ ու­ժեղ, ժո­ղովր­դա­վար Հա­յաս­տան, կը նշա­նա­կէ ա­զատ քա­ղա­քա­ցի, կը նշա­նա­կէ ի­րա­ւուն­քի Հա­յաս­տան եւ ինչ որ կ՚ու­զէք՝ ժա­մա­նա­կա­կից, հո­գե­ւոր, մշա­կու­թա­յին Հա­յաս­տան: Ես կը հա­ւա­տամ այս կար­գա­խօ­սին, լա­ւա­տես եմ:

-Բո­լոր կու­սակ­ցու­թիւն­նե­րը տա­րի­ներ շա­րու­նակ տուած են ու­ժեղ Հա­յաս­տան կա­ռու­ցե­լու խոս­տում­ներ եւ այդ մէ­կը այս կամ այն ձե­ւով կար­գա­խօս դար­ձու­ցած են, բայց հիաս­թա­փու­թիւն­նե­րը շատ են, մա­նա­ւանդ՝ սփիւռ­քա­հա­յե­րէն, ո­րոնք ա­մէն ընտ­րու­թե­նէ կամ խո­շոր ի­րա­դար­ձու­թե­նէ ետք Հա­յաս­տան գա­լով կ­­՚ու­զեն փո­խուած Հա­յաս­տան մը տես­նել:

-Ես կ­­՚ու­զեմ, որ սփիւռ­քի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը նախ լիօ­րէն տե­ղե­կա­ցուած ըլ­լան, մաս­նա­կից ըլ­լան: Ե­թէ ա­նոնք կ­­՚ու­զեն լաւ Հա­յաս­տան, պէտք է մաս­նակ­ցին այդ Հա­յաս­տա­նի կա­ռուց­ման: Հա­յաս­տա­նը միայն Հա­յաս­տա­նի մէջ ապ­րող­նե­րու հայ­րե­նի­քը չէ:

-Բայց ի՞նչ մի­ջոց­նե­րով մաս­նա­կից ըլ­լան: Յատ­կա­պէս՝ քա­ղա­քա­կան կեան­քին չեն կրնար մաս­նակ­ցիլ:

-Մենք ու­նինք հսկա­յա­կան սփիւռք, ո­րո­շա­կիօ­րէն կազ­մա­կեր­պուած Սփիւռք, ու­նինք սփիւռք՝ աշ­խար­հի զար­գա­ցած, հզօր եր­կիր­նե­րուն մէջ: Առ­նուազն ի­րենց աշ­խա­տան­քի, ար­հես­տա­գի­տու­թեան մշա­կոյ­թը, ի­րենց ի­մա­ցու­թիւ­նը, պիզ­նըս փոր­ձա­ռու­թիւ­նը պէտք է բե­րեն Հա­յաս­տան, այդ կար­գին նաեւ՝ ի­րենց ապ­րած եր­կիր­նե­րու մէջ ե­ղած քա­ղա­քա­կան մշա­կոյ­թը՝ մար­դու ի­րա­ւունք­նե­րու, ժո­ղովր­դա­վա­րու­թեան սկզբունք­նե­րը:

Բայց ակն­կա­լել, որ հա­րի­ւրա­մեակ­նե­րով ձե­ւա­ւո­րուած կա­ռոյց­ներ ու­նե­ցող սփիւռ­քէն մէկ օ­րէն միւ­սը վե­րա­դառ­նան հայ­րե­նիք, լուրջ չէ: Ես վստահ եմ նաեւ, որ Հա­յաս­տա­նը պի­տի դառ­նայ այն եր­կի­րը, ուր հա­յը ինք­զինք ա­մե­նէն ա­ւե­լի պաշտ­պա­նուած պի­տի զգայ, ստեղ­ծե­լու, ա­րա­րե­լու հնա­րա­ւո­րու­թիւն ու­նե­նայ եւ մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րէն շա­տեր պի­տի վե­րա­դառ­նան, մա­նա­ւանդ՝ նոր սփիւռ­քէն: Աշ­խար­հի մէջ կը տես­նեք ի՛նչ կը կա­տա­րուի, ա­մէն տեղ լա­րուա­ծու­թիւն կայ, կը քան­դուին այն­պի­սի կա­ռոյց­ներ, ո­րոնք հա­րիւ­րա­մեակ­նե­րով մեր հիմ­նա­կան օ­ճախ­նե­րը ե­ղած են:

-Սփիւռ­քի ո­րոշ դաշ­նակ­ցա­կան գոր­ծիչ­ներ քննա­դա­տա­կան վե­րա­բեր­մունք ու­նին Հա­յաս­տա­նի մէջ գոր­ծող իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն հան­դէպ: Ի՞ն­չ բան Ձեզ կը խան­գա­րէ ըլ­լալ ար­մա­տա­կան ընդ­դի­մու­թիւն եւ գոր­ծու­նէու­թիւն ծա­ւա­լել այդ դիր­քե­րէն:

-Երբ կ­­՚ը­սէք սփիւռ­քի շատ դաշ­նակ­ցա­կան գոր­ծիչ­ներ, քիչ մը ան­հասկ­նա­լի է ին­ծի հա­մար:

Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը մէկ միաս­նա­կան կա­ռոյց է, ո­րու ներ­սը քննար­կում­նե­րը, տե­սա­կէտ­նե­րու բա­խու­մը կ­­՚ըլ­լայ ըն­թաց­քին, երբ կ­­՚ո­րո­շուի ուղ­ղու­թիւ­նը, այդ ուղ­ղու­թեամբ կ՚ա­ռաջ­նոր­դուի ա­մէն մարդ: Միշտ կ­­՚ըլ­լան քա­նի մը խօ­սող­ներ, բայց ա­տի­կա Դաշ­նակ­ցու­թեան մէջ եր­բեք էա­կան չէ ե­ղած: Մենք կ՚ը­նենք այն, ինչ որ ճիշդ կը նկա­տենք. ես վստահ եմ, որ ոչ միայն դաշ­նակ­ցա­կան շար­քե­րը, այլ մեր ժո­ղո­վուր­դի գի­տա­կից, մտա­հոգ, մտա­ծող, այս երկ­րի ա­պա­գա­յով շա­հագրգ­ռուած, այս երկ­րին մէջ ապ­րիլ շա­րու­նա­կող մա­սը կը տես­նէ, որ մենք այ­սօր յստակ գործ կ­­՚ը­նենք, այդ գոր­ծը պէտք է շա­րու­նա­կել:

-Կը հա­մալ­րուի՞ն կու­սակ­ցու­թեան շար­քե­րը:

-Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը եր­բեք չէ ե­ղած մաս­սա­յա­կան՝ զանգուածային կու­սակ­ցու­թիւն: Մենք եր­բեք նպա­տակ չենք ու­նե­ցած հա­րիւր-հա­զա­րա­ւոր ան­դամ­ներ ու­նե­նալ: Բայց Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը ու­նի այլ ա­ռա­ւե­լու­թիւն. ու­նի հա­մա­կիր­նե­րու լայն շրջա­նակ: Մենք, 2007 թուա­կա­նին ու­նե­նա­լով Հա­յաս­տա­նի մէջ 6 հա­զար կու­սակ­ցա­կան­ներ, ընտ­րու­թիւն­նե­րու ժա­մա­նակ ստա­ցած ենք 180 հա­զար քուէ: Կա­յին կու­սակ­ցու­թիւն­ներ, ո­րոնք կը յայ­տա­րա­րէին, թէ ու­նին 400 հա­զար ան­դամ, բայց ստա­ցած էին 220 հա­զար քուէ: Կար կու­սակ­ցու­թիւն ալ, որ ու­նէր 250 հա­զար ան­դամ, կը ստա­նար ան­կէ չորս ան­գամ պա­կաս ձայն: Շատ ան­դամ­ներ ու­նե­նա­լը եր­բեք նպա­տակ չէ ե­ղած մե­զի հա­մար: Մենք, ի հար­կէ, շատ կը փա­փա­քէինք, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ գո­նէ՝ Դաշ­նակ­ցու­թիւ­նը ու­նե­նար ոչ թէ 6500, 7000 ան­դամ, այլ՝ մին­չեւ 15 հա­զար, 20 հա­զար ան­դամ, բայց ոչ ա­ւե­լին: Ան­ցեալ Մա­յի­սէն սկսեալ մենք ու­նինք 9 հա­րիւր նոր ան­դամ­ներ, ո­րոնց 90 տո­կո­սը ե­րի­տա­սարդ­ներ են, այն­պէս որ տե­ղի կ­­՚ու­նե­նայ բնա­կան սերն­դա­փո­խու­թիւն, բնա­կան աճ: 

-Իսկ ինչ­պէ՞ս կը վե­րա­բե­րուիք այն ի­րո­ղու­թեա­ն, որ միւս ա­ւան­դա­կան կու­սակ­ցու­թիւն­նե­րը պի­տի չըլ­լան նոր խորհր­դա­րա­նին մէջ:

-Պէտք է նա­յիլ ի­րենց գոր­ծու­նէու­թեան, ի­րենք պի­տի փոր­ձեն հասկ­նալ պատ­ճառ­նե­րը: Ցաւ ի սիրտ, 1990 թուա­կա­նէն ի վեր, ա­ւան­դա­կան եր­կու կու­սակ­ցու­թիւն­նե­րը եր­բեք ալ չեն ե­ղած քա­ղա­քա­կան իս­կա­կան ներ­կա­յու­թիւն: Շատ լաւ կ՚ըլ­լար, որ ա­նոնք Հա­յաս­տա­նի մէջ եւս ար­մա­տա­ւո­րուած ըլ­լա­յին, ուժ ու­նե­նա­յին, բայց այդ մէ­կը ա­նոնց հարցն է:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ